ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - บทที่223 ความรู้สึกนึกคิดถูกสุนัขคาบไปรับประทานกันหมดแล้ว

สาวใช้ทั้งสองคนถูกคำพูดของเฉินถิงเซียวพูดออกมาจนมีสีหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีดออกมา พวกเธอนั้นเป็นถึงคนที่คัดเข้ามาอย่างดี ถึงแม้ว่าจะให้ไปอยู่ในกลุ่มคนเป็นกอง ก็ดูเป็นคนที่มีหน้าตาที่สวยโดดออกมา

นึกไม่ถึงว่า ฉินถิงเซียวจะบอกว่าพวกเธอน่าเกลียดออกมา

ทั้งสองคนยังอยากจะพูดอะไรออกไปด้วยความไม่ยินยอม อาหูก็ได้เดินเข้ามา “คำพูดของคุณผู้ชาย พวกเธอไม่เข้าใจกันหรือไง?”

สาวใช้หนึ่งในนั้นหัวไวกว่าเล็กน้อย เธอเอ่ยออกมาเสียงดังว่า “คุณผู้ชายคะ พวกเราเป็นคนที่ท่านปู่เฉินส่งมานะคะ คุณผู้ชายจะไล่พวกเราไปอย่างนี้หรอคะ? คุณไม่มองพวกเราอยู่ในสายตาสักนิดเลยหรอคะ?”

มู่น่อนน่อนได้ยินอย่างนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองสาวใช้คนที่พูดเล็กน้อย

สาวใช้คนนี้มาวันแรก มู่น่อนน่อนก็มีการสังเกตเห็นอยู่บ้างแล้วว่าในกลุ่มสาวใช้จะมีคนที่หน้าตาสวยบุคลิกภาพดีอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ส่วนใหญ่จะขาดบุคลิกภาพเฉพาะตัวไปหน่อย

และบุคลิกลักษณะจากร่างของสาวใช้คนนี้กลับไม่เหมือนสาวใช้เลยด้วยซ้ำ

มู่น่อนน่อนถามเธอไปอย่างสนอกสนใจ “เธอชื่ออะไร?”

สาวใช้มองมู่น่อนน่อนไปเล็กน้อย ในดวงตามีประกายความเหยียดหยามออกมา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้แสดงออกมาชัดเจนนัก แต่มู่น่อนน่อนผู้ที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เห็นมันอย่างชัดเจน

ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่สาวใช้ธรรมดาจริงๆสินะ

เฉินถิงเซียวเห็นอย่างนั้นแล้ว ก็แสดงสีหน้านิ่งขรึมออกมาเล็กน้อย ไม่พอใจต่อปฏิกิริยาของสาวใช้คนนั้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด

มู่น่อนน่อนชิงพูดออกมาก่อนที่เฉินถิงเซียวจะระเบิดอารมณ์ออกมา “ในเมื่อคุณปู่เป็นคนเลือกมา ก็ควรจะรู้หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบของสาวใช้สิ ตอนนี้ฉันถามเธอเธอก็ไม่กล้าจะพูดออกมา ดูเหมือนว่า เธอจะกำลังดูแคลนคุณปู่ฉันอยู่สินะ?”

มู่น่อนน่อนรู้อยู่แล้วว่า สาวใช้คนนี้ไม่ได้ดูแคลนท่านปู่เฉิน แต่คนที่สาวใช้คนนี้ดูแคลนนั่นก็คือเธอ

ตั้งแต่เมื่อวานที่มาวิลล่าจนถึงตอนนี้ สาวใช้คนนี้แสดงออกต่อเฉินถิงเซียวอย่างกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ก่อนหน้านี้เธอก็ยังไม่กล้าจะฟันธง แต่ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้มีความเป็นไปได้สูงมากที่จะมาเพียงเพื่อเฉินถิงเซียวแค่คนเดียว

บุคลิกลักษณะโดดเด่นออกมา รูปร่างบอบบางแค่มองก็รู้ว่าเป็นคนที่ดูแลรูปร่างมาอย่างดี ผิวเนียนนุ่ม ไม่เหมือนคนที่จะทำมาหากินได้เลย

นั่นก็ชัดเจนแล้วว่ามาเพื่อเฉินถิงเซียว

เพียงแต่ไม่รู้ว่านี่จะเป็นความต้องการของท่านปู่เฉินหรือเป็นผู้หญิงคนนี้ที่แฝงตัวเข้ามาเอง

สาวใช้รีบค้านคำพูดของมู่น่อนน่อนออกมาทันที “เธอพูดบ้าอะไร? ฉันต้องเคารพท่านปู่เฉินอยู่แล้ว!”

“อ้อ” มู่น่อนน่อนพิงเข้ากับพนักเก้าอี้ ออกคำสั่งออกมาอย่างช้าๆ “คอแห้งจังเลย มารินน้ำให้ฉันก่อนสิ”

สาวใช้เองก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรออกมา กัดริมฝีปากออกมาเล็กน้อย แสดงท่าทางที่กล้ำกลืนความรู้สึกเจ็บช้ำน้ำใจที่ให้ความรู้สึกน่าสงสารออกมา พร้อมหันไปรินน้ำให้กับมู่น่อนน่อน

เฉินถิงเซียวย่นคิ้ว เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดเหมือนกับมู่น่อนน่อนเช่นเดียวกัน

สาวใช้รินน้ำกลับมา เปลี่ยนท่าทีที่ดูหยิ่งผยองเมื่อก่อนหน้านี้ วางลงไปตรงด้านหน้ามู่น่อนน่อนอย่างนอบน้อม “คุณผู้หญิงคะ น้ำของคุณค่ะ”

เฉินถิงเซียวมองเธอไปนิ่งขรึม “คุณผู้หญิงถามว่าเธอชื่ออะไร เธอไม่เข้าใจภาษาคนหรือไง?”

สาวใช้มีสีหน้าแข็งค้างไป ก้มหน้าก้มตาเอ่ยออกมา “ฉินสุยซานค่ะ”

“ชื่อไม่เลวเลย” มู่น่อนน่อนถือน้ำมาอยู่ในอ้อมแขน โคลงแก้วที่อยู่ในมือ “ถ้าฉันจำไม่ผิด ผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์ของหู้หยางเหมือนจะแซ่ฉินด้วยเหมือนกัน”

ฉินสุยซานได้ยินอย่างนั้น ก็เชิดคางขึ้นเล็กน้อย พูดออกมาด้วยความหยิ่งผยอง “นั่นเป็นพ่อของฉัน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของมู่น่อนน่อนเหยียดลึกมากขึ้น หันมองไปทางเฉินถิงเซียว “คุณเนี่ยจริงๆเลยนะคะ ทำไมถึงให้ลูกสาวของผู้อำนวยการสถานีมาเป็นคนใช้บ้านเราได้ล่ะคะเนี่ย?”

เธอจงใจพูดออกไปอย่างช้าๆ น้ำเสียงอ่อนปวกเปียก ฟังไปแล้วเหมือนกับกำลังบ่นอยู่ ทั้งยังให้ความรู้สึกที่ดูเสแสร้งดัดจริตอยู่บ้าง แต่มันกลับทำเอาเฉินถิงเซียวหูชาไปเลย

สายตาของเขาสว่างวาบออกมา ตอบออกไปทันทีตามจิตใต้สำนึก “ครับ”

“คิดว่าคุณฉินคงเป็นคุณหนูผู้สูงส่งมานาน อยากจะลองทนทุกข์แบบชาวบ้านธรรมดาเขาดูสักหน่อย ก็เลยมาเป็นคนใช้บ้านเราล่ะมั้ง ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว คุณก็อย่าไปไล่คนเขาออกไปสิคะ”

มู่น่อนน่อนหยุดนิ่งไปแป๊บนึง จากนั้นก็หันไปมองฉินสุยซาน “ตอนแรกที่คุณฉินเข้ามาเป็นคนใช้ของตระกูลเฉิน ก็ได้เซ็นสัญญาด้วยสินะคะ?”

หลังจากที่ใบหน้าของเฉินถิงเซียวเปิดเผยออกไป ผู้หญิงชนชั้นสูงนับไม่ถ้วนต่างก็อยากจะเข้ามาใกล้ชิดกับเฉินถิงเซียว แต่เขากลับปรากฏตัวในที่สาธารณชนน้อยมาก

กิจกรรมหน้างาน งานเลี้ยงต่างๆ แทบจะไม่เห็นเขาแม้แต่เงา

ฉินสุยซานเองก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงพวกนั้นด้วยเหมือนกัน แต่สิ่งที่เธอโชคดีกว่าผู้หญิงพวกนั้นก็คือมีโอกาสได้ปะปนเข้ามาเป็นสาวใช้ในบ้านของเฉินถิงเซียว

เธอผู้เป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน และก็เป็นคนที่ถูกพ่อประคบประหงมมาจนโต หลายวันมานี้ต้องทำหน้าที่ในการรับใช้คนอื่นในวิลล่า มันก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

แต่เธอเชื่อมั่นว่าหน้าตาของเธอจะต้องสามารถทำให้เฉินถิงเซียวสนใจได้ แต่นึกไม่ถึงว่าเฉินถิงเซียวจะเหมือนกับพวกตาถั่วไม่มีผิด นึกไม่ถึงว่าจะบอกว่าเธอน่าเกลียดออกมา!

แต่เธอก็ไม่ยอมที่จะออกไปอย่างนี้ด้วยเหมือนกัน

เธอข่มกลั้นความรู้สึกที่อยากจะระเบิดอารมณ์ออกไป พร้อมทั้งเอ่ยออกไปว่า “เคยเซ็นค่ะ”

“งั้นก็ยังต้องขอให้คุณฉินช่วยปฏิบัติตามสัญญาการจ้างงานอย่างดีด้วยนะคะ ในช่วงที่ยังทำงานอยู่ จะต้องทำงานของตัวเองให้ดี”

มู่น่อนน่อนพูดจบ เอียงศีรษะเล็กน้อยพร้อมยิ้มออกมา ดวงตาแมวคู่นั้นเปล่งประกายจนน่าตกตะลึง

เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่า ความรู้สึกนึกคิดของคนพวกนี้ถูกสุนัขคาบไปกินกันหมดแล้วหรือไง

อยากได้สามีของเธอมันก็ช่างเถอะ เพราะถึงยังไงเฉินถิงเซียวก็มีพื้นฐานครอบครัวดีหน้าตาก็ยังดีมาก ผู้หญิงชอบผู้ชายอย่างนี้กันทั้งนั้น เธอเข้าใจ

แต่ทว่า ไม่คิดเลยว่าจะมีประเภทที่ว่ารู้อยู่แก่ใจว่าเฉินถิงเซียวแต่งงานแล้ว ก็ยังวิ่งแจ้นมาอ่อยสามีเธอถึงที่บ้าน?

ฉินสุยซานทำไมจะฟังไม่ออกว่ามู่น่อนน่อนกำลังจงใจกลั่นแกล้งเธอ “แก…”

มู่น่อนน่อนพูดแก้ออกมาด้วยใบหน้าที่ดูจริงจัง “ช่วยเรียกคุณผู้หญิงด้วยค่ะ”

ฉินสุยซานหันหน้าไปมองเฉินถิงเซียวทันที

เฉินถิงเซียวกำลังคีบอาหารให้กับมู่น่อนน่อนอยู่ แล้วยังเอ่ยเตือนเธอออกไป “กินเยอะๆหน่อย”

เห็นเฉินถิงเซียวไม่มองเธอเลย ภายในใจของฉินสุยซานก็รู้สึกท้อใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ได้แปรเปลี่ยนมาเป็นความตั้งใจที่จะสู้ไม่ถอยอันเหลือล้นออกมาแทน

เธอเห็นมู่น่อนน่อนเองก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร หน้าตาก็งั้นๆ พื้นเพครอบครัวก็ยังไม่ดีอีก เมื่อกี้นี้ยังพูดออกมาว่าอยากให้เฉินถิงเซียวออกไปซื้อกุ้งฝูหรงให้เธอกินด้วยตัวเองมาอย่างไร้เหตุผลอีก

คนที่ไม่มีดีอะไรอย่างนี้ แล้วยังเป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญขนาดนี้ ไม่ช้าก็เร็วจะต้องทำให้เฉินถิงเซียวเบื่อแน่

และตอนนั้น เธอก็ค่อยปรากฏตัวข้างๆเฉินถิงเซียวด้วยท่าทีที่อ่อนโยน เธอไม่เชื่อว่าเฉินถิงเซียวจะไม่หวั่นไหวกับเธอ

ผู้ชายน่ะ ส่วนใหญ่ก็ชอบคนที่อ่อนโยนกันทั้งนั้น

พอคิดอย่างนี้แล้ว ฉินสุยซานก็สงบอารมณ์ลง พยักหน้าออกไปเล็กน้อย แล้วเอ่ยออกไปด้วยความเคารพ “คุณผู้หญิง”

ในดวงตาของมู่น่อนน่อนมีประกายความเยาะหยันที่แทบจะมองไม่เห็นแวบผ่านออกมา

เสน่ห์ของเฉินถิงเซียวนี่มันแรงจริงๆเลย นึกไม่ถึงว่าจะสามารถทำให้คุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่สวยหยาดเยิ้มอย่างนี้ยอมมาเป็นคนใช้เพื่อได้ใกล้ชิดเขาได้

มู่น่อนน่อนเดิมทีก็คิดว่าเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นมา ความอยากอาหารของตัวเองจะแย่ลง

แต่นึกไม่ถึงว่า ความอยากอาหารของเธอมันไม่ได้แย่ลงไปเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับดีขึ้นอย่างน่าประหลาด

จานอาหารหลายจานบนโต๊ะอาหารล้วนถูกเธอกินไปจนเกลี้ยง เธอกินเยอะว่าเฉินถิงเซียวเสียอีก…

เฉินถิงเซียวเห็นเธอมีความอยากอาหารดี ในใจก็พลอยรู้สึกดีใจตาม ใบหน้าทั้งผ่อนคลายและอ่อนโยนไปหมด “กินอิ่มแล้วหรือยัง? อยากกินผลไม้อีกนิดหรือเปล่า?”

“ไม่…” มู่น่อนน่อนเดิมทีก็อยากจะปฏิเสธออกไป แต่พอเธอนึกถึงผลไม้ที่หอมหวานแล้ว ก็กลืนน้ำลายออกมา พร้อมทั้งเปลี่ยนคำพูดออกไป “ส่งไปให้กินที่ห้อง”

เฉินถิงเซียวมองการต่อสู้กับตัวเองของเธอเมื่อกี้นี้ออก อดที่จะหลุดยิ้มออกมาไม่ได้ หันหน้าไปสั่งอาหู “อีกเดี๋ยวเอาผลไม้ขึ้นไปด้วยสักหน่อยนะ”