ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - บทที่227 คุณผู้หญิงไปโรงพยาบาล
ตอนแรกนั้นเฉินอินหย่าได้ย้ายงานไปเป็นพิธีกรที่สถานี ฉินสุยซานไม่ได้รู้สถานะของเฉินอินหย่าชัดเจนเท่าไหร่นัก
นึกไม่ถึงว่าเฉินอินหย่าก็เป็นคนตระกูลเฉินด้วย
แต่ถึงเฉินอินหย่าจะจัดว่าเป็นคนตระกูลเฉินด้วยแล้วมันจะยังไง ทั้งตระกูลเฉิน นอกจากเฉินถิงเซียวลูกหลานทั้งสามคนแล้ว คนที่แซ่เฉินคนอื่นมันก็แค่นั้นเอง
ฉินสุยซานไม่ได้มองเฉินอินหย่าอยู่ในสายตา
“จริงๆก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันหรอก แต่ตอนนี้เธอเป็นคนใช้ ฉันขอสั่งให้เธอรินน้ำให้ฉันเดี๋ยวนี้” เฉินอินหย่าเชิดคาง น้ำเสียงฟังดูได้ใจสุดๆ
ในใจของฉินสุยซานรู้สึกไม่พอใจออกมา และก็ไม่ได้ขยับไปในทันที
เพราะถึงยังไงเธอแทรกซึมเข้ามาในกลุ่มสาวใช้เข้ามาในวิลล่าของเฉินถิงเซียว ก็เพื่อเข้าหาเฉินถิงเซียว เธอเคยคิดว่าจะถูกมู่น่อนน่อนใช้งาน แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะมาถูก คนที่เคยเป็นศัตรูของตนอย่างเฉินอินหย่ามาสั่งได้
เฉินอินหย่าเห็นฉินสุยซานไม่ขยับ ก็ได้หันมองไปทางมู่น่อนน่อนอย่างออดอ้อน “พี่สะใภ้สาม นี่คือคนใช้ที่เพิ่งมาใหม่ของบ้านพวกพี่สินะ? ฉันสั่งให้เธอรินน้ำให้ฉันเธอก็ไม่ยอมทำ…”
“มาใหม่นั่นแหละ” มู่น่อนน่อนแสยะยิ้มออกมา รอยยิ้มไปไม่ถึงดวงตา “แต่เป็นคนที่คุณปู่ส่งมาน่ะ”
เฉินอินหย่าสำลักออกมา เธอนึกไม่ถึงว่าเฉินอันหลินจะเอาใจใส่มู่น่อนน่อนขนาดนี้ ยังตั้งใจส่งสาวใช้มาให้โดยเฉพาะด้วยอีก
“ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่คุณปู่ส่งมา นั่นก็ควรจะมีความเป็นสาวใช้หน่อยสิ” เฉินอินหย่าเลิกคิ้วมองไปทางฉินสุยซาน สายตามีความเยือกเย็นพาดผ่านออกมา
ฉินสุยซานเคยมีการกระทบกระทั่งกันกับเฉินอินหย่า รู้ว่าเฉินอินหย่าไม่ใช่คนที่น่าต่อกรด้วยเท่าไหร่นัก
เธอเห็นว่าการแสดงออกของเฉินอินหย่ามันไม่ใช่แล้ว จึงยกเท้าเตรียมที่จะถอยไปข้างหลัง
แต่ทว่า การเคลื่อนไหวของเธอมันก็ยังช้ากว่าเฉินอินหย่าไปก้าวนึง
เพี๊ยะ!
เสียงดังกังวานดังขึ้นมาทั่วทั้งห้องโถงใหญ่ เรียกสายตาของสาวใช้คนอื่นๆให้มองเข้ามาทางนี้
แม้แต่มู่น่อนน่อนเอง ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเฉินอินหย่าอย่างประหลาดใจไปแวบนึง
เฉินอินหย่าแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย ยิ้มออกมาใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดูถูก “แม้แต่ความรับผิดชอบในฐานะคนใช้ที่พึงปฏิบัติคนนึงก็ยังไม่เข้าใจ วันนี้ฉันจะสั่งสอนเธอให้อย่างดีเลย”
พื้นฐานครอบครัวของทั้งสองคนพอๆกัน การชิงดีชิงเด่นกันระหว่างผู้หญิงที่มีหน้าตาพอๆกันมันดุเดือดมาก
ทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีใครแย่ไปกว่าใคร แต่กลับจะต้องมาแบ่งความสูงต่ำ นี่มันค่อนข้างจะน่าสะเทือนใจอยู่บ้าง
“เฉินอินหย่า แกกล้าตบหน้าฉัน!” ฉินสุยซานจับหน้าตัวเอง จี๊ดจนฉีกฟันสูดปากออกมา
อาหูไม่รู้ว่าโผล่มาจากตรงไหน ดึงมู่น่อนน่อนถอยออกไปข้างหลัง “คุณผู้หญิงคะ คุณระวังหน่อยค่ะ”
“ไม่เป็นไร” มู่น่อนน่อนไม่ได้ใส่ใจอะไร เธอไม่เชื่อว่าผู้หญิงทั้งสองคนจะยังสามารถตบตีกันขึ้นมาได้
และแล้วข้อเท็จจริงก็ได้รับการยืนยัน เธอประเมินค่ากำลังการสู้รบของผู้หญิงทั้งสองคนนี้ต่ำเกินไป และก็ได้ประเมินการได้รับการอบรมสั่งสอนของพวกเธอสูงเกินไป
“ฉินสุยซาน ฉันให้โอกาสให้แกพูดให้มันดีๆ!” เฉินอินหย่าทนเห็นคนอื่นมาทำเชิดหน้าชูตาหยิ่งจองหองต่อหน้าต่อตาเธอไม่ได้ ยิ่งเป็นฉินสุยซานด้วยแล้ว
ฉินสุยซานหัวเราะเสียงเย็นออกมา “ขอบใจแกแล้วกัน งั้นฉันจะพูดแค่ครั้งเดียวก็พอ คนอย่างแกมันเป็นพวกที่อาศัยเส้นสายถึงได้มีงานที่น่าพอใจได้ นึกไม่ถึงว่าจะกล้าลงไม้ลงมือกับฉันด้วย!”
เฉินอินหย่าหรี่ตาลงเล็กน้อย ในดวงตามีแววตาชั่วร้ายแวบผ่านออกมา “ดูถูกฉัน? แล้วมันจะยังไง? สุดท้าย ก็เลือกฉันนี่!”
คำพูดของเธอได้ทิ่มแทงไปตรงจุดเจ็บของฉินสุยซานเข้าไปอย่างจังทันที
“นังแพศยา!”
ฉินสุยซานด่าออกไปคำนึง แล้วก็ได้กระโจนเข้าใส่เฉินอินหย่าทันที
เฉินอินหย่าคาดไม่ถึงว่าฉินสุยซานจะลงไม้ลงมือออกมาตรงๆ ตัวเธอถูกฉินสุยซานชนลงไปกับพื้นอย่างแรง
ท่าทางแยกเขี้ยวยิงฟันของฉินสุยซานมองดูชั่วร้ายอยู่บ้าง ดูไปแล้วก็เหมือนจะโกรธสุดๆ
เธอคร่อมอยู่บนร่างของเฉินอินหย่า ดึงส่วนหน้าของเสื้อเฉินอินหย่าเอาไว้ ส่วนอีกมือนึงก็จับหน้าของเฉินอินหย่าเอาไว้ แล้วก็ยังกระชากไปยันเส้นผมของเธอ
“อ้ากก! ! ฉินสุยซานแกปล่อยนะ!” เฉินอินหย่าไม่รู้อะไรเลยสักนิด รู้เพียงแค่ยื่นมือออกไปป้องหน้าเอาไว้ ป้องหน้าเอาไว้ยังต้องไปป้องผมไปด้วย…
สุดท้าย ไม่ว่าจะตรงส่วนไหนก็ปกป้องเอาไว้ไม่ได้ ได้ถูกฉินสุยซานได้เปรียบไปโดยสมบูรณ์
เมื่อก่อนตอนที่มู่น่อนน่อนเรียนอยู่ ก็ถูกเสิ่นเหลียงพาไปทะเลาะวิวาท ปกติแล้วจะเป็นการยกเก้าอี้ขึ้นไปทุบบนตัวคนอื่น หลังจากที่ขึ้นมหาวิทยาลัยแล้วก็ไม่ได้มีโอกาสได้ทะเลาะวิวาทเลย
เธอเห็นเฉินอินหย่ากับฉินสุยซานตบตีกันเสียมันส์ขนาดนี้ ก็เกิดแรงกระตุ้นให้คอยเชียร์พวกเธอขึ้นมา
แต่ตอนนี้เธอเป็นคุณนายเจ้าของบ้าน ไม่อาจที่จะปล่อยให้แขกกับสาวใช้ที่บ้านมาทะเลาะกันได้นี่สิ
“นี่พวกเธอทำอะไรกัน รีบปล่อยกันเดี๋ยวนี้!” ปากของมู่น่อนน่อนกำลังไกล่เกลี่ยให้เลิกทะเลาะกัน แต่เท้ากลับกำลังถอยออกไปข้างหลัง
ตอนนี้เธอเป็นแค่คนท้องคนนึง ต้องถอยห่างจากพื้นที่การทะเลาะวิวาทจำพวกนี้ไปสักหน่อย
“นี่มันเรื่องของพวกเรา เธอไม่ต้องมายุ่ง!” ฉินสุยซานดึงผมของเฉินอินหย่า เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ ก็เห็นมู่น่อนน่อนได้ถอยไปอยู่ตรงที่ห่างออกไปเจ็ดแปดเมตรแล้ว
เธอนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ในดวงตาแสดงอาการตกใจออกมา
ท่าทางอย่างนี้ของมู่น่อนน่อนเหมือนอยากจะไกล่เกลี่ยให้เลิกทะเลาะกันที่ไหนกัน?
มู่น่อนน่อนไม่สนใจพวกเธออยู่พอดี เธอไม่ชอบเฉินอินหย่ามาตั้งนานแล้ว วันนี้จะต้องกำจัดเธอไปให้ได้
ในกลุ่มสาวใช้ที่ท่านปู่เฉินส่งมากลุ่มนี้ นอกจากฉินสุยซานแล้ว คนอื่นล้วนแล้วแต่จะเป็นสาวใช้ที่ได้มีการฝึกการเป็นสาวใช้สำหรับแบบผู้ดีมาแบบเฉพาะทาง
พวกเธอเห็นน่อนน่อนกำลังพูดไกล่เกลี่ยออกมา แต่กลับถอยออกไปห่างสุดๆ ก็เข้าใจว่ามู่น่อนน่อนไม่ได้คิดจะไกล่เกลี่ยเลย
ดังนั้นแล้วกลุ่มสาวใช้ก็เดินเข้าไปแสร้งทำเป็นดึงแยกกันออกมาเล็กน้อย “พวกคุณเลิกทะเลาะกันได้แล้ว”
“เธอรีบปล่อยคุณเฉินนะ”
“สุ่ยซาน เธอรีบหยุดมือเดี๋ยวนี้นะ…”
เฉินอินหย่าแทบจะบ้าไปแล้ว เห็นสาวใช้มากมายล้อมกันเข้ามา ก็ไม่สามารถเอาฉินสุยซานออกไปได้ ก็ด่าแหลกออกมาอย่างไม่แคร์ภาพลักษณ์ “พวกแกจะยืนนิ่งกันอยู่ทำไม ไร้ประโยชน์กันทั้งนั้น รีบเอานังแพศยาคนนี้ออกไปสิ!!”
……
ช่วงบ่าย
เฉินถิงเซียวขับรถกลับไปรับมู่น่อนน่อนไปที่ศาลด้วยกัน
แต่ผลสุดท้ายพอเข้าประตูไป อาหูก็เดินเข้ามาบอกเขาว่า “คุณผู้หญิงไปโรงพยาบาลค่ะ”
เฉินถิงเซียวช็อกตกใจออกมา เสียงฟังดูไม่มั่นคงออกมา “เธอเป็นอะไรไป?”
อาหูเห็นท่าทางอย่างนี้ จึงได้พูดอธิบายออกไป “ไม่ได้เกิดอะไรกับคุณผู้หญิงค่ะ แต่เป็นคุณเฉินมา แล้วก็ได้ทะเลาะกับฉินสุยซานค่ะ”
“คุณเฉินคนไหน?” เฉินถิงเซียวถามอาหูไปพลาง ผันร่างเดินออกไปพลาง
“เป็นคุณเฉินของตระกูลเฉินบ้านรองคนนั้นค่ะ” เมื่อก่อนอาหูเคยเป็นสาวใช้ที่คฤหาสน์ตระกูลเฉินมาก่อน พอจะรู้เรื่องของทางตระกูลเฉินอยู่บ้าง มีภาพจำต่อเฉินอินหย่าอยู่บ้าง
ฝีเท้าของเฉินถิงเซียวชะงักไปเล็กน้อย “เฉินอินหย่า?”
“ใช่ๆ เป็นเธอค่ะ” อาหูรีบพยักหน้าตอบออกมาทันที
“โรงพยาบาลไหน?”
“การ์ดส่งพวกเธอไป คงจะเป็นโรงพยาบาลในเครือของตระกูลเฉินที่อยู่ในตัวเมืองน่ะค่ะ”
เฉินถิงเซียวก็ได้ขับรถไปโรงพยาบาลทันที
เขาขับรถไปพลาง โทรหามู่น่อนน่อนไปพลาง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาสักพักตอนที่ใกล้จะมีการวางสายไปเอง ก็มีการรับสาย
“เฉินถิงเซียว?”
เสียงของมู่น่อนน่อนในโทรศัพท์ฟังดูอ่อนนุ่ม
เฉินถิงเซียวผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกออกมา “รออยู่ที่โรงพยาบาล ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
ถึงแม้ว่าจะได้ยินต้นสายปลายเหตุของเรื่องมาจากทางอาหูแล้ว แต่หลังจากได้ยินเสียงมู่น่อนน่อน ใจของเขาก็ถึงจะสงบลงได้
“ทำไมคุณถึงรู้ว่าฉันอยู่โรงพยาบาล? คุณกลับบ้านแล้ว”
“ครับ รอผมนะ”
มู่น่อนน่อนวางสายไป ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเฉินอินหย่าดังออกมาจากในห้อง
“เบาๆหน่อย!! เจ็บจะตายอยู่แล้ว!!”
ต่อจากนั้นก็เป็นเสียงของฉินสุยซาน “แรงลงเบาไปฆ่าเชื้อจะไม่สะอาด ติดเชื้อขึ้นมา มันตายได้นะ”
“ฉินสุยซาน แกหุบปากไปซะ! เรื่องฉันกับแกมันยังไม่จบ!