ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต - ตอนที่ 306

ตอนที่ 306 ชายชราพิการ

ด้วยเหตุนี้กลับทำให้หลินซินเยียนยิ่งพอใจ ใบหน้า ท่าทางหัวเราะของนาง กลับทำให้เหล่าหลิวมองด้วยความ ที่ ยิ่งสับสนไปกันใหญ่ เรื่องแบบนี้หากเป็นช่างฝีมือคน อื่นใครจะสามารถยอมรับได้ แต่นางกลับเห็นว่าเป็นเรื่องดี คาดไม่ถึงว่าจะยอมรับอย่างง่ายดาย

ถือโอกาสในขณะที่หัวหน้าโรงอาวุธเผลอ เหล่าหลิวก็ แอบยกนิ้วหัวแม่โป้งให้กับนางอีกครั้ง เพื่อบรรลุภารกิจ สหายหลินทั้งยอมหักยอมงอ สุดยอดมาก!

หัวหน้าโรงอาวุธมอบหมายงานเสร็จ ทั้งกำชับอีก หลายประโยคว่าบรรดาของเล่นของนายน้อยแห่งจวน อ๋องจะต้องทำอย่างประณีตเท่านั้น จึงค่อยยอมปล่อยให้ คนทั้งสองออกไป เมื่อทั้งสองหันกลับก็เห็นผู้จัดการคน หนึ่งนำคนคู่หนึ่งเดินเข้ามา

“คารวะใต้เท้าจั่วเชี่ยง!” หัวหน้าโรงอาวุธเมื่อเห็นคนก็ รีบประสานมือทำความเคารพ

คนในที่นั้นเห็นหัวหน้าโรงอาวุธทำความเคารพก็ทำ ตาม แม้กระทั่งหลินซินเยียนก็ยังทำความเคารพอินฉี พร้อมกับทุกคนด้วยท่าทางที่แข็งที่อ ภายในใจของนาง กลับตกใจ นึกไม่ถึงว่าจะพบอินฉีในที่แห่งนี้เสียได้ อีกทั้ง ด้านหลังของเขายังมีชายชราพิการคนหนึ่งติดตาม ชาย ชราผู้นั้นดูเหมือนขาจะไม่ค่อยดี ในยามที่เดินก็จะโขยก เขยก อินฉีโบกมือห้าม หัวหน้าโรงอาวุธที่เพิ่งจะทำความ

เคารพเสร็จก็สั่งให้คนย้ายเก้าอี้มา “ไม่ทราบว่าท่านเสนาฯ อินจะมาเยือน จึงขาดการต้อนรับไปบ้าง หวังว่าท่านเส นาฯอินอินจะไม่ถือสานะขอรับ” “ท่านเกรงใจเกินไปแล้ว” ยามที่อินฉือยู่ต่อหน้าผู้คน

ท่าทางมักจะสง่างามอยู่เสมอ หากไม่เคยเห็นฉากเบื้องลึก ของเขา หลินซินเยียนก็อาจถูกหลอกลวงไปกับความสง่า งามที่อยู่เบื้องหน้า

นางตกใจจนลืมที่จะหลบเลี่ยงสายตา ซึ่งกลับทำให้ อินฉีมองมาด้วยความประหลาดใจ เขาขมวดคิ้วพลันถาม กับหัวหน้าโรงอาวุธ “สองท่านนี้คือ…”

“อ้อ นี่คือช่างฝีมือในโรงงานอาวุธของพวกเราขอรับ ฝีมือของพวกเขาไม่เลว ก่อนหน้านี้ข้ายังมอบหมายให้ พวกเขาทำของเล่นเด็กให้กับนายน้อยแห่งจวนอ๋องขอรับ” หัวหน้าโรงอาวุธรีบทำการแนะนำอย่างสั้นๆ

“อ๋องอู่เซวียนเคยมาหรือ?” อินฉีขมวดคิ้ว นัยน์ตาทั้งคู่ ลุ่มลึกดั่งวารี

หัวหน้าโรงงานอาวุธพยักศีรษะ “มาเมื่อคืนขอรับ ต้องการให้โรงงานอาวุธข้าทำของเล่นเด็กเล็กให้กับนาย น้อย”

“อ้อ….อินคัมหน้าโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ แต่ ในเสียงตอบรับนั้นกลับมีความหมายแฝงบางอย่าง

หลินซินเยียนทราบดีว่าอินฉีเป็นผู้ที่ฉลาดเฉลียวมาก ที่สุดคนหนึ่ง เขาสามารถวิเคราะห์ข้อมูลจากสิ่งผิดปกติ เหล่านี้ออกมาเป็นข้อมูลที่เขาต้องการได้อยู่เสมอ การ

เคลื่อนไหวของโม่จื่อเฟิงที่ดูเป็นเรื่องปกติ แต่ทว่าสำหรับ คนอย่างอินฉีแล้วกลับไม่ใช่เรื่องธรรมดา ที่เขาน่ากลัว ก็ คือในขณะที่กำลังคาดเดาวัตถุประสงค์ของโม่จื่อเฟิง

แต่อินฉีก็มิได้ใคร่ครวญนานเกินไป พลันหัวเราะเงย หน้าขึ้นมากล่าวกับเจ้าของโรงงานว่า “กล่าวอย่างไม่ ปิดบังหัวหน้า วันนี้ที่ข้ามาก็เพราะมีเรื่องที่ต้องรบกวนหัว หน้าฯ”

“ท่านเสนาฯอินเกรงใจเกินไปแล้ว ท่านมีเรื่องใดก็ โปรดสั่งมาได้เลยขอรับ” เจ้าของโรงงานยิ้มอย่างประจบ สอพลอ ภายในใจกลับเกิดความงงงวย สองวันติดกันแล้ว ที่โรงงานอาวุธมีคนใหญ่คนโตมาเยือน หัวใจดวงเล็กๆของ เขาจะรับไหวได้อย่างไร? และก็ยังไม่ทราบว่าบุคคล ตำแหน่งใหญ่โตนี้จะเสนอคำร้องอะไรบ้าง

อินฉีทำตามมารยาท ดังนั้นจึงค่อยกล่าวไปตามขั้น ตอน “กล่าวตามตรง ชายชราคนของข้าต้องการช่างฝีมือ ของโรงงานอาวุธช่วยเหลือในการสร้างสิ่งของบางอย่าง” เขาชี้ไปยังชายชราพิการที่อยู่ข้างๆ

ใบหน้าของชายชราคนนั้นดูเหมือนว่าจะเคยถูกไฟ ลวก ใบหน้าครึ่งหนึ่งได้แปรสภาพ ใบหน้าอีกครึ่งที่หลง เหลือก็เต็มไปด้วยรอบแผลเป็น ดูไม่ออกถึงรูปลักษณ์ ดั้งเดิมอย่างสิ้นเชิง เขายืนนิ่งอยู่ที่ด้านหลังอินฉี ในดวงตา ทั้งสองเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

ต่อหน้าอินฉี เจ้าของโรงงานไม่กล้าที่จะเผยความ รังเกียจออกมาแม้แต่นิด ยังคงกล่าวด้วยรอยยิ้มกับชาย ชรา “ไม่ทราบว่าท่านผู้เฒ่าต้องการจะสร้างสิ่งใดหรือ ขอรับ?”

ชายชราไม่กล่าวอะไร ทว่ากลับมองไปยังอินฉี อินฉี จึงสอดรับตอบ “ลำคอของเขาได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นจึงไม่ สามารถพูดอะไรได้ ให้ข้าพูดแทนดีกว่า เจ้าเห็นขาของ เขาแล้วว่าได้รับบาดเจ็บมา ดังนั้นจึงอยากจะสร้างรองเท้า แบบพิเศษคู่หนึ่ง สูงข้าง ต่ำข้าง จะดีที่สุดหากสามารถ ชดเชยความพิการของเขาได้

“เอ่? เจ้าของโรงงานคิดว่าฟังผิดไป รอยยิ้มแข็งที่ออยู่ บนใบหน้า กล้ามเนื้อบนใบหน้าอดไม่ได้ที่จะเริ่มกระตุก คำขอร้องของคนใหญ่คนโตเหล่านี้แปลกเสียยิ่งกว่า แปลก เมื่อวานอ่องอู่เซวียนก็มาสั่งทำของเล่น วันนี้เสนาฯ อินฉีก็มาสั่งทำรองเท้าด้วยหรือ? นี่มันโรงงานทำอาวุธนะ ก็ต้องทำอาวุธสิ อะไรกันนักหนาเนี่ย!

เจ้าของโรงงานอยากจะร้องไห้โดยไร้น้ำตา แต่ไม่มี สิทธิ์จะปฏิเสธจึงได้แต่ฝืนตกลงตอบรับ “ในเมื่อท่านเส นาฯอินเอ่ยปาก แน่นอนว่าพวกย่อมเราเต็มใจ จะต้องหา ช่างฝีมือดีที่สุดมาทำรองเท้าให้กับผู้เฒ่าท่านนี้ขอรับ!”

แม้จะกล่าวเช่นนี้ แต่ในใจของเขากลับทนทุกข์อย่าง สาหัส หาคนทำของเล่นก็ว่าไม่ง่ายแล้ว ถ้าหากยังต้องไป หาคนทำรองเท้าอีก ถ้าบอกพวกช่วงฝีมือหัวแข็งเหล่านั้น เดี๋ยวก็ต้องมีปัญหาอีกแน่

ขณะที่เจ้าของโรงงานกำลังลำบากใจอยู่นั้น ก็มีเสียง หนึ่งดังมาจากด้านหลัง สำหรับเขาแล้ว เสียงนั่นดุจดัง เสียงจากสวรรค์ก็มิปาน เพียงได้ยินเสียงกุมกำปั้นของหลินซินเยียน “ท่าน หัวหน้า รองเท้าของท่านผู้เฒ่าไม่สู้ยกให้ข้าทำเถิด”

หัวหน้าโรงอาวุธหันกลับมามองหลินซินเยียนด้วย ความประหลาดใจ

หลินซินเยียนหัวเราะพลางกล่าวว่า “ข้าสนใจการทำ รองเท้านี้อยู่บ้าง อีกทั้งก่อนหน้านี้ขณะที่เห็นท่านผู้เฒ่า เดิน ในใจก็พอจะมีหนทางอยู่บ้าง ข้าคิดว่าถ้านำรองเท้า ใช้เหล็กเชื่อมรับกับข้อต่อกับหัวเข่าของท่านผู้เฒ่าขณะที่ เขาเดินระดับแรงของรองเท้าจะปรับเองอัตโนมัติ ไม่แน่ว่า ลักษณะท่าทางอาจจะถึงกับเดินเหินได้เหมือนคนปกติ ดัง นั้นแล้วก็จึงอยากจะลองดูขอรับ”

นางกล่าวได้อย่างมีเหตุมีผล แววตากลับทอดลงบน ข้อมือชายชราผู้พิการ บนข้อมือนั้นมีรอยแผลเป็นหนึ่ง แห่ง นางเคยเห็นรอยแผลเป็นนั้นและไม่อาจที่จะลืม

“เจ้าเต็มใจที่จะทำรองเท้าจริงๆหรือ?” ในยามนี้หัวหน้า โรงอาวุธยิ่งมองหลินซินเยียนยิ่งเจริญตา เจ้าหนุ่มนี่ได้ ช่วยแก้ไขปัญหายากๆของเขาได้หลายครั้งหลายครา เขา จึงตัดสินใจอย่างลับๆ ถ้าหากเจ้าหนุ่มทำของเล่นและ รองเท้าเสร็จดีแล้ว จะต้องตบรางวัลอย่างงาม

“ข้าเต็มใจขอรับ” หลินซินเยียนยิ้มพลางพยักหน้า ไม่ ได้แสดงท่าทีฝืนใจเลยแม้แต่นิด

หัวหน้าโรงอาวุธพยักหน้ารับ หันกลับไปกล่าวกับอินฉี “ท่านเสนาฯอิน ท่านอย่าเห็นว่าเขาอายุยังน้อย ทว่าฝีมือ นั้นดีมากเลยนะขอรับ ในเมื่อเขามีความเชื่อมั่น ไม่สู้ให้ โอกาสให้เขาได้ลองสักครั้งหน่อยหรือขอรับ?”

อินฉีขมวดคิ้วมองหลินซินเยียน สายตาที่ตวัดมานั้นดู เหมือนต้องการที่จะเห็นบางสิ่งบางอย่างจากใบหน้าของ นางสายตาเช่นนี้ทำให้หลินซินเยียนขาดความมั่นใจอยู่ บ้าง กลัวว่าจะถูกเขาจำได้ แต่ขณะที่นางคิดว่าเกือบจะ ล้มเหลว อินฉีก็เลื่อนสายตาออกไป

“ตกลง ให้เขาลองดู” หลังจากที่อินฉีเห็นชอบ หัวหน้า โรงงานจึงค่อยถอนหายใจ

เพื่อให้หลินซินเยียนทำรองเท้าออกมาพอดีกับเท้า อิน ฉีจึงให้ชายชราพิการอยู่ในโรงงานอาวุธ ชั่วคราว จนกว่า รองเท้าจะทำเสร็จดี จึงแสดงการความกระตือรือร้นว่ายัง มีห้องว่างถัดจากตนให้ชายชราได้พัก

แต่ใครก็ไม่อาจจะทราบได้ว่า ลึกลงไปในรอยยิ้มของ หลินซินเยียนมีประกายแห่งการคำนวณ การปรากฏตัว ของชายชราเป็นโอกาสสำหรับนาง และยังเป็นโอกาส สำหรับเซียวฝ่าน!