ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต - ตอนที่ 309

ตอนที่ 309 ความเต็มใจ

บิดางั้นหรือ!

หลินซินเยียนรู้สึกว่ามันน่าตลกสิ้นดี ทั้งเซียวฝานและ อู่ต่างก็เป็นเด็กกำพร้า แล้วบิดานั่นมาจากไหนกันเล่า! หากนี่เป็นพ่อในนาม แปดส่วนนั้นน่าจะเป็นคนที่อวิ๋นเทียน สี่ส่งมาควบคุมเซียวฝานโดยเฉพาะ!

นวงรวบหมัดแน่นเนื่องจากความโกรธจนตัวสั่น สายตาอันเย็นเยียบของนางมองทอดไปยังฉากกั้น บน ฉากกั้นนั้นชายชราเงื้อมือขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะใช้แรง

มากกว่าก่อนหน้านี้

หลินซินเยียนทนไม่ไหวจึงวางถังมูลลงและพุ่งเข้าไป ยังด้านหลังฉากกั้นห้อง

อย่างไรก็ตามนางได้ตระเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อยาม ที่มองเห็นภาพที่ฉากกั้น ดวงตาของนางยังคงเปียกรื้น

ผู้ที่อยู่ด้านหลังฉากกั้นต้องเป็นเซียวฝานไม่ผิดแน่ บุรุษที่เคยจิตใจฮึกเหิม ในยามนี้ดวงตาทั้งคู่ไร้แวว ใบแก้ม ซูบตอบ ร่างกายซูบผอมดุจดังใบไม้แห้งที่ไร้ชีวิต เขาถูก จับแช่อยู่ในถังอาบน้ำ ร่างกายพิงอยู่ที่ขอบถังอาบน้ำ อย่างไร้เรี่ยวแรง ในฤดูหนาวเช่นนี้ แม้กระทั่งน้ำในถังอาบ ยังไม่มีความร้อนแม้แต่นิด และวัตถุที่ดูเหมือนมูลอุจจาระ กำลังลอยอยู่บนผิวน้ำ

ถ้าหากไม่ได้มาเห็นด้วยตาตนเอง อย่างไรหลินซิน เยียนก็ไม่อาจที่จะเชื่อว่าบุรุษเปื้องหน้าผู้นี้ เป็นศิษย์พี่ ใหญ่ที่เคยหัวเราะกับนางด้วยความเบิกบานใจ

จมูกของนางเริ่มแสบลิ้น แต่ยังไม่ทันที่น้ำตานางจะ ไหลร่วง มือของชายชราที่เอื้ออยู่ก็ฟาดลงมาที่ใบหน้าของ เซียวฝานอย่างไร้ความปราณี

เซียวฝานดูเหมือนจะไม่รู้สึกตัวโดยสิ้นเชิง เพียงแต่มี น้ำหยดเล็กๆเกือบจะไหลออกจากมุมปากเท่านั้น นัยน์ตา ทั้งคู่ยังคงดุจดังผืนน้ำที่ไร้รอยคลื่น

“เจ้าเข้ามาทำอะไร!” ชายชราทุบตีเซียวฝานเสร็จก็ หันกลับมาตะโกนใส่หลินซินเยียน

“ข้า….” หลินซินเยียนรู้สึกว่าภายในลำคอแห้งผากจน ยากจะรับไหว ไม่ง่ายเลยที่จะข่มรสชาติคาวเลือดในลำ คอกลืนลงไป นางตอบอย่างตะกุกตะกัก “ข้าคิดว่าท่าน ต้องการความช่วยเหลือ ดังนั้นจึงเข้ามาโดยไม่ทันขอ อนุญาต

“ช่วย?” ชายชรานิ่งอึ้ง มองไปยังอุจจาระในถังอาบน้ำ เผยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

ชายชราได้มองว่าหลินซินเยียนเป็นคนชนชั้นล่างที่ ต้องการจะประจบเจ้านาย ท่าที่จึงค่อยอ่อนลง หลังจาก นั้นจึงรีบถอยออกมานอกฉากกั้น ยังสั่งให้หลินซินเยียน จัดการอย่างเร็วไว

เหล่าหลิวไม่เข้าใจจึงเดินตามเข้าไปดูหลังฉากกั้น ยามที่เห็นภาพหลังฉากกั้น อดไม่ได้ที่เกิดอาการคลื่นไส้ จนเกือบจะอาเจียน เขารั้งมือของหลินซินเยียนไว้ พลาง กล่าวกระซิบ “สหายหลิน เจ้าไม่จำเป็นที่จะต้องทำสิ่งนี้…”

หลินซินเยียนกลับส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไร ข้านับถือฝีมือ ของเซียวต้าเจีย เขาเป็นวีรบุรุษในดวงใจของข้า ฉะนั้นข้า เต็มใจที่จะทำสิ่งนี้”

นางสลัดมือของเหล่าหลิวออกอย่างดื้อดึง พยายาม ปกปิดอารมณ์ของตนเองอย่างที่สุด เพียงแต่ฝืนยิ้มบาง ออกมากล่าวกับเหล่าหลิวว่า “เหล่าหลิว ช่วยข้านำน้ำร้อน มาให้ข้าสักสองสามถังเถิด”

เหล่าหลิวเห็นนางดื้อรั้นเช่นนี้ จึงได้แต่เพียงถอน หายใจเดินออกไปจากฉากกั้น

เมื่อทุกคนออกไปจากฉากกั้นแล้ว ท้ายที่สุดหลินซิน เยียนก็อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าร้องไห้ออกมา นางเอื้อมมือไป ลูบใบแก้มของเซียวฝาน สะอื้นด้วยเสียงอันแผ่วเบา “ศิษย์ พี่ ศิษย์พี่ เป็นข้าเอง ซินเยียนไง ท่านจำได้หรือไม่ ข้าซิน เยียนไง หากท่านยังพอมีสติอยู่บ้าง ท่านมองข้า มองข้าให้ ดีๆ..”

บางทีคำว่า “ซินเยียน” สองคำนี้ทำให้เซียวฝานมี ปฏิกิริยา เขาหันกลับมาอย่างเงียบงัน มองหลินซินเยียน ด้วยอาการเหม่อลอย ดวงตานั้นยังคงสีเทาทะมึนที่หวาด กลัว แต่ชั่วพริบตาสีเทาทะมึนกลับอันตรธานหายไปพลัน แทนที่ด้วยดวงตาดั่งน้ำนิ่ง

เห็นท่าทีของเซียวฝานเป็นเช่นนี้ หลินซินเยียนก็ยิ่ง ร้องไห้สะอึกสะอื้น ถ้าหากรู้เร็วกว่านี้ว่าเซียวฝานจะ เปลี่ยนแปลงเป็นดั่งเช่นตอนนี้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลกลใด ถึง แม้จะต้องให้นางจ่ายด้วยชีวิต นางจะไม่เห็นด้วยโดยเด็ด ขาดกับการที่เซียวฝานต้องเสียสละเพื่อตน

“ศิษย์พี่ ศิษย์พี่ ขอร้องท่าน ท่านอย่าได้เป็นแบบนี้เลย ข้าซินเยียนไง ท่านจะต้องจำข้าได้อย่างแน่นอน จะต้อง เปลี่ยนเป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่เคยยิ้มให้ข้าเหมือนอย่างแต่ก่อน ด้วย ถ้าหากท่านยังเป็นแบบนี้ต่อไป ข้าจะอยู่ต่อไปได้ เยี่ยงไร…” หลินซินเยียนที่กำลังสะอึกสะอื้น ร้องไห้บอก กล่าวด้วยเสียงอันทุ้มต่ำ สิ่งที่ได้กลับมาคือเซียวฝานที่สติ เหม่อลอยไม่สั่นไหว

ประตูทางเข้ามีเสียงฝีเท้าดังเข้ามา หลินซินเยียน ตกใจ รีบดึงแขนเสื้อเช็ดคราบน้ำตาให้แห้ง

เหล่าหลิวนิ้วถังน้ำร้อนเข้ามาสองถัง ปากยังเอ่ยด้วย ความขัดเคือง “ยังกล้าพูดว่าเป็นบิดาแท้ๆของเซียวต้าเจีย คิดไม่ถึงว่าจะทารุณกรรมเซียวต้าเจียเช่นนี้ เห็นท่าทาง เช่นนี้ของเซียวต้าเจียก็หลบลี้หนีไกล วันนี้พวกเราได้พบ เจ้ายังเต็มใจจะทำความสะอาดให้เซียวต้าเจีย หากในยาม ปกติไม่รู้ว่าเซียวต้าเจียจะได้รับการปฏิบัติอย่างไร อนิจจา…”

เหล่าหลิวมีน้ำใจอยู่เสมอ ขณะมองที่เหตุการณ์ที่เกิด ขึ้นเขาก็ไม่สามารถทนได้ จึงพูดขึ้นมาไม่หยุดหย่อน เพียงแต่เขาไม่ทราบว่า คำพูดของเขากลับยิ่งกระตุ้น ความรู้สึกผิดที่อยู่เต็มหัวใจของหลินซินเยียน

หลินซินเยียนกัดริมฝีปากแน่น บอกกับเหล่าหลิวให้ ประคองเซียวฝานขึ้นมา หลังจากนั้นใช้น้ำอุ่นทำความ สะอาดร่างกายให้กับเขา ในสายตาของเหล่าหลิว หลินซิน เยียนเองก็เป็นบุรุษ ดังนั้นถึงแม้จะเห็นกันจะๆก็ไม่รู้สึกเป็น ปัญหาอะไร

ทว่าในใจของหลินซินเยียน คนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ บุรุษทั่วไป แต่เป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่ยิ่งกว่าญาติสนิทมิตร สหายของนาง ยอมเสียสละตนเพื่อช่วยนางและอู๋อี้ ศิษย์พี่ ผู้ยิ่งใหญ่ ปัจจุบันที่เขากลายสภาพเป็นเช่นนี้ นางจะ ปล่อยให้เขาอยู่อย่างนี้ต่อไปเพียงเพราะสรีระความแตก ต่างของชาย-หญิงได้อย่างไร

นอกจากโม่จื่อเฟิง นางยังไม่เคยทำความสะอาดให้กับ บุรุษคนใดมาก่อน และเมื่อใจเย็นลงจะไร้ความปรารถนา ราคะ ขณะที่นางถือผ้าเช็ดตัวเพื่อทำความสะอาดคราบ ไคลบนร่างของเขา ขัดตัวทุกซอกมุมให้เขา แต่ภายในใจ กลับเงียบงันจนน่ากลัว ไม่มีความฟุ้งซ่านอื่นใดนอกจาก ความเวทนาและเจ็บปวดใจ

ภายในหัวมีอยู่เพียงหนึ่งความคิด คนเหล่านั้นที่ทำร้าย เซียวฝาน นางจะไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด! แม้ว่าจะต้องให้นาง ตกนรกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด นางก็ต้องแก้แค้นเพื่อเซียวฝาน แก้แค้นเพื่ออาจารย์!

หลังจากที่สวมเสื้อผ้าให้เซียวฝานเสร็จ หลินซินเยียน ยังสางผมให้เขาอย่างดี มองดูบุรุษตรงหน้าที่เหมือนจะ เคยรู้จักกันมาก่อน กลับอดที่จะถอนหายใจอยู่ข้างในไม่ ได้

“พวกเจ้าจัดการเสร็จแล้วหรือยัง?” ชายชราคอยอยู่ นานก็ยังไม่เห็นคนทั้งสองออกมา จึงได้เดินเข้ามาดูใน ห้อง เมื่อเห็นเซียวฝานที่สะอาดสะอ้านนั่งอยู่ริมเตียง พลัน ตกตะลึง “ไม่เลว พวกเจ้าทำได้สะอาดดีมาก”

ชายชรากล่าวพลางหยิบเศษตำลึงออกจากอกเสื้อ โยนไปในอ้อมอกของหลินซินเยียน “อ่ะ รับไป งานนี้พวก เจ้าทำได้ไม่เลว ข้าเองก็ไม่ใช่คนใจร้าย

ประโยคนี้ทำให้หลินซินเยียนยิ่งรู้สึกว่ามันช่างตลก เดรัจฉานที่ไม่เห็นเชียวฝานเป็นมนุษย์มีสิทธิ์ที่พูดเช่นนี้ได้ ด้วยหรือ?

เหล่าหลิวเห็นนางยังนิ่ง จึงรีบดึงแขนของนาง นางจึง เก็บความโกรธของตนและเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มแย้ม “ขอบคุณรางวัลของท่านผู้เฒ่าเซียวแล้ว หากภายหลัง ท่านผู้เฒ่าเซียวมี่งานแบบนี้ อย่างไรก็เรียกข้าด้วยนะ ขอรับ”

“งานแบบนี้ยังจะทำอีกหรือ?” ชายชรากวาดสายตา มองด้วยความเหยียดหยาม ทำท่าปากยื่น “ได้ ถ้าหากเจ้า เต็มใจจะทำเช่นนั้นก็ย่อมดี งานแบบนี้มีอยู่ทุกวัน ต่อไปนี้ ทุกช่วงค่ำเจ้ามาด้วยล่ะ”

แม้ระดับบนจะเคยเตือนว่าเรื่องเหล่านี้ไม่อาจให้คนได้ รู้เยอะเกินไป แต่เขาทำงานจัดการสิ่งปฏิกูลมานานขนาด นี้ ไม่ง่ายเลยที่จะพบว่ามีคนทำแทนเขาโดยสมัครใจ เขา ไม่ต้องการที่จะปฏิเสธ เพียงต้องระวังนิดหน่อยอย่าให้คน เบื้องบนได้รู้ก็พอ