ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต - ตอนที่ 345

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

ตอนที่345ข้ามบึงน้ำเย็น

“อ้อแล้วเจ้าจะทำอย่างไรล่ะ?”หลินซีนเยียนไม่สงสัยแล้ว รับไข่มุกมา นางไม่มีวิทยายุทธ บึงน้ำเป็นอย่างนี้นางคงจะทน หนาวไม่ได้นางไม่ได้มองตอนที่หลื่อวิ๋นซ่านส่งไข่มุกให้นางหลี่ หายที่อยู่ด้านข้างดวงตาทั้งสองข้างจ้องไข่มุกตามันวาว

“ข้ายังมีเจ้าไม่ต้องห่วง”หลื่อวิ๋นซ่านตอบให้นางวางใจ

“ขอบคุณ”หลินซีนเยียนพยักหน้าจึงรับไข่มุกอย่าง ระมัดระวังในทันที

หลี่หายอยากจะพูดแต่ถูกหล่อวิ๋นซ่านส่งสายตาดุดันให้ หยุด แต่

“ท่านอาพวกเรามีเวลาไม่มากแล้วอีกสักพักต้องรีบออก

ไปรบกวนท่านนำทางไปด้านหน้าได้แล้ว”หลื่อวิ๋นซ่านคำนับทำ ให้หลี่หายไม่ทันพูดสิ่งที่อยากพูด หลี่หายสายหน้าได้แต่ถอนหายใจยาวสุดท้ายก็ไม่พูด

อะไรอีกเลยเขามัดแขนเสื้อและขากางเกงของตัวเองไว้หลัง จากนั้นสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วดำดิ่งไปในบึงน้ำเย็นได้ยินเพียง เสียงแต่ในชั่วพริบตาเดียวไม่เห็นเงาของหลี่หาย

“เอาล่ะพวกเราก็ควรจะไปต่อได้แล้วเจ้าอยู่ตรงกลางข้า จะขนาบตามหลัง”หลี่อวิ๋นซ่านคิดจะม้วนแขนเสื้อหลินซืน เยียนหลินซีนเยียรู้สึกว่าทำแบบนี้จะใกล้ชิดกันมากเกินไปไม่ ค่อยสะดวกใจรีบถอยหลังมาก้าวหนึ่งจัดการตัวเองจนเสร็จ เรียบร้อย

“งั้นพวกเราไปกันได้แล้ว”หลังจากนั้นสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกระโดดลงไปในกลางบึงน้ำเย็น ความหนาวเย็นเข้ากระดูกปะทะเข้าถึงรูขุมขนในทันที เพราะไม่ทันจะเตรียมว่ายน้ำก่อนนางจึงกังวลมากถ้าเกิดเป็น ตะคริวแต่มันเกินจากที่นางคาดไว้แค่หนาวเพียงประเดี๋ยว เดียวนางก็รู้สึกอุ่นขึ้นจากกลางหน้าอก

นางกำลังสงสัยก้มลงไปมองงุนงงก็เห็นที่หน้าอกตัวเองมี แสงลางๆปรากฏออกมานางเข้าใจในทันทีที่แท้ความอบอุ่นนี้ มาจากเม็ดไข่มุกที่หล่อวิ๋นซ่านให้นางนึกไม่ถึงว่าบนโลกใบนี้ จะมีสิ่งอัศจรรย์อย่างนี้จริงๆเมื่อก่อนเคยได้ยินเรื่องพวกมุกหนี น้ำยังคิดว่ามีแค่ในวรรณกรรมเทพนิยายคาดไม่ถึงว่านางจะ ได้เห็นไข่มุกที่แพร่ความร้อนจนได้รับความอุ่นในสถานที่ที่ หนาวเย็นอย่างนี้จริงๆ

เพราะมีมุกเม็ดนี้แต่เวลาผ่านไปสักพักนางก็ไม่รู้สึกหนาว แม้แต่น้อยนางดีใจรีบมุดหาเงาของหลี่ห่ายที่แท้หลี่ห่ายอยู่ หน้านางเพียงหนึ่งจั้งในบึงน้ำเย็นมีเพียงภาพอันมืดมิดถ้าหาก ไม่เห็นหลี่ห่ายที่พกไข่มุกแล้วมีแสงลางๆปรากฏออกมาด้วย นางก็คงมองไม่เห็นเขา

นางว่ายไปทางด้านข้างหลี่ห่ายหลังจากเข้าใกล้หลี่หาย จึงกลับหันไปมองหาหล่อวิ๋นซ่าน

ทว่า…..

ในโลกอันมืดไม่มีแม้แต่แสง

นางหันกลับไปมองทางหลี่หายใช้มือทําท่าทางเหมือน ถาม หลี่อวิ๋นซ่านล่ะ?”

หลี่หาย ขมวดคิ้วจ้องมองด้านหลังตาไม่กระพริบ ท่ามกลางความมืดท่าทางเขาจะมองเห็นไม่ชัดแต่ผ่านไปนาน เขาค่อยๆส่ายหน้า ใจหลินซีนเยียนเริ่มตึงเครียดแล้วหล่อนซ่านเอาไข่มุก ให้นางบนตัวเขาจึงไม่มีของที่สามารถส่องแสงได้ ดังนั้นใน โลกที่มืดมิดพวกเขาจึงไม่เจอเขา

หัวใจหลินซีนเยียนเต้นแรงขึ้นมานางอยากเปลี่ยนท่าว่าย น้ำกลับไปหาหงื่ออื่นว่านทว่าถูกหลี่ห่ายจับแขนไว้ทันทีนาง กำลังจะต้านมีเงาหนึ่งปรากฏขึ้นมาตรงหน้าทันทีทันใด

นางตกใจบนหน้าพ่นน้ำออกมาแต่แสงไข่มุกที่อยู่บนหน้า อกค่อยๆอ่อนลงทันทีนางมองหน้าหล่อลื่นซ่านนางถึงถอน หายใจอย่างโล่งใจ

ทั้งสามคนรวมตัวกันเสร็จก็ค่อยๆจัดแถวว่ายน้ำไปทาง ด้านหน้าบึงน้ำเย็นมืดลึกไปหนทางข้างหน้าช้าๆเวลากำลัง เคลื่อนผ่านกระแสน้ำนิ่งที่แสนแปลกประหลาด

หากพูดตามความจริงบึงน้ำเย็นอย่างนี้ไม่น่าปราศจากภัย อันตรายได้ง่ายดายเช่นนี้แต่บนเส้นทางหลินซืนเยียนกลับ ไม่รู้สึกถึงอันตรายใดๆยิ่งเงียบในใจนางกลับยิ่งเต้นแต่เวลานี้ ความตื่นเต้นก็ไม่ทำให้นางคิดมากได้ง่ายๆ

ในที่สุดหลี่ห่ายโผล่พ้นผิวน้ำก่อนหลังจากนั้นเขารีบขึ้น ฝั่งแล้วล้วงที่จุดไฟจุดโคมไฟน้ำมันตุงที่ริมฝั่งในพื้นที่ก็มีแสง สว่างอีกครั้งแสงที่มากับหลินซีนเยียนก็โผล่พ้นผิวน้ำ

แค่เวลานาทีกว่านางกลับรู้สึกเหมือนผ่านมายาวนานราว ศตวรรษ

“มาข้าจะดึงเจ้าขึ้นฝั่ง หลี่ อมมือมาช่วยทันทีหลิน ซีนเยียนจับมือเขาหลังจากนั้นใช้แรงขึ้นมาบนฝั่งคนเดียว

พูดแล้วก็ช่างแปลกนักเสื้อผ้าบนตัวเปียกจากลงบึงน้ำ เย็นแล้วอันที่จริงเวลาขึ้นจากน้ำน่าจะหนาวที่สุดแต่มีไข่มุกนี่ อยู่ที่ตัวนางกลับไม่รู้สึกหนาวแม้แต่น้อยนางอดไม่ไหวมพูด กับหลี่ห่าย ท่านอาหลีไข่มุกนี่ดีจริงๆนะป้องกันความหนาวได้ อย่างอัศจรรย์เช่นนี้จริงกับดักกลางบึงน้ำเย็นก็ถูกกวาดล้าง ไปแล้วหรือ?อยู่ในทางก็ไม่รู้สึกถึงอันตราย”

“บึงน้ำเย็นแห่งนนี้ไม่มีกับดัก…..”หลี่ห่ายกลับไม่ยิ้มไม่ เพียงไม่ยิ้มแต่สีหน้าจริงจังมากเขามองที่ผิวน้ำของบึงน้ำเย็น อย่างทุกข์ใจฟังเสียงขึ้นไปมีบางอย่างเคลื่อนย้ายอย่าง รวดเร็ว แต่บึงน้ำเย็นไม่ได้ปลอดภัยอย่างที่เจ้าคิด”

“อะไรนะ?”หลินซีนเยียนสงสัยกำลังคิดจะถามทันใดนั้น ตกใจรู้สึกว่าพวกเขาสองคนขึ้นมากันสักพักแล้วเหตุใดหลอ วั่นซ่านถึงยังไม่ขึ้นมา?

นางเริ่มตึงเครียดหลังจากนั้นนั่งยองหมอบลงข้างบึงน้ำ เย็นมองไปในบึงน้ำเย็นไม่สำคัญว่าจะเห็นอะไรนางเห็นก็ร้อง ตะโกนถอยหลังไปครึ่งก้าวเพราะในบึงน้ำเย็นนั่นมีเลือดสีแดง ซึมจางๆยังมีกลิ่นเหมือนคาวเลือดลอยมาจากเลือดแดงนั้น

“เลือด!”นางตะโกนทนไม่ไหวหมอบที่ริมฝั่งบึงน้ำเย็น ตะโกนขึ้นมา “หลื่อวิ๋นซ่านเหลื่อวิ๋นซ่าน!”

ที่ดำเข้าไปในบึงน้ำเย็นนี้มีแค่พวกเขาสามคนบนตัวนาง กับหลี่หายไม่มีร่องรอยบาดแผลเลือดพวกนี้มาจากที่ใดก็คงรู้ กันอยู่แล้ว

ความหวาดกลัวที่ใดไม่รู้โผเข้าปกคลุมหลินซีนเยียนนาง เริ่มกลัวขึ้นาทันทีถ้าหล่อวิ๋นซ่านเป็นอะไรไปนางคงรู้สึกผิดไป ชั่วชีวิตแม้ไม่มีความรู้สึกรักกับเขาแต่นางจะให้เขามาตาย เพราะนางไม่ได้!

“หลื่อวิ๋นซ่าน!”หลินซีนเยียนกัดฟันตะโกนออกมาดวงตา ยังรอคอยมั่นที่ผิวบึงน้ำเย็นแต่บึงน้ำ สักนิดนางหันกลับไปตะโกนใส่หลหายอีก ท่านอาหลีนี่มันเกิด อะไรขึ้นกันแน่พวกเราทำอะไรไม่ได้เลยหรือ?”

หน้าหลี่ห่ายลังเลเดินไปมาที่ริมฝั่งแต่กลับพูดที่อๆเหมือน เดิม ตอนนี้พวกเราไม่มีหนทางอะไรเลยคงทำได้แค่รอแต่เขา ไม่น่าจะมีอันตรายถึงชีวิตดอกแค่………..เฮ้อตอนนี้ก็ดูท่าไม่ ดีแล้วแม้ไม่มีอันตรายตามปกติก่อนหน้านี้เขาควรจะออกมา แล้วถึงจะถูกแต่นี่มันก็เลยเวลาจากครั้งก่อนๆมาสักพัก แล้ว……

เสียงพูดของเขายังไม่ทันได้พูดก็ได้ยินเสียงตูมตามๆดัง ขึ้นมาหลังจากนั้นเงาหล่อลื่นซ่านโผล่ออกมาจากผิวน้ำบึงน้ำ เย็นเขาพุ่งไปถึงริมบึงยื่นมือฉวยขึ้นมาถึงหลอนซ่านออกมา จากน้ำทันที