ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต - ตอนที่ 350

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

ตอนที่350 ให้ความพอใจ

หลอนซ่านเอาหัวเข้าใกล้บนหน้าอกนางแม้ร่างกายจะ อ่อนแอแต่หูไวตาไวได้ยินทุกคำพูดของนางรู้สึกถึงความ ร้อนแผ่มาจากร่างกายนางเขาถึงกับหวังให้เวลาหยุดไว้ตรง

“เจ้ายืนขึ้นมาได้หรือไม่?” แต่น่าเสียดายคำถามหลินซืน เยียนทําลายฝันของเขานางค่อยๆผลักเขาออก

แววตาหล่อลื่นซ่านมืดมัวลงทันทีเขาถ่วงเวลาไม่ขยับตัว ทันทีและพูดที่หน้าอกข้ามียาเม็ดบำรุงเลือดขวดหนึ่งเจ้าให้ ข้ากินเม็ดหนึ่งคงลุกขึ้นมาได้

หลินขึ้นเขียนพยักหน้าไม่สนเรื่องความแตกต่างระหว่าง ชายหญิงเอื้อมมือล้วงเข้าไปหยิบขวดลายครามเล็กๆออก มา“นี่ใช่หรือไม่?” เห็นหล่อขึ้นซ่านพยักหน้านางถึงเทยาออก มาเม็ดหนึ่งจาก ในขวดลายครามมาป้อนให้เขากิน

ผลของยาเม็ดถนัดหลอนซ่านล่วงเวลาไม่นานหลังจาก นั้นหลินซีนเยยียนพยุงให้ยืนขึ้นมา สามคนเดินตามเส้นทาง ทีพวกเขามา

อาจเป็นเพราะเวลาอยู่ในถ้ำนานดังนั้นตอนที่พวกเขาเดิน ออกมาจากถ้ำภูเขาไม่นานมีเสียงกับดักเริ่มดังครั่นครื้นขึ้นมาจากด้านหลังทั้งสามคนก็ไม่เสียเวลาคุยกันมากกว่านี้และ ออกไปทางด้านหน้าอย่างสุดชีวิตจนกระทั่งตอนฝีเท้าก้าว ออกจากปากถ้ำภูเขาได้ทั้งสามคนหอบหายใจแรง

ตอนกลับไปมองอีกครั้งที่เข้าไปในปากถ้ำภูเขาทั้งสอง ฟากมีหนามแหลมปรากฏออกมาแวบหนึ่งเหมือนกับดักจะ กลับมาทำงานหมดแล้วใช้เวลาเข้าไปได้แค่หนึ่งชั่วโมงตาม ที่คิดไว้จริงๆ

หลี่ห่ายน้ำเกิงจีนเต็มหีบมัดไว้กับหลังอูฐหลังจากนั้นพาอูฐ ของหล่อนซ่านไปที่ด้านหลังอูฐของตัวเองเขาประคองหล่อ วนซ่านขึ้นไปบนหลังอูฐแล้วพูดกับหลินซีนเยียน แม่นาง หลินตอนเดินทางกลับครั้งนี้ต้องรบกวนเจ้าดูแลนายน้อย ด้วยแล้ว”

ครั้งนี้ที่เขาเรียกไม่ใช่หลานรักแต่เป็นนายน้อย

สายตาหล่อวิ๋นซ่านแฝงความแปลกใจพยักหน้าให้หลา ยอย่างปล่อยวางทันที

“ยิ้มข้ารู้แล้ว” หลินซีนเยียนตอบรับหลี่หายประคองนางขึ้น

หน่ายกำลังของขึ้นไปทางด้านหน้าหลินซีนเยียนที่กำลัง พยุงหลอนซ่านนั่งอยู่บนอูฐตัวหลังถูกฉุดดึงให้เดินไปข้าง หน้าความเร็วช้ากว่าตอนมามาก
กลางหุบเขามืดมากเหมือนเดิมคบไฟข้างอูฐทั้งสองตัว เป็นแหล่งที่มีแสงเพียงจุดเดียว

“ท่านอา” ไปดินแดนมรณะ “หลอนซ่านอ่อนแอแต่ยัง

กรานจะพูด

หลี่หายหันกลับมาสงสัยไปด้วยเหตุใดเจ้าบาดเจ็บหนัก ต้องรีบออกไปหาหมอมารักษาเจ้าถึงจะถูกและสถานที่คน ตายนั้นมัน…..

“ข้าไม่เป็นไรข้ายังเรื่องหนึ่งที่ยังทำไม่เสร็จตอนหล่อขึ้น ซ่านพูดเขามองหลินซีนเขียนโดยไม่รู้ตัว

หลินซีนเยียนรู้ที่เขาพูดคือเรื่องจะช่วยนางจัดการกับคน ของศาลาความลับแห่งสวรรค์”เจ้าบาดเจ็บร้ายแรงนักเรื่อง จัดการพวกเขายังมีโอกาสหลัง แม้ไม่ยอมแต่หลินขึ้นเขียน กลับไม่อยากให้หล่อนซ่านไปเสี่ยงชีวิตอย่างนี้เพื่อนางอีก บางอย่างนางชดใช้คืนให้ไม่ได้

แต่หล่อนซานกลับส่ายหน้าไม่ยอม ไม่เรื่องที่ข้าเคย สัญญากับเจ้าแล้วว่าจะทำให้ได้

“ไม่ต้องหรอก!”ความแค้นของนาง นางต้องไปขอร้องไม่ จื่อเร่งไม่อยากให้หล่อนซ่านทําอะไรเพื่อนางอีกด้วย

ความโกรธไร้เหตุผลของนางทำให้แววตาหล่อขึ้นซ่านยิ่ง เผยความท้อแท้เขาเงียบไปครู่หนึ่งมุมปากยิ้มเศร้า” ใช่สีไม่มีข้า เจ้าก็ยังมีสามีของเจ้าเขาคงทำทุกอย่างเพื่อเจ้าได้

หลินซีนเขียนไม่ตอบคำถามนี้เพราะไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรง ไหนดีสำหรับไม่จื่อเพ่งนางรักเดียวใจเดียวไปแล้วในหัวใจ ไม่อาจปันใจให้คนอื่นอีกฉะนั้นจะติดค้างอะไรก็ช่างมันเถอะ ความแค้นก็ยังเป็นของตัวนางเองจะลากหลอนซ่านมาทำ ผิดด้วยคงไม่คุ้มกัน

“ท่านอาไปสถานที่คนตาย”ตอนที่หลินซีนเยียนเงียบหล่อ วนซ่านยังมีคำสั่งเหมือนเดิม

หน้าหลี่หายดูไม่เห็นด้วยแต่สุดท้ายยังถอนหายใจ หงุดหงิดแล้วขี่อูฐเปลี่ยนเส้นทางเสียงท้อแท้หมดหวังพ่น ออกมาจากปากเขา แม่นางหลินเจ้าก็อย่าบ่ายเบี่ยงไปเลย อย่างไรถ้าเจ้าแต่งงานเป็นภรรยาไปแล้วและนายน้อย ตระกูลข้าคงไม่มีโอกาสอีกแล้วแต่ข้าดูออกนายน้อยจริงใจ กับเจ้า เจ้าควรทำให้เขาหยุดเก็บความเศร้าเสียใจเอาไว้ใน

ใจนะหลังจากออกจากหุบเขาจิตวิญญาณจันทราไปก็ทาง ใครทางมันในอนาคตเจ้าสองคนอาจจะมีโอกาสได้พบกัน อีก

หลินซีนเขียนอยากปฏิเสธแต่ฟังคำพูดของหลี่หายก็เงียบ ไปนางกลัวว่าจะเป็นหนี้บุญคุณ ใจหล่อขึ้นซ่านไม่กลัวผูกติด เสียใจที่ไหนกัน

เหมือนพวกชายหญิงที่แยกทางกันมักจะทำเรื่องพวกปาฏิหาริย์เหลือเชื่อมาเซ่นไหว้บูชาความรักที่ตัวเองใกล้จะ สูญเสียไป

นางถอนหายใจสุดท้ายก็ยังเงียบต่อไปหลอนซ่านจัดการ เรื่องมากมายเพื่อนางนี้เป็นครั้งสุดท้ายก็ควรจะพอใจความ รักในช่วงเวลาหนึ่งของเขาแล้วล่ะ

ทั้งสามคนเดินทางท่ามกลางความมืดด้านหลังมีเสียงแผ่ว เบาดังขึ้นมาโดยบังเอิญแม้แต่หลินซีนเยียนรู้สึกถึงภัยเข้า ใกล้ตัวไม่ต้องพูดถึงหลี่หายและหล่อขึ้นซ่านที่สามารถต่อสู้ ได้เลย

หัวคิ้วนางขมวดจนจะพันกันจะหันกลับไปแต่ถูกหล่อขึ้น ซานดึงแขนเสื้อไว้เขาบอกเป็นนัยให้นางทำเป็นไม่รู้ ใจหลิน ซีนเยียนร้อนรนจมูกกลับได้กลิ่นคุ้นเคยอย่างฉับพลันแค่แวบ เดียวหลินซีนเยียนรู้แล้วว่าคนที่ตามมาอยู่ด้านหลังน่าจะเป็น คนของศาลาความลับแห่งสวรรค์

ท้องฟ้ามืดแล้วโรคคนแก่ของเซียวฝานกำเริบแล้วล่ะดัง นั้นกลิ่นนั่นต้องออกมาจากตัวเขาแน่นอน

ภายใต้สภาพแวดล้อมที่มืดมิดอย่างนี้พวกเขาจุดคบไฟไว้ ระดับสูงเป็นธรรมดาที่จะดึงดูดพวกกลุ่มทหารไล่ตามมาได้ รวดเร็วมากและกลุ่มหมอกหนากลับกลายเป็นที่กำลังที่มี ประโยชน์มากที่สุดสำหรับพวกเขาพวกเขาคิดว่าทำเรื่อง ลับๆล่อแต่ไม่มีใครรู้มัวแต่มองด้านหน้าหารู้ไม่มีภัยอันตรายซ่อนเร้นอยู่ข้างกาย

เมื่อสามคนมาถึงป่าหินหลายก็หยุดเพราะเป็นเวลา มืดค่ำยิ่งทำให้ป่าหินดูลึกลับและน่าสะพรึงกลัวมองพื้นด้าน หน้าออกไปหนึ่งจังก็มองไม่เห็นแสงจนสุดลูกหูลูกตา

“ด้านหน้าเป็นที่คัดเลือกเก๋งจีนแล้วพวกเรารีบข้ามไปขน เก๋งจีนกลับไปสองสามหีบเอาไปรายงานผลก็พอแล้วอย่าให้ คนอื่นพบที่นี่”หลอนซ่านที่กำลังพิงตัวหลินซีนเขียนพูด เสียงดัง

หลี่หายกระพริบตาตอบโต้เร็วมาก “กลัวอะไร พวกเราวาง กับดักที่นี่ มีแต่พวกเราที่รู้ว่ากับดักอยู่ที่ใดบ้าง คนอื่นเข้ามา ก็ต้องตาย”

“แม้จะพูดเช่นนั้นพวกเราต้องระวังตัวบ้างถึงจะถูก”หลี่ห่า ยพูดตอบรับแต่ตอนที่เขาพึ่งพูดจบก็มีคนหกเจ็ดคนออกมา จากกลางหมอกหนา

คนพวกนี้ไม่ใช่ใครอื่นกลุ่มคนศาลาความลับสวรรค์และ เซียวฝานที่ถูกรวบตัวไว้คนที่ยืนด้านหน้าสุดคืออวินเทียน ด้านหลังเขามีคนติดตามมาสองคนท่านเขียวและผู้หญิงที่ อ้างว่าเป็นภรรยาเขียวผ่านกำลังจับแขนเขียวฝานขนาบทั้ง ซ้ายขวาแววตาเขียวฝานมองเฉื่อยชาไปทางด้านหน้าราวกับ ไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น