ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต - ตอนที่ 416

ตอนที่416หญ้าจื่ออวีน

“เจ้าของในร้านยาวิเศษโกหก พวกเจ้า”หลินซีนเยียนได้ยินเข้าคิดถึง คำพูดของเจ้าของร้านขึ้นมาทันที

“ข้ารู้เสียเมื่อไหร่หลังจากเข้าวัง โดยบังเอิญทีหลังถึงจะรู้แต่เป็นเพราะ อู่หลงในวังครั้งนั้นเลยทำให้แม่ทัพโจ ว่พบอี้เซิงแม่ทัพใหญ่โจว่นั่นเป็นอัคร เสนาบดีของฮ่องเต้องค์ก่อนองค์ชาย หลายองค์ในฮ่องเต้องค์ก่อนล้วนรู้จัก เขาทั้งนั้นเล่ากันว่าคุ้นเคยกับองค์ชาย ที่หายไปจากวังองค์นั้นมากเขารู้สึกว่า อี้เซิงมีพลังมหาศาลคล้ายองค์ชาย องค์นั้นก็แค่สงสัยแต่นึกไม่ถึงอี้เซิง เป็นสายเลือดที่เหลือขององค์ชายที่ หายไปจริงๆ”

สวี่ห้าวพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็สะเทือน ใจรู้สึกเหมือนมันไม่จริงเหตุใดเด็กใน แคว้นหมันคนนี้กลายเป็นสายเลือด ของราชวงศ์ไปได้ล่ะมันบังเอิญเกินไป แล้ว”

“ราชวงศ์…. ”หลินซีนเยียนพูด พึมพำสองคำนี้เบาๆรู้สึกหนักหน่วงสุด ก้นบึ้งหัวใจผ่านประสบการณ์ชีวิตสมัย โบราณมาหลายปีนางช่วงชิงอำนาจ ผลประโยชน์จนเหนื่อยล้าเกินไปแล้ว ในความคิดนางเกิดในราชวงศ์คงรับ วงศ์ตระกูลญาติพี่น้องที่ฟ้ากำหนด ลิขิตไว้ไม่ได้ไปตลอดชีวิตถ้าอี้เซิง เป็นสายเลือดของราชวงศ์แคว้นหมัน จริงๆแม้เขาไม่หาคนพวกนั้นคนพวก นั้นก็หาเขาเจอจนได้ไม่แน่นี่อาจจะ เป็นเรื่องดี

เห็นหน้าหลินซีนเยียนกังวลใจ ทั้งหมดไม่ได้เป็นเพราะข่าวอี้เซิงเป็น ราชวงศ์และเรื่องอื่นใดสวี่ห้าวยิ่ง ชื่นชมผู้หญิงคนนี้“ข้ามองออกเจ้านับ อี้เซิงเป็นน้องชายแท้ๆมีเจ้าเป็นพี่สาว เช่นนี้อี้เซิงก็ไม่ไร้ญาติขาดมิตรนะ”

“อื้ม”หลินซีนเยียนตอบนั่งใจลอย บนเตียงในสมองนึกถึงภาพเหตุการณ์ ก่อนที่หลีฮวนจะสิ้นใจจุดจบของ เจ้าของร้านยาวิเศษและหลีฮวน เหมือนมีกรีดออกหลินซีนเยียนทำให้ นางปล่อยวางไม่ได้

โดยเฉพาะประโยคที่หลีฮวนพูด ก่อนสิ้นใจนั้น“เป็นใครก็ได้แต่เป็นเจ้า ไม่ได้”ทำไม?เป็นนางไม่ได้ล่ะ?

ปัญหานี้เหมือนกับผีตามหลอก หลอนวนเวียนอยู่ในใจหลินซีนเยียนมี ข้อปลีกย่อยอะไรที่นางมองข้ามไป แล้ว

ไม่รู้ว่าเสียงฝีเท้าดังขึ้นที่นอก ประตูผ่านมานานเท่าไหร่แล้วอินฉี ผลักประตูเข้ามาเขายังมีโจว่เฉิงและ คนติดตามของเขาสองคน

คนเดินมาท้ายสุดคือหมอเมื่อ กลุ่มคนเข้ามากลางห้องแบ่งกันสอง ฟากใต้เท้าคนนั้นถึงหยิบกล่องยาเดิน มาด้านหน้าจับชีพจรอี้เซิงที่หลับสนิท บนเตียง อึมอาการจากฝึกมากเกินไป

จริงๆเป็นตายเท่ากันแล้วโชคดีที่ตอน นี้ยังมาทันถ้าค่ำนี้รักษาไม่ทันเกรงว่า จะทนได้ไม่ถึงตอนเช้าพรุ่งนี้”ท่าน หมอเฒ่าลูบเคราบอกคำวินิจฉัยรักษา โรค

โจว่เฉิงพยักหน้าหันไปกล่าว แนะนำกับผู้คน“นี่คือท่านหมอเฒ่าเคย อยู่ในพระราชวังมาก่อนแม้ออกจากวัง มานานมากแล้วแต่ยังมีวิชาแพทย์อยู่ ในเมืองหลวงแห่งนี้ฝีมือรักษาของ หมอหลิวมาเป็นอันดับหนึ่งแน่นอน”

“ท่านแม่ทัพโจว่กล่าวชมเกินไป แล้วมิกล้ามิกล้า”หมอหลิวโค้งคำนับ อย่างถ่อมตนแต่ใบหน้าค่อยๆยิ้ม แย้ม“ใช่แล้วแม่ทัพโจว่ถ่าท่านนำ เครื่องปรุงยาจีนนั่นมาได้ตอนนี้ให้ หมอดูได้แล้วจะช่วยชีวิตเด็กคนนี้ได้ หรือไม่ต้องดูเครื่องปรุงยาจีน”

โจว่เฉิงพยักหน้าส่งสายทางคน ติดตามด้านข้างคนๆนั้นยกกล่องผ้า ไหมมาด้านหน้าในกล่องมีหญ้า สมุนไพรเหี่ยวแห้งต้นหนึ่งยาสมุนไพร มีแค้ก้านไม่มีใบไม่มีรากเป็นกิ่งไม้ เท่านั้นถ้าเจ้าของร้านยาวิเศษไม่บอก ว่าเป็นระยะเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายใครเห็น ยาสมุนไหรนี่คงไม่เชื่อกันทั้งนั้นว่านี่ เป็นยาแปลกท่อนเดียวที่มีอยู่ในโลกที่ รักษาอาการฝึกจนเกินตัวได้

หมอหลิวหยิบยาสมุนไพรใน กล่องขึ้นมามองใกล้ๆอย่างละเอียดใช้ นิ้วมือบีบปลายให้แตกละเอียดเอาเข้า ปากเขาชิมแววตาเป็นประกายทันที พูดด้วยความปิติยินดี“นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าหญ้า-ออวนในตานานจะมีอยู่จริง!”

“หญ้า ออ น?”โจวเฉิงตะลึงถาม อีก“หญ้าจื่ออวิ๋นนี้ยังมีสรรพคุณอะไร? หวังว่าหมอหลิวจะชี้แนะสักเล็กน้อย

“ที่จริงก่อนหน้านี้หมอก็ไม่เคย เห็นหญ้าจื่ออวิ๋นแค่เคยเห็นในตำรา เห็นเป็นครั้งแรกทว่ามองจากลักษณะ ภายนอกและกลิ่นของยาสมุนไพร ท่อนนี้แกนกลางสมุนไพรยังมีเงาสี ขาวสีแดงสลับกันนี่คงเป็นหญ้าจื่ออ วั่นไม่ผิดเล่ากันว่าเมื่อก่อนหน้าจื่ออ วึ่นโตบริเวณรอบๆเมืองชวนแต่หาย สาบสูญไปหลายสิบปีแล้วนึกไม่ถึงว่า ยังมีต้นหนึ่งที่ยังรักษาสภาพสมบูรณ์ แบบเช่นนี้”

สำหรับหมอคนหนึ่งพบยาแปลก ก็นับเป็นเรื่องที่น่าปิติยินดีดังนั้นตอนที่ หมอหลิวพูดใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอย ยิ้ม

“งั้นรบกวนหมอหลิวรีบใช้ยา รักษาให้เขาเถิด”โจว่เฉิงพูดอีก

หมอหลิวพยักหน้า“นั่นมันแน่อยู่ แล้ว “ถือกล่องยาหญ้าจื่ออวิ๋นไปห้อง ต้มยาทันที

หลินซีนเยียนได้ยินในใจที่กังวล ไม่สงบสุดท้ายก็ปลอดภัยโล่งแล้วสวี่ ห้าวก็ถอนหายใจโล่งอกที่เหนื่อยเต้น บากบั่นมาหลายวันขนาดนี้ในที่สุด ก็ได้ผลกลับมาแล้ว ท้องฟ้าเริ่มเข้าช่วงสายโจว่เฉิง และหลายๆคนกล่าวอำลาเหลือเพียง คนใช้ข้างกายที่รับผิดชอบที่นี่และ หลังจากพวกองครักษ์ในหมู่บ้าน เจรจาหารือกันก็พากันออกไปแล้ว

เหล่าองครักษ์ในหมู่บ้านเคารพ และเกรงกลัวโจว่เฉิงอย่างยิ่งโจว่เฉิง ส่งสัญญาณองครักษ์หลายคน ทำความสะอาดเก็บกวาดห้องสะอาด ให้อินฉีและคนอื่น

มีหลินซีนเยียนอยู่สวี่ห้าวก็หมด ห่วงเมื่อหลังจากใจผ่อนคลายลงก็ยิ่ง รู้สึกเหนื่อยล้ามากขึ้นเขาไม่ยืนอยู่ต่อ แล้วหลังกล่าวขอบคุณหลินซีนเยียน และอินฉีแล้วก็เข้าไปพักผ่อนที่ห้อง สะอาดด้านข้าง “ดึกแล้วงั้นเจ้าก็ไปนอนที่ห้อง

ด้านข้างสักพักข้าเฝ้าแทนเจ้า ถ้าเจ้า ไม่วางใจจริงๆหลังจากหมอหลิวต้มยา เสร็จแล้วข้าจะไปเรียกเจ้าให้ตื่น?”อิน ฉีมองใบหน้าหลินซีนเยียนเต็มไปด้วย อ่อนเพลียเหนื่อยล้าทนไม่ไหวจึงพูด โน้มน้าวนาง

“ไม่ล่ะข้าเฝ้าเขาอย่างนี้ดีแล้วไม่ เห็นเขาอาการดีขึ้นข้าก็ไม่อาจสงบ ใจ”หลินซีนเยียนกุมมืออี้เซิงอุณหภูมิ ในฝ่ามือเขาค่อยๆลงเย็นลง

อินฉีรู้ว่าหลินซีนเยียนเป็นคนรู้ใจ ตัวเองจึงทำได้แค่ถอนหายใจอย่าง ไม่มีทางเลือกดึงเก้าอี้มานั่งลงข้างๆ

นาง คนขับเกี๊ยวของอินฉี่เข้าใจก็ถอย ออกไปพักผ่อนที่ห้องตัวเองทันที

หลังจากกลุ่มคนต่างออกไปแล้ว ความเงียบงันในห้องก็ทำให้คนรู้สึก อึดอัดแต่หลินซีนเยียนและอินฉีกลับ พอใจที่เงียบอย่างนี้ทั้งสองคนไม่พูด อะไรแต่ละคนตกภวังค์ในความคิด ของตัวเอง

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงหมอ หลิวยกหม้อยาที่ต้มแล้วเข้ามาด้วยตัว เองเห็นบรรยากาศระหว่างสองคนนั้น แปลกๆงงไปครู่หนึ่งแต่คนที่ออกมา จากวังล้วนเป็นคนฉลาดเขาจึงไม่ไถ่ ถามอะไรแค่เดินมุ่งตรงมาถึงข้าง เตียงพูดกับหลินซีนเยียน“แม่นางยา เสร็จแล้วจะให้เจ้าป้อนหรือให้หมอมา ป้อนล่ะ”