ชายาหยุดเย้าข้าเสียทีเถิด - ตอนที่ 622 ไทเฮาจะฆ่าคนแล้ว / ตอนที่ 623 แคว้นเว่ยตะวันตกเป็นแผ่นดินของลูก

ตอนที่ 622 ไทเฮาจะฆ่าคนแล้ว

“จื่ออี ลงมือ”

มู่หรงกวานเย่ว์ไม่อธิบายอะไรให้หลิงอวี้จื้อฟัง และไม่พูดอะไรมากความ เพียงแต่สั่งการจื่ออีประโยคเดียวเท่านั้น

ได้รับคำสั่งของมู่หรงกวานเย่ว์แล้ว จื่ออีก็พยักหน้าให้กับแม่นมที่อยู่ด้านหลัง แม่นามร่างกายกำยำสองสามคนเข้ามาจับตัวหลิงอวี้จื้อไว้ทันที สองสามคนรวมพลังกันจับตัวหลิงอวี้จื้อไว้ ทำให้เธอขยับตัวไม่ได้เลย

หลิงอวี้จื้อไม่รู้ว่ามู่หรงกวานเย่ว์มีเจตนาอะไร ทำไมเธอเคราะห์ร้ายขนาดนี้ เพิ่งพบมู่หรงกวายเย่ว์ก็เป็นการยั่วยุนางแล้วหรือ ตามเหตุผลแล้ว ตัวตนของเธอตอนนี้ไม่ควรจะมีความแค้นใด ๆ กับมู่หรงกวานเย่ว์ถึงจะถูก

“ไทเฮา มีเจตนาอะไรเพคะ”

หลิงอวี้จื้อร้อนใจแล้ว รีบตะโกนเสียงดัง

“เราจะฆ่าเจ้า ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล และเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์รับฟัง ลงมือเถิด”

มู่หรงกวานเย่ว์ตอบกลับอย่างเยือกเย็น สำหรับนาง หลิงอวี้จื้อก็เป็นเพียงแค่มดที่นางจะเหยียบให้ตายเมื่อไหร่ก็ได้ แม้จะเอาชีวิตเธอก็ไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายอะไรแม้แต่น้อย ขอเพียงนางอยากให้เธอตาย เธอก็จำเป็นต้องตาย หลิงอวี้จื้อนึกไม่ถึงว่าปัจจุบันมู่หรงกวานเย่ว์เห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเช่นนี้ เพิ่งพบหน้ากันก็จะฆ่าแกงกันแล้ว เธอรู้สึกงงจริง ๆ ไม่รู้ว่าเหตุผลที่มู่หรงกวานเย่ว์ฆ่าเธอคืออะไร กว่าจะมาแคว้นเว่ยตะวันตกนั้นไม่ง่ายเลย จะตายด้วยน้ำมือมู่หรงกวานเย่ว์โดยไม่มีเหตุผลเช่นนี้ไม่ได้อยู่แล้ว

สำหรับเธอนี่เป็นการเกิดใหม่ ชีวิต ๆ นี้มีค่าสูงส่งมาก ไม่สามารถเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นแม้แต่นิดเดียวอีกแล้ว

“ไทเฮาเพคะ หม่อมฉันเป็นแขกของฝ่าบาท ไทเฮาจะฆ่าหม่อมฉันก็ควรอธิบายเหตุผลให้หม่อมฉันฟังสักข้อ แคว้นเว่ยตะวันตกมีขื่อมีแป หม่อมฉันมิได้ทำอะไรผิด ไทเฮาจะคาดโทษโดยที่หม่อมฉันไม่ได้ทำอะไรผิดได้อย่างไร หากฝ่าบาททรงทราบเรื่องนี้เข้า เกรงว่าฝ่าบาทก็คงไม่พอพระทัย วอนไทเฮาโปรดแจ้งให้กระจ่าง หม่อมฉันทำผิดอะไรถึงต้องรับโทษตายให้ได้เพคะ”

มู่หรงกวานเย่ว์นึกไม่ถึงว่าหลิงอวี้จื้อจะพูดมากขนาดนี้ นี่ทำให้นางนึกถึงใครคนหนึ่ง

คนผู้นั้นก็เป็นเช่นนี้ ลักษณะท่าทางของเจียงอวี้กับหลิงอวี้จื้อคล้ายกันมาก เช่นนี้ ผู้หญิงคนนี้ก็ยิ่งเก็บไว้ไม่ได้ เก็บไว้ก็จะมีอิทธิพลต่อเฉินมั่วฉือ ผู้หญิงที่นางเกลียดที่สุดก็คือหลิงอวี้จื้อ ไม่ยอมเห็นคนที่มีลักษณะคล้ายกับหลิงอวี้จื้อในวังหลวงอีกเด็ดขาด

มุมปากมู่หรงกวานเย่ว์ยกขึ้นเล็กน้อย ท่าทางเย็นชาอย่างยิ่ง

“ในแคว้นเว่ยตะวันตก ตัวเรานี่แหละที่เป็นขื่อแป เราไม่อยากให้เจ้ามีชีวิตอยู่ เจ้าก็จะต้องตาย

เจ้ายังกล้ายกฝ่าบาทมาข่มขู่เรา ช่างบังอาจนัก ฝ่าบาทเป็นบุตรชายของเรา เราจะฆ่าเจ้า เหตุใดจะต้องแจ้งเขา หรือว่าแม่นางคิดว่าฝ่าบาทจะแตกคอกับข้าเพื่อเจ้าเช่นนั้นหรือ”

ก็ไทเฮาจะเอาแต่ใจเช่นนี้ นี่คือเห็นผลในการฆ่าคนของนาง หลิงอวี้จื้อหมดคำพูด คำพูดของมู่หรงกวานเย่ว์วางท่ากร่างนัก ที่จริงเธอพูดสิ่งเหล่านั้นไปก็เพื่อถ่วงเวลา ใครจะให้มู่หรงกวานเย่ว์อธิบายเฉินมั่วฉือจริง ๆ

เห็นแล้วว่าหนีไปไหนไม่ได้แล้ว หลิงอวี้จื้อก็ตะโกนเสียงดัง

“ช่วยด้วย ไทเฮาจะฆ่าคนแล้ว ช่วยด้วย”

เธอรู้ว่าเฉินมั่วฉือไม่อยากให้เธอตาย ดังนั้นตอนนี้ได้แต่ถ่วงเวลาไปอีกหน่อย พอให้คนในศาลาฟังฝนไปรายงานเฉินมั่วฉือ เธอเชื่อว่าคนที่ศาลาฟังฝนต้องไปแน่นอน เฉินมั่วฉือดูแลเธอดีขนาดนี้ เป็นการแสดงให้เห็นว่าให้ความสำคัญกับเธอมาก

“ลงมือเดี๋ยวนี้ เราไม่อยากได้ยินเสียงของนางอีก”

มู่หรงกวานเย่ว์เริ่มรำคาญแล้ว ไม่รู้ว่าเหตุใด ได้ยินเธอร้องตะโกนให้ช่วยชีวิตแล้ว นางก็อดนึกถึงหลิงอวี้จื้อขึ้นมาไม่ได้ ไม้นี้หลิงอวี้จื้อก็เคยใช้

แม่นมที่ดูแข็งแรงกำยำคนหนึ่งในบรรดานั้นหยิบผ้าแพรขาวมารัดคอหลิงอวี้จื้อทันที พวกนางคิดจะฆ่ารัดคอ หลิงอวี้จื้อร้อนใจสุดขีด ตามสถานการณ์ปกติ เธออดทนได้เพียงไม่กี่นาที ไม่รู้ว่าเฉินมั่วฉือจะมาภายในไม่กี่นาทีนี้อย่างทันท่วงทีหรือไม่

ตอนที่ 623 แคว้นเว่ยตะวันตกเป็นแผ่นดินของลูก

สวรรค์ นี่ให้เธอเสี่ยงโชคอีกแล้วหรือ

ตั้งแต่ตายด้วยน้ำมือฟางฮุ่ยหรูเป็นต้นมา เธอก็ไม่เชื่อเรื่องโชคอีก ถึงแม้ครั้งนี้จะสามารถกลับมาได้โดยสวัสดิภาพก็เพราะโชค แต่เธอก็ไม่กล้าเสี่ยงโชคอีกแล้ว

ผ้าแพรต่วนสีขาวพันรอบคอเธออยู่ แม่นมสองคนต่างคนต่างเริ่มออกแรง หลิงอวี้จื้อรู้สึกหายใจลำบากทันใด คอถูกบีบจนรู้สึกอึดอัด

มู่หรงกวานเย่ว์มองอย่างเลือดเย็น ไม่แสดงสีหน้าอะไรแม้แต่น้อย

หลิงอวี้จื้อเบิกตาโต ใบหน้าแดงก่ำ แม่นมสองคนออกแรงมากขึ้นอีก เห็นได้ชัดว่าจะบีบคอหลิงอวี้จื้อให้ตาย

“หยุดให้หมดทุกคน”

ตอนที่หลิงอวี้จื้อหมดหวังแล้วนั้นเอง จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงคนตวาดขึ้น หลิงอวี้จื้อโล่งอก การบีบรัดที่คอคลายลง เธอรู้สึกขาอ่อน เห็นอยู่ว่ากำลังจะล้มลงพื้นแล้ว แต่กลับล้มลงบนแผ่นอกที่เคยคุ้น เธอรู้ว่าตัวเองถูกช่วยชีวิตเอาไว้ได้แล้ว แสร้งทำเป็นเหลือกตา แล้วสลบไป ในเมื่อมู่หรงกวานเย่ว์ต้องการฆ่าเธอ เช่นนั้นเธอก็ต้องยุแยงความสัมพันธ์แม่ลูกสักหน่อย เธอไม่เชื่อว่าสองคนนี้จะไม่ทะเลาะกัน

อย่างไรก็ว่างไม่มีอะไรทำ เช่นนั้นเธอก็หลับตาดูละครฉากเด็ดไปแล้วกัน

เฉินมั่วฉืออุ้มหลิงอวี้จื้อ จากนั้นก็ส่งหลิงอวี้จื้อให้สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เป็นสัญญาณให้สาวใช้พาหลิงอวี้จื้อไปที่เตียง จากนั้นให้สาวใช้ไปเชิญหมอหลวง ใบหน้าบึ้งตึง

“เสด็จแม่ ลูกเพิ่งบอกให้เสด็จแม่อย่ามาก้าวก่ายเรื่องของลูก เสด็จแม่เพียงกลับหลังหันไปก็มาฆ่าคนที่ศาลาฟังฝนนี้เสียแล้ว

เสด็จแม่เคยเห็นลูกนายสายตาบ้างหรือไม่ เสด็จแม่ ลูกนอกจากจะเป็นลูกชายเสด็จแม่แล้ว ยังเป็นประมุขของประเทศด้วย แคว้นเว่ยตะวันตกนี้เป็นแผ่นดินของลูก เสด็จแม่ไม่คิดเลยหรือว่าเข้ามายุ่งมากเกินไปแล้ว”

มู่หรงกวานเย่ว์ไม่ค่อยอยากเชื่อสิ่งที่หูตนเองได้ยิน สีหน้าก็บึ้งตึงลงเช่นกัน

“มั่วฉือ เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร

แม่จะฆ่านางก็เพราะหวังดีต่อเจ้า อยากให้เจ้าตื่นสักที หลิงอวี้จื้อตายไปแล้ว นางไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้อีก ถึงแม้นางจะฟื้นคืนชีพมาแล้ว นางก็จะไม่อยู่กับเจ้า เจ้าอย่าลืม นางเป็นผู้หญิงของเซียวเหยี่ยน”

“เช่นนั้นแล้วอย่างไร ลูกแค่อยากให้นางมีชีวิตอยู่ เสด็จแม่ คนที่เสด็จแม่รักที่สุดมาโดยตลอดก็คือตัวเสด็จแม่เอง เสด็จแม่ย่อมไม่รู้จักว่าการรักใครคนหนึ่งรู้สึกอย่างไร จากวันนี้เป็นต้นไป เรื่องของลูกเสด็จแม่ไม่ต้องมายุ่ง ต่อไปขอเชิญเสด็จแม่พักผ่อนดูแลตนเองในวังฉางเล่อกงให้ดี ๆ ลูกจะให้คนคอยอารักขาเสด็จแม่อย่างดี”

มู่หรงกวานเย่ว์แทบเป็นลมล้มพับ พยายามควบคุมร่างกายของตนเอง โมโหสุดขีดจนยิ้มเยาะออกมา

“มั่วฉือ เจ้าคิดจะกักบริเวณแม่หรือ”

“เสด็จแม่บีบบังคับลูกเอง”

“ได้ ได้ ได้”

มู่หรงกวานเย่ว์พูดคำว่า ‘ได้’ ติดกันสามครั้ง เพียงแต่รู้สึกว่าภายในใจเหมือนมีเลือดไหล เฉินมั่วฉือยังคงโกรธขึ้นสมองอยู่ ไม่มองมู่หรงกวานเย่ว์เลย นั่นทำให้มู่หรงกวานเย่ว์ทุกข์ใจหนักไปอีก แทบจะหายใจไม่ทัน

“นี่หรือคือลูกชายที่แม่ทุ่มเทชีวิตให้ได้ครองบัลลังก์ฮ่องเต้ ตั้งแต่มีลูก แม่จะรักแต่ตัวเองได้อย่างไร

หลายปีมานี้ แม่คอยกังวลใจเพราะเรื่องของลูก ใจคิดแต่หวังว่าลูกจะได้เป็นฮ่องเต้ที่ดี คอยขจัดปัดเป่าอุปสรรคต่าง ๆ นานาให้ลูก เพียงแต่หวังว่าลูกจะได้นั่งบนบัลลังก์ฮ่องเต้อย่างมั่นคง แม่ทำมามากมายขนาดนี้เพื่อแลกกับสิ่งนี้หรือ

มั่วฉือเอ๊ย ลูกเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าแม่ก็เสียใจเป็น แม่มิได้เป็นเพียงไทเฮา หากแต่ยังเป็นแม่คนหนึ่งอีกด้วย หลายปีมานี้ ลูกทำเรื่องเหลวไหลไปเท่าใด คนที่คอยอ้าแขนรับให้อภัยลูกก็คือแม่

แม่หวังเพียงให้ลูกเข้าใจความลำบากของแม่บ้าง และสามารถรับผิดชอบหน้าที่ของตนเองให้ดี ลูกยังโง่งมงายกับผู้หญิงที่ไม่ได้เป็นของลูกจนถึงบัดนี้ แล้วแม่ไม่ควรเข้าไปยุ่งหรือ”

มู่หรงกวานเย่ว์ยิ่งพูดยิ่งโมโห หัวใจก็ปวดแปลบเป็นระยะ ๆ เฉินมั่วฉือยังคงหน้าบึ้ง

“ลูกรู้ว่าเสด็จแม่หวังดีกับลูก”