ชีวิตเกษตกรในต่างโลก - ตอนที่ 29 ว่าด้วยเรื่องของเอลฟ์

——

ย้อนเวลากลับไปเล็กน้อย

หลังจากพวกเรียเพิ่งจะมาถึง มีเรื่องที่ผมแปลกใจอยู่

 [เอ๊ะ?

ใช้ไฟ แล้วก็ทานเนื้อด้วยเหรอ?]

[ใช่ค่ะ

หรือว่า ที่นี่ห้ามใช้ไฟอย่างนั้นเหรอคะ]

[ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก….

หากพูดถึงเอลฟ์ล่ะก็ ไม่ใช่ว่าเกลียดไฟ ใช้ชีวิตร่วมกับผืนป่าหรอกเหรอ]

[อะฮะฮะ 

ถ้าไม่ใช้ไฟแล้วจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยวิธีไหนล่ะคะ]

[ก็แบบ ร่วมกับธรรมชาติ….]

[ตัวอย่างเช่น?]

[เอ๊ะ 

ก็แบบ ตื่นพร้อมตะวันขึ้น นอนพร้อมตะวันตก

อาหารหาได้จากต้นไม้ 

รักผืนป่า ไม่ทำร้ายต้นไม้ ไม่ใช่อุปกรณ์ที่ทำจากเหล็ก]

[คือว่านะคะ….ท่านเจ้าของที่ดิน]

[ผมบอกไปหลายครั้งแล้วนี่ว่าอยากเรียกผมแบบนั้น….จะว่าอะไรเหรอ]

[อย่าดูถูกธรรมชาตินะคะ

ถ้าใช้ชีวิตในป่าแบบนั้นล่ะก็ได้ดับอนาถทันทีแน่

แค่วันเดียวก็ไม่รอดแล้วค่ะ]

[อะ อืม นั่นสินะ]

ผมพยักศีรษะเห็นด้วย หลังจากได้ฟังคำตอบจากผู้มีประสบการณ์จริงอย่าง เรีย และละทิ้งภาพจำของเอลฟ์ที่เคยมีไป

ทั้งที่ละทิ้งมันไปแล้วแท้ ๆ 

[ทำเหมืองแร่จะได้ทำงานตีเหล็ก?]

[ใช่ค่ะ

พวกเราจะรับหน้าที่เกี่ยวข้องกับงานเหมืองให้เอง ดังนั้นเรื่องสร้างโรงตีเหล็ก…หลัก ๆ ก็เรื่องเตาหลอม

อยากจะขอความร่วมมือน่ะค่ะ

ถ้าทำเตาหลอมได้ ก็สามารถผลิตอุปกรณ์หลาย ๆ อย่างจากเหล็กได้นะคะ]

[ก็น่ายินดีนะ…โรงตีเหล็ก…]

[มีปัญหาอะไรเหรอคะ?]

[เปล่า คือว่า พวกเธอทำงานตีเหล็กได้ด้วยแฮะ]

[ค่ะ

มีดเอย มีดนาตะเอย โดยเฉพาะหัวลูกธนู ก็ต้องทำเอาเองนี่คะ]

……

ไม่ต้องถึงมือดวอร์ฟแฮะ

อืม

ผมเริ่มลงมือสร้างเตาหลอมตามที่เรียบอก

เป็นโอกาสเรียนรู้ที่ดีเลย

ยังไงซะ ก็ต้องร่อนเร่มาเป็นเวลากว่าสองร้อยปี เลยทำได้แทบทุกอย่าง

ที่ทำไม่ได้ก็มีแค่ลงหลักปักฐานกับสืบพันธุ์เท่านั้น

สถานที่นั้นต้องมีทรัพยากรอาหารที่มั่นคง แล้วถ้าไม่มีที่หลงหลักปักฐานการจะเริ่มการสืบพันธุ์ก็เป็นเรื่องอันตรายด้วย

ถึงจะหาสถานที่เเบบนั้นได้ แต่เพราะไม่มีผู้ชายเลยคิดดูว่าทำอย่างไรกันนะ ดูเหมือนว่าจะตั้งใจไปหาเอาจากที่ไหนสักที่

ไม่ซักไซ้หารายละเอียดดีกว่า

เพราะดูท่า ในตอนนี้ ผมก็อยู่ในฐานะคนที่พวกเธอจะไปหาที่ว่านั้นซะด้วยสิ

พวกเรียเองก็เป็นกำลังสำคัญสำหรับงานเก็บเกี่ยวเช่นกัน

พวกเธอเชี่ยวชาญเป็นพิเศษในการจัดการกับข้าวสาลี ซึ่งผมผัดผ่อนมาเสียนาน

[มีกระทั่งข้าวสาลีเลยเหรอคะ]

[เจ้านี้เองเหรอคะ….เข้าใจแล้วค่ะ]

ผมตั้งใจจะรอจนรวงข้าวแห้งอย่างสนิทแล้วค่อยเก็บเกี่ยว ทว่าดูเหมือนจะยังเร็วเกินไป

หลังจากนั้นเหมือนจะต้องรอให้แห้งมากกว่านั้นจึงนำไปนวด เสร็จแล้วนำไปบด

เท่าที่ลองถาม ดูเหมือนข้าวเองก็ใช้วิธีเดียวกัน

พวกเรียนำข้าวสาลีที่เก็บมาไปนวด และบด

ทันทีหลังจากนั้น ก็ใช้กองไฟปิ้งขนมปัง

[เจ้านี้สำคัญมาก ๆ เลยนะคะ ตอนทำขนมปัง]

รีฟถือไหเล็ก ๆ ซึ่งบรรจุ ของสำคัญ ที่ว่ามาให้ผมดู

ข้างในนั้น เป็นสิ่งที่ดูเหมือนผลไม้ดอง

อ้างอิงจากความทรงจำจากโลกใบก่อน ….จะว่าไปแล้วถ้าไม่มียีสต์ขนมปังก็จะไม่ฟูนี่นะ

เจ้านี่น่ะเหรอ

[ทั้งที่ต้องระเห็ดระเหินอยู่ตลอดแท้ ๆ ยังเชี่ยวชาญอะไรหลาย ๆ อย่าง มีความสามารถหลาย ๆ ขนานอีกต่างหาก]

[เพราะเป็นสิ่งที่ทำกันอยู่แล้วก่อนที่จะต้องมาเร่ร่อนน่ะค่ะ]

อย่างนี้นี่เอง

[ดีใจมากเลยนะคะที่ทำงานไร่ได้

พวกเราสามารถทำส่วนของตัวเองได้ไหมคะ?]

[ก็ไม่มีปัญหาอะไรนะ….พวกเธอมีเมล็ดของสิ่งที่จะปลูกเหรอ?]

[ค่ะ

พวกเรารวบรวมเอาไว้ระหว่างที่ร่อนเร่อยู่น่ะค่ะ]

[งั้นเหรอ

ถ้าอย่างนั้น ขอเป็นบริเวณที่ไม่รบกวนพืชชนิดอื่นแล้วกันนะ]

[ไม่ปลูกอะไรที่จะไปรบกวนพืชชนิดอื่นหรอกค่ะ

พวกเราจะเริ่มต้นจากส่วนเล็ก ๆ บริเวณด้านหลังบ้าน

ถ้ามีปัญหาอะไรก็แจ้งได้เลยนะคะ]

[เข้าใจแล้ว]

คงสะดวกไม่น้อยถ้าใช้ [อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] แต่ก็มีขีดจำกัดที่จินตนาการของผมล่ะนะ

คิดเผื่อสถานการณ์ฉุกเฉินแล้ว การที่สามารถลงมือทำด้วยตังเองได้ก็ไม่เสียหายอะไร

ผมเองก็อยากให้พยายามทำกันในฐานะก้าวแรก

ผมรู้ถึงจุดที่พวกเรียเป็นกำลังรบอยู่แล้ว แต่กับการก่อสร้างทางน้ำเองก็ได้พวกเธอมาช่วยเช่นกัน

ผสมรวมกับความช่วยเหลือของลูก ๆ ซาบุตงแล้วงานก็ดำเนินไปได้อย่างราบรื่นสุด ๆ 

ถ้าได้ประมาณนี้ล่ะก็คงทันภายในปีนี้….

คงจะยากแฮะ

นั่นก็เพราะ ฤดุนี้กลายเป็นฤดูกาลที่ดีในการสร้างบ้านของพวกเรีย แล้วก็เรื่องอื่น ๆ ไปนี่นะ

อีกอย่าง ปีนี้พวกคุโระเองก็ออกลูกกัน

แยกไม่ออกเลยว่าลูกใครเป็นลูกใคร

อนึ่ง ถึงแม้พวกคุโระจะแสนฉลาดพอที่พาลูก ๆ ของตัวเองมาแนะนำตัวกับผม ทว่าผมแยกลูก ๆ สุนัขไม่ออกเลย

ถ้าโดดเด่นแบบกรณีของฟุบุกิ ผมจะขอบคุณมาก…แต่โดยพื้นฐานแล้วดำสนิท

ลักษณะเฉพาะของแต่ละตัวจะปรากฏให้เห็นได้จากเขาบริเวณหน้าผาก  ซึ่งสามารถแยกพวกมันได้โดย รูปร่างของเขา รูปแบบการสะท้อนแสง ไม่ก็สี…

แต่ลูก ๆ สุนัขที่เพิ่งเกิดมานั้นไม่มีเขา เลยแยกไม่ออก

แล้วก็ ถ้าใช้วิธีนี้แยก พอถึงช่วงพลัดเปลี่ยนเขาก็ลำบากเอาเรื่อง

ด้วยความที่พวกคุโระค่อนข้างฉลาด พวกมันจะงอนเวลาถ้าเรียกชื่อผิด

ส่วนพวกที่ไม่ได้ตั้งชื่อให้ไป ก็เร่งเร้าให้ตั้งให้

ขอโทษนะ แต่ยังไงผมก็มีขีดจำกัด

ก่อนอื่น ปริมาณอาหารที่จำเป็นต้องใช้ก็เพิ่มขึ้น

มาพยายามกันเถอะ

ขยายเขตไร่ใหม่ ข้าง ๆ เขตตะวันตกเฉียงใต้เพิ่ม

ตอนนี้มีขนาดราว ๆ 4*8 แปลง ทั้งสิ้น 32 แปลง

ด้วยหนึ่งแปลงมีขนาดราว 50 เมตร ไร่ในเขตไร่ใหม่จึงมีขนาดราว 200*400 เมตร

ทั้งสิ้น 80,000 ตารางเมตร

รู้สึกว่า 1 เฮคตาร์เท่ากับ 10,000 ตารางเมตร ดังนั้นก็…8 เฮคตาร์

ผมไม่รู้ว่าสำหรับการเกษตรแล้ว ขนาดเท่านี้จัดเป็นขนาดเล็ก หรือใหญ่

ในหนึ่งปีสามารถเก็บเกี่ยวได้ราวสามถึงสี่ครั้ง เพราะปลูกด้วย [อุปกรณ์การเกษตรสารพัดประโยชน์] 

ผม ลู เทียร์ เรีย ริส ริริ ริฟ ริคอต ริเสะ ริต้า

พวกคุโระ….ร้อยกว่าหัว

อา…จะนับพวกคุโระซึ่งเป็นครอบครัวเป็น ตัว ก็ยังไง ๆ อยู่ บางครั้งเลยใช้หน่วย หัว นับ

ทว่า ผมรู้จักพวกมันตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นลูกสุนัขแต่ก็ยังไม่ชิน

เลยเผลอเรียกโดยใช้ ตัว

ซาบุตง

เหล่าลูก ๆ นั้นมีเยอะจนนับไม่ไหว

….ผู้อยู่อาศัยเพิ่มขึ้นพรวดพราด พาเอาเคลือบแคลงในปริมาณผลผลิตที่เก็บเกี่ยว

อีกอย่าง ยังกังวลอยู่จะล่าสัตว์ที่อยู่ในป่าแถว ๆ นี้จนเกลี้ยงเอาหรือเปล่า

ถ้าหาสิ่งที่พวกคุโระชื่นชอบนอกจากมะเขือเทศได้ ก็สามารถผลิตได้ในปริมาณมากอยู่หรอกนะ

ตอนที่เริ่มรู้สึกถึงเค้าของฤดูหนาว เหล่าต้นผลไม้ที่ทดลองปลูกก็ออกดอกออกผล

แม้จะเรียกว่าการเก็บเกี่ยวได้ไม่เต็มปาก แต่ก็เก็บมาได้พอสมควร

แอปเปิล แพร์ ส้มเขียวหวาน ส้ม พลับจีน ลูกท้อ

คิด ๆ อยู่ว่าอันไหนจะได้รับความนิยมบ้าง สรุปคือไม่ว่าอันไหนก็ได้ผลตอบรับดี

ระหว่างที่กำลังคิดว่าอยากจะเก็บส้มเขียวหวานไว้ทานระหว่างที่หมกตัวในฤดูหนาว เทียร์ทานอย่างดุดันไม่เกรงใจใครจนมือกลายเป็นสีเหลืองอร่าม

ถ้าเป็นนั้นต่อไปล่ะก็คงไม่เหลือถึงฤดูหนาวแน่

พวกเรียเองก็ตั้งอกตั้งใจทานแอปเปิลกับแพร์

พอผมแกะสลักแอปเปิลเป็นรูปกระต่าย หรือแกะสลักตกแต่ง พวกเธอก็ลังเลว่าจะทานดีหรือไม่

ไม่รู้ว่าเพราะลูติดอกติดใจลูกท้อเข้าหรือเปล่า เธอก็กำลังทานแข่งกับพวกคุโระอยู่

ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ทานในรูปร่างที่โตแล้วจังนะ

พอเห็นเธอทานในร่างของเด็กมัธยมต้นแล้ว ความปราถนาอยากปกป้องในตัวผมมันลุกโชนโชติช่วง

อนึ่ง ผลไม้ส่วนหนึ่งที่เก็บเกี่ยวมานั้น ถูกแบ่งไปให้ซาบุตงกับลูก ๆ ด้วย

ที่การทดลองปลูกผลไม้ลุล่วงได้ก็เพราะพวกซาบุตงนี่นะ

ผมทดลองผลูกต้นไม้เพียงอย่างเดียวมาสักพักแล้ว ทว่าถัดจากปีหน้าไปเหล่าต้นไม้ในเขตผลไม้ก็น่าจะให้ผลตอบรับที่ดี

ใด ๆ แล้วค่อนข้างได้รับความนิยมนี่นะ

อีกอย่าง ผมชอบพลับจีนล่ะ

ของโปรดของผมคือของให้สัมผัสกรุบกรอบ มากกว่าของที่มีสัมผัสนิ่ม ๆ อย่างพลับจีน

พลับจีนที่เก็บเกี่ยวมา ออกมาประมาณนี้ค่อนข้างน่ายินดีเลย

——

MAP UPDATE!

←ประมาณ 5 กิโลเมตรเป็นแม่น้ำ

หมายเหตุ

 畑 = ไร่    犬 = สุนัข   新畑 = ไร่ใหม่

池 = อ่างน้ำ   建設中 = ระหว่างก่อสร้าง

家 = บ้าน   下水路 = ทางน้ำใต้ดิน

果実 =  ผลไม้ 　東南 = เขตตะวันตกเฉียงใต้

——