ชีวิตเกษตกรในต่างโลก - ตอนที่ 33 ผู้อยู่อาศัยคนใหม่และทางน้ำเสร็จสมบูรณ์

———

อยู่มาวันหนึ่ง ผู้อยู่อาศัยก็เพิ่มขึ้นมา

พวกลูก ๆ ซาบุตงชวนมาหรือเปล่านะ

ผึ้งตัวใหญ่ถูกมัดเอาไว้ด้วยใยของพวกลูก ๆ ซาบุตง

ผึ้งตัวนั้นมีขนาดราว 30 เซนติเมตร

บางทีถ้าไม่ได้ถูกมัดอยู่ อาจจะหนีไป ไม่ก็เข้ามาโจมตีผมก็เป็นได้

ดูจากท่าทางของลูก ๆ ซาบุตงแล้ว เดาว่าคงอยากจะเลี้ยงเอาไว้

เท่าที่เห็นทั้งศีรษะ ลำคอ แขนขาล้วนมีขนที่ดูอู้ฟู่ แผ่รัศมีความสูงส่ง

บางทีผึ้งอาจจะส่งผลดีต่อพืชที่ปลูกก็เป็นได้

[คงจะไม่เข้ามาทำร้ายกันหรอกใช่ไหม?]

ผมถามเพื่อยืนยัน

ถ้าหากดูมีพิษมีภัยล่ะก็ จำเป็นต้องกำจัดทิ้ง

ทว่า ลูก ๆ ซาบุตงที่จับผึ้งมา ทำท่าทางบอกว่าไม่ต้องห่วง 

ผึ้งที่ถูกจับมาก็เหมือนจะพยายามบอกผมว่าไม่ต้องห่วงเช่นเดียวกัน 

[….เข้าใจแล้ว แล้วจะอยู่ตรงไหนดีล่ะ]

ผมรับฟังความต้องการของมัน แล้วสร้างกระท่อมไว้ที่มุมทางเหนือของเขตผลไม้

ถึงจะบอกว่าเป็นกระท่อมก็เถอะ แค่สร้างแบบง่าย ๆ สำหรับกันลมกันฝน คล้าย ๆ กับห้องน้ำที่สร้างในครั้งแรก

คิดอยู่ว่าจะเอาอย่างไรเรื่องอาหาร ลูก ๆ ซาบุตงก็นำสตรอเบอร์รีมาให้

ดูจะตั้งอกตั้งใจเลี้ยงผึ้งเป็นอย่างดีก็เถอะ ไปเอามาจากไหนล่ะนั้น

ผมจะมองข้าม ถือเป็นส่วนที่แอบกินแล้วกัน

หลังจากนั้น ลูก ๆ ซาบุตงหลายตัวก็ผลัดเปลี่ยนคอยดูแล

–

ผ่านไปราวสิบวัน รังผึ้งทรงกลมขนาดใหญ่ก็เสร็จ

เท่าที่เห็น ดูคล้ายกับรังแตนขนาดใหญ่

รังนั้นถูกสร้างอยู่บนพื้นเนื่องจากมีขนาดใหญ่ มองไปก็คล้าย ๆ กับจอมปลวก

ผึ้งงานนั้นออกมาจากรัง

ลำตัวมีขนาดค่อนข้างต่างไปจากที่ผมรู้จัก

คิดว่าคงจะมีแค่ผึ้งนางพญาที่มีขนาดใหญ่แบบนี้ แต่มีผึ้งซึ่งแม้จะมีขนาดเล็กกว่าผึ้งนางพญา แต่ก็มีขนาดใหญ่กว่าผึ้งงาน มีขนาดราว 15 เซนติเมตร เกิดมาเพื่อรับหน้าที่ปกป้องรัง 

เป็นผึ้งทหารหรือเปล่านะ

ถ้าไม่ไปทะเลาะกับพวกลูก ๆ ซาบุตงก็คงไม่มีปัญหาล่ะนะ….

เอาเป็นว่า เรื่องของพวกผึ้งให้ลูก ๆ ซาบุตงจัดการไปแล้วกัน

ถ้ามีปัญหาอะไรก็คงมาแจ้งผมเอง

อนึ่ง ตอนได้เห็นรังผึ้ง ลูกับเทียร์มีท่าทางยินดีและคาดหวังกับน้ำผึ้ง ทว่าพวกเรียทำหน้ายู่

ไม่ถูกกับผึ้งหรือเปล่านะ

–

การก่อสร้างทางน้ำเสร็จสมบูรณ์แล้ว

ในที่สุด

ผมสร้างทางน้ำขึ้นด้วยการนำดินมากองแล้วอัดให้แน่น ดังนั้นทางน้ำจึงไม่ได้กว้างเท่าไหร่นัก

แต่การไหลของน้ำก็ราบรื่นดี

ไม่มีรั่วระหว่างทาง ตลอดมาจนถึงอ่างเก็บน้ำ

ได้เห็นแบบนั้น น้ำตาไหลออกมา

อุฮือ….ดีจังเลย

แล้ว ต้องขอบคุณทุก ๆ คนที่ให้ความร่วมมือจริง ๆ 

วันนี้ก็งานเลี้ยงใหญ่เลยแล้วกัน

–

เอาล่ะ ทางน้ำก็เสร็จแล้ว พอมีน้ำในอ่างเก็บแล้วเรื่องที่สามารถทำได้ก็เพิ่มขึ้นพรวดพราด

ก่อนอื่นเลยก็ห้องอาบน้ำที่รอคอยรอยคอมานาน

ผมตั้งใจจะสร้างห้องอาบน้ำขนาดเล็กโดยขอความร่วมมือจากพวกเรีย

ต้องเตรียมที่อุ่นน้ำ ห้องอาบน้ำ ที่ล้างตัว แล้วก็ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

–

ที่อุ่นน้ำก็คือ ที่ต้มน้ำร้อนล่ะ

ปัจจุบันยังไม่สามารถสร้างที่อุ่นน้ำซ้ำ**ได้

<TN:เท่าที่ผมเข้าใจ มันคือระบบที่จะคอยรักษาอุณหภูมิของน้ำให้อุ่นอยู่เสมอ>

ทำน้ำร้อนมาก่อนที่ไหนสักที ที่เหลือก็แค่ แล้วค่อยนำมาเติมลงในอ่างน้ำ

สร้างเตาคามะโดะไว้ด้านอก แล้วติดตั้งเตาไฟ

จากนั้นก็เตรียมทางน้ำสำหรับส่งน้ำร้อนจากเตาไฟไปยังห้องอาบน้ำ

เพื่อให้การดูดน้ำเป็นไปโดยง่าย ขณะเดียวกันก็สร้างน้ำต่อมาจากอ่างเก็บด้วย

–

ผมสร้างอ่างแช่น้ำไว้ในห้องอาบน้ำ

กว้าง 3 เมตร ยาว 1.5 เมตร ลึก 1 เมตร

ขนาดใหญ่พอสมควร

ก้นอ่างติดตั้งฝาสำหรับระบายน้ำ ซึ่งเชื่อมต่อไปยังทางน้ำใต้ดิน (ทางระบายน้ำเสีย)

น้ำเสียไม่ได้ถูกปล่อยกลับไปยังอ่างเก็บน้ำ เพราะว่าทางน้ำดังกล่าวมีไว้สำหรับถ่ายเทน้ำจากอ่างไปยังแม่น้ำเท่านั้น ( เสร็จตั้งแต่หลายปีก่อน เพราะแค่ขุดอย่างเดียว) 

ด้วยข้อเสนอของเทียร์ เธอบอกว่าหากใส่สไลม์ไว้ในน้ำ จะทำให้น้ำสะอาด ผมจึงสร้างบ่อพักน้ำสำหรับบำบัดก่อนที่ปล่อยกลับสู่แม่น้ำ

สิ่งแวดล้อมเป็นสิ่งสำคัญ

มีสไลม์ช่างแสนสะดวก

รู้สึกตัวขึ้นมาได้ว่ายิ่งอ่างใหญ่เท่าไหร่ การเติมน้ำกับการต้มน้ำร้อนก็ยิ่งลำบาก ทว่าผมค่อนข้างหลงใหลในอ่างใหญ่ เลยทำเอาไว้แบบนี้

แล้วก็สร้างที่ล้างตัวกับห้องเปลี่ยนชุดให้มีขนาดเหมาะสมกับขนาดของห้องอาบน้ำ

ภาพลักษณ์ของห้องอาบน้ำก็เป็นสิ่งสำคัญ เลยติดตั้งหน้าต่างไว้ที่กำแพงที่มองเห็นได้จากอ่างอาบน้ำ

ทำให้ออกมาดูหรูหรากว่ากระท่อมที่พักของผมซะอีก

จะว่าไปแล้วก็ต้องสร้างบ้านใหม่ด้วยนี่นะ

แต่ยังไงตอนนี้ก็ต้อง ห้องอาบน้ำ ก่อนล่ะนะ

–

ห้องอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว พอเตรียมพร้อมอะไรได้พอสมควรแล้ว ผมก็สอนวิธีการใช้งานห้องอาบน้ำคนอื่น ๆ 

เพราะว่าไม่มีใครรู้จักนี่นะ

ต้องล้างตัวแล้วถูให้สะอาดด้วยผ้า

เอาเถอะ พอคิด ๆ ดูแล้วจำเป็นต้องใช้ทั้งฟืนและน้ำในปริมาณมาก อาจจะสิ้นเปลืองก็ได้ 

ยังไงก็สอนวิธีใช้งานไปแล้ว

ผมสอนด้วยคำพูดไม่ค่อยเก่ง เลยต้องสาธิตให้ดูอย่างช่วยไม่ได้

ยังไงป่านนี้แล้ว ไม่มีใครมาอายกับร่างเปลือยผมอยู่แล้ว

ผมล้างตัวโดยแอบรู้สึกเขินเล็กน้อย จากนั้นก็ลงไปแช่น้ำ

[…ดีต่อใจ]

น้ำตาไหลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ห้องอาบน้ำกว้างใหญ่ น้ำร้อนกำลังดี

เพราะว่าในโลกก่อน ระหว่างที่รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลการอาบน้ำถูกห้าม นี่เลยเป็นครั้งแรกในรอบนานแสนนาน

[อาาาา]

เสียงเล็ดลอดออกมาโดยไม่เจตนา

พวกผู้หญิงไม่ได้อยู่ในหัวผมอีกแล้ว

มีเพียงความอิ่มเอมจากห้องอาบน้ำเท่านั้น

พวกผู้หญิงคงจะเข้าใจได้ว่าเป็นของดี จากท่าทีของผมล่ะนะ

ยังไปป่านนี้แล้ว คนที่ละล้าละหลังว่าจะเปลื้องผ้าต่อหน้าผมไม่มีอีกแล้ว

ทุกคนพรวดเข้ามาพร้อมกัน

[เอะ…อะ…เดี๋ยวสิ…ถึงจะกว้างก็เถอะ…ไม่เอา…ไม่ไหวจริง ๆ นะ ตามคิว ตามคิวนะ]

และแล้วเวลาที่ได้ดื่มด่ำกับการแช่น้ำก็ช่างแสนสั้น
———

(=´∀｀)人(´∀｀=)