ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 18 พยายามอย่างถึงที่สุด

ชั้นบน สีหน้าเรียบเฉยจ้องมองภาพที่เกิดขึ้นเบื้องล่าง ริมฝีปากบางกรีดยิ้มเบาๆ ที่มุมปาก

ประตูห้องไพรเวทถูกเปิดออกอวี๋ซงก้าวเข้ามา ‘รับความดีความชอบ’

ป๋อจิ่งชวนหันหน้ามากวาดสายตามองเขา

อวี๋ซงเก็บคางโน้มตัวลงเล็กน้อย ร่างกายเกิดอาการเกร็งด้วยความหวาดหวั่น

“สกิลการปั่นหัวคนของนาน…ยังต้องพัฒนาอีกเยอะ”

ป๋อจิ่งชวนเอ่ยประโยคสุดท้ายอย่างราบเรียบ ทำให้อวี๋ซงคลายความกังวลลงได้บ้าง

“ผมจะพยายามอย่างถึงที่สุดครับ”

ป๋อจิ่งชวนเลิกคิ้วขึ้น “ส่งอาหารให้เธอต่อ วันล่ะสามมื้อจนกว่าเธอจะแข็งแรงขึ้นและออกจากโรงพยาบาลได้”

“รับทราบครับ คุณผู้ชาย”

–

ยามพลบค่ำ เฉินฝานซิงได้แต่พูดไม่ออกกับการมาถึงของอวี๋ซง

ตลอดสองวันอวี๋ซงจะคอยเปลี่ยนเมนูอาหารที่ทั้งบำรุงร่างกายและมีสารอาหารในแบบที่ไม่เคยซ้ำกันจนหน้าตาของเธอดูสดใสขึ้นไม่น้อย

ขนาดแต่เมื่อก่อนเธอมักจะปวดท้องบ่อยๆ ทว่าสองวันมานี้กลับไม่มีอาการอย่างน่าแปลกใจ

แต่ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้เรื่อยๆ ก็เห็นทีไม่ใช่เรื่อง สุดท้ายในเที่ยงของวันที่สามเธอก็ทนต่อไปอีกไม่ไหว

อวี๋ซงเข้ามาอย่างเช่นทุกครั้ง เธอรับกล่องอาหารมาอย่างเงียบๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “คุณยายอยู่ไหนคะ ฉันเคยสัญญาว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนท่าน”

อวี๋ซงเอ่ยเสียงทุ้ม “ผมขอกลับไปคุยกับนายหญิงดูก่อนนะครับ”

เธอพยักหน้ารับ “ท่านมีเบอร์ของฉัน หากท่านอยากจะคุยกับฉันก็สามารถโทรหาฉันได้ทุกเมื่อ”

“ครับ”

อวี๋ซงเดินออกมาจากห้องคนคนไข้เตรียมจะกลับไปความคิดเห็นจากนายหญิง

ผลที่ตามมาคือเขาเกือบชนเข้ากับคนทั้งสอง

เขาเบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็วทำให้ไม่ได้ชนเข้ากับร่างกายของคนทั้งคู่แม้แต่น้อย

หลังจากนั้นจึงกวาดสายตามองพวกเขาหนึ่งครั้งแล้วก้มศีรษะลงเป็นการขอโทษขอโพยก่อนจะปลีกตัวออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เฉินเชียนโหรวคว้าแขนของซูเหิงมาจับไว้ มองไปยังแผ่นหลังของอวี๋ซงที่กำลังเดินจากไปด้วยแววตาตกใจ

“เขา…เพิ่งออกมาจากห้องของพี่สาวเหรอ พี่เหิง เขาคือใครเหรอคะ”

ซูเหิงจ้องมองเข้าอย่างเคร่งขรึมและแววตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย หลังจากนั้นจึงเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว

“น่าจะเป็นคนที่พี่สาวเธอเคยร่วมงานด้วยมั้ง ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก”

“อ๋อ”

เชียนโหรวที่มองแผ่นหลังนั้นอยู่ เมื่อได้ยินดังนั้น รอยยิ้มก็ผุดขึ้นในดวงตาสวย

“งั้นเรารีบเข้าไปกันเถอะค่ะ”

“อืม”

ซูเหิงตอบรับ ยกมือขึ้นผลักประตูห้องของเฉินฝานซิง

เฉินฝานซิงที่นั่งป้อนอาหารที่อวี๋ซงเพิ่งส่งมาให้ใส่ปากอย่างเสียไม่ได้ เมื่อได้ยินเสียงเธอจึงแหงนหน้าขึ้น

เธอชะงักไม่ไหวติงไปในเสี้ยวนาที ลมหายใจได้หยุดลงไปขณะหนึ่ง

เฉินเชียนโหรวในเสื้อกันลมสีขาว ผมสีชานมม้วนเป็นคลื่นสวยประอยู่ตรงไหล่ ขับกับใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือที่สวยได้รูปของเธอ ดวงตากลมสวยยังคงทอแสงระยิบระยับอยู่ไม่คลาย ผิวพรรณขาวเนียนละเอียด ยามแสดงสีหน้ากังวลหรือเสียใจก็นุ่มนวลและน่ามองไปหมด

อาศัยแค่ใบหน้าที่สวยงามบวกกับพรสวรรค์ในการแสดงตั้งกำเนิด การจะเป็นหนึ่งในดาราสาวที่โด่งดังที่สุดระดับประเทศก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

ตอนนี้เธอกำลังจับมือถือแขนกับซูเหิงอย่างสนิทสนม หนุ่มรวยกับสาวสวย อยู่ด้วยกันแล้วก็ดูเข้ากันดีราวกับกิ่งทองใบหยก

เฉินฝานซิงค่อนข้างเหม่อลอย

ย้อนนึกถึงตัวเองที่ทั้งวันเอาแต่ใส่ชุดทำงานสีเดิมๆ ซ้ำๆ ผมก็แทบจะไม่เคยมีเวลาดูแล สุดท้ายเวลาทำงานเธอก็ทำอยู่แค่ทรงเดียวคือไม่รวบตึงก็มวยผมแบบง่ายๆ

จริงสิ ถ้าจับเธอกับเฉินเชียนโหรวมายืนคู่กัน ผู้ชายคนไหนก็ต้องเลือกเชียนโหรวทั้งนั้นแหละ