ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 20 รอเดี๋ยว
ไม่ได้ เธอต้องคิดให้ดีๆ ว่าทำยังไงถึงจะกลบข่าวเสียหายให้มิดที่สุด
“ฝานซิง เธอจำเป็นต้องกดดันกันขนาดนี้เลยเหรอ”
ใบหน้าที่ระอาปนความเสียใจ ดูเหมือนว่าเขาจะเหลืออดกับเฉินฝานซิงที่เป็นแบบนี้
เฉินฝานซิงก้มหน้าลงเล็กน้อย ยกปัดปอยผมที่ปรกตรงหน้าผากขึ้นเผยให้เห็นความใสสะอาดของหน้าผากเงานุ่มเกลี้ยงเกลาเด่นออกมา ทั้งดูอิ่มเอิบและน่ามอง
“ที่มานี่ก็แค่อยากมาทักทาย ในเมื่อได้ทักทายกันแล้วเราก็ไม่กวนล่ะ”
ยามที่เผชิญหน้าเฉินฝานซิง ซูเหิงรู้สึกถึงบางอย่างที่กวนใจแต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ ความรู้สึกลึกๆ บอกว่าเขาไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเธออีกต่อไปอีกแล้ว
เขาพูดพลางโอบเฉินเชียนโหรวไว้เตรียมจะเดินจากไป ทว่าเฉินฝานซิงก็ได้เปล่งเสียงอันเย็นยะเยือกขึ้นในตอนนั้น
“รอเดี๋ยว”
เท้าของทั้งสองชะงักลง หันกลับมามองเฉินฝานซิงย่างเข้ามาหาพวกเขามาทีละก้าวทีละก้าว
ชุดคนไข้ตัวโคร่ง แต่เมื่ออยู่บนร้างของเฉินฝานซิงกลับขับเอาเข้มแข็งและความสง่าของคนที่สวมใส่อยู่ออกมา นิสัยที่เฉกเช่นดอกไม้แห่งเกาลินที่แย้มบานท่ามกลางหิมะ ทำให้ซูเหิงใจลอยไปชั่วขณะ
เฉินฝานซิงหยุดลงตรงหน้าทั้งสอง เชิดหน้าขึ้นมองพวกเขาด้วยใบหน้าจะยิ้มบ้างไม่ยิ้มบ้าง
“เรื่องในอดีต ฉันขอยุติลงชั่วคราว…”
เธอหยุดและค่อยๆ มองไปยังเฉินเชียนโหรว จู่ๆ สายตามที่เยียบเย็นนั้นก็ทำให้เฉินเชียนโหรวเต้นระรัว ความระแวงผุดขึ้นจากในส่วนลึกของนัยน์ตา
“ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเอามาตราให้หน้าฉัน ไม่ช้าก็เร็วฉันจะสลัดมันออก! แต่ถ้าฉันขี้เกียจจะสลัดมัน ฉันก็ไม่ยอมให้มันตราอยู่บนหน้าฉันฟรีๆ หรอก”
เธอว่าพลางก้มลงจิบน้ำจากแก้วที่อยู่ในมือ
น่าเสียดาย เปลืองน้ำลายไปตั้งเยอะ น้ำในแก้วนี้เลยกร่อยไปเสียแล้ว
เธอแหงนหน้าขึ้น หลุบตาลงมองคนที่สูงน้อยกว่าเธอหลายเซนติเมตร สีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แม้แต่น้อย
แต่แบบนี้ กลับทำให้เฉินเชียนโหรวรู้สึกว่าในตอนนี้พี่สาวของเธอนั้นช่างหน้าหวานกลัว!
“พี่คะ…”
จู่ๆ คำพูดของเธอก็จุกอยู่ที่ลำคอ เนื้อตัวแข็งทื่อยื่นอยู่กับที่ราวกับคนโง่
น้ำที่ยังคงร้อนอยู่หน่อยๆ ค่อยๆ รดลงมาบนศีรษะของตน การแต่งหน้าที่สวยหรูแต่ต่อให้เครื่องสำอางจะราคาสูงแค่ไหนแต่ก็หนีไม่พ้นน้ำร้อนแห่งการชำระบาปชะล้างออกไป เสื้อกันลมสีขาวเปียกวงกว้าง
ผมนุ่มละเอียดที่ผ่านการปรนนิบัติมาเป็นอย่างดีลู่ลงประบ่า น้ำร้อนยังคงไหนผ่านเส้นผมลงมายังลำตัวอย่างไม่ขาดสาย
ยุ่งเหยิงไปหมด
ห้องคนป่วยเงียบสงัดราวกับป่าช้า
“อ๊าย…”
เสียงแหลมกรีดร้องออกมาพักใหญ่
หลังจากที่ช็อกไปซูเหิงที่เพิ่งได้สติกลับมา รีบโอบเฉินเชียนโหรวเข้าสู่อ้อมแขน
“เชียนโหรว! เธอโอเคไหม!”
“พี่เหิง…”
เฉินเชียนโหรวขบฟันแน่น หลังจากข่มอารมณ์ได้ก็รีบบีบน้ำตาเพื่อเรียกคะแนนความสงสาร
ใบหน้าหล่อเหล่าเต็มไปด้วยความรักความห่วงใยเขายื่นมือไปรวบเส้นผมที่ยังคงมีน้ำหยดออกมาไปไว้อีกข้างแล้วใช้แรงจับมันไว้
เมื่อไม่พบลอยลวกบนใบหน้าของเฉินเชียนโหรวเขาก็รู้สึกโล่งใจ!
สายตาขุ่นเคืองมองไปยังเฉินฝานซิง ใบหน้าที่เกรี้ยวกราดนั้นแทบจะจับเฉินฝานซิงแล่เนื้อออกมาเป็นชิ้นๆ
“ฝานซิงมันจะมากไปแล้ว!”
เพล้ง!
คำตอบที่ได้กลับมาคือเสียงของแก้วที่แตกออกอย่างแรง
หลังจากนั้น เฉินฝานซิงก็ได้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับใบหน้าอวดดี!
ไม่ต่ำต้อยไม่สูง ไม่รีบไม่ร้อนราวสายตาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งทิ่มแทงเข้าไปในตาของเขา