ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 25 งดงามไม่เป็นสองรองจากใคร

ความอึดอัดในอกกดให้เธอไร้หนทางหายใจ

ความหวาดผวาต่อการถูกห้อมล้อมไปด้วยจนมิดหัวทำให้สองตาเบิกโพลงขึ้น

เธอไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับจนร่างกายถลาลงไปตอนไหนหากแต่น้ำร้อนยังไม่ได้เลยปลายจมูกขึ้นมา

เธอยืดตัวขึ้นนั่งตรง น้ำกระฉอกจนเสียงดัง หยดน้ำสาดกระเซ็นออกมาไม่น้อย

มือจับขอบอ่างไว้แน่น หอบหายใจเข้าออกถี่ๆ

อุณหภูมิของน้ำที่ยังคงอุ่นอยู่ทำให้รับรู้ว่าที่จริงตัวเองไม่ได้งีบไปนานเลยสักนิด

ทว่าเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอจึงรีบลุกขึ้นจากอ่างนั้นแล้วไปยื่นอาบน้ำแบบลวกๆ ใต้ฝักบัวแทน ก่อนจะคว้าเอาเสื้อคลุมอาบน้ำตัวสีขาวที่คนรับใช้ได้เตรียมไว้ให้ก่อนหน้านี้มาคลุมร่างกายเอาไว้

แม้ว่าในบรรดาผู้หญิงทั่วไปส่วนสูงของเธอจะไม่ถือว่าเตี้ย แต่ว่าเสื้อคลุมอาบน้ำบนตัวเธอตอนนี้ยังใหญ่กว่าตัวเธออยู่ใช้ได้

หลังจากการอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จก็ไม่มีเรื่องอะไรให้คิดมากมาย ก่อนจะเดินออกไปเห็นไดร์เป่าผมที่วางอยู่บนชั้นนอกห้องน้ำ

เส้นผมที่ไม่เคยผ่านการจัดแต่งมาก่อน ทำให้สีของมันเป็นสีธรรมชาติที่สุด

เรือนผมที่ถูกเกล้าเป็นเวลานาน ทำให้เส้นผมของเธอกลายเป็นลอนใหญ่ราวกับสาหร่ายทะเลทิ้งตัวลงประบ่าเข้ากันได้ดีกับรูปหน้าอันสูบผอม

บนใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอาง ยังคงความแดงระเรื่อหลังจากการแช่น้ำร้อน ความเฉยเมยและความแข็งแกร่งที่เคยสั่งสมมาก็สลายหายไปด้วย

เส้นผมดำขลับ เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว ลำคอขาวละเอียด ความแตกต่างอย่างชัดเจนของสีขาวดำ ยังมีความเย่อหยิ่งและความรู้สึกที่ไหลเวียนอยู่ในสายเลือดตั้งแต่กำเนิดถักทอให้เกิดเป็นความน่าหลงใหลที่ไม่เป็นสองรองใคร

แต่ทว่าเธอกลับเดินออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยอย่างเคย สวมรองเท้าที่จ่ออยู่ที่หน้าประตู ก้าวขึ้นเตียงอย่างสงบนิ่ง เปิดผ้าห่มออกแล้วขึ้นไปเอนตัวลงนอน

ผ้านวมผืนหน้าโชยกลิ่นเย็นหอมสดชื่นเคล้ากลิ่นแสงแดดหอมๆ

การได้นอนหลับหลังอาบน้ำ ใครจะไปอยากพลาด

ท้องฟ้ายังคงสว่างไสว

ถัดลงมาที่ชั้นล่างบ่าวรับให้ทั้งหลายเริ่มเตรียมมือเย็นของวันนี้กันให้วุ่น

ไม่เคยวุ่นวายแบบนี้มานานแล้ว

ยามบ่ายประตูคฤหาสน์ถูกใครบางคนเปิดออก คฤหาสน์ที่เงียบเหงาเป็นเวลานานบัดนี้มีเสียงดังอย่างรู้สึกได้

ไหลหรงตรงมายังประตูอย่างร้อนรน จ้องมองชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมสันในชุดสูทสีดำราคาแพง ร่างกายสูงสง่าผู้ย่างกรายเข้ามา

“คุณชาย ทำไมกลับมาเร็วนัก”

ไหลหรงตกตะลึง ก่อนจะค่อยๆ คลี่ยิ้มจางๆ ออกมาในเสี้ยวนาที

เห็นทีคุณหนูเฉินคนนี้จะแตกต่างกับผู้หญิงคนไหนๆ

“อืม” ป๋อจิ่งชวนครางรับในลำคอ หลังจากที่เปลี่ยนรองเท้าแล้วเรียบร้อย ยังไม่ทันได้ถอดสูทตัวนอกออกเขาก็รีบปรี่ไปยังห้องรับแขกทันที

กลิ่นหอมสดชื่นลอยมาจากข้างกายของไหลหรงทำให้เธอรอยยิ้มบนใบหน้ากว้างยิ่งกว่าเดิม

ห้องรับแขกกลับว่างเปล่า ดวงตาสีนิลขยับมองเล็กน้อย

ไหลหรงที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นเสียงเบา

“นายหญิงขอให้คุณหนูเฉินอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกัน ตอนนี้ทั้งคู่กำลังพักผ่อนอยู่ค่ะ”

ป๋อจิ่งชวนหมุนตัวกลับมามองไหลหรงเอ่ยขึ้นเบาๆ

“เธอพักผ่อนอยู่ที่นี่?”

“ใช่ค่ะ ปฏิเสธไม่ได้ค่ะ” ไหลหรงยิ้มขึ้นด้วยน้ำเสียงเจือความหน่าย

ป๋อจิ่งชวนจึงได้ถึงบางอ้อ

ที่แท้ก็เทคนิคพิเศษในการยื้อคนไว้ของคุณย่านี่เอง

“ตอนนี้ยังพอมีเวลา คุณชายเองก็พักผ่อนเสียหน่อยเถอะค่ะ ตั้งแต่กลับประเทศมาก็วุ่นอยู่แต่กับเรื่องที่บริษัท คงจะเหนื่อยน่าดูเลยใช่ไหมคะ”

“ก็ไม่ได้หลักหนาอะไร”

ป๋อจิ่งชวนพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ แล้วหันมาจัดการปลดกระดุมสูทตัวนอกด้วยตัวเอง

ไม่นาน เขาก็ต้องหยุดลงอีกครั้งแล้วหลุบตาลงมองรอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่ปรากฏบนหน้าหญิงรับใช้