ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 33 การโดนคุณทำลายน้ำใจกลับเป็นสิ่งที่ตรงใจผมมากกว่าเสียอีก

“ผมต้องการคุณ!”

คำพูดทุ้มต่ำและกระชับดังขึ้นอีกครั้ง

แม้จะออกมาจากน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่ฤทธิ์ของมันร้ายแรงพอที่จะบีบรัดก้อนเนื้อกลางอกของเธอ

หัวใจของเธอเต้นอย่างบ้าคลั่ง

เธอรวบมือเข้ามาแล้วกลับมานั่งตัวตรงอีกครั้ง

เหม่อมองสายฝนข้างนอกรถผ่านหน้าต่างที่ดูท่าแล้วว่าจะตกหนักขึ้นกว่าเก่า ใช้ความพยายามอยู่พักใหญ่เพื่อทำให้หัวใจที่เต้นไม่หยุดค่อยกลับมาเต้นในจังหวะปกติ

ความเงียบเข้าปกคลุมในห้องโดยสาร หยาดฝนข้างนอกเกาะตัวเข้าด้วยกันค่อยๆ ไหลลงมาบนหน้าต่างรถ เบลอทัศนียภาพข้างนอกรถไปอย่างช้าๆ

เป็นเวลาเนิ่นนานกว่าเธอจะเอ่ยขึ้นอีกครั้งในลำคอ

“คุณพูดถูก ฉันควรจะเริ่มต้นใหม่ ยินดีด้วยที่คุณได้กลายเป็น…ผู้ชายคนแรกในชีวิตใหม่ของฉัน?”

ป๋อจิ่งชวนเลิกคิ้ว

“เปลี่ยนการพูดซะไหม ไม่ใช่ผู้ชายคนแรก ต้องเป็นผู้ชายคนเดียวเท่านั้น”

เฉินฝานซิงกำมือที่วางอยู่หน้าลำตัวแน่น

เธอลังเลอยู่สักพัก ในใจคิดถึงแต่สิ่งที่เขาเพิ่งพูดออกมา หัวใจก็อดที่สั่นไหวไม่ได้

“ป๋อจิ่งชวน…ฉันไม่รู้ว่าจะเชื่อใจคุณได้ยังไง”

เธอพูดสิ่งที่ไม่ตรงกับใจออกมาอย่างยากลำบาก

ไม่ใช่ว่าไม่อยากเชื่อใจ แต่เธอแค่ไม่อยากจะให้มันจบแบบครั้งที่ผ่านมา

เธอเองก็เคยเชื่อใจซูเหิงอย่างไร้ข้อแม้มาก่อน เวลาแปดปีทำให้เธอไม่แคลงใจเลยแม้แต่น้อย

แล้วสุดท้ายล่ะ

แบบนี้จะทำให้เธอไว้ใจผู้ชายที่เจอกันเพราะพรหมลิขิตได้ยังไง

จะให้เธอเอาชีวิตเป็นเดิมพันง่ายๆ แบบนี้?

ทำไม่ได้ เธอทำไม่ได้จริงๆ

การหลีกหนีจากความเจ็บปวดเป็นพื้นฐานของมนุษย์ ไม่มีจะมาบังลมบังฝนให้เธอได้ เธอจึงต้องปกป้องตัวเองเหมือนเม่นตัวหนึ่งก็ไม่เลวเหมือนกัน

เขากวาดตามองเธออย่างราบเรียบก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบว่า

“นั่นมันหน้าที่ของผม”

“…” เธอแหงนหน้ามองเขา

“จะทำให้คุณไว้ใจผมได้ยังไง เป็นหน้าที่ของผม”

เขาทวนคำพูดอีกครั้งแล้วค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา ดวงตาสีดำขลับฉาบไปด้วยแสงสะท้อนจางๆ

“ถ้าได้คุณมาง่ายๆ งั้นสายตาของผมก็คงจะมีปัญหาแล้วล่ะ การโดนคุณทำลายน้ำใจกลับเป็นสิ่งที่ตรงใจผมมากกว่าเสียอีก”

เธอชะงักไปค่อนวัน รู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าเธอนี้จะกินแรงอยู่เอาการ

เธอคง…รับมือได้ยากพอควร

สุดท้ายเธอทำได้เพียงยกมือขึ้นกุมหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างหน่ายใจ พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ

“แค่คุณสบายใจก็พอแล้ว”

“รอคุณยอมรามือคงไม่ใช่เรื่องง่าย”

เสียงในลำคอของเขาเปี่ยมไปด้วยความสุข บรรยากาศในรถที่เต็มไปด้วยแรงกดดันเมื่อครู่กลับมีชีวิตชีวาขึ้น

“ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงนะ”

บรรยากาศดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดทำให้เฉินฝานซิงรู้สึกว่าอาการของเขาเหมือนชายหนุ่มที่เพิ่งขอหญิงสาวแต่งงานได้สำเร็จ

“ผมรู้” รอยยิ้มของเขาไม่ได้กว้างน้อยไปกว่าเดิม

“แล้วคุณดีใจอะไร”

“สิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้ ไม่ได้หมายความว่าคุณยอมให้ผมจีบคุณได้หรอกเหรอ”

“…ลาก่อน”

เฉินฝานซิงลอบขบริมฝีปาก ความเคอะเขินปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวย

รู้ว่าเขาฉลาดหลักแหลมแค่ไหน แต่การตอบโต้แบบนี้มันเร็วเกินไปแล้ว

เธอก็แค่ไม่อยากรับมือกับเขาต่อ จะยอมหรือไม่เธอเลือกได้ที่ไหน

ถ้าเธอไม่ยอมด้วยเขาจะยอมยกธงขาวว่างั้น?

คำตอบคงไม่ต้องคิดนาน

ว่าจบเธอก็หันไปเปิดประตู ทว่าป๋อจิ่งชวนกลับยื่นมือมารั้งมือเธอเอาไว้

ฝ่ามือใหญ่อบอุ่นกอบกุมเรียวนิ้วขาวนวลปานดอกโหรวถี ผิวหนังที่สัมผัสกันโดยตรงจนเธอแข็งทื่อไปทั้งตัว

“คุณ…จะทำอะไร”

“ฝานซิง”

เสียงทุ้มต่ำและน่าหลงใหลค่อยๆ กังวานในห้องโดยสารรถยนต์แคบ

สองคำดูเหมือนจะเคี่ยวอยู่ในลำคอของเขาเนิ่นนาน ริมฝีปากและฟันพึมพำด้วยเสียงต่ำเป็นธรรมชาติและชวนฟัง

คิ้วของเธอกระตุกเบาๆ