ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 57 ผู้หญิงของผมไม่จำเป็นต้องแสนดีขนาดนั้น (4)

เฉินฝานซิงรู้สึกถึงความผิดปกติจึงรีบหันไปคว้ามือเขาเอาไว้

“คุณอย่ายุ่งกับเรื่องนี้เลย เรื่องระหว่างฉันกับเฉินเชียนโหรวคงไม่จบแค่นี้แน่ ฉันจะหาทางจัดการเอง”

เขาหันกลับมามองเธออย่างลึกซึ้ง ครู่ใหญ่กว่าที่เสียงทุ้มต่ำจะค่อยๆ ดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ

“ได้ คุณจะจัดการเองก็ได้ แต่ผมไม่รับประกันว่าผมจะไม่ยื่นมือเข้ามายุ่ง คุณอยากจะทำอะไรก็ทำไปและหากเกิดอะไรขึ้นผมจะปกป้องคุณเอง”

เธอกระตุกมุมปากขึ้นหันมองเขาแล้วเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา

“ทำอะไรก็ทำ? แล้วถ้าเกิดคุณได้เห็นว่าฉันไม่ได้แสนดีอย่างที่คุณคิดไว้ล่ะ”

ป๋อจิ่งชวนก็ยิ้มขึ้นมาเช่นกัน เขาเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นและโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอ นัยน์ตาสีดำดังธารลึกประกายแสงขึ้นเป็นระลอก

ตามมาด้วยน้ำเสียงสุขุมลุ่มลึก

“ผู้หญิงของผม ไม่จำเป็นต้องแสนดีขนาดนั้น”

ดวงตาเธอเปล่งประกาย

ไม่จำเป็นต้องแสนดีขนาดนั้น…

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเรื่องอะไรซูเหิงจะต้องมาก่อนเสมอ บางเรื่องที่ทนได้เธอต้องทนเพราะกลัวว่าความวู่วามของเธอจะทำให้ซูเหิงเดือดร้อนโดยใช่เหตุ

เธอระวังถึงขนาดนั้นแต่สุดท้ายกลับหนีไม่พ้นการถูกหักหลัง

ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งเธอกลับไม่เคยรู้สึกว่าถูกปกป้องจากซูเหิงเลย

แต่ในตอนนี้ ผู้ชายคนนี้…

เกิดอะไรขึ้นเขาเป็นคนจะปกป้อง…

ไม่ต้องแสนดีขนาดนั้น…

และมักจะชี้ชะตาเธอได้อย่างแม่นยำ!

ขณะนั้นจู่ๆ เสียงประตูได้ดังขึ้น ทำลายระลอกคลื่นที่เอ่อล้นขึ้นในหัวใจของเฉินฝานซิง

เธอดึงตัวเองกลับมา ปล่อยมือจากป๋อจิ่งชวนแล้วยกมือเกี่ยวเส้นผมอย่างเคยตัว

“ฉันจะไปเปิดประตู”

ป๋อจิ่งชวนตามหลังเธอมาในเวลาไม่นาน

ประตูห้องเปิดออก กลิ่นฉุนร้อนแรงพุ่งเข้ามาอย่างจัง

เธอขมวดคิ้วขึ้นทันควัน เหลือบมองคนตรงหน้าประตูอย่างตะลึงงัน

“ผู้ช่วยอวี๋…คุณ…ทำไมถึงร้องไห้จนกลายเป็นแบบนี้!”

ดวงตาคู่นั้นของอวี๋ซงแดงก่ำ แถมยังเห็นได้ถึงอาการบวมเป่ง มีน้ำตาไหลออกมาทุกครั้งที่เขากะพริบตา น้ำตาหยดแหมะลงบนพื้นเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย

ว่ากันว่าผู้หญิงถูกสร้างมาจากน้ำ แต่นาทีนี้เฉินฝานซิงกลับรู้สึกว่าอวี๋ซงเองก็สร้างมาจากน้ำเช่นกัน

ในใจอวี๋ซงเองก็ลำบากใจ หลายปีมานี้ไม่เคยได้รับภารกิจที่ประหลาดขนาดนี้

“ขอบคุณคุณหนูเฉินที่เป็นห่วง ผมก็แค่…ไปสับหอมใหญ่มาสิบห้ากิโลแค่นั้นเอง”

“แล้วทำไมจู่ๆ คุณถึงได้ไปสับหอมใหญ่!”

เฉินฝานซิงประหลาดใจ หรือว่าอยากกินเค้กหัวหอม

ซื้อเอาก็จบแล้วนี่?

ตั้งสิบห้ากิโล?

“เฮอะๆ …” อวี๋ซงหัวเราะแห้งๆ ออกมาสองครั้ง เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ๆ ถึงต้องสับหอมใหญ่!

“คุณรอเดี๋ยว ฉันจะไปหาซักผ้าขนหนูสะอาดๆ มาเช็ดให้” อยู่ๆ ดันมาเจอเรื่องแบบนี้ยังไงก็ต้องช่วยกันสักหน่อย

หลังเธอหลุดคำนั้นออกมา เสียงเย็นชาของป๋อจิ่งชวนก็ได้ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“เอาล่ะ ช่วงพักเที่ยงกำลังจะหมดแล้ว คุณพักผ่อนเถอะ เขา…ไม่เป็นไร”

เสียงในใจของอวี๋ซง : ผมโอเคครับ ผมไม่เป็นไรเล๊ย ตาจะบอดอยู่แล้วเนี่ย!

ไม่รอให้เฉินฝานซิงได้เคลื่อนไหว มือของเขาก็วางลงไปบนเอวของเธอแล้วดันไปอีกทาง จากนั้นร่างสูงสง่าก็ก้าวเดินออกจากห้องไป

“นี่…”

เฉินฝานซิงยังอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็ไม่ได้หยุดรอ อวี๋ซงทำเพียงโน้มศีรษะลงให้เธอตามมารยาท ดวงตาแดงก่ำ เดินจากไปทั้งน้ำตานองหน้า

“…”

เธอรู้สึกสับสนขึ้นมา แต่สุดท้าย…ก็ไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกตัวเองมากนัก

หลังจากประตูถูกปิดลง ทั้งห้องก็กลับมาตกอยู่ในความเงียบเหงาอีกครั้ง

ความอดทนอันน้อยนิดทำเอาเธอหนาวสั่น

เห็นอยู่ว่าชายคนนั้นเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากมาย แต่ทำไมเมื่อเขาไปแล้วทั้งห้องถึงได้ว่างเปล่าอย่างชัดเจนเช่นนี้

เสียงโทรทัศน์ในห้องรับแขกยังคงดังก้อง แต่ได้เปลี่ยนเป็นข่าวอื่นที่ไม่น่าสนใจไปเสียแล้ว

เธอปิดโทรทัศน์ลง ยังไม่ทันได้คลายความหนาวเย็นจากขั้วหัวใจ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น…