ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 719 ถือเหรอ / ตอนที่ 720 ความเฉยชาที่ปั้นแต่งขึ้น
- Home
- ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย
- ตอนที่ 719 ถือเหรอ / ตอนที่ 720 ความเฉยชาที่ปั้นแต่งขึ้น
ตอนที่ 719 ถือเหรอ
เยี่ยชิงชิวคลี่ยิ้ม “แต่ฉันก็ยังจนจะตายอยู่แล้ว”
ใบหน้าของเสี่ยวเกาเจื่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย
ผู้หญิงคนนี้ บางทีก็ยิ้มบ้างเครียดบ้าง ดูบอบบาง ทว่าความบอบบางนี้มักสะกิดหัวใจคนเห็นให้รู้สึกคันยุบยิบที่หัวใจได้ภายในพริบตานั้น ทว่าในวินาทีถัดมา เธอกลับเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน ความเยือกเย็นเอาแต่ใจนั้นนำพามาซึ่งความห่างเหิน ทำเอาใครต่อใครต่างก็รู้สึกว่าคนที่ได้เห็นไปเมื่อวินาทีก่อนหน้านี้ คือภาพมายาของพวกเขา
ไม่รู้ว่าความหยิ่งผยองบนตัวของเธอนั้นได้มาจากไหน ขืนเป็นเช่นนี้ เธอก็เปลี่ยนมาเป็นเด็กนั่งดริ๊งค์ของที่นี่ไม่ได้
–
ที่ชั้นสองห้องวีไอพีไม่มีชื่อเรียก ป๋อจิ่งชวนและเฉินฝานซิงมาถึงช้ากว่าใคร
เมื่อเข้าไปกลับพบว่า คนในห้องนั้น มีหลายคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี
ครั้งก่อนที่ออกไปสังสรรค์กับป๋อจิ่งชวนก็เคยเจอกันบ้างแล้ว ทว่าก็ยังมีอีกหลายคนที่ไม่คุ้นหน้า แต่ถึงแม้ว่าจะไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว แต่ก็เคยเห็นหน้าค่าตากันมาบ้างแล้วในโอกาสสำคัญอื่นๆ
ต่างก็เป็นไฮโซ ไม่ก็พวกผู้ดีที่มีอิทธิพลและทรงอำนาจ
ในห้องนั้นมีเด็กผู้หญิงอยู่แค่คนเดียว เมื่อนึกไปถึงการสนทนาในกลุ่มนั้น ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นนักเรียนที่ชื่อว่าซั่งชีชีคนนั้น
ผมสีดำไร้ซึ่งการผ่านสารเคมีใดๆ ถูกรวบเป็นหางม้าเอาไว้ข้างหลัง ดูฉลาดเฉลียว ใบหน้าเล็กๆ ขาวสะอาดหมดจดดูเอิบอิ่ม นัยน์ตากลมโตสุกใสประกายความไร้เดียงสาแฝงไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมและความบ้าบิ่นอันดื้อรั้น พวกผู้ชายคนอื่นๆ อีกหลายคนดูสูงใหญ่ รูปหล่อ และมีความสามารถ บุคลิกแตกต่างกันไป รัศมีความเป็นผู้ลากมากดีเอ่อล้นอยู่ท่วมกาย
เมื่อเห็นว่าพวกเขามาถึง พวกที่นิสัยสุขุมเยือกเย็นก็ทำเพียงแค่เอ่ยทักทายพวกเขาไปอย่างเรียบๆ เสียงหนึ่ง ส่วนลูกคุณหนูเจ้าสำราญคนอื่นๆ ก็ล้อมวงกันเข้ามาให้ความสนใจในตัวเฉินฝานซิงและป๋อจิ่งชวนด้วยสายตาประหลาดใจ ทั้งยังพินิจพิจารณาในตัวเธอ
แน่นอนว่าเฉินฝานซิงไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน เพียงแค่ต้องรับมือก็รู้สึกเหมือนว่ามันกินเรี่ยวแรงไปมากเสียเหลือเกิน
โชคยังดีที่ข้างๆ กันยังมีป๋อจิ่งชวน แววตาเย็นชานั้นทำเอาหลายคนค่อยๆ ล่าถอยออกห่างไปจากตัวเธอ
–
หลังจากที่เฉินฝานซิงตามป๋อจิ่งชวนไปนั่งลง สายตาของเธอก็ทอดมองไปยังมุมๆ หนึ่งของโซฟาตัวที่หันหน้าไปยังประตู
ลี่ถิงเซินนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบเชียบ ขายาวภายใต้กางเกงเสื้อสูทคู่นั้นไขว้เข้าหากันอย่างเรียบง่าย เสื้อสูทสีดำตัวนอกอ้าออกกว้าง เผยให้เห็นเสื้อสีดำตัวแพงข้างใน
นิ้วสวยคีบบุหรี่ก้านเรียวยาวเอาไว้ในมือ ขณะที่สูบมันและพ่นออกมา ใบหน้างดงามเคร่งขรึมปรากฏออกมาให้เห็นผ่านเกลียวควันของบุหรี่ ท่ามกลางความเลือนราง นัยน์ตาสีดำลึกล้ำไร้จุดสิ้นสุดคู่หนึ่งกำลังสะท้อนร่องรอยแห่งความอึมครึมและเย็นชา
ท่าทีไม่ยินดียินร้าย แต่กลับไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
เฉินฝานซิงเม้มปาก รู้สึกประหลาดกับความกังวลในใจ
เธอนึกไปถึงคนที่น่าเป็นห่วงอีกคนหนึ่งนอกเหนือจากสวี่ชิงจือ
เธอไม่เคยอยากจะปล่อยให้ตัวเองเป็นพวกอ่อนไหวง่าย
ความเป็นห่วงที่มีต่อเยี่ยชิงชิว ทำเอาเธอวางตัวไม่ถูก
เธอถอนสายตากลับมาทันควัน จากนั้นจึงผ่อนลมหายใจเสียงแผ่ว เมื่อหันไปมองป๋อจิ่งชวน กลับพบว่ามีบุหรี่ที่ไม่รู้ว่าไปได้มาตั้งแต่ตอนไหนวางอยู่ในมือของเขาแล้ว
เฉินฝานซิงตกใจเล็กน้อย ในความเข้าใจของเธอ ป๋อจิ่งชวนไม่ใช่ผู้ชายขี้ยา
ดื่มเหล้าเป็น แต่ไม่เคยเห็นเขาดื่มมันมาก่อน
บุหรี่ เธอไม่เคยเห็นเขาแตะต้องมันเลยสักครั้ง แม้กระทั่งที่บ้านเธอก็ไม่เคยเห็นเงาของที่เขี่ยบุหรี่
แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะสูบบุหรี่เป็นกับเขาด้วย
ป๋อจิ่งชวนรับรู้ได้ถึงสายตาของเธอ เขากวาดตามองไปยังบุหรี่บนมือวูบหนึ่ง แล้วประชิดเข้าหาเธอก่อนที่เสียงในลำคอจะดังขึ้นข้างหูอย่างเด่นชัด
“ถือเหรอ”
สายตาของเฉินฝานซิงสอดส่องไปทั่วทุกมุมห้อง ไม่ว่าจะซ้ายขวาหน้าหลังก็ราวกับว่าในมือของทุกคนต่างก็มีบุหรี่อยู่กันคนละมวน
ตอนที่ 720 ความเฉยชาที่ปั้นแต่งขึ้น
สายตาของเฉินฝานซิงสอดส่องไปทั่วทุกมุมห้อง ไม่ว่าจะซ้ายขวาหน้าหลังก็ราวกับว่าในมือของทุกคนต่างก็มีบุหรี่กันอยู่คนละมวน
เฉินฝานซิงรู้ดีว่าบางอย่างเป็นสิ่งจำเป็นในการสังสรรค์ การดื่มเหล้าคือสิ่งที่ขาดไม่ได้ การสูบบุหรี่เองก็ยิ่งเป็นสิ่งสำคัญ
แม้จะไม่นับว่าเป็นการเข้าสังคม แต่ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นวันเกิดของอินรุ่ยเจวี๋ย เธอเข้าใจดีว่าป๋อจิ่งชวนไม่อยากทำลายน้ำใจของเขา
เธอส่ายหน้า “สูบน้อยๆ หน่อย”
ป๋อจิ่งชวนขำเสียงต่ำ จ้องมองแสงสว่างตรงใบหูของเฉินฝานซิงภายใต้แสงไฟสลัว ในเมื่ออยู่ใกล้กันแล้วป๋อจิ่งชวนจึงถือโอกาสนี้จูบลงไปหนึ่งครั้ง
เฉินฝานซิงเนื้อตัวแข็งทื่อ เธอใช้ฝ่ามือดันไหล่ของป๋อจิ่งชวนเอาไว้ แล้วรีบหันมองไปรอบๆ เมื่อพบว่าต่างคนก็ต่างกำลังสนุกกันอยู่ไม่มีใครสนใจพวกเขาเลยสักคน เธอถึงวางใจลงได้ ก่อนจะหันมามองป๋อจิ่งชวน หงุดหงิดจนใช้มือฟาดลงไปเบาๆ บนไหล่เขา
ป๋อจิ่งชวนขำเสียงทุ้มขึ้นอีกครั้ง ท่าทีเช่นนั้นเคลือบแฝงไปด้วยความร้ายกาจอยู่หลายส่วน
อีกทั้งยังมีเสน่ห์น่าค้นหา
พวกเขาเพิ่งจะมาถึงกันได้ไม่นาน หลังจากสนุกสนานกันไปได้ไม่กี่นาที และพนักงานเพิ่งจะจัดการเครื่องเสียงไปเสร็จเรียบร้อย ในตอนนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง
“ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ เฮนเนสซี่หลุยส์สิบสามที่เพิ่งถูกส่งตรงมาจากฝรั่งเศสมาแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ…”
เสียงที่แฝงไปด้วยความน่ารักและขี้เล่นดังขึ้น ตามมาด้วยร่างในชุดสีฟ้าน้ำทะเลที่ปรากฏตัวขึ้นในห้อง
เฉินฝานซิงเม้มปากเข้าหากันในทันใด จู่ๆ ขมับก็กระตุกวูบ
ทั้งห้องวีไอพีเงียบเป็นเป่าสากหลังจากการปรากฏตัวของหญิงสาว
ต่างก็พากันจ้องมองไปยังร่างเพรียวในชุดสีน้ำทะเลที่ยืนอยู่หลังโต๊ะน้ำชาด้วยสีหน้าแตกต่างกันไป
ก่อนจะเบนสายตามองไปยังลี่ถิงเซินที่อยู่ตรงหน้าประตู
ดวงตาเรียวลึกล้ำของถิงลี่เซินช้อนขึ้นอย่างช้าๆ จ้องมองไปยังหญิงสาวที่ยืนตรงหน้าของเขาอย่างพอดิบพอดี
เยี่ยชิงชิวยืนสวนอยู่กับทิศทางของแสง ใบหน้านั้นจึงถูกซ่อนเร้นไว้ภายใต้เงามืดไปอย่างสมบูรณ์
ทว่าเค้าโครงของใบหน้านั้น กลับสะท้อนเข้าสู่นัยน์ตาคู่นั้นอย่างแจ่มชัด
มันค่อยๆ ทับซ้อนกันกับภาพใบหน้าในความทรงจำนั้น ทว่ามีบางจุดผิดแผกไปจากเดิมเล็กน้อย
แต่ถึงอย่างไรก็แตกต่างไปจากเมื่อก่อน
ใบหน้าของเธอยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มที่ไร้ซึ่งอารมณ์ รอยยิ้มที่ถูกปั้นแต่งให้ไร้ซึ่งความรู้สึกเหมือนยามที่ต้องเผชิญหน้ากับทุกๆ คน
สีหน้าเธอที่คุ้นเคย
ทว่าสิ่งที่เขาพอจะจำได้อย่างเลือนราง ยามที่เธอต้องเผชิญหน้ากับเขา เธอจะทำเป็นไร้ความรู้สึกก็ต่อเมื่อไม่อยากเดินเองแต่อยากให้เขาอุ้ม ก็ต่อเมื่อหิวแล้วอยากให้เขาลวกบะหมี่ให้ ก็ต่อเมื่อไม่อยากตื่นนอนจึงรั้งเขาเอาไว้ให้สายไปด้วยกัน
บนใบหน้านั้น ในดวงตานั้น ยามที่เผชิญหน้ากับเขาไม่เคยจะเสแสร้งเช่นนี้
หึ…
หัวใจของถิงลี่เซินกระตุกวูบ ทางที่ดีที่สุดคือแบบนี้สินะ
นิ่งเงียบ
ทว่านัยน์ตาสีนิลยังคงหยุดนิ่งอยู่กับใบหน้าเลือนรางของหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่ง เขาพยายามค้นหาบางอย่างบนนั้นแต่สุดท้ายก็กลับหลุบตาลงเสียก่อน
ทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วอึดใจท่ามกลางสายตาของทุกคน สายตาของลี่ถิงเซินก็มองไปยังใบหน้าของเธอด้วยความเยือกเย็นไม่ต่างอะไรกับยามที่เขามองคนอื่นๆ
เย็นชาราวกับคนแปลกหน้า
ใบหน้าที่ซ่อนเร้นอยู่ในเงามืดไม่อาจมองเห็นซึ่งอารมณ์ใดๆ แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น เธอหมุนตัวหันไปยิ้มให้กับป๋อจิ่งชวน
“คุณป๋อคะ หลุยส์สิบสามสองขวดจะรับไหมคะ”
“เปิดสิ”
“ได้ค่ะ”
น้ำเสียงของเยี่ยชิงชิวเก็บซ่อนความดีใจไว้ไม่มิด สายตากวาดไปบนโต๊ะวูบหนึ่ง ก่อนจะเดินไปหยุดลงข้างๆ ลี่ถิงเซิน จากนั้นจึงโน้มตัวลงหยิบฝาเหล้าขึ้นมาท่ามกลางความสนใจของทุกๆ คน
ป๊อก ป๊อก ฝาเหล้าทั้งสองขวดถูกเปิดออก