ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ - ตอนที่ 44 น้ำท่วมปาก

ภายในห้องที่ไร้เสียง สายตาผู้คนต่างมองไปยังเจียงเชี่ยน 

เฝิงเหล่าฮูหยินรู้สึกโล่งในใจไปหนึ่งเปราะ 

เป็นเช่นนี้เอง แท้จริงแล้วไก่ฟ้าสีทองในนิมิตฝันนั้นก็คือหลานรองนี่เอง! 

ลมโชยอ่อนทำให้ผมที่คลอเคลียอยู่บนหน้าผากของเจียงเชี่ยนพลันถูกเปิดขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่ซีดเซียว 

 เหตุใดถึง….  เจียงเชี่ยนร้องขึ้น พลางหันมองไปที่เซียวซื่อทันที 

ในตอนนี้ในหัวของนางนั้นว่างเปล่า แม้แต่สัมผัสทั้งห้าก็ด้านชาไปหมด แต่แล้วก็มีความคิดหนึ่งที่แล่นเข้ามาในหัว หลิวเซียนกูไม่ได้ถูกท่านแม่ซื้อตัวไปแล้วหรอกหรือ เหตุใดนางถึงกลายเป็นคนที่มีสิ่งชั่วร้ายไปได้ล่ะ 

 เซียนกูทำอะไรผิดพลาดไปใช่ไหม  ใบหน้าเซียวซื่อได้แข็งทื่อไปแล้ว คำว่า ‘ผิดพลาด’ สองคำนี้นางตั้งใจใช้น้ำเสียงเน้นย้ำเป็นพิเศษ 

หลิวเซียนกูสีหน้านิ่งเรียบ  ไท่ไท่กล่าวน่าขัน คนสามารถทำผิดได้ แต่ติ่งหุนหลิงไม่มีทางที่จะทำผิดพลาด  

 แต่ว่านี่ไม่ควร…  สายตาเซียวซื่อมองไปที่กระดิ่งในมือของหลิวเซียนกู แล้วขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับเอ่ยน้ำเสียงทุ้มต่ำ  กระดิ่งนี่ เสียหรือเปล่า  

หลิวเซียนกูหัวเราะพลางก้าวเดินไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้นชูกระดิ่งที่ด้านหน้าของเจียงเพ่ยแล้วจึงเขย่า 

เสียงดังของกระดิ่งดังขึ้นมาอีกครั้ง 

นางเดินถอยลงไป แล้วเขย่ากระดิ่งที่เจียงเชี่ยนใหม่อีกครั้ง 

กระดิ่งเงียบราวกับเป็นใบ้ ไม่มีแม้แต่ส่งเสียงอะไรออกมา 

ฉากเหตุการณ์เหล่านั้นเงียบลงอีกครั้ง พร้อมกับความอับอายอย่างสุดจะพรรณนาและความเกรงกลัวต่อสิ่งที่ไม่รู้จักในความเงียบ 

 เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเจียงเชี่ยน เซียนกู…  เซียวซื่อกุมมือแน่นจนบนหลังมือมีเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา  เซียนกู!  นางกัดฟันแน่นเมื่อเอ่ยสองคำนี้ 

หลิวเซียนกูโค้งเคารพเซียวซื่อ  ไท่ไท่ ท่านไม่อาจฝืนชะตาฟ้าลิขิตได้ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ข้าจะสามารถตัดสินได้  

คำพูดนี้นางพูดความจริง นางจะต้องตัดสินทำไมในเมื่อนางตั้งใจทำให้เรื่องเป็นเช่นนี้ 

 เซียนกูไหนๆ ก็หาสิ่งชั่วร้ายเจอแล้ว ก็เชิญทำพิธีขับไล่ต่อเถิด  

 เหล่าฮูหยิน…  

 พอได้แล้ว!  เฝิงเหล่าฮูหยินพูดตัดบทเซียวซื่ออย่างไม่เกรงใจ พร้อมกับเอ่ยน้ำเสียงเยือกเย็น 

 เซียนกูเป็นคนที่เจ้าเชิญมา เจ้าจะไม่ยอมรับผลเช่นนั้นหรือ  

เซียวซื่อริมฝีปากสั่นระริก โดยไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดออกมาแม้แต่คำเดียว 

แม้นางกำลังกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น แต่ในครั้งนี้นางดันหาเรื่องใส่ตนเองแท้ๆ 

หลิวเซียนกูเป็นคนที่นางเชิญมา แต่เมื่อสอบสวนคนที่ทำร้ายท่านเหล่าฮูหยิน ท้ายที่สุดคนผู้นั้นกลับกลายเป็นลูกสาวของนางเสียเอง เมื่อเป็นเช่นนั้นนางก็ไม่ต้องจ่ายเงินให้หลิวเซียนกูแล้วใช่หรือไม่ 

เป็นครั้งแรกที่เซียวซื่อเข้าใจถึงความรู้สึกถึงรสชาติที่ของคนที่น้ำท่วมปาก ใบหน้าที่ไร้อารมณ์มองไปยังหลิวเซียนกูอีกครั้ง  ถ้าเช่นนั้นเชิญเซียนกูรีบทำพิธีเถิด โรคของท่านเฝิงเหล่าฮูหยินจะได้ดีขึ้นได้โดยเร็ว  

หลิวเซียนกูนั้นมีพลังวิเศษก็จริง แต่นางกลับไม่เชื่อว่าดวงตาของเหล่าฮูหยินจะดีขึ้นเพียงเพราะการทำพิธีนั่น ครั้นถึงตอนนั้นค่อยบอกกับเหล่าฮูหยินว่าเรื่องของหลิวเซียนกูนั้นไม่เป็นความจริง จากนั้นค่อยเชิญคนมาใหม่ 

แน่นอนว่า ถ้าหากเรื่องที่จะให้ชี้ที่เจียงจั้นนั้นเกิดผิดพลาดขึ้นมา หลังจากทำพิธีไปแล้วดวงตาของเหล่าฮูหยินไม่ดีขึ้นนางก็จะเปลี่ยนอีกวิธีหนึ่ง 

 ถ้าอย่างนั้นข้าจะเริ่มแล้วนะ  หลิวเซียนกูเอากระดิ่งมาตรงที่หน้าอก ในมือสั่นกระดิ่งไม่หยุดแล้วเดินวนรอบเจียงเชี่ยน 

ส่วนคนอื่นต่างถอยออกห่างไปโดยไม่รู้ตัว 

เจียงเชี่ยนที่ยืนอย่างโดดเดี่ยวตรงนั้น ยามฟังคำสวดของหลิวเซียนกู จากใบหน้าที่ขาวก็เปลี่ยนเป็นสีแดง แล้วจากแดงก็เปลี่ยนเป็นขาว ราวกับจานสี 

 ออกไป!  ไม่รู้ว่าเดินวนไปนานเท่าไหร่ จู่ๆ หลิวเซียนกูก็ยกมือขึ้นมา พร้อมกับในมือที่มีเปลวเพลิงลุกโชน 

เสียงอุทานดังขึ้นไม่หยุดพัก 

มือที่มีเปลวไฟถูกวางลงบนหัวไหล่ของเจียงเชี่ยน 

อ้ากกก เจียงเชี่ยนร้องขึ้นอย่างคุมตัวเองไม่ได้ 

ที่แปลกคือ จู่ๆ เปลวไฟนั้นก็ดับลงไปเสียอย่างนั้น ทั้งเสื้อผ้าของเจียงเชี่ยนก็ไม่ถูกไหม้เลยแม้แต่น้อย 

 นั่นอะไร  

เฝิงเหล่าฮูหยินหรี่ตามอง 

ตำแหน่งหัวไหล่ของเจียงเชี่ยนค่อยๆ ปรากฏปานสีแดงขึ้นมา สีแดงนั้นยิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ทุกคนต่างอดไม่ได้ที่จะคิดว่ามันเป็นเลือดสด 

ผ่านไปหลายชั่วยาม สีแดงวงนั้นก็ค่อยๆ จางลง จนที่ท้ายสุดก็จางหายไปราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น 

 เรียบร้อยแล้ว สิ่งชั่วร้ายได้ถูกขับไล่ออกไปแล้ว ภายในสามวันดวงตาของท่านเฝิงเหล่าฮูหยินจะดีขึ้น  หลิวเซียนกูถอนหายใจเล็กน้อย แล้วพูดยิ้มๆ กับเฝิงเหล่าฮูหยิน 

 จริงหรือ  เฝิงเหล่าฮูหยินรีบถามโดยพลัน 

หลิวเซียนกูทำสีหน้ายากที่จะเข้าใจพลางยิ้มและพยักหน้าตอบ แต่หางตากลับมองไปที่เจียงซื่อ 

นางจะไปรู้ได้อย่างไรว่าจะดีขึ้นหรือไม่ นั่นเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษน้อยตนนั้นพูดเอง 

ในวันนั้นท่ามกลางโรงน้ำชาแห่งเทียนเซียง บรรพบุรุษน้อยผู้นั้นเอ่ยว่าตราบใดที่นางทำตามคำแนะนำ ดวงตาของเหล่าฮูหยินแห่งตงผิงปั๋วก็จะหายภายในสามวัน จากนั้นนางก็จะกลับกลายมาเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงและโชคลาภอีกครั้ง 

ทั้งบีบบังคับและหลอกล่อ จนหลิวเซียนกูต้องยอมเออออแต่โดยดี 

 เซียนกู ลำบากท่านแล้ว  เฝิงเหล่าฮูหยินยิ้มอย่างจริงใจ แล้วมองเชิงให้สัญญาณไปที่อาฝู 

อาฝูถือเหอเปาที่แน่นเอียดขึ้นมา 

 ข้าเหนื่อยแล้ว เซียวซื่อ ในสองวันนี้เจ้าจงดูแลเซียนกูให้ดี อย่าให้มีอะไรขาดตกบกพร่องเป็นอันขาด  เฝิงเหล่าฮูหยินพูดสั่ง 

เนื่องจากหลิวเซียนกูกล้าเอ่ยต่อหน้าทุกคนว่าดวงตาของนางจะหายภายในสามวัน นางจึงเชื่อเพียงแค่ครึ่งเดียว แต่ท้ายที่สุดเรื่องนี้ก็ขึ้นอยู่กับนางด้วย คิดได้เช่นนั้น จึงให้หลิวเซียนกูอยู่ที่จวนเป็นเวลาสามวัน 

นี่นางยังต้องอยู่ต่ออีกหรือ 

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นหลิวเซียนกูก็พลันตกตะลึง ถ้าไม่ใช่เพราะหลายปีมานี้นางได้ฝึกความหน้าด้านหน้าทนมาบ้าง ในตอนนี้นางคงได้เผยพิรุธหลุดออกมาเป็นแน่ 

ฉะนั้น นางต้องไม่มองไปที่เจียงซื่อเป็นอันเด็ดขาด 

สาวน้อยสดใสราวกับต้นไห่ถังที่ผลิบานยืนอยู่ท่ามกลางบรรดาพี่สาวน้องสาว ใบหน้าที่ไร้อารมณ์พลางทำมือเป็นตัวเลข ‘หก’ 

ขุดสุสาน ปล่าวข่าวลือ  

หกคำนี้…อีกแล้ว 

หลิวเซียนกูได้แต่นิ่งเงียบ  …  

 ถ้าเช่นนั้นก็ขอบคุณท่านจริงๆ  หลิวเซียนกูทำเคารพเซียวซื่อ 

 เซียนกูไม่ต้องเกรงใจ หากดูแลขาดตกบกพร่องที่ใด ได้โปรดให้อภัยด้วย  เซียวซื่อพูดกัดฟันพร้อมกับสายตาเยือกเย็นที่มองไปยังหลิวเซียนกู 

เฝิงเหล่าฮูหยินพูดอย่างไม่สบายใจ  ถ้าอย่างนั้นก็ดูแลเซียนกูให้ดีๆ ล่ะ  

เซียวซื่อทำตัวไม่ถูกทันที 

ซานไท่ไท่กัวซื่อที่อยู่ด้านข้างหลุดหัวเราะขึ้นมา 

นานมาแล้วที่นางไม่ได้เห็นเอ้อร์ไท่ไท่เสียหน้าถึงเพียงนี้ ครั้งล่าสุดก็เป็นเพราะคุณหนูสี่ หรือว่านี่จะกลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว 

อืม…พอคิดดูแล้วก็รู้สึกสะใจเหลือเกิน 

 ลูกรับทราบเจ้าค่ะ  

เฝิงเหล่าฮูหยินพยักหน้า พลางเบือนหน้ามองไปที่เจียงเชี่ยน 

ในตอนนี้ตั้งแต่ถูกจู่โจมไปคราวนั้น เจียงเชี่ยนก็ยังไม่ได้สติกลับคืนมา จิตใจล่องลอยแล้วพูดอ้ำๆ อึ้งๆ  ท่านย่า…  

เฝิงเหล่าฮูหยินเผยสีหน้ารังเกียจออกมาโจ่งแจ้ง พร้อมกับพูดเสียงนิ่งเรียบ  เจียงเชี่ยน ข้าเคยพูดไปตั้งนานแล้วว่าเจ้าเป็นหญิงสาวที่แต่งงานแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องกลับมาที่บ้านแม่อีก เพื่อไม่ให้คนในจวนโหวต้องกล่าวหาว่าเจ้าทำตัวไม่สมกับเป็นภรรยาที่ดี  

เจียงเชี่ยนเซเล็กน้อย แล้วกัดริมฝีปากตอบกลับ  หลานเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ  

ระหว่างท่านแม่กับหลิวเซียนกูมีอะไรผิดพลาดกันแน่ ความอัปยศนี้นางจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต 

 พาข้าเข้าห้องเถิด แล้วตรงนี้เรียกก็คนมาเก็บกวาดให้เรียบร้อยเสีย  

หลังจากที่เฝิงเหล่าฮูหยินกลับเข้าห้องไปแล้ว ทุกคนในห้องต่างก็แยกย้าย ก่อนที่จะไปก็อดไม่ได้ที่จะมองเจียงเชี่ยน 

หลังจากนี้ เจียงเชี่ยนคงถูกตัดขาดความสัมพันธ์กับเฝิงเหล่าฮูหยินแล้ว 

ในขณะที่เจียงจั้นเดินออกไปพร้อมกับเจียงซื่อ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเอ่ยทักที่ดังมาจากด้านหลัง  น้องรอง เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม  

นี่คือคุณชายใหญ่เจียงชัง พี่ชายฝาแฝดของเจียงเชี่ยน 

เจียงเชี่ยนก้มหน้าพลางพูดอะไรบางอย่าง ทำให้คนด้านหลังฟังไม่ชัดนัก 

 ถามตอนนี้จะมีประโยชน์อะไรเล่า  

ครั้นเห็นเจียงซื่อมองมายังเขา เจียงจั้นเบะปากพร้อมกับเอ่ยขึ้น  หากนางแม่มดนั่นกล้าพูดว่าเป็นเจ้าล่ะก็ ข้าจะสั่งสอนให้นางจำอะไรไม่ได้เลย ดูสิว่ายังจะกล้าปลอมตัวเป็นเทพไล่ภูตผีหลอกผู้คนอยู่หรือไม่!  

เจียงซื่อยิ้มกริ่มปนหัวเราะออกมา  ข้ารู้ว่าพี่รองยอดเยี่ยมที่สุด  

เจียงจั้นคิดไม่ถึงว่าเจียงซื่อจะชมตนเองตรงๆ เช่นนี้ ใบหูแดงฉาดแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที  น้องสี่ก็ไม่เชื่อคำพูดเหลวไหลของแม่มดนั่นเหมือนกันใช่หรือไม่ 

สาวน้อยทำหน้าไร้เดียวสาพลางเอ่ยตอบ  ข้าเชื่อนะ  

 อะไรนะ  เจียงจั้นที่ได้ยินดังนั้น แทบจะล้มทั้งยืนไปเสียตรงนั้น