ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ - ตอนที่ 76 ขอตัวลา

การพับแขนเสื้อขึ้นต่อหน้าธารกำนัลแม้ว่าทุกคนในที่นั้นจะเป็นสตรี แต่การกระทำเช่นนี้ก็ดูไม่งามเอาเสียเลย  

แต่เจียงเชี่ยวไม่คิดเช่นนั้น นางจงใจยื่นแขนออกมาจากชายเสื้ออย่างเปิดเผย 

ข้อมือของหญิงสาวขาวผุดผ่องดุจหิมะ แต่บนผิวงามนั้นกลับมีจุดแดงขึ้นอยู่หลายสิบจุด 

รอยยิ้มของฉังซิงโหวฮูหยินเจื่อนไป 

 เรียนฮูหยิน ผิวพรรณของผู้น้อยแพ้ง่ายโดยกำเนิด การเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมทำให้เกิดผดผื่นขึ้นได้ง่ายเจ้าค่ะ เมื่อคืนข้านอนกังวลเรื่องนี้อยู่ ไม่นึกว่าตื่นมาจะเป็นสภาพนี้เจ้าค่ะ  เจียงเชี่ยวเอ่ยหน้านิ่วคิ้วขมวด  แม้ว่าจวนโหวจะดีเลิศ แต่เกรงว่าข้าน้อยไม่อาจพักอยู่ที่นี่ต่อได้เจ้าค่ะ มิฉะนั้นแล้วอีกไม่นานข้าคงแสบคันจนไม่อาจนอนหลับได้ลงเจ้าค่ะ  

ฉังซิงโหวฮูหยินที่เพิ่งได้สติเอ่ยขึ้นแผ่วเบา  ในกรณีเช่นนี้ก็เป็นการสร้างความลำบากให้เจ้าเกินไปจริงๆ  

นางเหลือบมองเจียงเชี่ยนแวบหนึ่ง 

เจียงเชี่ยนรู้ทันจึงรีบเอ่ยขึ้นว่า  เหตุใดน้องสามถึงไม่รีบบอกล่ะ อีกเดี๋ยวข้าจะให้คนจัดรถม้าไปส่งเจ้าที่จวน  

 ขอบคุณพี่รองเจ้าค่ะ  เจียงเชี่ยวเผยรอยยิ้มพลางยื่นมือไปแตะแขนเจียงซื่อ  อีกเดี๋ยวน้องสี่ก็กลับไปพร้อมข้าแล้วกัน  

เจียงเชี่ยนพลันแข็งทื่อ กล่าวเอ่ยออกมาอย่างแช่มช้าว่า  พวกเจ้าเพิ่งจะมาเมื่อวานนี้ แต่เพราะน้องสามไม่ค่อยสบายตัวจึงต้องกลับไปก่อน แต่น้องสี่เพิ่งจะมาอยู่ได้เพียงวันเดียว ข้าอยากให้นางอยู่เป็นเพื่อนข้าต่ออีกสักหน่อย   

 ก็ยังมีน้องห้าและน้องหกอยู่เป็นเพื่อนพี่รองอย่างไรเจ้าคะ  เจียงเชี่ยวยิ้มแป้นพลางจับแขนของเจียงซื่อให้กระชับขึ้นราวกับว่าจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ  มาได้เพียงวันเดียวข้าก็ต้องกลับจวนเพราะมีผดผื่นขึ้นตามผิว แต่คนอื่นอาจคิดว่าที่ข้าต้องกลับก่อนเป็นเพราะข้าทำให้พี่รองไม่ถูกใจ ฉะนั้นให้น้องสี่กลับไปพร้อมข้าเนี่ยแหละเจ้าค่ะจะได้ไม่ถูกครหานินทา  

ทั้งหมดที่เจียงเชี่ยวรีบเอ่ยออกไปล้วนแล้วแต่สมเหตุสมผล 

เจียงเชี่ยนที่มิอาจงัดง้างต่อได้ส่งสายตาไปที่เจียงเพ่ย 

เจียงเพ่ยเข้าใจสิ่งที่เจียงเชี่ยนจะสื่อในทันที 

พี่รองจะให้นางกลับไปเป็นเพื่อนพี่สาม 

ทำไมต้องเป็นนางด้วย เพราะนางเป็นลูกอนุงั้นเหรอ เจียงซื่อก็ไม่ได้ทำดีกับพี่รองเสียหน่อย เหตุใดพี่รองต้องพยายามเกลี้ยกล่อมให้นางอยู่ต่อ ทั้งหมดนี้มันเพราะอะไรกัน 

เจียงเพ่ยใคร่ครวญอยู่จึงไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกไป 

เจียงเชี่ยนข่มกลั้นความไม่พอใจเอาไว้และกล่าวออกมาว่า  ในเมื่อเป็นเช่นนี้ สู้ให้น้องหกกลับไปเป็นเพื่อนจะดีกว่า  

เจียงเชี่ยวหัวเราะพลางโบกมือ  เรื่องแค่นี้ไม่จำเป็นต้องรบกวนน้องหก ข้าตกลงกับน้องสี่ไว้แล้ว อีกอย่างน้องหกชื่นชอบจวนโหวปานนั้น แล้วจะให้นางกลับไปพร้อมข้าได้อย่างไรกัน  

 นานๆ ทีน้องสี่จะยอมมาได้ แต่น้องหกนั้นจะมาเมื่อใดก็ย่อมได้…  เจียงเชี่ยนอยากเอาผ้าขี้ริ้วยัดปากเจียงเชี่ยวให้รู้แล้วรู้รอด 

ท่านอาสามเป็นลูกอนุ แม้ว่าเจียงเชี่ยวจะปากร้าย แต่นางก็ไม่เคยใส่ใจมาก่อน ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาทำให้นางเสียเรื่องเอาตอนนี้! 

เจียงเชี่ยนไม่ต้องเดาก็รู้ว่าหากเจียงซื่อกลับไป เฉาซิงอวี้จะบันดาลโทสะเพียงใด 

เจียงเชี่ยวพูดแทรกขึ้นอย่างไม่เกรงใจเจียงเชี่ยน  คำพูดของพี่รองนั้นข้าไม่อยากฟัง พี่รองคงเห็นว่าพวกเราเป็นเพียงลูกพี่ลูกน้อง ส่วนน้องหกกับพี่รองเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน ถึงได้เห็นข้ากับน้องสี่เป็นอื่นไกล  

ผู้คนมักกล่าวให้ตนเองดูแย่ แต่ยังพยายามรักษาความสัมพันธ์กับคนรอบข้างเอาไว้ ครั้นเจียงเชี่ยวเอ่ยเช่นนั้น เจียงเชี่ยนก็จนด้วยคำพูด 

เจียงเชี่ยวจึงถือโอกาสตีเหล็กขณะที่ยังร้อน หันไปเอ่ยกับฉังซิงโหวฮูหยินอย่างร่าเริง  ฮูหยิน ผู้น้อยและน้องสี่ขอตัวลาเจ้าค่ะ หากครั้งหน้าคราใดมีโอกาสจะมาเยี่ยมใหม่นะเจ้าคะ  

 ก็ดี พวกเจ้าเดินทางก็ระมัดระวังด้วย สะใภ้เจียง เจ้ารีบไปจัดการให้เรียบร้อยแล้วกัน  หลังจากฉังซิงโหวฮูหยินเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนก็หันไปสั่งการกับสาวรับใช้ 

ไม่นานสาวรับใช้ที่ออกไปตามสั่งก็กลับมาพร้อมกับของขวัญในมือสองกล่อง 

ฉังซิงโหวฮูหยินยิ้มแย้มพลางเอ่ย  ไม่ใช่ของล้ำค่าอะไรหรอก พวกเจ้าสองพี่น้องรับไปคนละกล่อง เอากลับใช้เล่นที่จวนนะ  

ทั้งเจียงซื่อและเจียงเชี่ยวรีบยอบกายอย่างสำรวม  ขอบคุณฮูหยินที่มอบให้เจ้าค่ะ  

เจียงเชี่ยนฝืนยิ้มและเดินนำหญิงสาวทั้งหมดออกไป ฉังซิงโหวฮูหยินจ้องมองม่านลูกปัดที่ยังแกว่งไปมาพลางถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา 

ครั้นออกมาจากเรือนของฉังซิงโหวฮูหยิน ใบหน้าของเจียงเชี่ยนพลันคล้ำลง  น้องสาม ต่อหน้าโหวฮูหยินเจ้าไม่ควรเอ่ยอะไรให้มากความ  

เจียงเชี่ยวกะพริบตาปริบๆ ปั้นหน้าไร้เดียงสา  ข้าก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดมากความ ก็แค่จะบอกโหวฮูหยินว่าจะกลับจวนก็เท่านั้น เอ๊ะ หรือพี่รองจะโทษที่ข้าลากน้องสี่กลับไปด้วย  

เจียงเชี่ยนเม้มปากมองไปที่เจียงเชี่ยว 

เจียงเชี่ยวหัวเราะคิกคัก  พี่รอง พี่นี่ก็แปลก การจะให้น้องสี่หรือน้องหกกลับไปกับข้าต่างกันงั้นหรือ ทั้งคู่ก็เป็นน้องของพี่เหมือนๆ กัน หรือว่าเพราะน้องสี่เกิดมาหน้าตาสะสวย พี่ถึงได้ชื่นชอบเป็นพิเศษ  

เจียงเชี่ยนรู้สึกเหมือนถูกบีบคอให้สำลักตาย เจียงเพ่ยที่ยืนอยู่เฉยๆ แต่เหมือนถูกลากเข้าไปตีกลางวงจึงฮึดฮัดขึ้นมา 

ทั้งที่นางไม่ได้ทำอะไร จู่ๆ ก็มาบอกว่านางอัปลักษณ์! 

เมื่อเห็นท่าทียิ้มแย้มปรากฏชัดในแววตาของเจียงเชี่ยว เจียงเชี่ยนก็นึกพรั่นใจ 

หรือว่าเมื่อคืนเจียงเชี่ยวจะไปรู้อะไรมา 

เรื่องที่ผู้ชายของตนเองปรารถนาในตัวน้องสาวของนางไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลยแม้แต่น้อย เพราะหากตาไม่เห็นแล้ว ไฉนเลยจะว้าวุ่นใจ เมื่อคืนนางก็ไม่ได้รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวใดๆ ในเรือนตะวันออก ถึงขนาดที่กำชับให้บ่าวรับใช้รีบไปพักตั้งแต่รุ่งสาง 

และแม้จะไม่เข้าใจแต่นางก็รู้จักเฉาซิงอวี้เป็นอย่างดี คนจิตวิปริตอย่างเขาไม่มีทางปล่อยโอกาสที่จะได้ย่องเข้าห้องหญิงสาวหลุดมือไปอย่างแน่นอน 

เจียงเชี่ยนจ้องไปที่เจียงเชี่ยวพลางขบคิดในใจอย่างหนัก 

 พี่รอง?  

เจียงเชี่ยนได้สติจึงรีบยิ้มมุมปาก  น้องสามก็พูดเป็นเล่น พวกเจ้าก็เป็นน้องสาวข้าทั้งนั้น ข้าก็เอ็นดูพวกเจ้าเท่าๆ กันนั่นแหละ  

นางจะแสดงความรู้สึกที่อยากให้เจียงซื่อมาที่จวนออกไปมากไม่ได้ พวกนางโตเกินไปอาจจับสังเกตได้ 

 เช่นนั้นก็ดีเจ้าค่ะ ดูเหมือนข้าจะคิดมากไปเอง ต้องขออภัยพี่รองด้วย เออว่าแต่รถม้าจะเตรียมเสร็จเมื่อใดกัน  

เจียงเชี่ยนส่งเจียงซื่อและเจียงเชี่ยวขึ้นรถม้าด้วยหัวใจหนักอึ้ง พลางหันไปจ้องมองเจียงเพ่ยและเจียงลี่ที่ก้มหน้าก้มตาอย่างโกรธจัด 

คนที่ควรจะไปกลับไม่ไป คนที่ควรจะอยู่กลับไม่อยู่ น่าหงุดหงิดจริงๆ! 

 นี่กำลังจะไปไหนกันรึ  ฉังซิงโหวซื่อจื่อเฉาซิงอวี้ที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นรถม้าจอดอยู่ที่หน้าประตู 

ยังไม่ทันรอให้เจียงเชี่ยนเอ่ยตอบ ม่านบนรถม้าก็ถูกเลิกขึ้น เจียงเชี่ยวยื่นใบหน้ายิ้มแย้มออกมาพลางเอ่ย  ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย จึงต้องขอตัวกลับจวนก่อนนะเจ้าคะ  

เมื่อเห็นว่าเป็นเจียงเชี่ยว เฉาซิงอวี้จึงลอบยิ้มมุมปาก  น้องสามกลับไปแล้วก็รีบให้หมอมาดู แล้วอย่าลืมส่งข่าวมาให้พี่รองของเจ้าด้วยล่ะ ทั้งข้าและพี่สาวของเจ้าจะได้เบาใจ  

 ท่านพี่เขยวางใจได้ค่ะ ข้ากลับไปจวนก็คงจะดีขึ้น  เจียงเชี่ยวหัวเราะพลางสาปส่งอมนุษย์ตรงหน้าในใจ 

เฉาซิงอวี้ยิ้มบางๆ 

เหตุใดคำพูดนี้ถึงฟังดูทะแม่งๆ ชอบกล 

 ท่านพี่เขยรีบพาพี่รองกลับเข้าด้านในเถอะเจ้าค่ะ ไว้พบกันใหม่นะเจ้าคะ  เจียงเชี่ยนปิดม่านนั้นลง 

คนขับยกแส้ขึ้นมาแล้วรถม้าก็เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ 

เฉาซิงอวี้ถอนสายตากลับมา ชายหนุ่มท่าทางสุภาพอ่อนโยนประดุจหยกล้ำค่าเอื้อมมือไปจับมือเจียงเชี่ยนพลางเอ่ย  น้องสามเป็นอะไรหรือ  

 ไม่ได้ร้ายแรงหรอก  เจียงเชี่ยนตอบคลุมเครือ 

 อื้ม  เฉาซิงอวี้เหลือบมองไปที่เจียงลี่และเจียงเพ่ยที่ยืนอยู่ข้างเจียงเชี่ยน แววตาฉายแววขุ่นมัว  เหตุใดข้าจึงไม่เห็นน้องสี่ล่ะ  

ชายหนุ่มจ้องมองอยู่อย่างนั้น เจียงเชี่ยนฝืนยิ้มพลางเอ่ย  น้องสี่กลับไปเป็นเพื่อนน้องสามแล้วเจ้าค่ะ  

เฉาซิงอวี้หันขวับไปมองรถม้าที่วิ่งไกลออกไป 

รถม้าที่ห้อยตราประทับจวนฉังซิงโหวกำลังเลี้ยวไปอีกด้านของกำแพง และเคลื่อนไปจนไม่เห็นเงา 

เจียงเชี่ยนตัวสั่นเทิ้มพลางพยักหน้าอย่างเชื่องช้า 

บนรถม้า เจียงเชี่ยวถอนหายใจยาวออกมา  ในที่สุดก็ออกมาจากที่โสมมเช่นนั้นได้เสียที  

เจียงซื่อพลันลูบหน้าผากตัวเอง 

แย่แล้ว ข้าลืมเอ้อร์หนิวไปเสียสนิท