ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ - ตอนที่ 77 ขบวนรับตัวเจ้าสาว

เมื่อเห็นว่าเจียงซื่อผิดแปลกไป เจียงเชี่ยวจึงเอ่ยถาม  เป็นอะไรหรือ  

เจียงซื่อพยายามสงบสติ  ไม่มีอะไรหรอก  

เอ้อร์หนิวไหวพริบดีปานนั้น ถึงขนาดที่แอบเข้าไปในจวนฉังซิงโหวได้ ครั้นจะหนีออกมาก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร 

 พี่สาม ผื่นแดงบนแขนของพี่มันยังไงกัน  

นางไม่เชื่อว่าจะเกิดบังเอิญได้ถึงขั้นนั้น 

เจียงเชี่ยวยกแขนขึ้น ปล่อยให้แขนเสื้อตกลงไปที่ข้อศอก และหัวเราะคิกคักพลางเอ่ย  เจ้าหมายถึงนี่น่ะเหรอ ก็เมื่อเช้ามีข้าวต้มกุ้ง ข้าก็แค่ตักกินเยอะๆ หน่อย แขนข้าก็เลยกลายเป็นเช่นนี้ยังไงล่ะ  

สักพักเจียงซื่อก็เริ่มนึกออกว่า ข้าวต้มกุ้งที่วางอยู่ตรงหน้าเจียงเชี่ยวถูกกินจนเกลี้ยง หนำซ้ำนางยังกินต่อชามที่สองอีก 

เจียงซื่อรีบดึงมือของเจียงเชี่ยวมาจับฉับพลัน  พี่สาม ขอบใจพี่มากจริงๆ  

นางเคยได้ยินมาว่า บางคนจะมีผดผื่นขึ้นตามตัวหลังจากกินอาหารบ้างชนิดเข้าไป แต่บางคนจะรู้สึกคันยิบๆ แต่หากอาการรุนแรงก็อาจถึงขั้นเป็นลมหมดสติไปได้ 

การที่นางตัดสินใจว่าจะออกมาจากจวนโหว แม้จะรู้ว่านางคงดื้อดึงหัวชนฝา แต่นึกไม่ถึงว่านางจะกล้าทำถึงขนาดนี้ 

 ขอบใจอะไรกัน  เจียงเชี่ยวดึงแขนเสื้อขึ้นมาไว้ตามเดิม  ไม่ได้รุนแรงเสียหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายแล้วล่ะ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนและต้องทนอยู่ที่นั่นต่ออีกหน่อย ข้าก็เป็นทุกข์ขึ้นมาทันที รีบๆ ออกห่างจากนั่นน่ะดีที่สุดแล้ว   

เมื่อนางพูดจบก็ยกกล่องของขวัญที่ฉังซิงโหวฮูหยินมอบให้มาเปิดดู พบว่าด้านในมีของที่สตรีชื่นชอบอย่างพวกปิ่นมุกประดับผมจึงถอนหายใจออกมาอย่างอดมิได้พลางเอ่ย  ฉังซิงโหวฮูหยินเป็นคนดีปานนี้ แต่น่าเสียดาย…  

เจียงซื่อฟังแล้วยิ้มเยาะอยู่ในใจ 

ฉังซิงโหวฮูหยินเป็นคนดี? 

ในช่วงชีวิตก่อนที่นางหนีจากจวนฉังซิงโหวเร่ร่อนไปยังหนานเจียง กระทั่งกลายเป็นพระชายาขององค์ชายเจ็ดและได้กลับมายังเมืองหลวง นางไหว้วานให้อวี้ชีไปสืบจึงได้รู้ว่าฉังซิงโหวซื่อจื่อตายไปเสียตั้งนานแล้ว 

ซ้ำยังตายอย่างอนาถเสียด้วย ท่อนล่างที่ถูกสับเปลือยเปล่าล่อนจ้อนถูกนำไปทิ้งที่กลางตลาด 

คดีการเสียชีวิตของทั้งฉังซิงโหวซื่อจื่อและหลิวเซียนกูกลายเป็นคดีโด่งดังที่ยังไม่มีใครไขคำตอบได้ เมื่อฆาตกรยังไม่ถูกจับ การหาเหตุจูงใจในการลงมือฆ่าจึงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย 

เดิมทีเจียงซื่อตั้งใจว่าจะรอถึงสองปี เพราะคิดว่าหากถึงเวลาก็คงจะมีจอมยุทธ์มาจัดการกับเดรัจฉานอย่างฉังซิงโหวซื่อจื่อเอง 

แต่นางไม่ยอม อีกทั้งไม่อาจทนดูเฉยๆ ได้ 

นางไม่ยอมให้เรื่องต่ำทรามที่เฉาซิงอวี้ทำถูกฝังกลบไปพร้อมกับการตายของเขา นางต้องการให้ผู้คนรู้สึกสมเพชยามเอ่ยถึงเรื่องนี้ อีกทั้งนางไม่อาจทนดูสตรีที่ไร้ความผิดจำนวนมากที่จะถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมในช่วงเวลาสองปีนั้นได้ 

ส่วนฉังซิงโหวฮูหยินนั้น… 

ครั้นนึกถึงนาง เจียงซื่อไม่สามารถบอกได้ว่าตนเองรู้สึกโกรธแค้นหรือขยะแขยงกันแน่ หรือจะให้บอกอีกอย่างก็คือ ถ้าไม่ใช่คนบ้านเดียวกันก็มิอาจเข้าประตูบ้านหลังเดียวกันได้ 

เจียงเชี่ยนตบแต่งเข้าไปหลายปีกลับไม่มีบุตร แต่พอฉังซิงโหวซื่อจื่อเสียชีวิตลง จวนโหวกลับประกาศว่านางตั้งครรภ์ และในปีถัดไปนางก็คลอดบุตรก่อนกำหนด 

หญิงหม้ายให้กำเนิดบุตรก่อนกำหนดหลังจากที่สามีตายก็ไม่ใช่เรื่องแปลก คนภายนอกไม่อาจสงสัยในเรื่องนี้ แต่จากที่นางเฝ้าตามสืบเรื่องบ้านของท่านอารอง ทำให้นางได้ทราบความจริงอันน่าพรั่นพรึงอีกอย่างคือ ลูกชายที่เกิดจากเจียงเชี่ยนไม่ได้เป็นลูกของฉังซิงโหวซื่อจื่อ แต่เป็นลูกของฉังซิงโหวต่างหาก! 

เรื่องราวเลวร้ายกว่าที่คิดเอาไว้ ลูกของเจียงเชี่ยนและฉังซิงโหวไม่ได้เกิดขึ้นจากความสัมพันธ์เชิงชู้สาว แต่เกิดจากการที่ฉังซิงโหวฮูหยินต้องการจะตัดลูกชายออกจากกองมรดก อีกทั้งยังไม่ต้องการให้ลูกของอนุมาเป็นผู้สืบทอดจึงได้ใช้ร่างกายของลูกสะใภ้เพื่อให้กำเนิด ‘หลานชายสายตรง’ 

เรื่องราวทั้งหมด ฉังซิงโหวฮูหยินที่ดูอ่อนแอไร้ทางสู้ไม่ได้ถูกปิดหูปิดตา 

แต่นางเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด 

ฉะนั้นสำหรับสตรีผู้นี้ นางยอมให้เป็นเช่นนี้ดีกว่าเห็นลูกชายของฉังซิงโหวและอนุมาฮุบมรดกที่ควรจะเป็นของลูกชายนางไป 

เมื่อเจียงซื่อนึกถึงเรื่องนี้ ในใจของนางก็รู้สึกสะอิดสะเอียนจนแทบอาเจียนออกมา 

นางสามารถพูดได้อย่างไม่เกรงใจเลยว่า แม้แต่รูปปั้นสิงโตหินหน้าจวนโหวก็ยังแปดเปื้อน 

 คนเรารู้หน้ารู้ตา แต่ไม่รู้ใจ ดูเหมือนว่าของกล่องเดียวจะซื้อพี่สามได้แล้วล่ะสิ?  เจียงซื่อหยอกล้อ 

เจียงเชี่ยวชะงักไป และรีบตอบสนองทันควัน  หรือว่าน้องสี่คิดว่าฉังซิงโหวฮูหยินมีอะไรผิดปกติอย่างนั้นหรือ  

เจียงซื่อตอบเสียงเบา  ข้าคิดว่าอุปนิสัยของคนๆ หนึ่งเกี่ยวข้องกับสภาวะแวดล้อมที่เขาเกิดมา การที่ลูกชายเป็นเช่นนั้น ไฉนเลยคนเป็นมารดาจะเป็นพระโพธิสัตว์ได้  

เจียงเชี่ยวครุ่นคิดแล้วจึงพยักหน้า  ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล แต่ว่าไม่ว่าพวกเขาจะชั่วร้ายเพียงใดก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราแล้ว อีกหน่อยก็อยู่ห่างๆ ไว้ก็พอ  

เจียงซื่อไม่ต้องการให้เจียงเชี่ยวเข้ามาเกี่ยวข้องมากไปกว่านี้จึงเพียงยิ้มและตอบรับ 

 น้องสี่ เจ้าคิดจะจัดการไอ้เดรัจฉานนั่นอย่างไร  

เจียงซื่อตอบคลุมเครือ  ข้าเองก็ยังไม่มีแผน ตอนนั้นข้ารู้สึกกลัว อยากจะรีบออกจากจวนโหวให้เร็วที่สุดถึงได้พูดไปแบบนั้น รอข้ากลับไปคิดดูก่อนแล้วกันเจ้าค่ะ  

เจียงเชี่ยวหรี่ตามองเจียงซื่อ  อย่ามาหลอกข้าเป็นเด็กๆ หน่อยเลย  

ถ้าจะพูดว่ากลัว นางแสดงออกมากกว่าเจียงซื่อเสียอีก อีกอย่างเจียงซื่อก็ดูสงบนิ่งราวกับว่าไม่รับรู้เรื่องเมื่อคืนเลยแม้แต่น้อย 

เมื่อเห็นว่าหลอกไม่สำเร็จ เจียงซื่อจึงจำใจพูดไปว่า  เรื่องวิธีการข้ายังไม่สะดวกจะพูดตอนนี้ รอให้ได้ผลก่อนแล้วข้าจะอธิบายให้พี่สามฟังอย่างละเอียด แต่หากไม่ได้ผล…  

เมื่อเห็นสายตาเจียงเชี่ยวที่เหล่มองมา เจียงซื่อก็พลันหัวเราะพลางเอ่ย  หากไม่ได้ผล ข้าก็จะมาให้พี่สามช่วยคิดหาวิธียังไงล่ะ  

 อย่างงี้ค่อยพอไปวัดไปวาหน่อย  เจียงเชี่ยวรู้งานจึงไม่ถามต่อ 

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ทั้งคู่ก็สบายใจต่อกันมากขึ้นจึงเริ่มชวนคุยเรื่องอื่นด้วย 

ทันใดนั้นรถม้าก็พลันหยุดเสียดื้อๆ 

 เกิดอะไรขึ้นน่ะ  เจียงเชี่ยวเอ่ยถามเสียงดัง 

คนขับรถเอ่ยตอบผ่านม่านกั้น  ข้างหน้ามีขบวนรับตัวเจ้าสาว คนมามุงดูกันมากมายขอรับ ถนนด้านหน้าจึงถูกปิดกั้นขอรับ  

 ขบวนรับตัวเจ้าสาว?  เมื่อเจียงเชี่ยวที่ชื่นชอบความครึกครื้นเป็นนิสัยได้ยินก็รีบเปิดหน้าต่างออกไปดู 

สายลมหอบหนึ่งพัดเข้ามาทางหน้าต่าง และขับไล่บรรยากาศอึมครึมภายในรถม้าออกไปทันที 

ผู้คนด้านนอกพลุกพล่านไปมา คึกคักเป็นพิเศษ 

แล้วไม่นานก็มีเสียประทัดดังขึ้นจากที่ไกล เสียงเด็กกรีดร้องอย่างมีความสุขดังออกมาจากฝูงชน 

ดูท่าแล้วน่าจะเป็นคุณชายตระกูลสูงศักดิ์เข้าพิธีสมรสกระมัง 

เมื่อเห็นว่าด้านหน้าไม่อาจไปต่อได้ รถม้าในขณะนั้นก็ไม่สามารถหมุนหัวกลับได้ คนขับจึงขยับเกวียนไปข้างถนนและลงไปยืนดูกับฝูงชน 

เจียงเชี่ยวเอาแก้มแนบไปกับหน้าต่างรถพลางเอ่ยด้วยความอยากรู้อย่างเห็น  ไม่รู้ว่าบ้านไหนกันนะที่จัดพิธีมงคลวันนี้  

เจียงซื่อชะเง้อมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความไม่ตั้งใจ 

ขบวนรับตัวเจ้าสาวเคลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้น เสียงจากปี่สั่วน่าที่เป่าในงานมงคลทำให้บรรยากาศครึกครื้นยิ่งขึ้น 

 หึหึ ไม่รู้มาก่อนว่าคุณชายสามแห่งจวนอันกั๋วกงจะหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้!  

 จะแปลกตรงไหนเล่า ก็ถ้าไม่หล่อ หญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานด้วยจะยอมสังเวยชีวิตเพื่อความรักหรือไง…  

 เจ้าก็พูดถูก หญิงสาวจากครอบครัวธรรมดาได้แต่งงานกับคุณชายแห่งอันกั๋วกงที่ยอมฝืนคำสั่งของพ่อแม่ ต่อให้คุณชายมีฝีขึ้นเต็มหน้า ข้าว่าก็ยอมตายตามกันไปอยู่ดี  

น้ำเสียงนั้นทั้งตื่นเต้นทั้งเย้ยหยัน เรื่องที่ผู้คนกล่าวกันจนน้ำลายแตกฟองคือเรื่องราวก่อนหน้านี้ที่ทั้งคู่ยอมจบชีวิตเพื่อความรัก 

เรื่องซุบซิบนี้ใหญ่โตถึงขนาดที่พวกบัณฑิตยังพากันแตกตื่น 

สองสาวพี่น้องที่นั่งอยู่ในรถม้ายังรู้สึกได้ถึงเปลวไฟที่โหมกระหน่ำจากคำซุบซิบของชาวบ้านในเมืองหลวง 

สีหน้าของเจียงเชี่ยวพลันเปลี่ยน รีบหันไปมองเจียงซื่ออย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเจียงซื่อไม่ได้แสดงความรู้สึกใดออกมาเจียงเชี่ยวก็โล่งอกแล้วจึงหันกลับไป 

คุณหนูสามยื่นศีรษะของตัวเองออกไปนอกหน้าต่างพลางชะเง้อคอมอง 

 พี่สาม มีอะไรให้ดูงั้นเหรอ  เจียงซื่อถามอย่างสงสัยใคร่รู้ 

 อย่ามากวนข้า ข้าจะดูสิว่าชายที่มีตาหามีแววไม่มันหน้าตาเป็นยังไง