ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ - ตอนที่ 82 สนิทกัน

พี่รองมา? 

เจียงซื่อตกตะลึงแล้วมองไปยังอวี้จิ่น 

เห็นได้ว่าอวี้จิ่นเองก็คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น พอตั้งสติได้จึงรีบชี้ไปห้องเก็บฝืนว่า  เข้าไปหลบข้างในนั้นก่อน  

เจียงซื่อที่ยังคิดไม่ทันก็ถูกอาหมานดึงเข้าไปที่ห้องเก็บฝืนอย่างรวดเร็ว 

 ในที่สุดก็ปลอดภัย  อาหมานลูบหน้าอกหน้าใจที่เต้นตุบตับ 

เหมือนเจียงซื่อจะได้กลับสติแล้ว พอมองรอบๆ ห้องเก็บฝืนที่ทั้งเตี้ยและมืดก็ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี  ทำไมถึงต้องมาที่นี่กัน  

แต่คงจะออกไปข้างนอกในเวลานี้ไม่ได้แล้ว เพราะเจียงจั้นได้เดินเข้ามาพร้อมกับเนื้อปรุงสุก เดิมทีหากยังอยู่ตรงลานบ้านยังพออธิบายได้ แต่ถ้าออกไปตอนนี้คงแก้ตัวอย่างไรก็ฟังไม่ขึ้น 

 พี่อวี๋ชี วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อให้รางวัลกับเจ้าเอ้อร์หนิวเป็นพิเศษเชียวนะ  เจียงจั้นเขย่าเนื้อปรุงสุกในมือแล้วยิ้มอย่างสดใส 

 ให้รางวัลกับเจ้าเอ้อร์หนิวอย่างนั้นหรือ  

เจียงจั้นโยนเนื้อออกไป เอ้อร์หนิวกระโดดขึ้นงับเนื้อวัวที่ห่อด้วยถุงกระดาษ พอเดินไปใต้ต้นไม้ก็หมอบลงเพื่อเริ่มกิน 

กลิ่นหอมของเนื้อโชยออกมา 

หลงต้านอดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปาก 

โอ้โห ซอสปรุงเนื้อของภัตตาคารจุ้ยเซียวโหลวนี่ ถึงราคาจะแพงมาก แต่รสชาติก็ดีสมราคาเช่นกัน ซึ่งโดยปกติเขาเองยังไม่กล้าที่จะชื้อกินเลย 

ต้าโจวมีธรรมเนียมห้ามฆ่าวัว ยกเว้นวัวที่ตายด้วยวัยชรา โรคภัยไข้เจ็บ หรือการเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเท่านั้น หากฆ่าวัวที่มีสุขภาพดีจะต้องถูกลงโทษ 

ด้วยแหล่งเนื้อที่มีอยู่ไม่กี่แห่ง ราคาของเนื้อวัวในร้านอาหารจึงแพงมากสำหรับคนทั่วไป 

หลงต้านจ้องไปยังเอ้อร์หนิวที่กำลังกินอาหารอย่างเพลิดเพลิน ในหัวนั้นมีเพียงคำพูดประโยคเดียว เป็นสุนัขยังดีกว่าเป็นคนเสียอีก! 

เจียงจั้นนั่งลงอย่างอาจหาญ  เจ้าเอ้อร์หนิว วันนี้เจ้าทำได้ดีมาก และแน่นอนว่าสมควรได้รับรางวัล  

หลงต้านได้แต่กะพริบตาปริบ 

เดี๋ยวก่อนนะ เรื่องดีที่คุณชายรองเจียงกล่าวถึงคงไม่ใช่ที่เอ้อร์หนิวไปก่อความวุ่นวายตอนที่คนอื่นเขากำลังไปรับเจ้าสาวหรอกกระมัง 

 เอ๋ พี่อวี๋ชี ที่เจ้าเอ้อร์นิวทำลงไปคงไม่ใช่ท่านไปสั่งมันทำหรอกนะ   

อวี้จิ่นเหลือบมองไปที่ประตูห้องฝืนที่แง้มเล็กน้อยด้วยหางตาและพูดอย่างเคร่งขรึม  จะเป็นไปได้อย่างไร คุณชายสามจี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของข้านะ  

 อ้อ เจ้านั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องของท่านหรือ  เจียงจั้นเบิ่งตาโตทันที  เดี๋ยวก่อนนะ พี่อวี๋ชี ท่านเป็นญาติกันกับจวนอันกั๋วกงหรือ  

อวี้จิ่นหน้านิ่งไปครู่ 

แย่แล้ว เผลอหลุดต่อหน้านางเข้าแล้วสิ 

เจียงซื่อที่ในห้องเก็บฟืนฟังแล้วค่อนข้างที่จะสมน้ำหน้า 

เจ้านิสัยปลิ้นปล้อนมาก ชาติที่แล้วนางถูกอวี้ชีที่เป็นพ่อค้าปั่นหัว และตอนนี้เขาหลอกล่อพี่รองจนจับทิศไม่ถูก มาดูกันว่าตอนนี้เขาจะอธิบายอย่างไร 

ใครจะไปรู้ว่าคนบางคนกลับตั้งสติขึ้นมาอย่างรวดเร็วพลางถอนหายใจ  ใช่ ครอบครัวใหญ่ที่ไหนจะไม่มีญาติที่จนๆ บ้าง  

เมื่อเจียงจั้นได้ยิน เขาก็แสดงความเห็นอกเห็นใจในทันที  พี่อวี๋ชี ท่านก็ลำบากไม่น้อย ต่อจากนี้ไป จงอยู่ห่างจากพวกที่ชอบดูถูกคนเหล่านั้น ถ้ามีอะไรให้ช่วยให้มาบอกข้าเจียงจั้นคนนี้ก็พอ  

เอ้อร์หนิวที่กำลังกินเนื้ออยู่ก็เห่าใส่เจียงจั้นสองครั้งด้วยความไม่พอใจ 

มันเกลียดคนงี่เง่าที่ชอบดูถูกสุนัข 

อวี้จิ่นซาบซึ้งใจ แต่ในรอยยิ้มของเขากลับมีนัยยะบางย่าง  ในอนาคตจะต้องมีเรื่องให้น้องเอ้อร์เจียงช่วยอย่างแน่นอน ข้าต้องขอขอบคุณล่วงหน้าแล้วล่ะ  

 มาเกรงใจอะไรกัน พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ  เจียงจั้นโบกมืออย่างห้าวหาญ ทำเป็นท่าทางไม่ต้องเกรงใจ 

พี่อวี๋ชีเป็นผู้ช่วยชีวิตของเขา หากเขาเป็นผู้หญิงตามธรรมเนียมแล้วเขาควรจะมอบให้ทั้งกายด้วยซ้ำ ตอนนี้มีอะไรให้ช่วยถ้าทำได้ก็จะช่วยอย่างแน่นอน 

เจียงจั้นถอนหายใจประหนึ่งว่าเขายังไม่สามารถตอบแทนบุญคุณที่พี่อวี๋ชีมีต่อเขาได้มากพอ ทันใดนั้นหญิงสาวคนหนึ่งกรีดร้องจากห้องเก็บฟืน ต่อมาเมื่อประตูไม้เปิดออกอาหมานก็รีบวิ่งออกไปพลางเอามือกุมหัว  มีหนู  

เจียงซื่อที่ยังคงอยู่ข้างในตกตะลึงเป็นอย่างมาก 

คิดไม่ถึงเลยว่าอาหมาน ผู้ที่เอาชนะคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งได้แต่กลับกลัวหนู 

ในขณะนั้นอวี้จิ่นที่ ‘หลอกลวงจนเคยชิน’ ไม่มีปฏิกริยาใดๆ ในใจของเขามีเพียงความคิดเดียวคือ เจ้าเอ้อร์เจียงคงไม่ใช่ทำคุณบูชาโทษหรอกนะ 

ในช่วงเวลานี้เอง สุนัขตัวใหญ่ที่กำลังกินเนื้ออยู่ใต้โคนต้นไม้ได้ถอยหลังออกไปสองก้าวแล้วกระโดดขึ้นไปในอากาศที่ว่างเปล่า 

เจียงจั้นกำลังจะดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตาของเขามืดสนิทถูกสุนัขตัวใหญ่กดลงไปที่พื้น 

สุนัขตัวใหญ่ใช้สองเท้าหน้าเหยียบลงบนตัวของเจียงจั้นและใช้ลิ้นเลียไปที่บนใบหน้าของเขา เจียงจั้นกลัวมากจนไม่กล้าขยับพลางก่นด่าในใจว่า เขาจะตายเพราะดมกลิ่นเนื้อในปากสุนัขเป็นแน่ 

อาหมานยืนอยู่ที่ลานบ้านอย่างนิ่งๆ และอดไม่ได้ที่จะปิดปากของนางหลังจากได้สติ 

โอ้ แย่แล้ว 

อวี้จิ่นกระแอมเบาๆ และชี้ไปที่ประตู 

อาหมานยังดีที่ฉลาดพอและเข้าใจความหมายของอวี้จิ่นในทันที และวิ่งหนีออกไป 

ส่วนเจียงซื่อที่ยังอยู่ในห้องเก็บฟืนนั้น  …   

เมื่อเห็นอามานวิ่งหนีไปแล้ว ในที่สุดเอ้อร์หนิวก็ปล่อยอุ้งเท้าออก และเดินช้าๆ กลับไปที่โคนต้นไม้พลางกินเนื้อวัวต่อ 

เจียงจั้นกระโดดเด้งขึ้นราวกับปลาและรีบเดินไปที่โคนต้นไม้ด้วยความอาฆาต  เจ้าเอ้อร์หนิว ข้าจะฆ่าและกินเนื้อเจ้าด้วย  

อวี้จิ่นรีบห้ามเจียงจั้นและพูดอย่างใจเย็นว่า  น้องเอ้อร์เจียง เจ้าเข้าใจผิดแล้ว  

 เข้าใจผิดอะไรกัน  

 เพราะเอ้อร์หนิวกินอย่างมีความสุข เมื่อครู่คือแสดงความขอบคุณต่อเจ้าอย่างไรเล่า  

 หือ? แสดงความขอบคุณแบบนี้เนี่ยนะ  

อวี้จิ่นยิ้มอย่างเขินๆ  สุนัขกับคนจะไปคิดแบบเดียวกันได้อย่างไร ข้าเลี้ยงเจ้าเอ้อร์หนิวมา ข้ารู้ว่าเมื่อมันรู้สึกตื่นเต้นก็จะชอบอยู่ใกล้ผู้คนมาก  

เจียงจั้นจ้องไปที่เอ้อร์หนิวอย่างสงสัยและในที่สุดก็พูดว่า  ถ้าเป็นข้าเลี้ยงสุนัขตัวนี้ ข้าอาจจะดีมันตายไปนานแล้ว  

โฮ่ง 

อวี้จิ่นใช้สายตาเหลือบมองเอ้อร์หนิวเพื่อเป็นการปลอบโยน เอ้อร์หนิวจึงได้สงบลง 

 ใช่แล้ว พี่อวี๋ชี ผู้หญิงที่เพิ่งวิ่งออกมาจากห้องเก็บฝืนเป็นใครหรือ  

เจียงจั้นถูกเอ้อร์หนิวกดล้มลงไปโดยยังไม่ทันได้เห็นอะไรชัดเจนในตอนนั้น แม้ว่าอาหมานจะสวมเสื้อผ้าผู้ชาย แต่ด้วยเสียงกรีดร้องทำให้เขายืนยันว่านางเป็นผู้หญิง 

เขาเคยมาหาพี่อวี๋ชีที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นสาวใช้หรืออะไรทำนองนั้น เป็นไปได้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนสนิทของพี่อวี๋ชี 

อวี้จิ่นตกตะลึงและทำสีหน้าเคร่งขรึมดุหลงต้านที่กำลังสังเกตการณ์  ต่อไปนี้ไม่อนุญาตให้นำผู้หญิงเข้ามาวุ่นวายในบ้าน!  

หลงต้าน  …  ถ้าเกิดเขาจะทำตัวไม่รู้ที่ต่ำที่สูงขึ้นมาสักครั้งจะเป็นอย่างไรหนอ 

เจียงจั้นเหลือบมองหลงต้านด้วยหางตาแวบหนึ่ง 

หลงต้าน  …  เขาคงจะได้ทำตัวไม่รู้ที่ต่ำที่สูงให้สักครั้งแล้วจริงๆ 

ไม่ง่ายกว่าจะหาเรื่องพูดให้เจียงจั้นออกไปได้ อวี้จิ่นยกมือขึ้นนวดขมับของเขา แอบโล่งใจเล็กน้อย 

เจียงซื่อเดินออกมาจากห้องเก็บฝืน 

 ให้ข้าส่งเจ้ากลับเถอะ  

 ไม่ต้องรบกวนคุณชายอวี๋หรอกเจ้าค่ะ  เจียงซื่อปฏิเสธ เมื่อเห็นใบหน้าที่บาดเจ็บของอวี้จิ่นแล้วแต่ก็ไม่อาจทำลายใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาได้ และพูดเบา ๆ ว่า  ถ้ามีคนเห็นเข้าจะไม่ดี   

อวี้จิ่นมองไปยังหญิงสาวที่ไม่รับความหวังดีใดๆ จากเขาและทันใดนั้นก็ยิ้ม  คนอื่นมักเห็นข้าดื่มกับคุณชายรองเจียงประจำ ไม่เป็นไรหรอก  

เจียงซื่อนั้นตัวสูง ทั้งสองพี่น้องหน้าตาเหมือนกับมารดาที่ละสังขารไปแล้ว คนที่ไม่สนิทหากมองไกลๆ ก็ยากมากที่จะบอกว่าใครเป็นใคร 

 แล้วถ้าเจอพี่รองของข้าล่ะ?  เจียงซื่อถามกลับ 

อวี้จิ่นแตะจมูกของเขาและพูดเบา ๆ ว่า  ถ้าอย่างนั้นให้เจ้าเอ้อร์หนิวพาเจ้าออกไป เจ้ามาหาข้าและตอนนี้จะกลับไปคนเดียวหากเกิดอะไรขึ้น ข้าคงไม่สามารถหาคำอธิบายให้เจ้าเจียงเอ้อร์ได้หรอก  

เจียงซื่อไม่อยากถกเถียงอีก จึงพยักหน้าตอบรับ  

อวี้จิ่นยืนมองอยู่ที่ประตู จนเขามองไม่เห็นเงาของหญิงสาวและสุนัขตัวใหญ่ แต่เขาก็ไม่ได้ขยับอยู่นานสองนาน 

หลงต้านเข้ามาใกล้และถามด้วยความอยากรู้  เจ้านาย หญิงสาวที่เพิ่งมาเมื่อครู่คือคนสนิทของท่านหรือ  

อวี้จิ่นยกมือขึ้นเขกหัวของหลงต้านพลางขมวดคิ้วและพูดว่า  อย่ามาพูดไร้สาระ  

ตอนนี้ยังไม่ใช่ แต่สักวันเราจะสนิทกันเอง