ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ - บทที่ 1094 กลับบ้าน
เทียนฉีกับจื่ออีอยากเข้าไปช่วยเหลียงหมิงเยว่ แต่เมื่อครู่เทียนฉีได้รับบาดเจ็บไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ด้วยซ้ำ จื่ออีเองก็ใช้พลังเต็มกำลังในการพุ่งตัวเข้าไปหมดแล้ว ตอนนี้ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะก้าวไปข้างหน้า
ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงแค่ดูเหลียงหมิงเยว่ถูกไป๋ยี่เฟยฆ่า
หลังจากที่ฆ่าเหลียงหมิงเยว่เสร็จ ไป๋ยี่เฟยก็มองไปยังเทียนฉีกับจื่ออี
เทียนฉีสะดุ้งเฮือกอย่างไม่รู้ตัว จื่ออีกำหมัดแน่น
แต่แล้วไป๋ยี่เฟยกลับมองไปที่จื่ออีแล้วพูดอย่างเย็นชา“ผมไม่ฆ่าคุณหอก”
หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังเดินกลับไปที่เยว่ พยุงเขาขึ้นมาแล้วพูดว่า“ท่านเทียด เรากลับบ้านเถอะ”
“อืม”เยว่พยักหน้า ดึงหยู่โม่กับไป๋ยี่เฟยเดินจากไป
จากนั้นไป๋ยี่เฟยจึงพาเยว่กับหยู่โม่ขึ้นไปบนเรืออย่างโซซัดโซเซ ระหว่างทางไม่มีคนขวางเขาสักคน และไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้
หลังจากขึ้นไปบนเรือแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็สั่งให้ลูกเรือออกเดินทางทันที
หยู่โม่นั่งลงอย่างไม่พอใจเล็กน้อย“ทำไมถึงไปง่ายแบบนี้ล่ะ？ยังไม่ได้ฆ่านังปีศาจนั่นกับเทียนฉีเลย！”
เยว่กับไป๋ยี่เฟยสบสายตากัน หลังจากนั้นเยว่ก็กระซิบพูดว่า“อย่าพึ่งพูดเลย”
“ทำไมเหรอ？”หยู่โม่ลดเสียงลงเช่นกัน
เยว่ส่ายหัวไปมา ไม่ได้พูดอะไรมากความ
เขาไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งเรือแล่นออกไปไกลแล้วถึงได้พูดขึ้นมาว่า“เขาได้ใช้พลังที่ใช้เหลือไว้จนหมดแล้ว”
“ห้ะ？”หยู่โม่มองไปที่ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยจึงพยักหน้า“อืม ตอนนี้ผมอย่างมากผมก็เป็นแค่ระดับหนึ่งชั้นกลาง”
หยู่โม่“……”
“ออกมาได้ดี！ออกมาได้ดี！”หยู่โม่ตบเข่าฉาด“ความรู้สึกนั่นถือว่าฉันได้กำไรแล้ว”
เดิมทีไป๋ยี่เฟยยังสามารถยืนหยัดได้อีกสองนาที แต่ด้วยความที่เขาใช้ทักษะพรสวรรค์บ่อยเกินไป พลังจึงลดลงเร็วมาก ดังนั้นจึงไม่สามารถยืนหยัดรอได้อีกสองสามนาที
แต่นี่มันดีมากพอแล้ว ซินชิวก็ได้ตายไปแล้ว จีไซก็ตายแล้ว เหลียงหมิงเยว่ก็ตายแล้วเช่นกัน
เหลือจื่ออีกับเทียนฉี พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้องใช้เวลาพักฟื้น แต่ถึงพวกเขาจะฟื้นฟูกลับมาได้ อยากจะวางแผนใหม่ เกรงว่าจะต้องใช้กำลังเพิ่มมากขึ้น
และตอนนั้น เชื่อว่าเยว่ก็ฟื้นฟูกลับมาแล้ว ไม่จำเป็นต้องดูพวกเขาอีกต่อไป
สำหรับหยุนอิงกับฉีฉี ไม่มีอะไรต้องกลัว
พอคิดได้ดังนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก หลังจากนั้น ก็มีเสียงดัง“ปึ้ง”ขึ้น แล้วล้มลงไป
……
ในตอนที่ไป๋ยี่เฟยฟื้นขึ้นมานั้น เขาได้อยู่ในห้องผู้ป่วยเรียบร้อยแล้ว
และขนาบข้างซ้ายขวาของเขาก็มีหลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิงนั่งอยู่
“ที่รักคะ คุณฟื้นแล้ว？”หลี่เสว่พูดขึ้นอย่างดีใจเมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยลืมตาขึ้นมา
ใบหน้าของหลิวเสี่ยวอิงก็เต็มไปด้วยความยินดีปรีดาเช่นกัน“ดีจัง ในที่สุดก็ฟื้นแล้ว”
“ผม……อยู่ที่……”ไป๋ยี่เฟยพยายามลุกขึ้นมานั่ง
หลี่เสว่รีบตอบกลับไปว่า“เราอยู่กันที่โรงพยาบาลโว่หลงค่ะ”
“คือ……ท่านเทียดเป็นคนส่งขึ้นมาบนเรือของเราค่ะ”หลิวเสี่ยวอิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อพูดถึงท่านเทียด เนื่องจากดูอายุไม่เยอะมาก แต่กลับเป็นท่านเทียด
หลี่เสว่พยักหน้า“ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างคะ？มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายบ้างไหม？”
ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวไปมา“ผมไม่เป็นไร รู้สึกสบายมากครับ”
นี่เป็นเรื่องจริง เยว่ช่วยเขาเปิดเส้นลมปราณทั่วทั้งร่างแล้ว เขาไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกอ่อนเพลีย แต่ยังรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามาก
สาเหตุที่เขาเป็นลมไป เป็นเพราะเขาใช้พลังในร่างกายของเยว่จนหมดแล้ว และเขาจะเป็นลม ถ้าพลังในร่างกายของเขาถูกดึงออกไปจนหมด ตอนนี้เขาฟื้นแล้ว ร่างกายของเขาได้รับการฟื้นฟู แน่นอนว่าไม่เป็นอะไรแล้ว
ไป๋ยี่เฟยนึกถึงเยว่ จึงรีบถามไปว่า“แล้วเขาล่ะ？ตอนนี้อยู่ที่ไหน？”
“ไปแล้ว”หลิวเสี่ยวอิงพูด“หลังจากที่พวกเขาส่งคุณให้กับเราก็ไปเลยค่ะ และเรือของพวกเขาก็ไปอีกที่หนึ่ง”
ไป๋ยี่เฟยตกตะลึง“ไปเลยเหรอ？”
“อืม”หลี่เสว่พยักหน้า แล้วพูดว่า“เขาบอกว่าจะไปพักฟื้นร่างกาย ยังบอกว่าตอนนี้ที่คลังเก็บทองไม่มีใครสามารถแตะต้องพวกมันได้ ดังนั้นคุณไม่ต้องเป็นกังวลค่ะ”
ไป๋ยี่เฟยตอบรับอ่อ ในใจของเขามีความผิดหวังอยู่เล็กน้อย เนื่องจากเขาช่วยตนเองไว้ อีกทั้งเรื่องของสายเลือดเป็นเรื่องที่น่าทึ่งมาก เขายังคงรู้สึก เขายังคงรู้สึกสนิทชิดเชื้อกับเยว่อยู่บ้าง
เยว่จากไปทั้งๆแบบนี้ เขายังมีเรื่องบางอย่างที่ยังไม่ทันได้พูดกับเขาเลย
หลี่เสว่เหมือนจะดูออกว่าไป๋ยี่เฟยกำลังคิดอะไรอยู่ จึงพูดขึ้นมาว่า“ท่านเทียดเขา……เก่งมากไม่ใช่เหรอคะ？จากนี้ไปคงมีโอกาสได้เจอกันอยู่แล้วค่ะ”
“จริงด้วย”หลิวเสี่ยวอิงพยักหน้าตาม“อย่าคิดมากเลยค่ะ”
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ผู้หญิงทั้งสองคน แล้วหัวเราะ“ได้ครับ ไม่คิดแล้ว”
“จริงด้วย พ่อผมล่ะ？พวกเขาเป็นยังไงบ้าง？”ไป๋ยี่เฟยถาม
หลี่เสว่พูด“พวกเขากลับเมืองหลวงแล้วค่ะ”
“เขาบอกว่าตอนนี้ตระกูลหวังไม่น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้ว พวกเขายังต้องกลับไปที่เมืองหลวงเพื่อนั่งอยู่ที่นั่น”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าเป็นการแสดงออกว่ารับรู้แล้ว
หลังจากนั้นหลิวเสี่ยวอิงก็ยืนขึ้นแล้วพูดว่า“ฉันไปเรียกพวกพี่จางเข้ามานะคะ”
หลังจากที่หลิวเสี่ยวอิงออกไป เพื่อบอกกับจางหัวปินกับคนอื่นๆว่าไป๋ยี่เฟยฟื้นแล้ว จากนั้นทุกคนจึงกรูขึ้นเข้ามาในห้องผู้ป่วย
จางหัวปิน เฉินห้าว ไป๋หู่ สวีลั่ง……ทุกคนอยู่กันหมด นอกจากเฉินอ้าวเจียว
“ฟื้นได้สักทีนะ”
“จริงด้วย ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ในที่สุดพี่ใหญ่ก็ไม่เป็นไรแล้ว”
“ดีจังเลย!”
ทุกคนพูดด้วยสีหน้าเบิกบาน พวกเขามีความสุขมากกับเรื่องที่ว่าไป๋ยี่เฟยไม่เป็นอะไร
ไป๋ยี่เฟยก็ดีใจเช่นกัน เมื่อมองดูพี่น้องที่ฝ่าอันตรายมาพร้อมกับเขา รู้สึกใจหายมาก แต่ว่า……
“เฉินอ้าวเจียว？”
พูดจบ ผู้คนที่หัวเราะกันในตอนแรกใบหน้าแข็งทื่อในทันที แล้วพากันเงียบ
ไป๋ยี่เฟยที่เห็นแบบนั้นจึงเดาได้บ้าง เขามองไปที่จางหัวปิน“บอกมาเถอะ ฉันเดาได้อยู่บ้าง”
จางหัวปินที่เห็นแบบนั้นจึงถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้ แล้วพูดว่า“เขากลับไปหาจื่ออีตอนที่เรากำลังเดินเรือกลับ”
“เขาได้บอกอะไรไหม？”ไป๋ยี่เฟยถาม
จางหัวปินพูดว่า“เขาบอกว่า อาจารย์เป็นคนเลี้ยงเขาจนโต ถึงแม้เธอจะทำเรื่องที่หลอกใช้เขามามากมาย แต่เขาไม่สามารถเนรคุณได้ ดังนั้นจึงกลับไป”
“รู้แล้วล่ะ”การแสดงออกของไป๋ยี่เฟยเรียบเฉย เขาไม่แปลกใจกับผลลัพธ์นี้เท่าไร ดังนั้นในใจของเขาจึงไม่ได้เสียใจเหมือนที่คิดไว้
แต่หลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิงมองเห็นไป๋ยี่เฟยใบหน้าเรียบเฉยขนาดนี้ ยังคิดว่าไป๋ยี่เฟยไม่อยากแสดงออกมา จึงจับมือของไป๋ยี่เฟยเบาๆ
ไป๋ยี่มองเห็นทั้งสองคนทำแบบนั้น จึงหัวเราะแล้วพูดกับพวกเธอไปว่า“ผมไม่เป็นไร สิ่งนี้เขาเป็นคนเลือกเอง”
“เอาล่ะ ทุกคนลำบากกันมามากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ”ไป๋ยี่เฟยพูดกับทุกคน
ทุกคนที่เห็นแบบนั้นหลังจากที่พูดไม่กี่ประโยคก็พากันขอลาแล้วเดินออกไป
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่หลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิงแล้วพูดว่า“เรากลับบ้านกันเถอะ”
“ค่ะ”
……
ผ่านไปสองปี
เฟยเสว่กรุ๊ปได้กลายเป็นผู้นำของมณฑลเป่ยไห่ไปแล้ว และมีแนวโน้มว่าจะแซงหน้าสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงเล็กน้อย
และตอนนี้เฟยเสว่กรุ๊ปก็ได้มอบหมายให้หวังโหลกับหลงหลิงหลิงดูแลเรียบร้อย
ส่วนไป๋ยี่เฟย
เขาจะไปทำตามความฝันของเขา
บนชายหาดด้านหลังของหลันเต่า ที่นั่นมีวิลล่าทะเลหลังหนึ่ง
บนชายหาด มีร่มกันแดดขนาดใหญ่สองตัว ด้านล่างของร่มมีเก้าอี้ชายหาดสามตัว บนเก้าอี้ชายหาดมีสาวสวยสองคนสวมบิกินี่กับชายหนุ่มสวมกางเกงว่ายน้ำหนึ่งคน
นั่นคือไป๋ยี่เฟย หลี่เสว่และหลิวเสี่ยวอิงสามคนที่ออกมาเที่ยวพักผ่อน
“ที่รักคะ ฉันอยากทำสปามาค่ะ”หลี่เสว่ดื่มน้ำมะพร้าวหนึ่งคำแล้วพูด
หลิวเสี่ยวอิงที่เห็นแบบนั้นจึงพูดอย่างไม่ยอม“ที่รัก ฉันก็อยากทำ”
ไป๋ยี่เฟย“……”
“แต่ผมมีแค่คนเดียวนะครับ”ไป๋ยี่เฟยไม่ให้ใครมารบกวนการพักผ่อนของพวกเขา ดังนั้นคนที่ต้องทำสปาให้จึงมีแค่ไป๋ยี่เฟย
“ไม่สนอ่ะ ฉันกับหลิวเสี่ยวอิงจะทำด้วยกัน”หลี่เสว่ทำเสียงหึเบาๆ
หลิวเสี่ยวอิงคล้อยตาม“ใช่ค่ะ”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะแห้งๆสองครั้ง กลอกตาเสร็จ ก็รีบลุกขึ้นมาแล้วพูดว่า“นี่ ผมว่าเริ่มมืดแล้วนะ？ทำอาหารได้แล้ว ผมไปทำอาหารก่อนนะ”
หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็วิ่งเข้าไปในคฤหาสน์
หลี่เสว่กับหลิวเสี่ยวอิงสบตากัน แล้วหัวเราะอย่างพร้อมเพรียงกัน“ฮ่าๆ……”
พวกเธอมักแกล้งไป๋ยี่เฟยเช่นนี้ มีความสุขที่ยาวนานไม่สิ้นสุด
ไป๋ยี่เฟยดูออก ทั้งสองคนจงใจ แต่เขาไม่สามารถสนใจแค่คนเดียว ไม่สนใจอีกคนหนึ่ง บางครั้งมันก็เป็นเรื่องที่น่าหงุดหงิดจริงๆ！
และในสถานที่เขาไม่รู้จัก มีคนยืนอยู่บนมุมสูงแล้วมองไปที่ชายหาด เผยให้เห็นรอยยิ้มชั่วร้าย“สองปีที่ผ่านมาใช้ชีวิตสบายเกินไปแล้ว และนายคงลืมเรื่องอันตรายไปแล้วสินะ”
“เหอะ……เกมจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เรารอดูกันต่อไปเถอะ”