ซุปเปอร์เจ้าสำราญ - บทที่ 310 มดหวังจะฆ่าเทวดา?

วินาทีที่กระสุนกวาดมา ร่างของหลินอิ่งก็เริ่มขยับแล้ว เหมือนดั่งพายุหมุนขึ้น หายไปจากพื้นทันที

ตั๊กตั๊กตั๊ก

สวนตำแหน่งที่หลินอิ่งเคยยืน ถูกกระสุนยิงจนเป็นหลุม สะเก็ดไฟกระจายไปทั่ว

อย่างสายฟ้าแลบ ภายใต้การกราดยิงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

พื้นที่รอบสวนผืนใหญ่ ถูกทำลายจนหมดสิ้น แม้แต่กระเบื้องของเรือนโบราณก็ถูกยิงจนแตกกระจาย กระเด็นไปทั่วทุกทิศ สถานการณ์รุนแรง

ส่วนร่างหลินอิ่งลอยไปมาไม่คงที่ หลบกระสุนทุกนัด ดั่งวิญญาณ ทำให้มือปืนที่ยิงปืน รู้สึกตะลึงและหวาดกลัว

จากการโจมตีด้วยกระสุนปืนนับไม่ถ้วน ร่างของหลินอิ่งก็มาถึงตำแหน่งด้านล่างเรือนโบราณที่มือปืนเหล่านั้นอยู่ เขาเหยียบพื้น กระโดดขึ้น ไต่ขึ้นตามคานใต้หลังคา ขึ้นไปข้างบนเพียงเสี้ยววินาที

ระยะเวลา ห่างกันเพียงแค่สามวินาที

หลินอิ่งก็เข้ามาใกล้ตัว

สีหน้าของมือปืนชุดดำทุกคน ต่างก็แสดงอาการหวาดกลัวตัวสั่น พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าหลินอิ่งจะหลบแรงกระสุนแล้วเข้าหาพวกเขาได้

หลินอิ่งสีหน้าเรียบเฉย มีแค่แววตา ซึ่งทำให้คนรู้สึกเย็นเยือก

เขายื่นสองนิ้วออกไป ร่างเหมือนสายลม

คั๊ก คั๊ก คั๊ก

เสียงของกระดูกดังขึ้น ทุกคน คอเอียงไปข้างหนึ่ง ไม่มีลมหายใจ

ปืนในมือของพวกเขา ก็ตกลงไปบนพื้น

มือปืนชุดดำ สีหน้าแข็งทื่อไปทันที ตาไร้แวว ล้มลงกับพื้น

มือปืนยอดฝีมือยี่สิบกว่าคน ดับสิ้นไปทันที

ภายในสวนยังเหลือยอดฝีมือชุดดำอยู่สิบกว่าคน เวลานี้ต่างก็เหงื่อท่วมหัว ฝีมือที่หลินอิ่งแสดงออกมา มันช่างไม่น่าเชื่อเหลือเกิน

เก่งกาจมาก ผู้ชายคนนี้

ส่วนนิ่งจองเต้าสามพี่น้อง สีหน้าก็ตะลึงหวาดกลัว คิดไม่ถึงเลยว่าสถานการณ์จะเป็นแบบนี้ ตั้งใจตัดมือปืนอันดับหนึ่งระดับประเทศ ระยะห่างร้อยเมตร กลับถูกคนเข้าหาท่ามกลางกระสุนได้ภายในสิบวินาที หักคอตายเพียงเสี้ยววินาที

หลินอิ่ง ไม่กลัวแม้กระทั่งอาวุธแรงอย่างกระสุน

“พวกแกเข้าพร้อมกัน ล้อมมันไว้ มันเก่งแค่ไหน ก็สู้คนมากมายขนาดนี้ไม่ได้” นิ่งจองเต้าพูดเสียงเรียบ ออกคำสั่งอย่างเย็นชา

คนชุดดำที่เอามาในวันนี้ ล้วนเป็นคนฝีมือดีในกลุ่มทหารลับของตระกูลนิ่ง ล้วนเป็นคนที่ตระกูลนิ่งทุ่มเทฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก และเคยปฏิบัติการยากลำบาก เป็นนักฆ่าระดับสูง

ยอดฝีมือชุดดำทุกคน สามารถสู้หนึ่งต่อร้อยได้ สามารถฆ่าคนนับร้อยได้อย่างเลือดเย็น ในกลุ่มทหารลับตระกูลนิ่งเรียกกันว่า นักฆ่าพิฆาต

เขาไม่เชื่อ นักฆ่าพิฆาตหลายสิบคนพร้อมกัน หลินอิ่งมือเปล่าจะสู้ได้

หลินอิ่งหมุนตัว สายตาเฉียบคมมองไปที่นักฆ่าชุดดำกลุ่มนั้น

ชิ้ว

หลินอิ่งกระโดดลงทันที เหมือนดั่งสายฟ้าแลบ พุ่งเข้าไปในฝูงนักฆ่าทันที

กลุ่มยอดฝีมือชุดดำก็พุ่งเข้าพร้อมกัน ใช้ความเร็วดั่งสายฟ้า ฆ่าฟันอย่างบ้าคลั่ง หวังเข้าหาร่างหลินอิ่งที่ลอยไปมาไม่คงที่ มีดดาบบนมือพวกเขาฟันไปมาไม่หยุด แรงอาฆาตดุเดือด

โป่งโป่งโป่งโป่ง

ทันใดนั้น ภายในสวนเสียงดังไม่หยุด

ถึงเนื้อทุกหมัด

หลินอิ่งเหมือนเทวดาเก็บวิญญาณ จุดที่ร่างผ่านไป ยอดฝีมือแต่ละคนก็เลือดพุ่งตายคาที่

“เอื้อกอ๊าก”

“ไว้ชีวิตด้วย”

เสียงร้องอย่างเจ็บปวดไม่หยุด อาวุธบนมือของคนชุดดำ กลายเป็นอาวุธที่ฆ่าตัวเองของพวกเขา ถูกหลินอิ่งหัก แล้วโยนกลับไปบาดคอพวกเขา

นี่เป็นเหมือนดั่งการฆ่าลบล้าง ภายในสวนโหดเหี้ยมอนาถ

คนชุดดำที่หวังอยากฆ่าหลินอิ่ง ตายหมด

“พวกฝูงมด หวังอยากฆ่าผม?” หลินอิ่งยืนกับที่ พูดอย่างเย็นชา

เขายืนอยู่กลางสวนอย่างสง่าเรียบเฉย รอบด้าน เต็มไปด้วยศพ

ภาพนี้ ดูน่ากลัวน่าอนาถ มองแล้วขนหัวลุก

ยอดฝีมือนับร้อย ทหารลับตระกูลนิ่ง ในสถานการณ์ที่มือถือปืน กลับไร้แรงสู้ ถูกหลินอิ่งฆ่าทิ้งหมด

นิ่งจองเต้าสามพี่น้องสีหน้าซีดขาว ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มองร่างหลินอิ่งที่ทำให้คนรู้สึกกลัว

พวกเขาไม่อาจคิดได้ ว่าหลินอิ่งมีความสามารถระดับไหน จนไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

ภายในสามนาที ฆ่าล้างยอดฝีมือตระกูลนิ่งนับร้อย นี่มัน ทำได้ยังไงกัน?

เวลาสั้นแค่นี้ ถึงจะฆ่าไก่ร้อยตัว ก็ไม่ได้ทำอย่างง่ายดาย

อีกอย่าง หลินอิ่งเลือดเย็นขนาดนี้ เพียงแค่พริบตา เหมือนดั่งสิบก้าวฆ่าหนึ่งคน

โดยเฉพาะ บนตัวหลินอิ่งมีแววแรงอาฆาตอันน่ากลัว ทำให้นิ่งจองเต้าสามพี่น้อง อวัยวะภายในปั่นป่วน เนื้อตัวสั่นด้วยความกลัว

น่ากลัวมาก เหมือนดั่งองค์เทพ เทวดาลงดิน

ฝีมือระดับนี้ เรียกได้ว่ามนุษย์เทวดา ก็ไม่เกินไป

“พี่ พี่รอง นี่ นี่เราจะทำยังไง…..” นิ่งจองเสิ้งพูดเสียงสั่น เดินถอยหลังอย่างควบคุมไม่ได้ ตกใจกลัวจนหน้าซีด

“นี่ ผม พวกเรา……นักฆ่าที่เราจัดมา ตาย ตายหมดแล้ว……” นิ่งจองเป่าพูดอยากหวาดกลัว พยายามรักษาสติ แต่พบว่าตัวเองปากสั่น พูดจาติดอ่าง

ทุกคนที่เห็นภาพนี้ ต้องควบคุมสติและความหวาดกลัวในใจไม่ได้แน่

หลินอิ่งสีหน้าเรียบเฉย มองไปทางด้านนิ่งจองเต้า

“แก อย่าเข้ามานะ แกจะทำอะไร” นิ่งจองเต้าสีหน้าตกใจ ไม่มีท่าทางยโสเหมือนเดิมแล้ว สีหน้าหวาดกลัว

ถึงแม้เขานิ่งจองเต้าจะเจอสถานการณ์เลือดนองมาเยอะแล้ว ฆ่าฟันคู่แข่งมาไม่น้อย แต่ไม่เคยเห็นภาพเหตุการณ์สะเทือนขวัญขนาดนี้มาก่อน

ท่ามกลางความหวาดกลัวนี้ นิ่งจองเต้าเข่าอ่อน ล้มลงกับพื้น สองเท้าสั่นกระตุก กลัวจนขยับไม่ได้

“ท่านกู่ ช่วยด้วย”

นิ่งจองเต้าเหงื่อท่วมหัว ตะโกนเสียงดัง

เสียงดังแรงพัดผ่าน

ก็มีเงาร่างชุดเทาพุ่งออกมาจากเรือนข้างๆ มาขวางด้านหน้าหลินอิ่งไว้

ปังปังปัง

ผู้นำคนชุดเทายกฝ่ามือดันออกไป จากนั้นก็มีเงาฝ่ามือตามกันมา คนชุดดำอีกสามคนก็ล้อมหลินอิ่งไว้ ต่างก็มากันออกหมัดอย่างแรง กระทบอากาศจนเกิดเสียงดัง

หลินอิ่งสีหน้าเรียบเฉย ยื่นมือข้างเดียว เหมือนดั่งจับมังกรมือเดียว ต่อสู้กับคนชุดเทาประลองฝีมือกัน

ประลองมือกันแล้ว คนชุดเทาหลายคนก็ถูกหลินอิ่งสะเทือนออกห่างไปหลายสิบเมตรด้วยมือเดียว เว้นระยะห่างออกไป

เห็นได้ชัดว่า ยอดฝีมือตัวจริงพวกนี้ รอดมาจากการอยากฆ่าหลินอิ่งแล้ว และเป็นไพ่ใบสุดท้ายของนิ่งจองเต้าตัวจริง

หลินอิ่งยิ้มขึ้นที่มุมปาก แววตาเย็นชามองไปที่คนชุดเทาทั้งสี่คน

คนชุดดำสี่คน บนหน้าใส่หน้ากากทองแดงแปลกประหลาด ดูแล้วน่ากลัว

คนกลุ่มนี้ มาจากวงการกองกำลังลึกลับ

โคล่ง

คนชุดเทาสามคนที่ล้อมทำร้ายหลินอิ่ง ร่างแข็งทื่อทันทันที ล้มคุกเข่าบนพื้น พ่นเลือดออกมา สิ้นใจไปทันที

หัวหน้าคนชุดเทาก็ถอยหลังไปหลายก้าว ปากก็กระอักเลือดออกมา เหมือนภายในร่างกายมีแรงสะเทือนบางอย่างกำลังจะระเบิดออกมา แววตาภายใต้หน้ากากนั้นเย็นชา เห็นความหวาดกลัว

“ท่านฝีมือน่ากลัวจริง” หัวหน้าคนชุดเทาพูดด้วยเสียงแหบต่ำ “ไม่คิดว่าออกจากเขาครั้งนี้ จะได้เจอคนเก่งกาจอย่างท่าน”