ซุปเปอร์เจ้าสำราญ - บทที่ 339 รับรู้ถึงตัวตนของสาวน้อยบ้านนอกของคุณด้วย

วันรุ่งขึ้น เที่ยงวัน

จงเทียนซิงเฉิง สตาร์ไลท์ คาเฟ่

Lamborghini สีชมพูอ่อนจอดอยู่ข้างร้านกาแฟ และหญิงสาวที่มีใบหน้าที่สวยงาม และมีอารมณ์ที่มีความสามารถในชุดสีขาว ได้ลงจากรถอย่างช้าๆ สร้างความประหลาดใจให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปมาบนถนน

จางฉีโม่รีบกลับไปที่เมืองหลวงจากโรงงานแปรรูปเครื่องประดับในเขตชานเมือง และขอให้ลู่จิ้งน้องสาวลูกพี่ลูกน้องของเธอไปพบที่ร้านกาแฟทันที เธอแทบจะรอไม่ไหวที่จะถามเรื่องเกี่ยวกับหลินอิ่งในคืนนั้น

ด้วยการปรับปรุงสถานะและตำแหน่งที่สูงขึ้น ได้รับการสนับสนุนของหลินอิ่งบริหารบริษัทเครื่องประดับขนาดใหญ่ และก็ได้เห็นโลกมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าจางฉีโม่จะยังคงอ่อนต่อประสบการณ์เล็กน้อย แต่อารมณ์ของเธอกลับสดใสขึ้นเรื่อยๆ

จางฉีโม่เพิกเฉยต่อสายตาอันน่าทึ่งของผู้คนที่เดินผ่านไปมา และเดินไปที่ร้านกาแฟด้วยท่าทางเคร่งขรึม

ผ่านไปครู่หนึ่ง จางฉีโม่ก็มาที่ดาดฟ้าของร้านกาแฟ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ในชุดเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตสีฟ้าและสีขาว กำลังนั่งอยู่ด้วยท่าทางที่เชื่อฟัง

เมื่อเห็นจางฉีโม่มาถึง ลู่จิ้งก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ทักทายด้วยรอยยิ้ม และพูดว่า “พี่สาว คุณดื่มกาแฟแบบไหน?”

“ไม่ดื่มแล้ว” จางฉีโม่นั่งลง และไม่รู้สึกอยากดื่มกาแฟเลย “ว่ามาเถอะ เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นที่พับหงเหรินก่วน?”

พูดถึงเรื่องนี้ ลู่จิ้งก็แกล้งแสดงความคับข้องใจอย่างมาก และกล่าวว่า “หื้อๆ พี่สาว คุณไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้ฉันอับอายอยู่ต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นของฉันมากแค่ไหน หลินอิ่งจงใจปล่อยให้หญิงป่าเถื่อนคนนั้นตบหน้าฉัน!”

“พี่สาว ฉันแค่เห็นหลินอิ่งคลุมเครืออยู่กับผู้หญิงคนอื่น และถามเขาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วบอกผู้หญิงคนนั้นเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของพี่สาวคุณ แล้วเธอก็ตบหน้าฉัน” ลู่จิ้งทำเหมือนจะร้องไห้ออกมา และพูดด้วยการเช็ดน้ำตา

จางฉีโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อมองไปที่การร้องไห้ของลู่จิ้ง และเธอก็รู้สึกอึดอัดในใจเล็กน้อย

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ใบหน้าของลู่จิ้งถูกตบด้วยรอยนิ้วมือห้านิ้วอย่างเห็นได้ชัด และครึ่งหนึ่งของใบหน้าของเธอยังคงบวมอยู่ ดูค่อนข้างเสื่อมโทรมมาก

จางฉีโม่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามต่อว่า “ผู้หญิงคนนั้นมีลักษณะอย่างไร? ชื่อจริงของเธอเรียกว่าอะไร?”

“รูปลักษณ์สวยงามมาก เธอเรียกตัวเองว่าเป็นจ้าวหลินเอ๋อร์” ลู่จิ้งพูดอย่างเศร้าสร้อย “พี่สาวคะ ฉันสามารถทนความคับแค้นใจนี้ลงไปได้ แต่คุณจะทนความคับแค้นใจนี้ไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าหลินอิ่งไม่ได้ใส่ใจคุณเลยสักนิด” ไอ้ขยะอย่างเขาเกาะแต่พี่กิน และยังจะกล้าที่จะออกไปเล่นอยู่ข้างนอก!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จางฉีโม่ก็ขมวดคิ้วแน่น และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ลู่จิ้ง นั่นคือพี่เขยของคุณ ฉันไม่อนุญาตให้คุณพูดแบบนั้นกับเขา!”

“หือ?” สีหน้าของลู่จิ้งประหลาดใจ จากนั้นเธอก็ก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไร “เข้าใจแล้ว พี่สาว”

ลู่จิ้งรู้สึกไม่พอใจมาก เธอไม่ได้คาดคิดว่าแม้แต่พี่สาวของเธอก็จะให้ความสำคัญกับไอ้ขยะคนนั้นหลินอิ่งมากขนาดนี้ ด้วยเหตุอันใด?

จางฉีโม่มองไปที่ลู่จิ้งด้วยท่าทางที่ซับซ้อน จากทัศนคติของลู่จิ้งที่มีต่อหลินอิ่ง สามารถรู้สึกได้ว่า เป็นการดูถูกและดูหมิ่นแฝงอยู่ข้างใน

บางทีอาจเป็นเพราะทัศนคติที่ไม่ดีของลู่จิ้ง ถึงทำให้หลินอิ่งไม่อยากจะสนใจเธอหรือเปล่า?

แล้วจ้าวหลินเอ๋อร์อะไรนั้น ที่ยังคงสวยงามมากงั้นเหรอ? ไม่เคยได้ยินหลินอิ่งพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย มันผุดขึ้นมาจากไหนกันแน่?

จางฉีโม่ทั้งยุ่งเหยิงและงงงวยอยู่ในใจ

“พี่สาว ถ้าคุณเธอไม่เชื่อ คุณสามารถขอให้หลินอิ่งเข้ามาและคุยกันแบบต่อหน้าต่อตากันได้” ลู่จิ้งพูดชักชวนขึ้นอีกครั้ง “ฉันเห็นเขาและผู้หญิงคนนั้นจับมือกันด้วยตาของตัวเอง ปากต่อปากด้วย มันมากเกินไปจริงๆ!”

จางฉีโม่ขมวดคิ้ว และหัวใจของเธอก็ขัดแย้งกัน เธอไม่รู้แล้วว่าควรจะเชื่อใคร

“พี่สาว หื้อหื้อ ตอนนี้ฉันถูกตบตีแบบนี้ และแม้กระทั่งฉันก็อายที่จะไปเจอกับผู้คนในโรงเรียนแล้ว คุณจะต้องช่วยแก้ความแค้นนี้ให้ฉันด้วย” ลู่จิ้งเห็นว่าจางฉีโม่ไม่ตอบสนอง และก็พูดยั่วยุอย่างไม่หยุดยั้ง “ฉันอยู่ในตี้จิง และก็ไม่มีญาติพี่น้องอะไรเลย พี่สาว ถ้าคุณไม่ช่วยฉัน ฉันก็ไม่รู้จะไปหาใครแล้ว หื้อๆ”

“ในเรื่องนี้ฉันจะตรวจสอบให้ชัดเจนเอง คุณไม่ต้องกังวล และอย่าได้ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของคุณ กลับไปเรียนที่โรงเรียนก่อน” จางฉีโม่กล่าวอย่างเข้มขรึม

ใบหน้าของลู่จิ้งดูไม่เต็มใจ และพูดว่า “พี่สาว ฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ในคราวนี้เจอแบบนี้อีก ฉันไม่สามารถเงยหน้าขึ้นและไปเจอกับคนที่โรงเรียนแล้ว……….”

“ใช่แล้ว พี่สาว ขอยืมสักสองแสนหน่อยได้ไหม?” ลู่จิ้งพูดอย่างกะทันหัน จ้องไปที่จางฉีโม่ด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า

จางฉีโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่ลู่จิ้ง และถามว่า “คุณยังคงเรียนอยู่ในโรงเรียน จะเอาจำนวนมากมายขนาดนี้ไปทำอะไรเหรอ?”

หลังจากที่จางฉีโม่ช่วยลู่จิ้งหาความสัมพันธ์เพื่อย้ายโรงเรียน ตามคำร้องขอของลู่จิ้ง ยังเช่าวิลล่าให้กับลู่จิ้งอยู่ในตี้จิงอีกด้วย และจ่ายค่าเช่าเป็นเวลาหนึ่งปี ครั้งล่าสุดที่ไปซื้อของกับลู่จิ้ง ยังได้จัดการเรื่องอาหารเสื้อผ้าที่อยู่อาศัยและการเดินทางทั้งหมดให้เธอเรียบร้อยแล้ว และซื้อเสื้อผ้าแบรนด์ดังหลายชุดให้เธอด้วย

สิ่งนี้ทำให้จางฉีโม่งงงวยอยู่ในใจมาก หลังจากที่ทุกอย่างถูกจัดเตรียมให้ลู่จิ้งแล้ว ทำไมถึงต้องการเงินจำนวนมากขนาดนี้ล่ะ?

“พี่คะ หนูโดนตบตีหน้าลายในครั้งนี้ หนูไปโรงเรียนไม่ได้แล้ว หนูอยากออกไปข้างนอกและไปพักผ่อนสักพัก” ลู่จิ้งพูดด้วยสีหน้าที่น่าสงสาร “พี่คะ คุณดูสิใบหน้าของฉันโดนตบตีแบบนี้ ต้องหาช่างเสริมสวยมารักษาสักหน่อย นี่ก็ต้องใช้เงินเยอะเช่นกัน ไม่งั้นในอนาคตก็มีแผลเป็นจะทำยังไง? ผู้หญิงคนหนึ่งจะปล่อยให้หน้าลายไม่ได้”

จางฉีโม่มองไปที่ลู่จิ้ง และตระหนักได้ว่า น้องสาวลูกพี่ลูกน้องคนนี้แตกต่างจากเมื่อก่อนไปแล้ว

ตอนที่ยังอยู่ในโรงเรียน ก็ใฝ่หาชีวิตทางวัตถุมากเกินไป

“โอเคไหมคะ พี่สาว ฉันรู้ว่าคุณรักฉันมากที่สุดแล้ว” ลู่จิ้งพูด “ตอนฉันยังเป็นเด็ก คุณมักจะพาฉันออกไปเที่ยวเล่นอยู่เสมอ เงินเพียงเล็กน้อยนี้ มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ สำหรับคุณในตอนนี้ใช่ไหม?”

จางฉีโม่มองไปที่ใบหน้าที่บวมของลู่จิ้ง รู้สึกสำนึกผิดบ้าง ลู่จิ้งเผชิญกับการบาดเจ็บในเรื่องนี้ และมันก็เกี่ยวข้องทางอ้อมกับหลินอิ่งด้วย

“เดี๋ยวฉันจะโอนให้ทีหลัง ถ้าคุณอยากออกไปพักผ่อน ให้ใส่ใจเรื่องความปลอดภัย รอให้คุณกลับไปโรงเรียน ก็ต้องตั้งใจเรียนให้ดี และอย่าไปสถานบันเทิงเหล่านั้นตลอด” จางฉีโม่กล่าวอย่างเคร่งขรึม

“ฉันรู้ว่าพี่สาวของฉันดีต่อฉันที่สุดแล้ว!” ลู่จิ้งดูตื่นเต้น และเปลี่ยนความคับข้องใจครั้งก่อนของเธอ

ก๊อกๆๆๆๆ

ในเวลานี้ เสียงของรองเท้าส้นสูงก็ดังขึ้น

หญิงร่างสูงในชุดกระโปรงสีฟ้า ที่มีรูปลักษณ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ และมีอารมณ์อันวิจิตรงดงาม ด้วยท่าทางหยิ่งยโส เดินเข้ามาหาจางฉีโม่

“คุณก็คือจางฉีโม่ใช่ไหม? ฉันชื่อจ้าวหลินเอ๋อร์” จ้าวหลินเอ๋อร์ มองไปที่จางฉีโม่ด้วยแขนโอบแขนของเธอ ในท่าทางที่สูงส่ง

ข้างหลังเธอ มีบอดี้การ์ดหญิงในชุดดำสองคนที่มีท่าทางเย็นชาตามมาด้วย

“พี่สาว ก็คือผู้หญิงคนนี้นี่เอง เธอตบตีฉันในเมื่อคืนนี้!” ลู่จิ้งรู้สึกกลัวเล็กน้อย เมื่อเห็นจ้าวหลินเอ๋อร์ ยังคงทิ้งเงาไว้ในใจ และกระซิบพูดว่า “นี่เธอเอง! ที่มีความสัมพันธ์กับหลินอิ่งแบบไม่ชัดเจน!

“คุณก็คือจ้าวหลิเอ๋อร์งั้นเหรอ?” จางฉีโม่มองไปที่จ้าวหลินเอ๋อร์ และถามว่า

เธอมองไปที่จ้าวหลินเอ๋อร์ และพบว่า ผู้หญิงคนนี้มีรัศมีพร่างพรายบนร่างกายของเธอจริงๆ ในแวบแรกก็จะรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา และก็มีรูปลักษณ์ที่ไม่ธรรมดาด้วย มีใบหน้าที่ผู้ชายเห็นแล้วก็จะหลงรักในทันที

จางฉีโม่อดคิดไม่ได้ว่า ผู้ชายทั่วไปสามารถทนต่อสิ่งล่อใจของผู้หญิงคนนี้ได้หรือไม่?

จ้าวหลินเอ๋อร์มองไปที่ทั้งสองคนด้วยความสนใจ และมองไปที่ลู่จิ้งอย่างเคร่งขรึม และพูดว่า “สาวน้อยบ้านนอกอย่างคุณ ยังกล้าเรียกร้องอยู่ต่อหน้าของฉันอีกงั้นหรือ? บทเรียนในเมื่อคืนนี้ยังพอใช่หรือไม่?”

“กรุณาคุณสุภาพในการพูดหน่อย คุณมีสิทธิ์อะไรถึงตบตีคนไปทั่ว?” จางฉีโม่มองไปที่จ้าวหลินเอ๋อร์ด้วยท่าทางที่จริงจัง และโกรธเล็กน้อย

“ฉันตบตีคนไปทั่วงั้นเหรอ? ในเมืองตี้จิง ฉันอยากจะตบตีใครก็ตามที่ฉันต้องการ มีอะไรเหรอ คุณไม่พอใจเหรอ? ” จ้าวหลินเอ๋อร์กล่าวอย่างภาคภูมิใจ “จางฉีโม่ อย่าคิดว่าฉีหยิ่นปกป้องคุณ คุณก็จะเป็นคนยิ่งใหญ่ ยอมรับตัวตนของคุณด้วย คุณเป็นเพียงแค่หญิงสาวที่มาจากบ้านนอกในชนบทของเมืองตุงไห่เท่านั้น ยังคงหวังอยากจะมีลูกชายเทพอย่างฉีหยิ่นงั้นหรือ?”