ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่ 126 หัวหน้าห้องสาวสวย
“ก็ไม่ยังไง ตอนนั้นฉันเพิ่งเข้าโรงเรียน เคยทำกับแฟนแล้ว จากนั้นตอนฉันไปที่ทีมข่าวของโรงเรียน คนที่รับผิดชอบทีมข่าวก็คือคณบดีของเรา คณบดีเห็นว่าฉันสวยก็เลยพัฒนาความสัมพันธ์กับฉัน จากนั้นฉันก็เลยมีอะไรกับเขา”
หวังเถียนเถียนยิ่งพูดยิ่งเบา สุดท้ายอาจจะรู้สึกอับอาย หน้าแดงแล้วก้มหน้าลง
“จากนั้นเธอก็ตอบตกลง?” หลินหยางถามอย่างประหลาดใจมาก หนึ่งในนักเรียนที่มีฐานเทียบเท่าเทพธิดาคนนี้ จะถูกย่ำยีแบบนี้อยู่ลับๆ
“ถ้าปกติก็นั่นแหละ ตอนนั้นฉันเคยทำกับแฟนสองสามครั้ง และถึงจุดสุดยอด ค่อยๆ ชอบความรู้สึกนั้น และตอนนั้นคณบดีบอกว่าจะใช้ปากช่วยเลียให้ฉัน ให้ฉันเข้าทีมสื่อของโรงเรียนได้ ถึงเวลาจะได้รับการฝึกฝนในฐานะหัวหน้าทีมสื่อ ฉันคิดแล้วก็ตอบตกลง”
“สรุปเขาก็ใช้ปากอยู่นานมาก ฉันก็ทนไม่ไหว แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไร คณบดีบอกให้ฉันทำให้เขารู้สึกดีหน่อย เขาจะให้ฉันเป็นหัวหน้าห้อง ตอนนั้นฉันก็คิดว่ายังไงฉันก็ไม่ซิงแล้ว ทำกับคณบดีสักครั้งจะเป็นอะไรไป? ถ้าฉันไม่บอกคนอื่นก็ไม่รู้ ก็เลยเกิดเรื่องพวกนั้นขึ้น”
เหมือนเจอผู้ฟังที่ดีที่สุด หวังเถียนเถียนจึงบอกความลับทั้งหมดของตัวเองให้หลินหยางฟัง
หลินหยางฟังแล้วก็ตะลึงงัน นานมากไม่ได้พูดออกไป
“หลินหยาง นายคิดว่าฉันง่ายมากหรือเปล่า? ” หวังเถียนเถียนถามอย่างอ่อนแรง น้ำเสียงน่าสงสาร
ในใจหลินหยางแอบด่าว่ายั่วสวาท แต่ปากกลับพูดขึ้น “ใช่ที่ไหนล่ะ ทนไม่ไหวมันเป็นเรื่องปกติ อีกอย่างเธอถูกยั่วยุก็เลยให้คณบดี ผู้หญิงสมัยนี้นอกใจตั้งเยอะแยะ ถ้าเธอเรียกว่าง่าย พวกนั้นจะเรียกว่าอะไร? ”
“คิกๆ คุยกับนายก็น่าสนใจดีนะ เออจริงสิหลินหยาง เมื่อไรจะถึงบ้านนาย?” หวังเถียนเถียนถามขึ้น
“ใกล้แล้ว ประมาณยี่สิบนาที” มองทิวทัศน์ริมถนน ใกล้จะถึงตำบลป๋ายสารแล้ว
“หลินหยาง วันนี้นายรู้ความลับฉันแล้ว คืนนี้นายคงไม่ทำอะไรฉันหรอกนะ?” หวังเถียนเถียนแกล้งถามขึ้นอย่างหวาดกลัว
“ฉันเป็นคนจริงจังนะโอเคไหม จริงสิ ตอนนี้เธอยังมีอะไรกับคณบดีอยู่ไหม?” หลินหยางถามขึ้น
“อืม ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้าทีมสื่อ บางครั้งฉันก็ต้องไปรายงานกับเขาที่ห้องทำงานคณบดี บางครั้งเขาก็ชอบทำอะไรฉัน” หวังเถียนเถียนหัวเราะคิกคักพูดขึ้น
“เธอก็ตกลงเหรอ? เธอบอกว่าร่างกายเธอผ่านศึกมาเป็นร้อยไม่ใช่เหรอ? เขาอายุมากขนาดนั้นทำให้เธอพอใจได้เหรอ? ” หลินหยางถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“บางครั้งก็ได้ บางครั้งเขาก็กินยา บางครั้งเขาเสร็จแล้วก็ใช้ปากช่วยฉัน แต่ก็ทำให้ฉันถึงจุดสุดยอดได้ทุกครั้งนะ มันคือเหตุผลที่ฉันไม่ปฏิเสธเขา ถ้าทำได้ครึ่งๆ ทุกครั้งก็ไม่สนุกแล้ว ฉันคงต้องเมินเขา” หวังเถียนเถียนเบ้ปาก
“แฟนเธอไม่รู้เหรอ?”
“ไร้สาระ ให้เขารู้ได้เหรอ?” หวังเถียนเถียนอดไม่ได้ที่จะจ้องมองหลินหยาง
ทั้งสองคุยกันตลอดทาง หัวข้อเรื่องก็คือเรื่องละเอียดอ่อนเช่นนี้ เมื่อถึงหมู่บ้านบางเพท หวังเถียนเถียนก็ถูกหลินหยางถามจนหน้าแดงเล็กน้อย
“นี่บ้านนายเหรอ? บรรยากาศไม่เลวเลยนะ” มองสำรวจดอกไม้ใบหญ้าเต็มสวน หวังเถียนเถียนเอ่ยชม
“อืม ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียว ตอนฉันไปก็ไม่มีคนดูแล จริงสิ ตรงนั้นเป็นที่อาบน้ำ ถ้าเธออยากไปพักผ่อนก็ไปอาบน้ำ”
“ง่วงนิดหน่อยพอดี ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”
หลินหยางได้ยินก็ไม่พูดอะไรมาก เดินเข้าไปในบ้านทันที มองข้างในกล่อง ด้านในเป็นหญ้าชุ่มชื้น หลินหยางยิ้มอย่างพึงพอใจ
เห็นสมุนไพรกองโตนี้ หลินหยางรู้ว่าเป็นของสาวน้อยลั่วหยิ่งคนนั้น ช่วงนี้คงจะยุ่งมาก
สาวน้อยต้องปฏิบัติตามคำแนะนำของหลินหยางในการดูแลหญ้าชุ่มชื้นแน่นอน ประสิทธิภาพของสมุนไพรแห้งเหล่านี้แทบจะเหมือนเดิม ไม่ได้รับความเสียหายเลย
“พรุ่งนี้ผสมสามสิบขวดแล้วกัน” หลินหยางคิดสักพัก สามสิบขวดก็เป็นสองแสนสี่หมื่น เป็นรายได้มหาศาล
“หลินหยาง คืนนี้ฉันนอนที่ไหน?” ขณะที่หลินหยางกำลังดูแลสมุนไพรในห้องนอน น้ำเสียงขี้เกียจก็ดังมาจากข้างนอก
“เธอนอนในห้องฉันแล้วกัน” หลินหยางตอบออกมาง่ายๆ
“ไม่ได้สิ? ประชดฉันเหรอ? ยังกล้าโอ้อวดอีกนะ” หวังเถียนเถียนเปิดประตูห้อง พูดขึ้นอย่างโอเวอร์
หลินหยางได้ยินแล้วหมดคำจะพูด กำลังจะโต้แย้งว่าตัวเองจะนอนในห้องฝั่งตะวันตก ก็เห็นสาวสวยตรงหน้า
หวังเถียนเถียนเป็นสาวสวยของห้อง ต้องมีของดีอย่างแน่นอน เนินอกแห่งความภาคภูมิใจนั้นตั้งตระหง่าน ทำให้ผ้าขนหนูบนร่างกายนูนเว้า อาจจะกระโดดออกมาได้ทุกเมื่อ เรียวขากลมสวย ผ้าขนหนูแทบจะคลุมได้แค่จุดซ่อนเร้น หลินหยางงุนงงในพริบตาเดียว
เห็นหลินหยางทำท่าทางทึ่มๆ หวังเถียนเถียนก็ภูมิใจ คาดว่ายืนตรงหน้าหลินหยาง ทำท่ากระตุ้นอารมณ์ ร่างกายที่สมบูรณ์ยิ่งสะดุดตา หลินหยางเริ่มหายใจถี่
“คิกๆ หลินหยาง นายมองอะไรอ่ะจ้องขนาดนั้น? ”
“หิวนิดหน่อย” หลินหยางตอบตามความจริง
“ไม่ใช่เพิ่งกินข้าวเหรอ? ”
“จู่ๆ ก็อยากกินซาลาเปาลูกโตสองลูก หิวขึ้นมาทันที”
ได้ยินคำพูดหลินหยาง หวังเถียนเถียนก็หน้าแดง อ้าปากพูดขึ้น “พูดอะไรน่ะ? นายอยากกินสักคำเหรอ?”
“เธอจะให้กินไหม?” หลินหยางเงยศีรษะขึ้นถาม
“อย่าคิดจะเอาเปรียบฉันง่ายๆ นะ พี่สาวจะนอนแล้ว” หวังเถียนเถียนพาเขาไปทางออก
“ก็ได้ เธอนอนไป ที่นี่มีพัดลง ฉันช่วยเธอจุดยากันยุงแล้ว” หลินหยางพูดจบ ก็ไปอาบน้ำกลับห้องทางฝั่งตะวันออก
อ่านหนังสือสองชั่วโมง นอกหน้าต่างมีลมพัดแรง สภาพอาการแย่อย่างกะทันหัน วันในเดือนสิงหาคม ค่ำคืนที่ร้อนระอุ สภาพอากาศก็เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว
หลินหยางเก็บหนังสือเรียบร้อยแล้ว นอนลงพักผ่อน
“โกรกกราก——”
“ครื้ด——”
นอนลงได้ไม่นาน นอกหน้าต่างก็ฝนตกฟ้าคะนอง ได้ยินเสียงฝนตกฟ้าคะนองนอกหน้าต่างแล้ว ความรู้สึกที่ฟังอย่างเงียบๆ นี้ ทำให้กายและใจหลินหยางผ่อนคลายมาก
ทันใดนั้นสมองก็ปรากฏรูปร่างที่น่าภาคภูมิใจของหวังเถียนเถียน หลินหยางแค่รู้สึกว่าร่างกายร้อนผ่าว หญิงยั่วสวาทนั่นผ่านศึกมานับร้อยจริงๆ ร่างกายเป็นผู้ใหญ่และน่าหลงใหล
คิดๆ อยู่ หลินหยางที่ตอนแรกหลับอยู่ เครื่องมือก่ออาชญากรรมก็ตั้งโด่ขึ้นมา
ฟ้าร้องฟ้าผ่านอกหน้าต่าง ในค่ำคืนพายุหลินหยางกำลังนึกถึงหวังเถียนเถียน มือก็สัมผัสตัวเองขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“หลินหยาง นายอยู่ในห้องหรือเปล่า?” นอกหน้าต่างจู่ๆ ก็มีเสียงเร่งรีบดังขึ้น
“อยู่ ทำไมเหรอ?” หลินหยางรีบปล่อยมือแล้วเอ่ยถาม
“ข้างนอกมีเสียงฟ้าร้อง ฉันกลัวมาก ฉันเข้าไปได้ไหม?” เสียงของหวังเถียนเถียนสั่นนิดหน่อย
“เข้ามาเถอะ” หลินหยางเปิดไฟ ส่งสัญญาณให้หวังเถียนเถียนเข้ามา “ประตูไม่ได้ล็อก”
ไม่นานหวังเถียนเถียนก็วิ่งเข้ามาด้วยชุดนอน ชุดนอนตัวโคร่งไม่สามารถคลุมวิวทิวทัศน์หน้าอกได้ ผิวขาวด้านในชัดเจนอย่างมาก
รีบวิ่งไปหน้าเตียงหลินหยาง กระโดดขึ้นไปบนเตียงหลินหยางทันที
สายฟ้าสว่างส่องเข้ามาพอดี หวังเถียนเถียนกรีดร้อง รีบหลบในอ้อมแขนหลินหยางทันที
ชุดนอนของหวังเถียนเถียนนั้นบางอยู่แล้ว หลินหยางแค่รู้สึกว่าเนื้อนุ่มสองก้อนนั้นแนบชิดแขนตน ความยืดหยุ่นและนุ่มนิ่มนั้นทำให้หลินหยางสุขกายสบายใจมาก
ใหญ่มากจริงๆ ด้วย ไม่แปลกใจที่ทำไมผู้ชายหลายๆ คนชอบ
“ฟ้าร้องน่ากลัวตรงไหน? ไม่ใช่แผ่นดินไหวสักหน่อย” หลินหยางค่อนข้างพูดไม่ออก โตป่านนี้แล้วยังเหมือนเด็กน้อย
“ก็ฉันกลัวนี่หน่า กลัวฟ้าร้องตั้งแต่เด็กๆ แล้ว”
“ตอนฟ้าร้องอยู่ที่โรงเรียนเธอทำยังไง? คงไม่วิ่งไปนอนกับรูมเมทหรอกนะ คนอื่นอาจจะคิดว่าเธอมีความคิดโน้มเอียง” หลินหยางพูดติดตลก
“ไปตายซะ ถ้าฟ้าร้อง ฉันก็ไปหาแฟนฉัน ให้เขากอดฉัน บางทีก็ทำเรื่องอย่างว่ากับเขา ตอนทำก็ไม่กลัวอะไรแล้ว” หวังเถียนเถียนเผยความลับหนึ่งอย่างขณะที่ตกใจกลัว
“เธออยู่กับฉัน ถ้าไม่ทำเรื่องอย่างว่าก็จะไม่กลัวเหรอ?” หลินหยางถามขึ้น
“ไปตายซะ แค่อยู่กับนายก็เหมือนปลอดภัยนิดๆ แล้ว” หวังเถียนเถียนหดตัวอยู่ในอ้อมแขนหลินหยาง หน้าแดงก่ำมาก
“แฟนเธอได้ยินต้องโกรธตายแน่”
“ไม่ต้องเป็นห่วง เขาไม่รู้หรอก เอ๋ อะไรมันทิ่มฉัน” หวังเถียนเถียนร้องเอ๋เบาๆ รีบเอามือลงไปจับ ราวกับอยากรู้คำตอบ
หลินหยางอยากจะห้ามก็ไม่ทันแล้ว แค่รู้สึกว่าปืนยาวโดนเธอจับเข้าแล้ว
“มันร้อนมาก……มัน……ยาวมาก!” หวังเถียนเถียนคิดว่าครู่เดียวก็สัมผัสถึงหัวแล้ว สุดท้ายหลังจากรู้สึกถึงความยาวของหลินหยาง ก็ร้องออกมาทันที ลืมแม้กระทั่งเรื่องฟ้าร้องไปเลย
หลินหยางถูกหวังเถียนเถียนสัมผัส อยากให้เธอเอามือออก แต่ก็ลังเลที่จะลิ้มรสอันยอดเยี่ยม ในใจอดไม่ได้ที่จะกระอักกระอ่วน
“มันเป็นการตอบสนองปกติ พิสูจน์ว่ามีเสน่ห์ทุกวัน ไม่ต้องแปลกใจ” หลินหยางรีบปิดบังความลำบากใจของตัวเอง
“นี่นายเรียกมันว่าการตอบสนองปกติเหรอ? ” มือหวังเถียนเถียนไม่ได้ชักกลับ กำลังสัมผัสด้านบนของมัน
ความรู้สึกเสียวซ่านเกิดขึ้น หลินหยางค่อนข้างตื่นเต้นในใจ ผู้หญิงที่มีแฟนแล้ว กำลังจับตรงนั้นของตน รู้สึกตื่นเต้นสุดๆ
“แน่นอนว่าเป็นการตอบสนองปกติ” หลินหยางพูดอย่างจริงจัง “เธอก็เรียนแพทย์ น่าจะเข้าใจนะ อีกอย่าง เธอก็ยังมีผู้ฝึกหัดอีกหกคนไม่ใช่เหรอ?”
“คิกๆ พวกเขาก็มีการตอบสนอง นั่นเพราะพวกเขาอยากจะเอาฉัน หรือนายมีความคิดแบบนี้?” หวังเถียนเถียนเข้าไปใกล้หลินหยางแล้วถามขึ้น
กลิ่นหอมโจมตีเข้ามา หลินหยางหัวใจเต้นเร็ว มองสาวสวยในอ้อมแขนกำลังจ้องมองตนอย่างหยอกล้อ ตัดสินใจพูดขึ้น “ใช่ แล้วเธอคิดว่าไง? ”
“ฉันไม่อยากอะไรทั้งนั้น”
“ไม่อยากแล้วจะมาจับฉันทำไม? ” หลินหยางถามอย่างไม่พอใจ
หลินหยางที่ชินกับการนอนหลับสนิท ก่อนหน้านี้ไม่คิดเลยว่าหวังเถียนเถียนจะเปิดผ้าปูที่นอนที่บังความอับอายของตนออกทันที
“ใครใช้ให้มันมาทิ่มฉันล่ะ ฉันลงโทษมันไม่ได้เหรอ?” หวังเถียนเถียนหัวเราะคิกคัก ลมร้อนหายใจรดใบหน้าหลินหยาง รู้สึกจั๊กจี้
“ได้ แล้วแต่เธอ เธออยากลงโทษก็ลงโทษมันสิ แต่ลงโทษสักหน่อยไม่เป็นไร ถ้าลงโทษอีก ระวังฉันสู้กลับแล้วกัน” หลินหยางยิ้มร้ายพูดขึ้น
เหมือนติดเชื้อคำพูดของหลินหยาง หวังเถียนเถียนก็มองหลินหยางอย่างมีเสน่ห์ เชิดคางพูดขึ้น “ลงโทษเหรอ? นายกล้าลงโทษหัวหน้าห้องนายเหรอ?”
หลินหยางมองหวังเถียนเถียนที่ไม่มั่นใจ จู่ๆ ก็เกิดความกล้าที่ชั่วร้าย สองมือเลื่อนไปข้างหน้าแล้วจับสิ่งนุ่มนิ่มสองก้อนทันที
“อ๊ะ!” หวังเถียนเถียนกรีดร้อง มองหลินหยางด้วยใบหน้าขุ่นเคืองแล้วตะโกนใส่ “นายทำอะไร?”
“สู้กลับไง เธอไม่เชื่อไม่ใช่เหรอ? ” หลินหยางใช้มือบีบเคล้นเนื้อนิ่มสองลูกนั้น ขณะที่หลินหยางทำอยู่ หลินหยางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ายอดอกสองลูกนั้นค่อยๆ ชูชัน
“รีบเอามือออกไปนะ!” หวังเถียนเถียนสั่ง
“เธอก็ยังไม่เอามือออกเลย อีกอย่าง เธอบีบเคล้นของฉัน ฉันบีบเคล้นของเธอ มันก็ยุติธรรมไม่ใช่เหรอ?” ถึงปากหวังเถียนเถียนบอกว่าโกรธ แต่เธอก็ไม่ได้เอามือตัวเองออก เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ปฏิเสธเรื่องนี้เลย หลินหยางก็พอใจที่จะเอาเปรียบอยู่แล้ว
“ถ้านายไม่เอาออกฉันจะตะโกนเรียกคน!” หวังเถียนเถียนดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้าย
“เธอตะโกนไปสิ ลองตะโกนดู! ” หลินหยางบีบเคล้นปลายนุ่มในมืออย่างเร็ว นิ้วเลื่อนผ่านยอดอก
“อ๊ะ——” หวังเถียนเถียนกำลังพูดอยู่ แต่ทนแรงกระตุ้นไม่ไหว ร้องครางเสียงสูงออกมาจากปาก