ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่ 128 จ้าวจินฟ่งตกอยู่ในอันตราย
หลังจากหลินหยางจัดการหวังเถียนเถียนเรียบร้อยแล้ว หวังเถียนเถียนก็ตาเบลอนอนบนเตียง การออกกำลังกายอันหนักหน่วงทำให้เธอเหนื่อยมากเหลือเกิน หลินหยางแค่นวดง่ายๆ ไม่กี่ทีก็ทำให้หวังเถียนเถียนหลับปุ๋ยไปอย่างสบาย
หลังจากหวังเถียนเถียนหลับไปแล้ว หลินหยางก็เริ่มผสมครีมแผลลาย
ตอนแรกหลินหยางวางแผนว่าจะทำสามสิบขวด แต่คิดว่ากำลังจะไปเมืองเจียงหลิง ก็ผสมมันให้มากหน่อยดีกว่า
โยนสมุนไพรลงไปในหม้อขนาดเล็กทีละชิ้น หลินหยางนั่งอยู่หน้าหม้อเล็ก กำลังรอครีมแผลลายผสมเสร็จ
เวลาผ่านไปหนึ่งนาทีหนึ่งวินาที ครั้งนี้หลินหยางใช้เวลาผสมค่อนข้างนาน เมื่อถึงบ่ายสาม ครีมแผลลายหนึ่งหม้อถึงจะผสมสำเร็จ
หลังจากผสมสำเร็จแล้ว หลินหยางก็ไม่เพิกเฉย ก่อนตักออกมาก็เอาขวดที่ไป๋เซียนเฉ่าให้ตนมา แล้วบรรจุลงทีละขวด
ครั้งนี้หลินหยางผสมหนึ่งหม้อเต็มๆ หลินหยางนับอย่างละเอียด หนึ่งครั้งผสมได้หนึ่งร้อยสามขวดจริงๆ ด้วย ถ้าขวดละแปดหมื่น สมุนไพรเหล่านี้มีมูลค่าแปดล้าน!
คิดถึงจำนวนเงินมหาศาล หลินหยางก็ใจเต้นระรัว แต่ก็ไม่ได้ลืมตัวเองมากนัก อย่างไรแล้วเงินของตัวเองในตอนนี้ แค่เงินที่ถูกแก๊งฉงปังขโมยไปที่เมืองจินหลิง ก็หลายสิบล้านแล้ว
หลังจากเก็บของแล้ว หวังเถียนเถียนก็ถูกปลุกด้วยกลิ่นหอมของครีมแผลลาย
“กลิ่นอะไร หอมมากเลยอ่ะ กลิ่นไม่เลี่ยนเลย หลินหยาง นายกำลังทำอะไร?” หวังเถียนเถียนออกมาพร้อมรองเท้าสลิปเปอร์ เสื้อเชิ้ตบนร่างกายไม่เรียบร้อย ไม่ได้ติดกระดุมสองเม็ดตรงหน้าอก หน้าอกหน้าในถูกคลุมครึ่งหนึ่ง ทำให้คนฝันกลางวัน
สายตาหลินหยางละออกไปจากยอดเขาอย่างยากลำบาก หัวเราะเบาๆ และพูดขึ้น “ก็ไม่มีอะไร ผสมครีมนิดหน่อย ถ้าชอบเธอก็เอาไปขวดหนึ่ง”
หลินหยางโยนครีมแผลลายให้กับหวังเถียนเถียนอย่างสุ่มๆ หวังเถียนเถียนรับมา เห็นขวดสวยก็ชอบมาก เปิดแล้วเอามาดมที่ปลายจมูก พูดขึ้น “มันคืออะไร? ”
“ครีมแผลลาย ทาบนหน้ามีประโยชน์ต่อผิว ทำให้ขาวใสป้องกันความแก่”
หลินหยางแค่พูดคร่าวๆ นิดหน่อย หวังเถียนเถียนดวงตาเป็นประกายทันที ผู้หญิงชอบของเหล่านี้อย่างต้านทานไม่ได้ตลอดเวลา
“นายพูดจริงๆ ใช่ไหม?”
“แน่นอนสิ ขวดหนึ่งขายได้หลายหมื่น” หลินหยางตอบลวกๆ “ถ้าโกหกใครจะซื้อล่ะ”
“หลายหมื่น?” สีหน้าเรียบๆ ของหลินหยางดูไม่เสแสร้ง หวังเถียนเถียนส่งขวดกลับไปอย่างไม่เต็มใจนัก พูดขึ้น “งั้นคืนนายดีกว่า มันแพงเกินไป”
“อะไรเนี่ย ให้เธอไปแล้วฉันยังเอาคืนได้อีกเหรอ อีกอย่างก่อนหน้านี้เธอเดิมพันแพ้ฉัน ต่อไปเธอต้องออกกำลังกายบนเตียงกับฉันบ่อยๆ ช่วงนี้ก็ยังดี ถ้าสิบปีแปดปีเธอน่าเกลียดแล้ว ฉันจะไปมีอารมณ์นัดเธอออกมาไหม”
เห็นท่าทางหยอกล้อของหลินหยาง หวังเถียนเถียนเกือบโยนขวดใส่หน้าหลินหยาง แต่คิดถึงมูลค่าของครีมแผลลายนี้ ก็เสียดายเอาใส่เข้ากระเป๋าตัวเอง หันศีรษะกลับไปไม่ลืมที่จะจ้องเขม็งหลินหยาง
“เมื่อกี้นายหมายความว่าไง นายอยากเล่นกับฉันสิบปีแปดปีหรือนานกว่านั้นเหรอ?”
“เฮ้……เปล่าๆ ก็แค่ช่วงนี้ เธอแต่งงานไปแล้วฉันก็ไม่ไปยุ่งกับชีวิตปกติสามีภรรยาของเธอหรอก” หลินหยางรีบแก้ตัว
“เฮอะ ฉันขอท้า” หวังเถียนเถียนกระดกปากขึ้น ดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ จู่ๆ หน้าก็แดง มองหลินหยางแล้วพูดขึ้น “แต่ถ้าในอนาคตแต่งงานไปแล้วฉันอยากมาหานาย นายห้ามปฏิเสธนะ”
หลินหยางฟังแล้วก็หัวใจแกว่ง พยักหน้าตอบรับ “ไม่มีปัญหา ไม้กระบองสีทองรอคอยจุดหมายปลายทางของมันอยู่ตลอด”
“พูดให้มันน้อยๆ หน่อย เมื่อไหร่จะพาฉันออกไปเดินเล่น? พรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว” หวังเถียนเถียนมองหลินหยางก่อนถามขึ้น
“ฉันจะทำอาหารให้เธอกิน กินแล้วค่อยออกไปเดินเล่น”
หลังจากทั้งคู่กินข้าวแล้ว ตามหลินหยางเดินในหมู่บ้าน หวังเถียนเถียนไม่ค่อยมาชนบท มองดูวิวทิวทัศน์รอบข้างเหมือนเด็กที่อยากรู้อยากเห็น
ชนบทธรรมดา ถ้าไม่มีภูเชาสูงและต้นไม้ลำธาร ก็ยากมากที่จะมีสถานที่แหล่งท่องเที่ยว หวังเถียนเถียนแค่มองอย่างไม่สนใจ ตอนหกโมงก็ร้องอยากกลับแล้ว
“พี่หลินหยาง! ” ขณะที่ทั้งคู่กำลังกลับไป ก็มีสองเสียงเรียกอย่างประหลาดใจดังขึ้น
หลินหยางหันศีรษะกลับไปมอง ก็คือลั่วหยิ่งและหู่จื่อที่ช่วยตนขุดหญ้าชุ่มชื้น
“ลั่วหยิ่ง หู่จื่อ ช่วงนี้สบายดีไหม? ” หลินหยางยิ้มทักทาย
“ดีมากเลย พี่หลินหยางไม่กลับมาตั้งนาน ไม่รู้ว่าดูแลหญ้าชุ่มชื้นนั่นผิดวิธีหรือเปล่า ร้อนรนใจจะตายอยู่แล้ว พี่รีบไปที่บ้านฉันดูหน่อยว่าสมุนไพรใช้ได้ไหม ถ้าใช้ไม่ได้ก็จะเสียเวลาไปเปล่าๆ” ลั่วหยิ่งหุนหันพลันแล่นดึงมือหลินหยางพูดขึ้น
“ใช้ได้ ฉันว่าคุณภาพมันยังใช้ได้ เธอทำได้ดี จริงสิ เธอสองคนขุดหญ้าชุ่มชื้นนี้เท่าไรแล้ว? ” หลินหยางยิ้มถาม
“พ่อแม่ช่วยฉันเมื่อไม่กี่วันก่อน วันก่อนนับพอแล้ว กลัวว่าจะดูแลหญ้านี้ล้มเหลว เลยขุดกับหู่จื่อไม่กี่วัน” ลั่วหยิ่งยิ้มพูด
หลินหยางได้ยินแล้วก็ดวงตาร้อนผ่าว ความเรียบง่ายของคนในชนบทค่อยๆ สะท้อนให้เห็นทีละนิด
“ต่อไปไม่ต้องขุดแล้ว ฉันใช้มันไม่มากนัก” หลินหยางนึกถึงหญ้าชุ่มชื้นกองนั้นที่บ้าน เพียงพอสำหรับการใช้ของตัวเอง
“ไม่เก็บอีกเหรอ? ถ้าขุดแม่น้ำ ก็จะหาหญ้านั้นไม่เจอแล้วนะ” ลั่วหยิ่งเตือน
หลินหยางได้ยินแล้วก็ตกใจ ตัวเองเพิกเฉยกับปัญหานี้จริงๆ ด้วย ตัวเองก็ได้ยินมาตั้งนานแล้วว่าแม่น้ำทางนั้นอาจจะขุดขึ้นมาใหม่ บางทีอาจจะเป็นปีหน้า ถ้าตัวเองไม่ได้จัดการให้เร็วขึ้น ต่อไปอยากจะหาหญ้าชุ่มชื้นก็ไม่ง่ายขนาดนั้นแล้ว
ช่วงเวลาหนึ่ง มีแผนการสร้างฐานการเพาะปลูกหญ้าชุ่มชื้น และดำเนินการที่ใจกลางเมืองหลินหยาง
“อย่าเพิ่งรีบขุด รอสักสองสามวันฉันจะดูว่าสร้างอะไรเฉพาะขึ้นมาเพาะเลี้ยงหญ้าชุ่มชื้นนี้ได้ไหม ถึงตอนนั้นก็ไม่ต้องกังวล” หลินหยางยิ้มพูด
“งั้นก็ได้ พี่หลินหยาง ต่อไปมีอะไรให้ช่วยก็เรียกฉันได้ทันทีนะ” ลั่วหยิ่งตบหน้าอกอย่างมั่นใจ
มองทรวงอกที่เป็นรูปร่างแล้ว มันสั่นสะเทือนตอนที่เธอตบมัน ดวงตาหลินหยางจ้องมอง
“จริงสิ นี่หวังเถียนเถียน พวกเธอเรียกเธอว่าพี่เถียนเถียนก็ได้” หลังจากหลินหยางแนะนำทั้งสามให้รู้จักกันแล้ว ก็เดินไปในบ้าน
ส่งสองสาวแล้ว หลังจากหลินหยางบ้าคลั่งกับหวังเถียนเถียนทั้งคืน ทั้งคู่ก็หลับสนิท
เช้าตรู่วันต่อมา หลินหยางตื่นเป็นปกติ หลังจากทำการฝึกมวยหนึ่งชุด ก็นำครีมแผลลายทั้งหมดเข้าไปในรถ แล้วเริ่มทำอาหารเช้า
หลังจากทั้งคู่ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ก็เป็นเวลาสิบโมง
“เธอเก็บของให้เรียบร้อย เราจะกลับแล้ว” หลินหยางยิ้มพูด
หวังเถียนเถียนอยู่ในชนบทมากพอแล้ว ต้องการเครื่องปรับอากาศก็ไม่มี ต้องการอินเทอร์เน็ตก็ไม่มี ก็ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกและสิ่งบันเทิงอื่นๆ แล้ว ได้ยินคำพูดหลินหยาง ก็รีบกลับไปเก็บของ
หลินหยางรอหวังเถียนเถียนด้านนอก โทรศัพท์ตัวเองก็ดังขึ้น
“จินฟ่ง เป็น……”
“นังแพศยาแกกล้าแจ้งตำรวจเหรอ ฉันจะตีแกให้ตาย!”
“ปัง!”
หลังจากได้ยินเสียงแสบแก้วหูของผู้หญิง ดูเหมือนโทรศัพท์ของจ้าวจินฟ่งจะถูกแย่งไป จากนั้นก็ตกลงพื้นแล้วพัง
หลังจากได้ยินสัญญาณไม่ว่างของโทรศัพท์ หลินหยางอึ้งไปหนึ่งวินาที รีบควักกุญแจรถออกมา มองหวังเถียนเถียนที่เดินออกมาจากห้อง ดึงแขนเธอแล้วเดินออกไปข้างนอก
“หลินหยาง นายเป็นบ้าอะไร กระชากฉันเจ็บหมดแล้ว! ” ถูกหลินหยางกระชากโดยฉับพลัน หวังเถียนเถียนก็ร้องออกมา
“อย่าเพิ่งพูด รัดเข็มขัดให้เรียบร้อย! ” หลินหยางตะโกนด้วยใบหน้าบูดบึ้ง รีบสตาร์ทรถ
เห็นหลินหยางหน้าเคร่งเครียด ท่าทางเคร่งขรึมค่อนข้างน่ากลัว หวังเถียนเถียนไม่กล้าส่งเสียงใดๆ เพราะความน่าเกรงขามของหลินหยาง รีบรัดเข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็ว
หลินหยางเลี้ยวอย่างรุนแรง หลังจากเข้าเกียร์อย่างรวดเร็วก็เหยียบคันเร่งทันที รถก็พุ่งออกมาเหมือนลูกศร
“อ๊า!” เนื่องจากได้รับแรงเฉื่อย หวังเถียนเถียนโน้มตัวไปข้างหน้า ยังดีที่มีเข็มขัดนิรภัย ไม่อย่างนั้นจะกระแทกกับกระจกหน้ารถจริงๆ
“นั่งนิ่งๆ!” หลินหยางเตือน แต่ไม่ได้คลายเท้าที่เหยียบคันเร่ง ขับผ่านถนนเล็กๆ ในชนบทไป
คุณภาพรถยนต์ระดับไฮเอนด์ของเบนซ์นี่ดีจริงๆ การต้านแรงกระแทกค่อนข้างดี ทำให้หวังเถียนเถียนถือว่านั่งได้อย่างสบาย เพียงแต่หลินหยางขับรถเร็วขนาดนี้บนถนนแบบนี้ ใบหน้าเล็กของหวังเถียนเถียนก็ยังตกใจกลัวจนซีดอยู่
“หลินหยาง นายขับช้าลงหน่อย!” เสียงหวังเถียนเถียนติดร้องไห้เล็กน้อย
“เธอวางใจได้ ฉันควบคุมความเร็วได้เป็นสองเท่า เธอนั่งอยู่ในรถอย่างสบายใจ แต่จินฟ่งเหมือนกำลังโดนรังแกอยู่ เราต้องรีบไป!”
“จริงสิ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา รีบแจ้งตำรวจเร็ว! ” หลินหยางคำราม
หวังเถียนเถียนก็ไม่ได้เพิกเฉย รีบควักโทรศัพท์ออกมาทันที โทรไปสายด่วนตำรวจ
“สำนักงานตำรวจใช่ไหมคะ ที่ร้านซักรีดเซียงจี้ถนนทางตะวันตกมหาวิทยาลัยแพทย์ มีคนถูกปล้น พวกคุณรีบไปเร็วๆ!” หลินหยางตะโกนใส่ไมโครโฟน
ทางนั้นสอบถามง่ายๆ อีกสองประโยค แล้วรีบวางสายไป
หลังจากแจ้งตำรวจแล้วหลินหยางก็ยังไม่ผ่อนคลาย ก่อนหน้านี้รับโทรศัพท์จากจ้าวจินฟ่ง สถานการณ์ทางนั้นไม่ค่อยดีอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนมีการต่อสู้เกิดขึ้นแล้ว
“ฉันไม่สนว่าแกเป็นใคร ถ้ากล้าแตะต้องจินฟ่งแม้แต่ปลายนิ้ว ฉันจะทำให้แกตายดีกว่ามีชีวิตอยู่! ” หลินหยางพูดอย่างเย็นยะเยือก พลังอำนาจอันน่าตกใจแผ่ออกมาจากร่างกายเขา
หวังเถียนเถียนที่นั่งอยู่ข้างๆ หลินหยาง แค่รู้สึกว่าร่างกายหนักอึ้งทันที มีความกดดันที่อธิบายไม่ถูกอยู่ในใจ เห็นหลินหยางที่กำลังจะระเบิดอยู่ในขณะนี้ หวังเถียนเถียนนอกจากหวาดกลัวในใจนิดหน่อยแล้ว รู้สึกตกหลุมรักกับนิสัยหลินหยางในตอนนี้จริงๆ
เดิมทีขับรถสามชั่วโมง ภายใต้สิทธิในการขับขี่ของหลินหยาง ไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงเมืองจินหลิงแล้ว กล้องจราจรบนถนนไม่รู้เยอะมากเท่าไร ถึงแม้หลินหยางจะสังเกตได้ตั้งนานแล้ว แต่สายเกินไปแล้วที่จะใส่ใจ เดาว่าครั้งนี้ตัวเองจะต้องถูกหักคะแนนใบขับขี่
“ถึงเมืองแล้ว หลินหยางช้าหน่อย!” หวังเถียนเถียนตะโกนใส่หลินหยาง
“เธอนั่งนิ่งๆ ก็พอ ไม่มีอะไรร้ายแรง! ” หลินหยางพูดเสียงทุ้ม ถึงแม้สีหน้าเย็นชาไม่แสดงถึงอารมณ์ใดๆ แต่ในใจก็กังวลมาก
ที่จริงแล้วหลินหยางอยากจะชะลอลงหน่อย แต่มองเห็นรถตำรวจคันหนึ่งตามอยู่ด้านหลังผ่านกระจกมองหลัง ถ้าโดนขวาง จะต้องทำตัวการเดินทางตัวเองล่าช้าแน่นอน
ถึงจะผ่านชั่วโมงเร่งด่วนไปแล้ว แต่ตอนนี้รถก็ยังไม่น้อย ถนนก็ค่อนข้างแออัด รถของหลินหยางเพิ่มความเร็วสูงถึงหนึ่งร้อยหกสิบ สร้างความวุ่นวายให้ใจกลางเมืองนี้
จิตวิญญาณของหลินหยางตึงเครียดสุดขีด หมุนพวงมาลัย เหยียบเบรกเบาๆ เหยียบคันเร่งอีกครั้ง! กระทำซ้ำๆ เคลื่อนไหวอย่างสวยงาม กรุยกรายเหมือนอยู่ในเกม ราวกับไม่มีใครอยู่ในใจกลางเมือง
คนเดินถนนที่เห็นหลินหยางขับรถก็อึ้งในพริบตาเดียว นี่มันย่านใจกลางเมือง ถึงแม้รถพยาบาลก็ไม่เคยขับเร็วขนาดนี้ ผู้เชี่ยวชาญคนนี้เป็นใคร เป็นไปได้อย่างไรที่จะขับเร็วปานนั้น!
บางคนอยากจะเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูป แต่เพิ่งเปิดฟังก์ชันกล้อง รถของหลินหยางก็ได้หายไปแล้ว
ปัญหาการขับรถเร็วในเมือง ก็ได้แพร่กระจายไปยังเมืองเจียงหลิงภายในไม่กี่ชั่วโมง บางคนสายตาดี ก็จำได้ว่าเป็นรถเบนซ์ แต่เลขทะเบียนรถนั้นมองไม่ทัน
ด้วยการขับรถอันบ้าคลั่งนี้ ในที่สุดหลินหยางก็มาถึงร้านซักรีดถนนทางตะวันตกมหาวิทยาลัยแพทย์
เมื่อเห็นประตูกระจกสองบานตรงกลางแตกเป็นเสี่ยงๆ หลินหยางก็หัวใจดำดิ่งลง ดูเหมือนเรื่องมันร้ายแรงกว่าที่ตัวเองคิดไว้
นิสัยของจ้าวจินฟ่งนั้นหลินหยางรู้ดี ดื้อรั้น หยาบคาย ไม่ยอมคน แต่ไม่เคยสร้างปัญหาเลย ดิ้นรนในสังคมเป็นระยะเวลายาวนาน ในทางกลับกันจ้าวจินฟ่งรู้จักปฏิบัติตนมาก ปกติจะไม่ก่อเรื่อง
แต่วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ หลินหยางคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ
หลังจากจอดรถหน้าประตูทางเข้า หลินหยางรีบลงจากรถแล้วตรงไปในบ้านทันที