ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่ 41 อยากลิ้มลอง
ตอนที่ 41 อยากลิ้มลอง
นายคือหลินหยางใช่ไหม? นายมานี่ซิ มองไปที่ไม่ไกลจากตัวเองนัก แท้จริงแล้วมีเงาสลัว ๆของคน ถ้าไม่มองให้ดีก็จะไม่รู้เลย
หลินหยางรู้ตัวว่าไม่สามารถหลบซ่อนได้ เดินตรงไปที่ข้างๆหลี่ซูเฟินอย่างเปิดเผย
เมื่อเข้าไปใกล้แล้ว เรือนร่างของหลี่ซูเฟินก็ตกอยู่ภายใต้สายตาของหลินหยาง ผิวของหลี่ซูเฟินไม่ขาวมากนักแต่ทว่ามีความเรียบเนียนเป็นอย่างมาก เนินสูงสองข้างอันอวบใหญ่สีม่วงออกดำของเมล็ดองุ่นแสดงให้เห็นว่าได้ผ่านประสบการณ์ออกรบมาอย่างโชกโชน
ภายใต้รูปร่างที่อวบอั๋น เขตป่าทึบปรากฏและหายไปอย่างเลือนราง หลินหยางเพียงแต่รู้สึกว่าปากของเขาแห้งนิดหน่อย สายตาจับจ้องไปยังเรือนร่างของหลี่ซูเฟินอย่างไม่ละสายตา
เมื่อเห็นหลินหยางมองมาที่ตน หลี่ซูเฟินก็ยิ้มขึ้นมาและเอ่ยถาม นายซ่อนตัวอยู่ตรงนั้นเพื่อแอบดูฉันหรอ?
“พึ่งกลับมาถึงหมู่บ้าน ก็ได้ยินเสียงประหลาดจึงออกมาดูหน่อย สุดท้ายก็เห็นคุณกับหนิวจือซู ตอนแรกฉันคิดจะเดินไปแต่ก็กลัวจะทำเสียงรบกวนพวกคุณ ก็เลยทนอยู่นิ่งๆตรงนี้ ท้องฟ้ามืดขนาดนี้ ฉันมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” หลินหยางพูดอย่างตรงไปตรงมา
“ห่างขนาดนั้นนายจะมองเห็นอะไร? ตอนนี้เข้ามาใกล้แล้วคงเห็นชัดขึ้นแล้วสิ?” หลี่ซูเฟินพูดพลางยิ้มขำ
หลินหยางได้ยินแต่ไม่ได้ตอบอะไรแสร้งทำเป็นเขินอาย
เมื่อเห็นหลินหยางคล้ายกับเขินอาย หลินซูเฟินรู้สึกสนใจเป็นอย่างมาก เธอมีใจที่จะหยอกล้อหลินหยาง เลยจัดพื้นที่เล็กๆให้หลินหยางนั่งลงบนกระสอบ เรือนกายขยับแนบชิดหลินหยางแล้วยิ้ม “อยากเห็นฉันมั้ย?”
เนินสูงสองข้างอันอวบใหญ่วางลงบนแขนของหลินหยาง หลินหยางสวมเพียงเสื้อแขนสั้นจึงรู้สึกถึงความเด้งตึงที่ส่งผ่านออกมาอย่างชัดเจน
หยางหลินพยักหน้าเลียริมฝีปาก “ป้าซูเฟินสวยขนาดนี้ ฉันต้องอยากดูแน่นอน” อิงตามลำดับอาวุโส จริงๆแล้วหยางหลินต้องเรียกเธอว่าป้า
เมื่อได้ยินที่หลินหยางพูด หลี่ซูเฟินก็รู้สึกชอบดีใจ ความรู้สึกในใจที่มีต่อหลินหยางก็เพิ่มมากขึ้น
หลี่ซูเฟินพูดด้วยน้ำเสียงต่ำเล็กว่า “จะไปสวยสู้สาวๆได้ยังไง” และขยับก้อนเนื้อสองข้างเสียดสีไปที่แขนของหลินหยางอีกครั้ง
หลินหยางหายใจถี่กระชั้นชิดเล็กน้อย คิดได้ว่าก่อนมาเหมือนจะซื้อเครื่องสำอางไว้หลายขวด จึงรีบไปหยิบกระเป๋าเป้แล้วพูดว่า “ป้าซูเฟิน ตอนผมไปในเมืองได้ซื้อเครื่องสำอางมาสองขวด ขวดนี้ป้าจางให้ผมช่วยซื้อมาให้ ส่วนขวดนี้ตอนแรกว่าจะเก็บเอาไว้ฝากคนอื่น วันนี้เจอป้าพอดีผมให้ป้าละกัน
ถึงแม้ว่าไม่ได้ซื้อมาแค่สองขวดแต่หลินหยางก็ไม่ได้พูดความจริง หยิบครีมบำรุงออกมาให้หลี่ซูเฟิน หลี่ซูเฟินรับไว้ในมือทันที
เครื่องสำอางเป็นของคู่กับผู้หญิง ภายใต้ยามราตรีที่มืดสลัว บรรจุภัณฑ์ที่ประณีตละเอียดอ่อนอยู่ในมือ บนใบหน้าของหลี่ซูเฟินแสดงออกมาถึงความประหลาดใจและดีใจ
แกะเปิดกล่องนำเอาครีมบำรุงข้างในออกมา มองดูขวดที่สวยประณีตซึ่งเป็นสีที่หลี่ซูเฟินโปรดปราน
เมื่อมองครีมบำรุงที่หลินหยางให้กับตน ดีงามกว่าคนก่อนๆที่เคยให้ของกับตนเอง หลี่ซูเฟินจึงถามอย่างระมัดระวังว่า “ของสิ่งนี้คงไม่ใช่ถูกๆใช่มั้ย”
“ขวดนึงก็แปดสิบกว่าหยวน” ไม่ถือว่าถูก แต่ของสวยงามก็ต้องให้กับคนสวยๆ ป้าซูเฟินสวยขนาดนี้ คู่ควรที่จะได้ใช้ของสิ่งนี้
ได้ยินที่หลินหยางพูด ในใจของหลี่ซูเฟินก็รู้สึกประหลาดใจมาก
เครื่องสำอางขวดนึงแปดสิบกว่าหยวน ผู้หญิงในหมู่บ้านน้อยคนนักที่จะใช้ ธรรมดาใช้ครีมไข่มุกขวดนึงไม่กี่หยวน ดีหน่อยก็ต้าเปา อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรคุณภาพดี
หลินหยางให้สิ่งของแก่ตนครั้งนี้ ไม่ถือว่ามีค่าอะไรมากนัก แถมหลินหยางก่อนหน้านี้ยังพูดอีกว่าของดีดีต้องมอบให้กับคนสวย ถูกนักศึกษาหนุ่มหลินหยางชื่นชมว่าหน้าตาสวย จิตใจของหลี่ซูเฟินก็ยิ่งมีความสุข
“แพงขนาดนี้ฉันคืนให้นายดีกว่า” หลี่ซูเฟินพูดอย่างเสียดาย พร้อมกับนำเอาขวดในมือยื่นให้กับหลินหยาง
“ผมบอกแล้วว่าให้ป้า จะเอาคืนได้ยังไง ผมเข้าเมืองครั้งนี้ไปรักษาคนคนนึง ช่วยชีวิตเขาไว้ เขาเลยให้เงินหนึ่งพันหยวน ยังไงแล้วก็มีคนให้เงินมา ผมซื้อให้ป้า ป้าก็รับไว้เถอะ” หลินหยางพูดโกหกเพื่อให้หลี่ซูเฟินรับของ
“นายไปในเมืองไม่กี่วันก็หาเงินได้หนึ่งพันหยวนแล้วหรอ?” เก่งเกินไปแล้ว หลี่ซูเฟินได้ยินดังนั้นก็ชื่นชมแล้วรับครีมบำรุงมาอย่างเบิกบานใจ
บิดเปิดฝาออก วางไว้ที่หน้าจมูกแล้วดมกลิ่น กลิ่นหอมโชยมา กลิ่นจางๆแต่ติดทน ซึมซ่านไปทั่วจิตใจ ยิ่งทำให้รู้สึกเบิกบานใจ
งั้นฉันเก็บไว้ละนะ หลี่ซูเฟินนำเอาครีมบำรุงวางไว้ข้างๆ จ้องมองไปที่หลินหยาง พบว่าเขากำลังจ้องมาที่หน้าอกของเธอ ใบหน้าอันหล่อเหลาแดงเล็กน้อย
“หลินหยาง ก้อนเนื้อกลมสองอันนี้ ยังดูดีอยู่มั้ย?” หลี่ซูเฟินถามด้วยเสียงเล็ก
“แน่นอนว่าดูดี ใหญ่ขนาดนี้ ยังไม่หย่อนคล้อย ใครเห็นก็อยากจะลองชิม” หลินหยางพินิจพิเคราะห์จุดยอดสีดำนั้น ในใจก็คาดเดาว่าหลี่ซูเฟินแท้จริงแล้วโดนคนอื่นกินมากี่คนแล้ว
“นายนี่ช่างพูด นายดูมันก็มีหย่อนคล้อยบ้าง” หลี่ซูเฟินพูดอย่างเขินอาย
อายุเท่าป้าสามารถดูแลรักษาได้ขนาดนี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว หลินหยางได้พูดอธิบาย
“หลินหยาง วันนั้นเห็นนายใส่กางเกงในใหญ่ๆเดิน ข้างในนั้นนูนนูน อันนั้นของเธอคงจะใหญ่มากใช่ไหม?” หลี่ซูเฟินถามด้วยเสียงเล็กๆขณะที่สายตาก็มองไปที่บนขาของหลินหยาง
แม้ว่าหลินหยางจะใส่กางกงยีนส์แต่ก็ยังปกปิดรูปทรงข้างในไม่มิด เมื่อมองไปยังสิ่งสิ่งนั้นจิตใจก็เกิดการปลุกเร้า หัวใจของหลี่ซูเฟินก็เต้นอย่างต่อเนื่อง พึ่งทำกับหนิวเหิงมาครึ่งวันก็ยังไม่ผ่อนคลาย ครั้งนี้อาจจะต้องให้หลินหยางมาลองชิมความสดใหม่ดู
ก้มหน้ามองระหว่างขาของตัวเอง หลินหยางพูดด้วยเสียงเบาๆว่า “ใหญ่ไม่ใหญ่ผมจะไปรู้ได้ยังไง ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงชอบขนาดแบบไหน”
“ผู้หญิงที่นายเคยเล่นด้วย ไม่เคยชมนายว่าสุดยอดหรอ?” หลี่ซูเฟินถามพลางยิ้ม “นายคงยังจะไม่บริสุทธิ์อยู่หรอกนะ”
ผม……หลินหยางแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
เมื่อเห็นหลินหยางแสดงออกอย่างเก้อเขิน หลี่ซูเฟินก็แน่ใจแล้วว่าหลินหยางบริสุทธิ์จึงเอามือทั้งสองข้างโอบกอดหลินหยาง หน้าอกอันอวบอิ่มลดลงต่ำอยู่บนแขนของหลินหยาง
ลมหายใจอุ่นๆรดลงบนใบหน้าของหลินหยางแล้วพุดว่า “ยังไม่เคยลูบคลำของผู้หญิงใช่ไหม? อยากมาลูบคลำป้าไหม?”
หยางหลินพูดด้วยเสียงเบาๆ “แบบนี้ไม่ค่อยดีมั้ง”
มีอะไรไม่ค่อยดีหรอ? ป้ารับปากนายแล้วไม่ใช่หรอ? หลี่ซูเฟินดึงมือของหลินหยางวางไว้ที่บนก้อนเนื้อนุ่มๆ ลมหายใจถี่กระชั้นพลางพุดว่า “หลินหยาง คลำมันสิ”
ความรู้สึกบนมือที่ออกมาอย่างยอดเยี่ยมนั้น หลินหยางทนไม่ไหวที่จะใช้สองมือคลึง หลินหยางนั้นชอบมากจนอดใจวางไม่ลง
เนื่องจากฝึกซ้อมบทหลงเฟิ่งเจว๋ จึงนำเอาการดึงดูดผู้หญิงมาใช้ หลินหยางลูบคลำไปมาง่ายๆ ลมหายใจของหลินซูเฟิงก็ถี่กระชั้นขึ้นมา แล้วเรืองร่างก็เข้ามาอยู่ในอ้อมอกของหลินหยาง เพลิดเพลินไปกับการคลึงเค้าของหลินหยาง
พึ่งถูกหนิวเหิงทำให้เกิดอารมณ์อันเร่าร้อน ตอนนี้ก็ถูหลินหยางยั่วยุออกมาอีกทั้งหมด รับรู้ถึงน้ำที่กำลังไหลออกมาดั่งลำธารเล็กๆ หลี่ซูเฟินเขินอายจนหลับตาปี๋ มือขวากลับยื่นลึกลงไปข้างล่าง
เสียงร้องค่อยๆออกมาอย่างกระชั้น ราวกับการปลุกอารมณ์ของยา
สองมือน้อยของหลี่ซูเฟินเริ่มที่จะลูบคลำไปทางหลินหยาง เมื่อสัมผัสกับบางอย่างผ่านกางเกงยีน หัวใจของเธอก็สั่นอย่างรุนแรง
หลี่ซูเฟินหันมาถอดเข็มขัดของหลินหยางออก ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ดึงกางเกงของหลินหยาง หลินหยางก็ไม่คัดค้าน ปล่อยให้หลี่ซูเฟินทำ
ด้วยอารมณ์เร่าร้อนที่ยากจะอดใจที่มีอยู่แล้วของหลี่ซูเฟินเธอถอดกางเกงของหลินหยางออกอย่างเร็วไว และเมื่อดึงกางเกงในออกนั้น สายตาก็จ้องมาอย่างประหลาดใจแล้วพูดว่า “หน้าตามันเป็นแบบนี้หรอ! ไม่เคยเห็นใครใหญ่เท่านี้มาก่อน”
ทำไมหรอ ป้าไม่ชอบหรอ? หลินหยางถามพลางยิ้ม
“ฉันรักจะตายอยู่แล้ว” หลี่ซูเฟินพูดอย่างใจสั่น หลังจากนั้นก็ยื่นมือออกไปจับไว้ในมืออย่างเร็ว
เมื่อกำลังเพลิดเพลินไปกับความสบายและสดชื่น หลินหยางและหลี่ซูเฟินก็หล่นลงมาที่พื้นทั้งคู่ หลินหยางก็ลูบคลำไปยังข้างล่างของหลี่ซูเฟินเช่นกัน
ด้วยความอดใจไม่ไหวของหลี่ซูเฟินเพียงแค่ถูกหลินหยางทำไปมาอยู่ชั่วขณะเดียว ก็ร้องเรียกด้วยใบหน้าอันแดงก่ำ “หลินหยาง อย่าคลำอีกเลย รีบชิมเร็ว”
ความรู้สึกที่เอิบอิ่มค่อยๆปรากฏจนเรียกได้ว่าหลายปีที่ผ่านมาไม่มีอะไรที่จะทำให้หลี่ซูเฟินรู้สึกเหมือนเติมเต็มได้ขนาดนี้
ในเวลาไม่นาน พื้นที่ในไร่ข้าวโพดก็อบอวลไปด้วยบรรยากาศของอารมณ์รัก
หนึ่งชั่วโมงต่อมา หลินหยางและหลี่ซูเฟินก็อ้าปากค้างลมหายใจแรงกระชั้น ร่างกายของหลี่ซูเฟินไร้เรี่ยวแรงแล้ว ไม่มีแม้แต่แรงจะโอบกอดหลินหยาง แต่เธอไม่ยอมให้หลินหยางลงจากเรือนร่างของตน
หลี่ซูเฟินทำตาเยิ้มอ่อนหวานมองไปทางหลินหยาง แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนหวานปนกระเส่า “หลินหยาง ลูกวัวของนายช่างน่าประทับใจจริงๆ สามารถทำให้ฉันขึ้นสวรรค์ได้”
“ ป้า ฝีมือของป้าก็ยอดเยี่ยมมาก ป้าเคยทำกับผู้ชายมากี่คนแล้ว” หลินหยางยังไม่ยอมลงจากตัวแล้วคว่ำหน้าลงไปถามที่ข้างหูของหลี่ซูเฟินเบาๆ
“ก็ไม่กี่คน แต่ผู้ชายในหมู่บ้านของเรา ดูแล้วถือว่าแข็งแรงบึกบึนดี ก็ถือว่าฉันได้ประสบการณ์” หลี่ซูเฟินพูดขณะที่อยู่ใต้เรือนร่างของหลินหยาง
หลินหยางได้ยินดังนั้นก็แอบต่อว่าในใจ ผู้ชายในหมู่บ้านถึงแม้จะมีไม่มากแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะนับได้ภายในเวลาอันสั้น ถ้าเป็นแบบนี้ แสดงว่าหลี่ซูเฟินคงเคยมีอะไรกับผู้ชายไม่ต่ำกว่าแปดคน
นายคงไม่คิดว่าป้ามั่วไปทั่ว ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีหรอกนะ? หลี่ซูเฟินถามด้วยเสียงเบาๆพร้อมกับมือที่ลูบไล้ไปยังแผ่นหลังของหลินหยาง
“จะเป็นไปได้ยังไง ป้าสวยขนาดนี้ ไม่ชอบก็ช้าไปแล้ว จะมารังเกียจป้าได้ยังไง” ถึงแม้ในใจหลินหยางจะแอบด่าแต่ภายนอกก็ยังแสดงออกหวานราวกับน้ำผึ้ง
จริงหรอ? หลี่ซูเฟินได้ยินดังนั้นหัวใจก็ฉ่ำหวาน ยื่นริมฝีปากอันแดงก่ำของเธอไปประกบติดกับริมฝีปากของหลินหยาง สองคนจูบกันอย่างดื่มด่ำในทันทีทันใด ภายใต้ยามราตรี พื้นที่ทั้งหมดของป่าข้าวโพดก็ปรากฏให้เห็นถึงอารมณ์รักที่ลึกซึ้ง
ได้ประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมจากหลินหยางแล้ว หลังจากที่ทั้งสองคนจัดการแต่งตัวตนเองอย่างเหมาะสมแล้ว หลี่ซูเฟินพูดพลางยิ้ม “ต่อไปถ้าคิดถึงเรื่องอย่างว่า ฉันก็จะไปหานายนะ ให้ตายเถอะ คนในหมู่บ้านที่ทำฉันอยากได้อีกครั้งมีน้อยมาก คิดไม่ถึงว่าลูกวัวของนายอันนี้ คืนนี้ทำให้ป้าสำเร็จไปแล้วถึงหกครั้ง”
เมื่อกลับไปคิดถึงความสุขที่ผ่านมาเมื่อสักครู่นี้ หลินหยางถึงกับยิ้ม
ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้ว คนในหมู่บ้านเพียงแค่ท้องฟ้ามืดลง ปกติก็จะไม่ออกมาข้างนอกแล้ว ถึงแม้ว่าจะอยู่ในบ้านแต่ก็ยังไม่นอน คาดว่าก็น่าจะปิดประตูอยู่ในห้องทำเรื่องอย่างว่า
ในหมู่บ้านที่สงบเงียบ ทั้งสองคนก็เดินเข้ามาในหมู่บ้านอย่างไม่เกรงกลัวเลยว่าจะมีคนมาพบเห็น ทั้งสองบอกลาแล้วกลับบ้านของตัวเอง
บ้านของหลินหยางอยู่ใกล้กับบ้านป้าเซี่ยผิง เมื่อหลินหยางเปิดประตูห้องเดินเข้ามาในลานบ้าน หูก็ได้ยินเสียงครางออกมาเป็นระยะจากข้างบ้าน
เสียงนั้นเป็นเสียงที่คล้ายกับทั้งเจ็บและทั้งมีความสุข หลินหยางรับรู้ได้โดยธรรมชาติว่าพวกเขากำลังทำอะไร นึกได้ว่าพี่หวางเฉียงกลับมาแล้ว คงกำลังทำงานอย่างขันแข็งบนร่างของป้าเซี่ยผิง
กลับมาถึงบ้านของตัวเอง หลังจากเอากระเป๋าเป้วางแล้วก็ไปอาบน้ำ ทำอะไรไม่ได้มากก็มานั่งไคว่ห้างลงบนเตียงครุ่นคิดบทหลงเฟิงเจว๋
วันนี้พลอดรักกับสาวมาสามคน ร่างกายสะสมพลังงานไม่น้อย หลินหยางค่อยๆขัดเกลาหล่อหลอม แล้วศักยภาพก็พัฒนาอย่างต่อเนื่อง
เช้าตรู่วันถัดมา เมื่อแสงอาทิตย์แรกอรุนแทรกผ่านความมืดมิดในกลางคืน หลินหยางค่อยๆลืมตา แสงแลบแยงมาที่รูม่านตา และถอนหายใจออกมายาวๆ
หลังจากที่เพลิดเพลินกับกำลังที่มีในตอนนี้อยู่ซักพัก ถึงแม้ว่ายังเป็นแค่ขั้นแรก แต่ก็สัมผัสได้ถึงการเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เชื่อว่าอีกไม่นานก็จะสามารถเข้าสู่ช่วงระดับกลาง
เมื่อหลินหยางตื่นนอนแล้ว เขาก็เริ่มฝึกซ้อมชกมวยที่ลานบ้าน หลายวันนี้ไปเมืองเจียงหลิงมา แต่ว่าก็ไม่ได้หยุดซ้อมบทหลงเฟิงเจว๋ แต่ว่าทักษะบทหลงเถิงฟิ่งอู่ก็ยังขาดไปเล็กน้อย
ครั้งนี้หลินหยางตัดสินใจฝึกซ้อมนานอีกหน่อย ชดเฉยที่ไม่กี่วันผ่านมาได้ละเลยไป
ครั้งนี้หลินหยางชกมวยตั้งแต่ห้าโมงถึงแปดโมงเช้าถึงจะหยุด ตอนนี้หลินหยางเหงื่อแตกไปทั่วทั้งตัว