ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่20 แสดงความสามารถ
ตอนที่20 แสดงความสามารถ
การเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วเช่นนี้ ความสง่างามที่แสดงออกมา ทำให้หัวใจของหลินหยางนั้นเต้นแรงขึ้น
“ได้” หลินหยางพยักหน้า
“รวมกับอีกสองขวดที่อยู่ในกระเป๋าของเธอด้วย ราคาเท่าไหร่” เซี่ยหลินหลินเอ่ยถามอย่างตรงประเด็น
“ยานี้ มีสมุนไพรที่หายากอยู่หลายชนิด ดังนั้นต้นทุนจึงสูงมาก วิธีการก็ค่อนข้างยุ่งยากเช่นกัน ผมมีแค่เพียงห้าขวด ขวดหนึ่งจะได้เพียงค่าฝีมือเท่านั้น เพราะฉะนั้นราคาขวดละสองหมื่น”
ดูแล้วคฤหาสน์หลังนี้นะจะมีมูลค่าสูงพอสมควร แล้วอีกอย่างเซี่ยหลินหลินก็ดูไม่ได้เป็นคนที่ขาดแคลนทรัพย์สินเสียเท่าไหร่ หลินหยางจึงเอ่ยบอกไปในราคาที่เขาเองค่อนข้างจะคาดหวังเช่นนั้น
“ขวดละสองหมื่น?” เซี่ยหลินหลินมองหลินหยางด้วยความตกใจ
“ครีมแผลลาย นั้นราคาสูง ประสิทธิผลออกมาก็ดี เพราะไม่เพียงแต่จะรักษารอยแผลเป็นให้หายไป ยังดีต่อผิวพรรณด้วย จะช่วยทำให้ผิวขาว เนียนนุ่ม ป้องกันความชรา และพวกรอยตีนกา และที่สำคัญคือเป็นสิ่งที่ทำมาจากธรรมชาติ จะไม่มีผลข้างเคียงอย่างแน่นอน หากคุณรู้สึกว่ามันแพง คุณซื้อเพียงแค่สองขวดก็พอใช้แล้ว” หลินหยางเองก็พยายามที่นะนำเสนอสรรพคุณผลิตภัณฑ์ยาของตัวเอง
“ฮ่าๆ…” เมื่อได้ฟังสิ่งที่หลินหยางบอกแล้วนั้น เซี่ยหลินหลินก็หัวเราะขึ้นมาแล้วมองไปยังหลินหยาง พบว่าเด็กคนนี้หน้าตาก็ถือว่าใช้ได้ และตัวเขาก็มีจุดที่ทำให้คนหลงใหลได้ไม่ยาก
“คุณหัวเราะอะไรหรือ?”
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันบอกว่าแพงตอนไหนกัน ฉันเอาทั้งห้าขวดนี้แหล่ะ ตอนแรกฉันนึกว่าเธอจะขายขวดละหนึ่งแสนเสียอีก ห้าขวดก็ห้าแสน แต่นี่เธอต้องการเพียงแค่แสนเดียวเองหรือ”
เธอมองหลินหยางอย่างครุ่นคิด ราวกลับกำลังจะเยาะเย้ยเพื่อทำให้เด็กคนนี้โมโห
หลินหยางอดกลั้นกับความมุทะลุของเขาอย่างยิ่ง เพียงแค่เอ่ยเรียบๆตอบกลับเธอไป “หนึ่งแสนเป็นราคาที่ผมคาดหวังไว้ตอนแรก หากได้ตามนั้นก็ถือว่าไม่เลวแล้วครับ ผมเห็นว่าที่คุณมีอาการเงียบๆอัดอั้นตันใจเช่นนี้คงเป็นเวลานานพอสมควร ผมไม่รู้ว่าแพทย์ที่มารักษาคุณเขาจะให้ข้อสรุปว่าอย่างไร แต่สำหรับทางการแพทย์แผนจีนนี้ เป็นเพียงแค่เพราะทางเดินเลือดลมอุดตัน ทำให้จิตใจของคุณมืดมนเพียงเท่านั้นเอง แค่ดูแลรักษาปรับสภาพให้เหมาะสม ก็สามารถรักษาได้ พอดีกับที่ผมเองก็เป็นแพทย์แผนจีน หากคุณยินยอมล่ะก็ ผมสามารถช่วยคุณได้”
ถึงแม้ว่าเซี่ยหลินหลินจะอยู่ในสภาพเช่นนั้นมาเป็นปี แต่เรื่องที่เกิดระหว่างนั้น ใช่ว่าเธอจะไม่รับรู้ ตัวเธอเป็นโรคซึมเศร้า ทำให้ใครบางคนในเมืองเจียงหลิงแห่งนี้สบายใจได้
และเมื่อเธอได้ยินในสิ่งที่หลินหยางบอกกับเธอดังนั้น แววตาของเซี่ยหลินหลินก็เป็นประกายขึ้น มองไปยังหลินหยางแล้วเอ่ยกับเขา “หาได้ผล รวมกับค่ายา ฉันให้เธอห้าแสน เธอจะทำไหม?”
ในใจของหลินหยางถึงกับกระตุก เดิมทีเขาเพียงคิดว่าจะรักษาให้เธอโดยไม่คิดเงินเสียด้วยซ้ำ นึกไม่ถึงเลยว่าจู่ๆจะมีเงินห้าแสนหล่นมาทับเขาเช่นนี้ ชีวิตคนเรา ในความโชคร้ายมักจะมีความโชคดีแฝงอยู่เสมอ
“ได้ครับ”
“ฉันชื่อเซี่ยหลินหลิน ยังไม่รู้จักชื่อของเธอเลย” เธอเอ่ยถาม
“หลินหยาง”
“ไม่รู้ว่าคุณหมอหลินหยางจะว่างเมื่อไหร่?”
“ถ้าคุณสะดวก ตอนนี้เลยก็ได้ครับ ทะลุช่องทางเส้นเลือดลมของคุณได้แล้วนั้น คุณจะได้หลับสบาย ตื่นขึ้นมาก็จะกลับสู่สภาพเหมือนก่อนหน้านี้”
“ถ้าเช่นนั้นตอนนี้เลยก็แล้วกัน” จางฟางที่ยืนอยู่ข้างๆจึงรีบเอ่ยขึ้น เธอที่เป็นพี่เลี้ยงของตระกูลนี้ดูแลเซี่ยหลินหลินมาเป็นสิบกว่าปี จึงมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อคุณหนูของเธอ
“การรักษาจะต้องถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออก เพื่อสะดวกในการฝังเข็ม”
เมื่อได้ยินที่หลินหยางบอกดังนั้น จางฟางถึงกับถลึงตาใส่เขา เมื่อครู่เจ้าเด็กคนนี้ยังจับหน้าอกเธอไปถึงสองครั้ง ครั้งนี้คงไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบพวกเธอหรอกใช่ไหม?
จ้องไปยังดวงตาของหลินหยางแล้วนั้น เซี่ยหลินหลินจึงพยักหน้าเป็นการตอบรับ “ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มเลยเถอะ”
ว่าแล้วเธอก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออก เนินอกของคนที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆปรากฏให้เขาได้เห็น
เซี่ยหลินหลินใส่เสื้อชั้นในสีดำ ผ้าสีดำที่คาดไว้นั้นทำให้ภูเขาสองลูกนั้นเบียดอยู่ด้วยกัน
ช่องว่างเต็มไปด้วยยอดเขาสองลูกที่กำลังเบียดเสียดกันอยู่ ความเนียนขาวของภูเขาทั้งสองยิ่งดึงดูดสายตายิ่งนัก ทำให้สายตาของหลินหยางจ้องมองไปยังบริเวณนั้นในทันที
“คุณหมอหลินหยาง ชุดชั้นในต้องถอดด้วยไหม?” เซี่ยหลินหลินเอ่ยถาม
“ถอดครับ” เขาตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล
“แล้วกางเกงล่ะ?”
“หากคุณยอมล่ะก็ ผมก็ไม่ขัดอะไร”
“นับว่าคุณเป็นคนซื่อสัตย์ดี” เซี่ยหลินหลินมองเขากลับ แล้วนั่งลงบนเตียง ถอดชุดชั้นในของตัวเองออกแล้วโยนลงไปข้างๆเตียง เดิมทีที่ตั้งสูงตระหง่านตอนนี้ภูเขาตรงหน้าเขาเด้งออกมาปรากฏให้เห็นแล้ว
ยอดเขาที่อวบแน่น ขาวอมชมพู เป็นร่างเปลือยเปล่าที่น่าดึงดูดใจยิ่งนัก
และเมื่อไม่มีชุดชั้นในบดบังแล้วนั้น ภูเขาสองลูกที่ตั้งอยู่ กลมเต็มวง ด้านบนที่มีเม็ดไข่มุกสีชมพู หลินหยางมองดูด้วยหัวใจที่เต้นแรงยิ่งขึ้นไปอีก
“ดูพอแล้วหรือยัง?” เซี่ยหลินหลินเอ่ยถาม
“คุณเดาสิ” เขาไม่ตอบ แต่หันกลับไปหยิบกล่องเข็มในกระเป๋าเป้ออกมา
“อาจางฟาง อาไปโอนเงินให้เขาเถอะค่ะ โอนให้เขาแสนเดียวก่อน รอให้ฉันหายดีแล้ว ค่อยโอนยอดที่เหลือให้เขา คุณหมอหลินหยาง แบบนี้คุณคงไม่ว่าอะไรนะ?” เซี่ยหลินหลินสั่งด้วยน้ำเสียงไม่ดังนัก
“ไม่มีปัญหา” หลินหยางตอบกลับไปอย่างสบายใจ
“แล้วนี่…” จางฟางที่มองเขาอย่างลังเล ในใจเขารู้สึกหดหู่ ทำไมมองเขาเหมือนราวกับเขาเป็นหมาป่าอย่างนั้นล่ะ? คนอย่างเขานี่น่าสงสัยขนาดนั้นเลยหรือ?
“ไปเถอะค่ะ ไม่เป็นอะไรหรอก” เซี่ยหลินหลินเอ่ยพลางโบกมือ จางฟางลอบถอนหายใจออกมา แล้วจ้องมองไปยังหลินหยางอย่างเป็นการเตือนเขาไว้ ก่อนที่จะออกจากห้องไป
“ให้เขาออกไปแบบนั้น คุณไม่กลัวผมล่วงเกินคุณหรือ?” หลินหยางเอ่ยถาม
“เธอกล้าไหม?” เธอมองเขากลับไปอย่างครุ่นคิด อย่างเขาแม้แต่ยาที่เขาจะขาย ยังไม่กล้าจะเรียกราคาสูงๆเลย แล้วจะกล้ามาเอาเปรียบเธออย่างนั้นหรือ?
ไม่นานเซี่ยหลินหลินต้องเบิกตากว้าง มองไปยังแววตาของหลินหยางที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน
แต่มือของหลินหยาง ณ เวลานั้นได้วางอยู่บนภูเขาข้างหนึ่งของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จัเอ้อหนิว่างเบามือ ก้อนเนื้อนุ่มๆขาวเนียนนั้นถูกเขาบีบเสียจนค่อยๆเปลี่ยนรูปร่าง
“ไม่ต้องมอง แบบนี้สะดวกต่อการรักษา” เขามองกลับไปด้วยความพอใจ
“เธอ!” สีหน้าของเซี่ยหลินหลินเต็มไปด้วยความโมโห
“ถ้าพูดอีก ผมก็จะบีบหน้าออกคุณแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆนะ” เขาเอ่ยบอกกับเธอ ส่วนทางด้านเซี่ยหลินหลินที่อยากจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ต้องอดไว้ยังไม่ให้ตัวเองนั้นพูดออกมา
“เชื่อฟังดี ไม่ต้องพูดนะ เดี๋ยวผมจะฝังเข็มให้ วิชาบทหลงเฟิงเจว๋วิ่งทั่วร่างกายของเขา เขาหยิบเข็มขึ้นมา แล้วแทงลงไปยังจุดลมปราณทั่วร่างกายของเธอ”
ทั้งหมดจำนวนหกสิบสี่เข็ม หลินหยางถึงกับนั่งหอเอ้อหนิวู่ตรงข้างๆเตียง ครั้งนี้เขาใช้เข็มต่อกันเป็นจำนวนมาก จึงทำให้หมดพละกำลังไปไม่น้อย
“เธอรู้ไหม ตอนที่เธอฝังเข็มให้ฉัน มีเสน่ห์มากเลยนะ” เซี่ยหลินหลินที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเอ่ยบอกกับเขา
“มีเสน่ห์อย่างไรหรือ?” จู่ก็มีสาวสวยมาชมเขาเช่นนี้ ในใจเขานั้นรู้สึกยินดีและพอใจเป็นอย่างมาก
“ไม่รู้จะพูดอย่างไรเหมือนกัน ดูเป็นที่น่าดึงดูดมากๆเลยล่ะ หรือบางทีคุณอาจจะเกิดมาเพื่อเป็นแพทย์ก็ได้” เซี่ยหลินหลินคิดอยู่นานแต่ก็หาคำชื่นชมที่เหมาะสมไม่ได้
“ที่ไหนกัน เทคนิคทางการแพทย์ของผมมาจากบรรพบุรุษทั้งนั้น” หลินหยางหัวเราะ แล้วลุกขึ้นยืน “ผมจะนวดให้คุณเสียหน่อย เพื่อให้สิ่งไม่ดีในร่างกายคุณออกมา หลังจากนี้อีกห้าวัน การดูแลรักษาร่างกายของคุณก็จะเสร็จสิ้นลง เวลาที่เหลือ เพียงแค่คุณทำตามที่ผมบอก ในระยะเวลาหนึ่งเดือนก็จะฟื้นตัวได้เร็ว”
“เอาสิ”
หลินหยางไม่รอช้า มือวางบนส่วนเท้าของเธอ สัมผัสลูกที่เท้าเนียนๆนั่น อดกลั้นกับความปั่นป่วนที่เกิดขึ้น แล้วจึงเริ่มนวดให้กับเซี่ยหลินหลิน
หลินหยางเริ่มจากด้านล่างขึ้นบน ค่อยๆลูบไปยังขาของเธอ แล้วนวดไปเรื่อยๆจนถึงต้นขา และภายใต้การกระตุ้นของหลินหยางนั้น เซี่ยหลินหลินรู้สึกแต่เพียงความรู้สึกแปลกๆที่ส่งผ่านออกมาจากขาทั้งสองข้างของเธอ
มือของหลินหยางยังคงดำเนินต่อไป จนในที่สุดก็มาอยู่ตรงยอดเขาที่ตั้งตระหง่านอยู่
“ล่วงเกินแล้ว”
เสียงโทนต่ำดังขึ้น และมือของหลินหยางก็สัมผัสไปยังยอดเขาที่อ่อนนุ่ม สัมผัสที่แสนสบายมือนั้นเขารับรู้ได้ ฝ่ามือของเขายังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง จนถึงนวดขั้นตอนสุดท้าย
เพียงแค่เอาลมที่ติดคาอยู่ตรงบริเวณหน้าอกของเขาออกมาให้ได งานนี้ของเขาก็เป็นอันสิ้นสุด
ปราณมืดของหลินหยางนวดกดลงไป ลมหายใจของเซี่ยหลินหลินค่อยๆหอบถี่ขึ้น เดิมใบหน้าที่สะสวยตอนนี้มีสีแดงระเรื่อปนด้วยความตื่นเต้นดีใจ หน้าอกที่ตั้งตระหง่านมากขึ้น และอีกทั้งเม็ดไข่มุกสีชมพูที่ตอนนี้เริ่มเป็นเม็ดแข็งขึ้น
หลินหยางจึงทำได้เพียงแค่ซึมซับกับสัมผัสเช่นนี้ในมือของเขา
“อา…อืมม…” หลินหยางยังคงกระตุ้นอารมณ์เธอต่อไป ทำให้เซี่ยหลินหลินอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงครางออกมา ความอดกลั้นที่ดูมีเสน่ห์นั่น ยิ่งดึงดูดหลินหยางยิ่งขึ้นไปอีก
น้องชายของหลินหยางเองก็ตื่นตัวแล้วเช่นกัน ความยาวนั่นจะทำให้คนประทับใจได้ไม่น้อย ดังนั้นเมื่อมีกางกางบังอยู่นั้น ทำให้เขาไม่ต้องรู้สึกเขินอายมากเท่าไหร่นัก
ขาทั้งสองข้างของเซี่ยหลินหลินขยับเคลื่อนไปมา การแสดงออกบนใบหน้าที่ดูเหมือนจะยากลำบากและมีความสุขไปพร้อมๆกัน ทำให้คนมองได้เห็นถึงความรักระหว่างหนุ่มสาว
มือใหญ่ของหลินหยางยังคงลูบไล้อยู่ตรงหน้าอกของเธอ และไม่นานลมที่ค้างอยู่ในร่างกายเธอก็ถูกหลินหยางเอาออกมาเสียจนหมด เขารู้สึกโล่งใจ แต่มือนั้นก็ยังคงไม่หยุด ยังคงบีบคลึงอยู่เช่นนั้นต่อไป เซี่ยหลินหลินหอบหายใจแรงขึ้น อดที่จะส่งเสียงออกมาอีกหลายต่อหลายครั้งเสียไม่ได้
“เธอทำอะไรน่ะ?” ทันใดนั้น จางฟางเดินเข้ามาในห้อง หลังจากเห็นการกระทำของหลินหยางแล้วนั้นจึงร้องถามออกมา
เสียงหนึ่งดังขึ้น หลินหยางทำเป็นอ้อยอิ่งสัมผัสวนอยู่ตรงหน้าอกของเธออีกซักพัก แล้วจึงถอยออกมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก
“นวดแผนจีน เพื่อให้ลมที่ค้างอยู่ข้างในออกมา หากเมื่อซักครู่คุณทำให้ผมตกใจจนพลังหดหายไปนั้น การกระทำเมื่อครู่ก็คงจะสูญเปล่า” หลินหยางเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ
“อาจางฟาง หมอหลินหยางนวดให้ได้ผลจริงๆ ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายของฉันผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย” เซี่ยหลินหลินที่นอนอยู่บนเตียงอธิบายให้จางฟางฟัง
เมื่อได้ยินคำอธิบายดังนั้น เธอจึงค่อยคลายความสงสัยลง มองไปยังหลินหยางแล้วเอ่ยกับเขา “เงินฉันโอนเข้าบัญชีเธอไปแล้ว คุณลองเช็คดู”
และในขณะนั้นเองที่ข้อความในมือถือของเขาดังขึ้น เขาหยิบออกมาดู เป็นข้อความที่ธนาคารส่งมาให้เขา
เมื่อหยิบมือถือขึ้นมา กดดูข้อความที่ทางธนาคารส่งมาให้ มองเลข1 ที่มีเลข0 ต่อท้ายอีกห้าตัวนั้น ทำให้เขาแทเอ้อหนิวากจะกระโดดด้วยความดีใจ
เมื่อเขาดึงเข็มออกจากตัวเธอหมดแล้วนั้น มองดูยังหน้าออกของเซี่ยหลินหลิน แล้วเขาจึงเอ่ยบอกกับเธอ “คุณไปอาบน้ำได้แล้ว”
“อาจางฟาง นี่เป็นครีมแผลลายที่หมอหลินหยางเป็นคนทำเอง เขาบอกว่าได้ผลดีมาก อาองเอาไปใช้ดูว่าจะได้ผลหรือเปล่า ถ้าส่งหมอหลินหยางกลับแล้ว อาก็พักผ่อนได้เลยนะคะ เดี๋ยวฉันอาบน้ำเสร็จก็จะเข้านอนเลย ตอนนี้รู้สึกง่วงขึ้นมาบ้างเสียแล้ว”
จางฟางรับยามาด้วยความประหลาดใจ แม้ว่าราคาจะสูงมาก แต่ด้วยความรักสวยรักงามของผู้หญิงแล้วนั้น เธอจึงรับยาขวดนั้นมา
ส่วนหลินหยางเองก็พยักหน้ารับ เซี่ยหลินหลินที่เก็บกดมาเป็นเวลาปีกว่า หัวใจที่แสนจะเหนื่อยล้า วันนี้สิ่งที่เก็บกดอยู่ภายในร่างกายของเธอได้หายไปบ้างแล้ว ความเก็บกดที่เธอเคยมีก็ทำให้ตอนนี้เธอผ่อนคลายลงไปมาก ความเหนื่อยล้าที่เกิดขึ้นมาเป็นเวลานานอัดแน่อยู่ในใจของเธอ
“ใช่สิ เบอร์มือถือของเธอเบอร์อะไร?” เซี่ยหลินหลินเอ่ยถามเขา
หลังจากที่ทั้งสองแลกเบอร์กันแล้วนั้น เธอจึงเอ่ยบอกกับเขา “คืนพรุ่งนี้ ฉันจะให้อาจางฟางไปรับเธอนะ”
หลังจากตบปากรับคำเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น ปถาณก็เดินออกมายังด้านนอกกับจางฟาง
เดิมทีเขาคิดว่าครั้งนี้จะหาเงินได้เพียงแค่ห้าหมื่นเท่านั้น แต่นึกไม่ถึงเลยว่าออกมาครั้งแรกจะราบรื่นถึงเพียงนี้ ได้เงินมาถึงหนึ่งแสน แถมอาจจะยังมีเงินเข้าบัญชีเขาอีกตั้งสี่แสนเสียนี่
“หลินหยาง เมื่อครู่เธอตั้งจะใจเอาเปรียบคุณหนูใช่ไหม?” ออกมาจากห้องแล้วเดินมายังลานบ้าน จางฟางที่เปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งตรงที่คนขับ หันกลับมามองหน้าหลินหยาง
“เอาเปรียบที่ไหนกัน หมอก็เปรียบเหมือนพ่อแม่ ผมเองก็มีหน้าที่จะต้องรักษาคนไข้ ทำไมถึงมีความคิดเช่นนี้กันนะ” หลินหยางรีบชี้แจงข้อเท็จจริง