ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่34ใจกล้า
ตอนที่34ใจกล้า
เมื่อมองดูเงาสท้อนที่แสนตื่นตาตื่นใจนั้นหวงเฟิ่งเสียก็คิดไปว่าสิ่งที่อยู่ภายในของร่างกายของหลินหยางนั้นต้องไม่ใช่เล็กๆแน่นอน
จำได้ว่าว่าตอนที่หลินหยางอยู่ประถมห้าหรือหกนั้นตรงส่วนนั้นของเขามันก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้วและเมื่อเปรียบเทียบกับของผู้ใหญ่บางคนก็ยังใหญ่ไม่มากนักตอนนั้นหวงเฟิ่งเสียจึงเลือกที่จะลงโทษหลินหยางด้วยการให้ถอดกาเกงออก
เวลาผ่านไปหลายปีก็ไม่รู้ว่าตรงนั้นของหลินหยางจะเติบใหญ่แค่ไหนแล้ว
หวงเฟิ่งเสียปีนี้ก็อายุ33แล้วเป็นปีที่โตเต็มที่เมื่อคิดถึงเรื่องเก่าน่าอายในอดีตก็ทำให้ภายในใจรู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมา
“ผมไม่ได้พูดมั่วอะไรเลยนะ”หลินหยางพูดออกไปขณะนั้นใบหน้าของหวงเฟิ่งเสียก็เหมือนถูกปัดบลัชออนแดงระเรื่อขึ้นมา
“พูดต่อไปซิเดี๋ยวฉันจะจับเธอลงโทษเหมือนสมัยก่อนแน่นอน”หวงเฟิ่งเสียเริ่มพูดต่อหน้าก็เริ่มร้อนผ่าวมองไปที่หลินหยางอย่างเขินอายแต่ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่มีอาการหัวเราะเยาะเธอแต่อย่างใด
ภายในใจของหวงเฟิ่งเสียเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆทำไมถึงมาเจอหลินหยางในตอนนี้ได้แล้วทำไมตัวเองถึงกล้าพูดจาอะไรแบบนี้ออกไ?
นี่ก็เข้าฤดูร้อนแล้วอากาศร้อนเพิ่งจะเคลื่อนย้ายโซฟาเสร็จร่างการของทั้งสองเต็มไปด้วยเหงื่อพัดลมบนเพดานก็พัดได้ไม่เร็วนักภายในห้องก็ร้อน
“เธอไปอาบน้ำก่อนเถอะ”หวงเฟิ่งเสียที่มองเห็นเหงื่อไหลย้อยออมาจากหัวของหลินหยางพูดขึ้น
“ครับ”หลินหยางไม่ได้ปฏิเสธเมื่อมองเห็นห้องน้ำก็เดินเข้าไปในนั้น
ถอดเสื้อผ้าออกหลินหยางก็หยิบอุปกรณ์อาบน้ำของตัวเองออกมาเปิดก็อกน้ำให้น้ำเย็นๆไหลออกมาเขาเป่าปากอย่างสดชื่นเมื่อเริ่มรู้สึกถึงความสบายตัว
อาบน้ำฟอกสบู่เสร็จแล้วตอนที่หลินหยางกำลังเช็ดตัวให้แห้งอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงร้อง“โอ้ย”อย่างดังมาจากด้านนอก
เมื่อหลินหยางได้ยินจึงรีบออกมาจากห้องน้ำโดยที่ยังไม่ได้แต่งตัวเพียงแต่คว้ากางกางในมาใส่ได้ตัวเดียวก็รีบออกไปดูมองไปรอบๆก็เห็นหวงเฟิ่งเสียกำลังล้มอยู่ที่บันไดเห็นได้ชัดว่าเธอตกบันไดลงมา
หวงเฟิ่งเสียน่าจะกำลังไปเปลี่ยนชุดเพื่อที่จะอาบน้ำเธอใส่ชุดเดรสตัวหลวมๆหลังจากที่เธอหกล้มลงมาเนื้อหนังที่เป็นส่วนของเนินหน้าอกขาวดุจหิมะก็โผล่เผยออกมา
“อาจารย์เป็นอย่างไรบ้างครับ”หลินหยางกลืนน้ำลายแล้วรีบเข้าไปถาม
“เจ็บที่เท้าน่าจะเท้าเคล็ด”หวงเฟิ่งเสียพูดหน้ามุ่ยเหมือนคนมีอาการบาดเจ็บ“ประคองฉันไปนั่งที่โซฟาหน่อย”
เมื่อพูดเสร็จหวงเฟิ่งเสียก็ยืนมือออกไปเพื่อที่จะควานหาแขนของหลินหยางมาเกาะแต่ด้วยความที่เธอล้มลงไปกับพื้นที่ต่ำกว่าเธอยื่นมือออกไปจับโดนบางอย่างที่ตอนแรกก็อ่อนนุ่มแต่อยู่ๆมันก็เปลี่ยนมาแข็งทันทีหวงเฟิ่งเสียหัวใจเต้นอย่างรุนแรง
หวงเฟิ่งเสียรู้ทันทีว่าเธอจับโดนอะไรจึงรีบดึงมือกลับออกไปใบหน้าก็เริ่มมีสีแดงฉาด
หลินหยางก็มีอาการเก็อเขินแล้วตอบกลับด้วยอาการสงบว่า“มาครับผมช่วยประคอง”
“ค่ะ”หวงเฟิ่งเสียตอบรับพร้อมกับใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอายแล้วยื่นมือไปให้หลินหยางจับ
หลินหยางมองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของหวงเฟิ่งเสียจึงอุ้มหวงเฟิ่งเสียขึ้นมาเหมือนที่อุ้มเจ้าสาวในวันวิวาห์แล้วพาไปนั่งที่โซฟา
ถึงแม้ว่าคนที่อุ้มจะเป็นลูกศิษย์แต่ใจของหวงเฟิ่งเสียก็เต้นเเรงไม่ใช่น้อย
หวงเฟิ่งเสียในวัย33ร่างกายของเธอไม่ได้ดูเผละผละแต่ยังนุ่มนิ่มอีกด้วย
คนที่อุ้มหวงเฟิ่งเสียอยู่เองเมื่อได้แนบชิดได้ยินเสียงลมหายใจและกลิ่นของหญิงสาวใกล้ๆหัวใจของเขาเองก็เต้นแรงไม่แพ้กัน
ก็มลงมองดูหวงเฟิ่งเสียหน้าที่ได้รูปทรงตาไม่โตมากแต่เปล่งประกายจมูกเป็นสันน้อยๆริมฝีปากเป็นสีแดงระเรื่อเพราะว่าเธอกำลังจะไปอาบน้ำชุดชั้นในก็ไม่ได้ใส่ชุดเดรสบางๆทำให้มองเห็นจุดเล็กๆสองจุดโผล่ขึ้นมา
เมื่อรู้ว่าหลินหยางมองตัวเองอยู่หวงเฟิ่งเสียก็เริ่มรู้สึกเขินอายรู้สึกถึงแผ่นอกที่กว้างใหญ่ของหลินหยางแล้วก็คิดไปถึงว่าเมื่อกี้นี้จับไปโดยน้องชายของหลินหยางหน้าก็แดงหนักกว่าเดิม
หวงเฟิ่งเสียถูกวางลงบนโซฟาถูกหลินหยางถามว่า“ทำไมถึงไม่ระมัดระวังแค่เดินบันไดยังตกได้”
“ไม่ทันระวังก็าวพลาด”หวงเฟิ่งเสียตอบสายตาก็เริ่มสำรวจรูปร่างของหลินหยางไปเห็นตรงส่วนนั้นมีอาการชูชันอยู่
เมื่อรู้ว่าถูกมองหลินหยางก็ก็มดูแล้วมีอาการเขินอายอธิบายว่า“เมื่อกี้ถูกมืออาจารย์จับไปโดนเข้ามันมีอาการตอบสนอง”
“ไร้สาระเมื่อกี้ฉันไม่ระวังไปโดนเข้า”หวงเฟิ่งเสียตอบด้วยใบหน้าที่เหมือนจะดุโกรธแต่ซ่อนเอาไว้ด้วยความอิ่มเอม
“เธออาบน้ำเสร็จแล้วหรอ”หวงเฟิ่งเสียภาม
“ครับอาบเสร็จแล้วแค่ยังเช็ดตัวไม่เสร็จเท่านั้นครับอาจารย์จะอาบหรอครับ”หลินหยางถาม
“ตอนแรกก็ว่าจะอาบแต่ตอนนี้เท้าเจ็บมากขอพักก่อนละกัน”หวงเฟิ่งเสียพูดด้วยสีหน้าของคนเจ็บ
“ผมเรียนแพทย์แผนจีนมายังไงให้ผมนวดให้นะครับ?”หลินหยางลองๆถาม
“จริงด้วยฉันลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรเธอสอบได้ที่วิทยาลัยการแพทย์นี่”หวงเฟิ่งเสียพูดด้วยตาที่เป็นประกายเมื่อนึกขึ้นได้แล้วยื่นเท้าออกไป
เมื่อมองเห็นเท้าของหวงเฟิ่งเสียที่เริ่มมีอาการห้อเลือดหนักขึ้นกว่าตอนแรกก็รู้เลยว่าอาการหนักไม่เบา
สัมผัสอย่างอ่อนโยนลงไปที่ข้อเท้าของหวงเฟิ่งเสียทำการระบายให้เลือดลมเดินดีขึ้น
ความรู้สึกนุ่มสบายเหมือนผ้าไหมกับการนวดของหลินหยางทำให้ขจัดความอึดอัดออกไป
“อาการเจ็บเริ่มหายไปแล้วเร็วมากเลย”หวงเฟิ่งเสียตอบอย่างประหลาดใจ
ชุดเดรสที่หวงเฟิ่งเสียใส่อยู่นั้นมันถลกขึ้นมาเหนือหัวเข่าหลินหยางนั่งคุกเขากับพื้นให้หวงเฟิ่งเสียยื่นขาออกมาพาดก็มองลึกเข้าไปถึงต้นขาอ่อน
ถึงแม้ว่าจะมองไปไม่ถึงจุดที่อยู่ด้านในสุดแต่ว่าเนื้อขาวๆของต้นขาอ่อนก็ทำให้เขาเกิดจินตนาการห้าตัวเองไม่ให้แข็งตัวไม่ได้
หวงเฟิ่งเสียรู้สึกผ่อนคลายที่ได้รับการนวดบิดเท้าไปอย่างไม่ระมัดระวังไปโดนเข้ากับของหลินหยางที่นั่งอยู่กับพื้น
แท่งนั้นมันร้อนแรงหวงเฟิ่งเสียใจเต้นแรงรีบมองลงไปที่ตำแหน่งที่เท้าสัมผัสและใบหน้าก็เริ่มแดง
ตรงนั้นของหลินหยางที่มันกำลังแข็งตัวเมื่อโดนเท้าของหวงเฟิ่งเสียเข้าไปก็มีอาการมากขึ้นกว่าเดิม
“ผมไปเปลี่ยนกางเกงก่อนนะครับ”หลินหยางพูดเขินๆ
“ไม่เป็นไรแบบนี้แหละ”หวงเฟิ่งเสียปฏิเสธคำขอของหลินหยาง
เมื่อได้ยินหลินหยางเองก็ขี้เกียจไปเปลี่ยนกางเกงแล้วก็นวดให้หวงเฟิ่งเสียต่อไป
“อาจารย์ครับสามีของอาจารย์ไม่อยู่บ้านหรอ?”หลินหยางถาม
“ไม่อยู่จ้ะเขาถูกโรงเรียนจัดส่งให้ไปอบรมหลักสูตรที่ต่างโรงเรียนอีกสี่วันถึงจะกลับบ้าน”หวงเฟิ่งเสียตอบ
หลินหยางจำได้ว่าสามีของหวงเฟิ่งเสียเองก็เป็นอาจารย์อยู่ที่หมุ่บ้านป๋ายสารเหมือนกันคิดว่าอาจารย์ของตนเองก็อายุไม่น้อยแล้วทำไมยังไม่มีลูก“อาจารย์ไม่มีลูกหรอครับ?”
เมื่อได้ยินคำถามหวงเฟิ่งเสียก็สายหัว“ยังไม่มีสองสามปีมาแล้วฉันก็ไม่รุ้ว่าเป้นเพราะอะไรตรวจดุที่โรงพยาบาลเป็นอาการของภาวะมีบุตรยากพวกเราก็อยากได้รับการรักษาแต่ว่าค่ารักษานั้นแพงมา”
“แบบนี้ก็ดีซิครับเวลามีอะไรกันจะได้ไม่เปลืองค่าถุงยางอนามัย”หลินหยางตอบติดตลก
“ให้ตายซิ”เมื่อได้ยินหลินหยางพูดหวงเฟิ่งเสียมองไปที่เขาสายตาก็สำรวจลงไปที่กางเกงในของเขามองเห็นกลุ่มก็อนตรงนั้นแล้วก็นึกเอาไปเปรียบเทียบกับของสามีของเธอที่ไม่สามารถเปรียบเทียบกับของหลินหยางได้เลย
“หลินหยางเธอมีแฟนหรือยัง?”หวงเฟิ่งเสียอยู่ๆก็ถามขึ้นมา
เมื่อถูกถามหลินหยางก็รู้สึกทนไม่ได้ทำไมจะต้องมีคนถามคำถามที่น่าอึดอัดนี้กับเขาบ่อยๆเขาถอนหายใจแล้วตอบไป“ยังไม่มีครับ”
“ยังไม่มี?ล้อเล่นหรือเปล่า?เธอก็หน้าตาดีทำไมถึงไม่หาสักคนละ”หวงเฟิ่งเสียถามอย่างประหลาดใจ
“ยังไม่เจอคนที่ชอบครับแล้วอีกอย่างตอนอยู่ที่มหาลัยก็จะหมกตัวอยู่แต่ในหอพักไม่ค่อยได้เจอใคร”หลินหยางอธิบาย
“พอดีเลยโรงเรียนของเรามีอาจารย์ผู้หญิงมาใหม่สองคนหน้าตาใช้ได้ที่บ้านของพวกเธอก็ดีถ้าเธอสนใจฉันจะแนะนำให้”หวงเฟิ่งเสียต้องการเป็นแม่สื่อให้หลินหยาง
“ไม่เอาๆผมไม่รีบร้อนเลยครับ”หลินหยางรีบตอบปฏิเสธหน้าตาของเขาไม่สามารถหาแฟนเองได้เลยหรอ”
“เธอ…ไม่ใช่ว่าเธอชอบผู้ชายนะ”
“โอ้ย”หลินหยางเหลืออดที่จะตอบออกไปไม่มองหน้าหวงเฟิ่งเสีย“พูดจากับคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงผมปกติดีครับ”
“ถ้าอย่านั้นทำไมเธอถึงไม่หาแฟนสักคนละ?”หวงเฟิ่งเสียที่คิดว่าหลินหยางชอบผู้ชายไปแล้วถามต่อ
หลินหยางหมดความอดทนกำลังพยายามจะสงบสติอารมณ์แต่มองแววตาที่มีเลศนัยของหวงเฟิ่งเสียเขามีอาการโกรธหยุดนวดเท้าของหล่อนแล้วตรงไปที่ตัวเธอผลักให้หงายนอนราบไปกับโซฟา
ชุดเดรสของหวงเฟิ่งเสียที่บางอยู่แล้วกับหลินหยางที่ไม่ได้สวมใส่ผ้าผิวหนังแนบเนื้อกันโดยเฉพาะเนินอกของหวงเฟิ่งเสียที่ชี้ตั้งถูกหลินหยางกดทับไว้กับตัวทำให้หลินหยางใจเต้นรัว
ได้กลิ่นของหญิงสาวที่อยู่เบื่องล่างเขาก็ยิ้มเยาะถามขึ้น“ตอนนี้อาจารย์คิดว่าผมชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย”
พละกำลังความเป็นชายของหลินหยางกดทับลงไปบนร่างของหวงเฟิ่งเสียด้านล่างเธอเริ่มหายใจช้าชำเลืองมองดูหลินหยางพูดอย่างโกรธๆ“หลินหยางฉันเป็นครูของเธอนะเธอไม่กลัวฉันหรอ”
กลิ่นหอมบนตัวของหลินหยางคล้ายๆกลิ่นสมุนไพรทำให้เขามีแรงดึงดูดที่รุนแรง
หวงเฟิ่งเสียรุ้สึกว่าขอของเธอถูกต่อต้านกับสิ่งมี่เป็นของแข็งและหน้าของเธอก็แดง
“ยังกล้าพูดว่าผมชอบผู้ชายอีกไหม”หลินหยางแกล้งทำเป็นดุ
“แล้วไงถ้าฉันพูดออกไปเธอกล้าที่จะเสียมารยาทกับอาจารย์ของเธอหรอ”หวงเฟิ่งเสียจ้องตาหลินหยางพูดด้วยอาการยั่วยุ
ร่างกายของหลินหยางเอนไปข้างหน้ามากขึ้นขาของหวงเฟิ่งเสียถูกบีบแน่นมากขึ้นเมื่อจะอ้าปากพูดก็อดไม่ได้ที่จะมีเสียงครางออกมา
“หลินหยางเธอรีบลุกเดี๋ยวนี้เลยนะ”หวงเฟิ่งเสียสั่ง
หลินหยางเมื่อได้ยินก็ลุกไปนั่งข้างๆเเล้วก็นวดขาให้หวงเฟิ่งเสียต่อ
ชุดของหวงเฟิ่งเสียที่ไม่ค่อยจะยาวอยุ่แล้วก็ถลกขึ้นไปอีกทำให้เห็นเนินเนื้อที่อยู่เหนือต้นขาอ่อนอย่างชัดเจน
“โรคจิตกล้าแต๊ะอั๋งแม้กระทั่งอาจารย์”จ้องมองไปที่หลินหยางหวงเฟิ่งเสียที่นอนอยู่บนโซฟาโวยวาย
“ใช่ที่ไหนละผมแค่ะแสดงให้ดูว่าผมชอบผู้หญิงเรื่องนี้มันเกี่ยวกับความเป็นชายอาจารย์ควรรู้ไว้”
“หยุดๆๆน่าขยะแขยงเธอมันหน้าหนากว่าก็นของฉันอีก”
เมื่อได้ยินคำพูดของหวงเฟิ่งเสียหลินหยางก็มองไปที่ก็นของหล่อนถึงแม้ว่าจะอยู่ภายใต้ชุดเดรสแต่รูปร่างก็ไม่สามารถที่จะซ่อนไว้ได้