ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่53พี่หลินหยางผู้ซุกซน
ตอนที่53พี่หลินหยางผู้ซุกซน
เมื่อเห็นเลือดหยุดไหลแล้วหวังฉียงก็คุกเข่าลงต่อหน้าหลินหยางพูดอย่างสะอื้นว่า“หลินหยางขอบคุณนายมาก”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับพี่อย่าทำแบบนี้ลุกขึ้นเถอะเป็นเพื่อนบ้านกันไม่ต้องทางการมากก็ได้และนี่ยังไม่หายดีนะอย่าเพิ่งตายใจในช่วงสองสามวันนี้พี่จะต้องดูแลพี่ผิงให้ดี”ในขณะที่พูดหลินหยางก็หยิบสมุนไพรจากในกล่องแล้วเอาเริ่มการสกัดอย่างไม่รอช้าเขาได้นำสมุนไพรเข้าไปเคี้ยวในปากจนละเอียดแล้วคายออกมาทาบนแผลของเซี่ยผิง
“ครั้งนี้ยังโชคดีไม่ได้แทงโดนทีไตแต่ลำไส้ก็ยังเป็นแผลสองสามวันนี้ให้กินอาหารอ่อนอย่ากินของที่ย่อยยากข้าวสวยหมั่นโถวก็กินไม่ได้ต้องกินข้าวต้มเพื่อบำรุงร่างกาย”หลินหยางหันไปกำชับหวังเฉียง
หวังเฉียงก็พยักหน้าและจำสิ่งที่หลินหยางบอก
เมื่อหันไปมองเซี่ยผิงตอนนี้เธอได้กระพริบตาค่อยๆรู้สึกตัวจากที่โคม่าก่อนหน้านี้ถึงจะยังไม่ฟื้นเต็มที่แต่เมื่อเห็นกล่องยาของหลินหยางเซี่ยผิงก็รู้ว่าหลินหยางได้มาช่วยเธอไว้เธอมองหลินหยางด้วยความซึ้งใจเธออยากจะกล่าวขอบคุณแต่หลินหยางก็ห้ามเอาไว้
“พี่ผิงต้อนนี้ยังไม่ควรพูดอะไรตอนนี้นะพี่นอนพักผ่อนไปเถอะ”
“หลินหยางตอนนี้เสี่ยวผิงหายดีแล้วหรอ？”หม่าเจี้ยนผู้ใหญ่บ้านถามด้วยความสงสัย
“ยังครับตอนนี้แค่ห้ามเลือดชั่วคราวเพื่อช่วยชีวิตไว้ครั้งนี้พี่ผิงเสียเลือดมากบาดเจ็บสาหัสถ้าจะให้หายขาดก็จะต้องพักรักษาตัวอยู่พักหนึ่ง”เมื่อหลินหยางพูดจบก็หันมาพูดกับหวังเฉียงต่อ“พี่เฉียงครับเดี๋ยวพี่รออยู่นี่ก่อนนะเดี๋ยวผมจะเอาข้าวโพดกลับไปให้ตอนนี้พี่ผิงร่างกายบาดเจ็บต้องนอนบนรถเข็นแล้วเข็นกลับไป”
“เดี๋ยวพี่ทำเอง！”หวังเฉียงจะมาให้หลินหยางช่วยเข็นรถได้ไงเขาจึงรีบคัดค้าน
“พี่อยู่ดูพี่ผิงก่อนเถอะตอนนี้พี่เขาบาดเจ็บต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อนอย่ารีบเอาเข็มที่ฝังอยู่ออกเพื่อให้แผลดีขึ้นอีกนิดเดี๋ยวตอนกลับไปผมจะออกใบสั่งยาให้พี่ก็กินยาตามใบสั่งยานั้นก็คงจะหายเร็วขึ้น”หลินหยางยิ้มแล้วดึงเชือกไนลอนที่อยู่บนรถ
“ไว้ใจให้หลินหยางลากเถอะเฉียงหลินหยางก็แรงเยอะอยู่วันเขาก้ไปช่วยหลี่อิงขนข้าวโพดมาเผลอๆกระสอบใหญ่กว่าของนายด้วย”จางหุ้ยชัวพูดพร้อมรอยยิ้ม
แต่หลินหยางไม่ได้ฟังเขาก็ใช้มือเข็นรถไปทางบ้านของเซี่ยผิง
เมื่อเห็นหลินหยางสามารถเข็นรถไปได้อย่างสบายๆคนในหมู่บ้านต่างก็ตกตะลึง
“ไอ้หนุ่มหลินหยางคนนี้ฉันคิดว่าเขาเอาแต่เรียนร่างกายไม่ได้แข็งแรงอะไรแต่พวกแกดูสิเขาเข็นรถไปแบบง่ายๆเลยอ่ะนี่แข็งแรงกว่าวัวอีกนะ”คนแก่คนหนึ่งพูดพร้อมกับมองหลินหยาง
“ฮ่าๆก็ไม่เลวนะขนาดเข็นรถยังทุ่มเทต่อไปมีเมียก็จะยิ่งทุ่มเทแต่ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะได้สาวบ้านไหนเป็นเมียนะ”ผู้ใหญ่บ้านพูดขึ้นทำให้คนรอบๆหัวเราะขึ้นมา
ทั้งสาวเล็กสาวใหญ่เมื่อเห็นหลินหยางแล้วก็ยิ่มปริ่มด้วยความพอใจ
หลินหยางเป็นทั้งบัณฑิตฝีมือการแพทย์ก็ดีเยี่ยมแรงก็เยอะแถมยังร้อนแรงเมื่ออยู่บนเตียงผู้ชายที่ทั้งแข็งแรงทั้งเก่งแบบนี้มันช่างมีเสน่ห์ที่สุด
เหล่าผู้หญิงที่ใจกล้าทั้งหลายถ้าเกิดความกระหายถ้าต้องทำยังไงถึงจะได้ชิมรสชาติอันร้อนแรงของช่ายคนนี้ได้
เมื่อหลินหยางเข็นรถกลับมาก็ค่อยๆเอาเข็มที่ฝังไว้ออกตรวจดูแผลแล้วไปพูดกับหวังเฉียงว่า“พี่เฉียงเดี๋ยวพี่จับคานนี้ไว้นะให้รถมันนิ่งๆ”
เมื่อหวังเฉียงดันรถเสร็จหลินหยางก็ใช้แรงอุ้มเซี่ยผิงขึ้นไปนอนบนรถซาเล้งเขายิ้มแล้วพูดว่า“พี่เฉียงครับเข็นกลับบ้านกันเถอะ”
หวังเฉียงได้ยินดังนั้นก็ไม่รอช้าแล้วเข็นรถไปทางบ้านของตัวเองผู้คนที่อยู่ด้านหลังก็เดินตามไปด้วย
“หลินหยางฝีมือการแพทย์ของคุณเก่งมากนะเนี่ยมาเปิดคลินิกในหมู่บ้านเราเลยมั๊ย”จางฮุ่ยชัวแซวเล่น
“คนในหมู่บ้านเราในแต่แรงร่างกายแข็งแรงกันทั้งนั้นปีนึงไม่ป่วยกันเลยถ้าผมเปิดคลินิกคงจะอดตายล่ะครับ”หลินหยางพูดติดตลก
เมื่อได้ยินที่หลินหยางพูดก็ทำให้คนอื่นๆหัวเราะไปด้วย
“หลินหยางคุณก็ไม่เด็กแล้วนะมีแฟนรึยังเนี่ย？”คนในกลุ่มถามขึ้นมา
“ไม่มีครับ”หลินหยางตอบแบบไร้ทางเลือก“มีคนถามผมเยอะมากครั้งนี้ผมได้ตอบต่อหน้าทุกๆคนแล้วหลังจากนี้คนก็คงจะเข้ามาถามน้อยลงละ”
“จริงหรอ？ฉันมีลูกสาวคนนึงปีนี้อายุ22ปีหน้าตาก็ค่อนข้างดีนิสัยก็ดีเดี๋ยวจะพามาให้รู้จักละกันนะ”หลินหยางไม่ได้โต้ตอบผู้คนเลยรู้ว่าเขากำลังใช้ความคิด
“โอ๊ยอาเหล่าหลี่นี่คุณจะช่วยหลินหยางหาคู่หรือช่วยลูกสาวตัวเอหาคู่กันแน่ล่ะเนี่ย？”ผู้หญิงคนหนึ่งพูดแซว
“ก็ช่วยทั้งคู่แหละ”เหล่าหลี่พูดแล้วหัวเราะกลุ่มคนก็มีความสุข
เมื่อถึงบ้านหวังเฉียงหลินหยางก็อุ้มเวี่ยผิงเข้าไปในห้องนอนแล้วบอกกับหวังเฉียงว่า“พี่เฉียงครับเดี๋ยวผมออกใบสั่งยาให้แล้วพี่ไปหาซื้อในตัวเมืองนะตอนนี้ผมเหลือยาไม่เยอะแล้ว”
“อืมคุณเขียนเถอะเดี๋ยวพี่ขี่รถไปซื้อเอง”หวังเฉียงรีบตอบรับ
เพราะตอนนี้แค่สี่โมงกว่าๆถ้าขี่รถไปก็จะได้ไม่กลับดึก
หลินหยางจึงรีบเขียนใบสั่งยาเมื่อตรวจสอบดีแล้วหวังเฉียงก็รีบออกไปซื้อส่วนคนอื่นๆเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วก้แยกย้ายกันกลับไป
ในเวลาอันรวดเร็วในห้องก็เหลือแค่หลินหยางกับเซี่ยผิง
เซี่ยผิงก็ได้ตื่นขึ้นมามองไปที่หลินหยางแล้วพูดอย่างเกรงใจว่า“หลินหยางครั้งนี้ได้คุณช่วยไว้ไม่รู้ว่าจะขอบคุณยังไง”
“คนหมู่บ้านเดียวกันและยังเป็นเพื่อนบ้านกันการรักษาแผลให้พี่มันเล็กน้อยครับอีกอย่างพวกเราก็ดีต่อกันเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ผมก็จะต้องรักษาให้พี่อยู่แล้ว”หลินหยางพูดพร้อมรอยยิ้ม
“พอเลยไอ้บ้า”เซี่ยหลินไม่สบตาหลินหยาง
“ผมเจ้าชู้ตรงไหน”หลินหยางพูดอย่างซื่อๆเขายิ้มและพูดต่อว่า“พี่ผิงพี่กับพี่เฉียงมีเซ็กส์กันทุกวันหรือเปล่า？”
“พอเลยถามแบบนี้ทำไม？”เซี่ยผิงเขินจนหน้าแดง
“ผมสงสัยอ่ะ”หลินหยางถามต่ออย่างหน้าด้านๆ
“ก็ทำทุกวันน่ะสิเฉียงเขาปั๊มตั้งนานแถมยังมาหลั่งสารบนตัวฉันอีก”เซี่ยผิงพูดด้วยเสียงต่ำแล้วมองไปที่กางเกงของหลินหยางแล้วพูดต่อว่า“แต่ก็ยังไม่รู้สึกสบายตอนทำกับเธอนะ”
“ถ้าพี่เฉียงไม่กลับบ้านพี่ก็มีเซ็กส์กับคนในบ้านก็ได้นี่”หลินหยางพูดแบบทะลึ่ง
“ยังไม่ซนเท่าเธอนะทำคนลืมไม่ลงแบบนี้”เซี่ยผิงอายจนหน้าแดงและไม่พูดต่อ
“โอเคสองสามวันนี้อย่างเพิ่งคิดเรื่องนี้พักผ่อนซะแผลของพี่เนี่ยเดี๋ยวจะติดตามอาการสักสี่ห้าวันแต่ยังทำงานหนักๆไม่ได้นะส่วนเรื่องบนเตียงก็ยังทำได้”
เมื่อหวังเฉียงกลับมาเวลาก็หกโมงเย็นแล้วหลินหยางสอนวิธีการต้มยาอยู่พักหนึ่งก็ขอตัวกลับบ้าน
“น้องหลินหยางวันนี้น้องช่วยพี่ผิงไว้เรามาดื่มกันสักแก้วเถอะ”หวังเฉียงพูดรั้งหลินหยางไว้
“ตอนนี้พี่ต้องดูแลพี่ผิงถ้าผมอยู่ต่อคงจะไม่สะดวกพี่ต้องดูแลพี่ผิงดีๆนะครับมีอะไรก็เรียกผมได้ไก่ในบ้านก็นำมาทำอาหารวันละตัวก็ได้ครับจะได้รบำรุงร่างกายมีทั้งยาทั้งเนื้อสัตว์สี่ห้าวันก็จะหายแล้ว”
หลังจากบอกวิธีดูแลแล้วก็ล่ำลาพร้อมคำขอบคุณจากหวังเฉียงหลินหยางก็กลับถึงบ้าน
เขาได้ทำกับข้าวและเมื่อทางมื้อค่ำเสร็จหลินหยางก็หยิบมือถือมาดูแล้วญาณิดาก็โทรเข้ามา
เขารับสายอย่างรวดเร็วก็ได้ยินเสียงที่ดีใจมาจากญาณิดา“ฮัลโหลหลินหยางที่โทรมาหาฉันเนี่ยเพื่อที่จะบอกข่าวดีใช่มั๊ย？”
เมื่อได้ยินที่ญาณิดาพูดหลินหยางก็หัวเราะและตอบไปว่า“ใช่แล้วผมอยากจะบอกคุณว่าโคลนพอกหน้าสิบสองขวดสกัดเสร็จแล้ว”
“จริงหรอ？งั้นเดี๋ยวว่างๆไปเอา”ญาณิดาพูดพร้อมความรู้สึกเซอร์ไพร์สผ่านทางโทรศัพท์
“อย่าเพิ่งรีบร้อนคือขวดที่ใช้เมื่อรอบที่แล้วผมใช้หมดแล้วล่ะครั้งนี้ถ้าจะมาช่วยเอาขวดเซรามิกมาด้วยนะ”หลินหยางพูดกำชับ
“ขวดเซรามิกหรอ？เอามาใส่โคลนพอกหน้าเนี่ยนะ？”ญาณิดาถามกลับ
“ใช่แล้วถ้าจะเอาไปขายล่ะก็จะใส่ขวดแบบมืออาชีพหน่อยก็ได้นะ”หลินหยางพูดแผนการตลาดให้ญาณิดาฟัง
“ฉันซื้อครั้งนี้ก็เพื่อไปทำธุรกิจจริงๆนั่นแหละแล้วมีแบบขวดที่ต้องการมั๊ย”ญาณิดาถามไป
“ไม่มีอะไรมากแต่ต้องไม่เอาที่มีกลิ่นนะเดี๋ยวปนกับกลิ่นสมุนไพร”หลินหยางตอบกลับ
“เข้าใจละคุณต้องการกี่ขวด？”ญาณิดาถามกลับ
“คุณก็เอาแบบครั้งที่แล้วเอามาสักร้อยสองร้อยขวดถึงครั้งนี้จะทำไม่เยอะแต่เอาต่อไปก็ต้องทำอีกผมจะได้เอาไปขายเองบ้างเอาขวดที่ราคาไม่เกิน10หยวนเอาสไตล์ง่ายๆที่ดูดีก็พอไม่ต้องไปหาแบบที่ยากๆ”หลินหยางพูดไปคิดไป
เมื่อญาณิดาได้ยินที่หลินหยางพูดก้แปลกใจและถามกลับไปว่า“ที่คุณพูดเมื่อกี้ว่าคุณสามารถผลิตเพิ่มได้？แล้วคุณทำเพิ่มได้กี่ขวดล่ะ？”
“ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน”หลินหยางคิดไปพูดไปแต่ก็ไม่ได้บอกจำนวนเป๊ะๆ
“อีกสักหนึ่งร้อยขวดได้มั๊ย？”ญาณิดาถามกลับมา
“ทำได้”หลินหยางบอกคอนเฟิร์มแล้วถามต่อว่า“มีอะไรหรอคุณจะขายเพิ่มหรอครับ？”
“ต้องเอาไปขายสิแต่จะขายเท่าไหร่จะต้องคอนเฟิร์มก่อนเอาอย่างนี้นะเดี๋ยวฉันหาขวดให้ได้ก่อนค่อยไปหาคุณภายในหนึ่งเดือนหลังจากที่ขายเสร็จคุณอย่าเอาโคลนพอกหน้าไปให้ใครนะหนึ่งเดือนหลังจากนี้ฉันจะติดต่อคุณเอง”ญาณิดาพูดกำชับ
“อย่างนั้นก็ได้เอ้อใช่เอาขวดมาใหญ่หน่อยนะเดี๋ยวออกค่าขวดให้”หลินหยางกำชับต่อ
“เงินแค่นี้คิดทำไมถือว่าฉันแถมให้ละกันไม่เกินสามวันฉันไปหาคุณแน่”ญาณิดาพูดพร้อมหัวเราะแล้ววางสาย
หลังจากวางสายก็มีคนมาเคาะประตูบ้าน
“พี่หลินหยางคะอยู่บ้านมั๊ย？”น้ำเสียงที่นุ่มนวลได้ดังมาจากด้านนอก
“เสี่ยวหยิ่งหรอเข้ามาสิ”หลินหยางได้ยินเสียงก็ยิ้มและพูดออกไป
“พี่หลินหยางนี่คือดอกกัสฟูมัรยัมค่ะมีทั้งหมดสี่ร้อยยี่สิบกว่าดอก”ลั่วหยิ่งได้วางกระสอบลงกลิ่นหอมก็ลอยออกมา
เมื่อเปิดถุงออกด้านในก็มีดอกกัสฟูมัรยัมอยู่เต็มไปหมดถึงจะมีนำมันที่ชื้นอยู่บ้างแต่ทั้งหมดล้วนเป็นดอกกัสฟูมัรยัม
เนื่องจากลั่วหยิ่งได้เลือกมาเองกับมือในกระสอบจึงไม่มีดอกที่แห้งเสียหลินหยางมองไปที่ลั่วหยิ่งหน้าตาที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อรองเท้ามีโคลนแห้งๆพอกอยู่หนึ่งชั้นแสดงว่าเธอจะต้องไปเก็บสมุนไพรนี้มาจากริมแม่น้ำหลงเหอแน่นอน
“คงเหนื่อยล่ะสิเข้ามาดื่มน้ำหน่อยมั๊ย”หลินหยางเอาน้ำมาหนึ่งถังเพื่อพรมลงบนสมุนไพรแล้วก็เรียกลั่วหยิ่งเข้าไปด้านใน
หลั่วหยิ่งก็ตามเขาเข้าไปหลินหยางก็เทน้ำเย็นๆให้สาวน้อยก็ดื่มน้ำจนได้ยินเสียงกลืนน้ำลงไปในลำคอ
“วันนี้คงเก็บมาทั้งวันเลยสิ？คราวหน้าไม่ต้องมาเหนื่อยแบบนี้นะสมุนไรไม่พอก็ไม่เป็นไร”เมื่อเห็นลั่วหยิ่งที่หน้าแดงหลินหยางก็อดห่วงไม่ได้
“หนูไม่เหนื่อยหรอกเก็บสมุนไพรปวดเท้าปวดเอวนิดหน่อยพรุ่งนี้ก็หายแล้ว”ลั่วหยิ่งพูดพร้อมรอยยิ้ม
“เอ้อใช่เดี๋ยวพี่นวดให้ดีกว่านวดเสร็จจะได้สบายๆมีประโยชน์ต่อร่างกายด้วยถ้าได้นวดบ่อยๆต่อไปเวลาทำงานนานๆจะได้ไม่ปวดอีก”หลินหยางพูดพร้อมรอยยิ้ม