ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่57ยาลูกระวาน
ตอนที่57ยาลูกระวาน
โดยปกติหลินหยางจะอ่านหนังสือเกี่ยวกับการเขียนพู่กันหรือการแพทย์ซึ่งหนังสือการแพทย์นี้จะต้องดูมากเป็นพิเศษ
เพราะถ้าเป็นเรื่องการแพทย์หลินหยางนั้นหลงใหลมากและเรื่องการแพทย์นี้ก็เป็นเรื่องที่เขาเก่งที่สุด
หลินหยางสามรถวิเคราะห์ส่วนผสมของยาได้และยังสามารถใช้ความเข้าใจในตัวยานี้ในการหายาที่เหมาะสมต่อการรักษาโรคต่างๆได้อีกด้วย
หลินหยางมีพรสวรรค์ในการหาตัวยาถึงจะมีทุนน้อยแต่หลินหยางก็ไม่ต้องลงทุนอะไรมากก็สามรถหาตัวยาที่เหมาะสมได้ความสามารถนี้เองทำให้คุณปู่เขาทึ่งในตัวเขาอยู่ไม่น้อย
เมื่ออ่านหนังสือจบก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆหลินหยางก็จะไม่ดูหนังสือต่อไปอีกซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการดูแลสุขภาพของแพทย์แผนจีน
นั่งขัดสมาธิบนเตียงเดินลมปราณแล้วหลินหยางก็เข้าสู่ภวังค์อย่างรวดเร็ว
วันต่อมาหลังจากที่ตื่นนอนฝึกลมปราณตามกิจวัตรประจำวันกินข้าวเช้าและฝึกเขียนพู่กันหลินหยางก็ได้เริ่มสกัดครีมให้กับหลี่หรู
ยาทาแบบนี้ป็นครั้งแรกที่หลินหยางได้สกัดหลังจากที่ได้อ่านตำราแพทย์หลินหยางก็คัดเลือกส่วนผสมออกมานำมันบดเป็นผงแล้วจึงเริ่มทดลองผสม
เมื่อเวาผ่านไปเมื่อหลินหยางสามารถคิดค้นส่วนผสมของยาได้แล้วก็เป็นเวลาบ่ายสองโมงกว่าๆเขาจึงคิดว่าค่อยมาทำต่อพรุ่งนี้แต่ก็นึกได้ว่าพรุ่งนี้จะไปตกปลาก็รีบกินข้าวเที่ยงแล้วหยิบหม้อมาเตรียมสกัดยา
เขาได้นำส่วนผสมที่ต้องการมาบดให้เป็นผงจากนั้นจุดไฟรอให้อุณภูมิร้อนพอดีหลินหยางก็นำส่วนผสมใส่ลงไปในหม้อ
เมื่อนำส่วนผสมทั้งหมดใส่ลงไปในหม้อหลินหยางนำฝามาปิดไว้แล้วรอตัวยาที่กำลังจะผลิตออกมา
เมื่อเวลาผ่านไปกลิ่นหอมๆเริ่มออกมาทั่วทั้งห้องก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของยา
ลั่วหยิ่งอยู่ดีๆก็มาที่บ้านของหลินหยางตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เธอเปิดประตูเข้ามาเห็นหลินหยางนั่งอยู่
“พี่หลินหยางคะทำอะไรอยู่？เล่นแร่แปรธาตุหรอ？ลั่วหยิ่งถามอย่างสงสัย
หลินหยางได้ยินที่เธอถามก็ดีใจสาวน้อยคนนี้คงจะไม่คิดว่าเขากำลังต้มยาแบบตามคติของลัทธิเต๋าหรอกนะเขาหัวเราะออกมาเบาๆแล้วอธิบายว่า“ไม่ใช่เล่นแร่แปรธาตุนี่คือการสกัดครีมยาให้คนอื่นใช้น่ะ”
“ทำไมยามันหอมขนาดนี้！”หลิ่นที่หอมได้เข้าไปอยู่ในจมูกของลั่วหยิ่งแล้วถามต่อว่า“มันเรียกว่าอะไรคะ？”
“ยาลูกกระวานละกัน”ในเวลาไม่นานเขาก็คิดชื่อยาที่เหมาะสมออกมาทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาทันทีนี่ไม่ใช่เวลาปกติที่คุยกับสาวหรอ？ยาลูกกระกวานไม่ใช่แค่มันไพเราะแต่ชื่อมันเหมาะสมมาก
“ชื่อนี้เพราะจังมันใช้ยังไงคะ？”
“เอ่อ……”เมื่อหลินหยางโดนถามแบบนี้เขาจึงตอบๆไป“มันคือยาที่เป็นครีมน่ะทำให้ผู้หญิงที่โตแล้วใช้แกยังเด็กยังใช้ไม่ได้”
“อื้มๆหนูยังไม่โตสินะ”ลั่วหยิ่งพยักหน้าตอบๆไป
เมื่อเห็นว่าหลินหยางกำลังยุ่งลั่วหยิ่งก็หยิบถังเข้ามานำดอกกัสฟูมัรยัมใส่ลงไปในถังแล้วเดินไปที่ห้องของหยางหลิน“พี่หลินหยางวันนี้มีทั้งหมดสี่ร้อยกว่าดอกนะ”
“อื้มแกจำไว้นะเมื่อถึงหมื่นดอกเมื่อไหรก็มาบอกกันนะ”หลินหยางพูดอย่างเช่นมั่นในตัวลั่วหยิ่ง
“พี่คะจะสกัดเสร็จเมื่อไหร่？”ลั่วหลิ่งถาม
“อีกแปบนึงสองสามนาทีก็เสร็จละ”หลินหยางตอบกลับ
“งั้นหนู….งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะ”ลั่วหยิ่งพูดออกมาด้วยเสียงที่เบา
หลินหยางได้ยินก็ดีใจเมื่อคิดถึงเรือนร่างอันสวยงามของลั่วหยิ่งแล้วเขาก็เฝ้ารอและยินดีที่จะนวดให้เธออีก
ไม่นานหลินหยางก็สกัดยา(ครีม)เสร็จแต่ก็หาภาชนะมาใส่ไม่ได้จึงไปเอาขวดเปล่าจากด้านนอกมาใส่แทน
“ว๊าย！”เมื่อเห็นหลินหยางออกมาจากห้องลั่วหยิ่งที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็ตกใจแล้วเอามือไปปิดหน้าอกเนื่องจากเธอยังรู้สึกว่าไม่เหมาะสมก็เอามือข้างหนึ่งไปปิดส่วนลับของตัวเอง
มือของลั่วหยิ่งนั้นเล็กมากแต่หน้าอกของเธอนั้นไม่ใช่เล็กๆมือข้างเดียวไม่สามารถปิดได้มิดชิดหัวนมที่กลมๆทั้งสองเต้าก็โผล่ออกมาจากมือที่บังไว้ด้วยดาเมจที่รุนแรงนี้หลินหยางที่ได้เห็นก็เลือดกำเดาแทบพุ่ง
“พี่ออกมาหาขวดเปล่าน่ะแกเดินไปเถอะ”เมื่อมองที่ลั่วหยิ่งอีกรอบหลินหยางก็รีบเดินผ่านไปทันที
เขาหายใจเข้าลึกๆสงบจิตสงบใจเขาก็หาขวดอาหารเสริมเปล่าๆได้เขาได้เอาไปล้างแล้วเดินกลับเข้าห้อง
เมื่อกลับถึงห้องก็นำยาใส่ขวดคราวนี้ยาที่ทำออกมานั้นไม่มากไม่น้อยเกินไปจากตอนแรกที่คิดว่าจะใส่ได้สองขวดแต่สุดท้ายก็ได้แค่หนึ่งขวดเต็มๆ
เมื่อใส่ขวดเรียบร้อยเก็บหม้อเรียบร้อยลั่วหยิ่งที่อาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาพอดี
ลั่วหยิ่งที่ได้มาให้หลินหยางนวดหลายรอบก็รับรู้ประโยชน์จากการนวดของหลินหยางเวลา3วันนี้ตัวเธอไม่รู้สึกปวดหลังหรือปวดเอวอีกเลยทุกๆวันตื่นมาด้วยอารมณ์ที่ดี
ถึงหลินหยางจะได้เห็นเรือนร่างของเธอและยังมีความเขินอายอยู่แต่เพื่อที่พรุ่งนี้จะไม่เมื่อยขาและปวดเอวเธอจึงต้องมาให้เขานวดพูดอีกอย่างคือตอนที่หลินหยางนวดให้เธอนั้นเหมือนว่าเธอจะชอบให้เขามาลูบไล้บนเรือนร่างของเธอ
ครั้งนี้ลั่วหยิ่งใส่แค่เสื้อท่อนบนส่วนขาที่เรียวยาวนั้นก็ปรากฏเป็นภาพที่สวยงามในสายตาของหลินหยางเมื่อเขามองที่ขาอันเรียวยาวรวมถึงบั้นท้ายที่เซ็กซี่หลินหยางก็ใจเต้นรัวๆ
เขาเริ่มนวดจากขาท่อนล่างขึ้นไปไม่นานก็นวดถึงต้นขาที่เรียวกลม
แล้วเมื่อมือของหลินหยางเริ่มเข้าใกล้บริเวณของลับของเธอลั่วหยิ่งก็ใจเต้นแรงขึ้นเมื่อรับรู้ว่าสายตาของหลินหยางกำลังจ้องไปที่ของลับนั้นเธอก็รู้สึกเขินอายอยู่ในใจ
เมื่อมือของหลินหยางนวดถึงทรวงอกของลั่วหยิ่งลั่วหยิ่งก็แสดงอาการตกใจออกมาหายใจเริ่มไม่เป็นจังหวะนานๆเข้าลั่วหยิ่งเริ่มทนไม่ไหวก็ร้องออกมาเบาๆไม่นานในห้องก็มีเสียงร้องแห่งเสน่หาดังขึ้น
ส่วนบริเวณส่วนลับของเธอนั้นก็เปียกชุมดั่งน้ำพุร้อนในห้องของหลินหยางตอนนี้บรรยากาศก็สดชื่นเหมือนดั่งฤดูใบไม้ผลิ
เมื่อหลินหยางนวดเสร็จลั่วหยิ่งก็ทำเหมือนเมื่อวานรีบเข้าไปล้างบริเวณลับที่เปียกชุ่มในห้องน้ำ
เมื่อเขาเดินไปส่งลั่วหยิ่งหลินหยางก็รับโทรศัพท์สายของหลี่หรูเมื่อกดรับสายก็ได้ยินเสียงของหลี่หรูดังเข้ามา
“หลินหยางสรุปทำครีมได้มั๊ย？ตอนนี้มันเดือนสิงหาแล้วนะ”
“เพิ่มทำเสร็จเลยถ้าว่าคุณก็มารับไปได้สองสามวันนี้ผมมีธุระนิดหน่อยไม่สะดวกออกไป”หลินหยางพูดพร้อมหัวเราะ
“จริงหรอ？ทำเสร็จหมดแล้ว？”หลินหยางจากที่ยังเตรียมของไม่ครบก็ทำเสร็จในเวลาอันรวดเร็วเมื่อได้ยินข่าวดีจากหลินหยางหลี่หรูก็ถามกลับด้วยความประหลาดใจ
“แน่นอนสิครับแต่ตอนที่มารับไปเอาขวดเซรามิกมาสองขวดนะไม่งั้นจะหาของใส่ไม่ได้”หลินหยางกำชับ
“โอเคงั้นเดี๋ยวสองสามวันนี้ไปหาบ้านเธออยู่ที่หมู่บ้านหลงยวี่เมืองเจียงหลิงใช่มั๊ย？”หลี่หรูถามกลับ
“อื้มหมู่บ้านหลงยวี่ตำบลไท่ไป่เมืองเจียงหลิงเมื่อมาถึงตัวเมืองเจียงหลิงแล้วถ้าถามคนเรื่องหมู่บ้านยวี่หลงคนเขาอาจจะไม่รู้จัก”
“หมู่บ้านหลงยวี่ตำบลไท่ไป่”หลี่หรูท่องจำชื่อแล้วถามต่อว่า“ฉันจำได้แล้วถ้าพรุ่งนี้ไม่มีธุระอะไรเดี๋ยวฉันไปหาเอ้อใช่อยู่บ้านคนเดียวใช่มั๊ย？”
“ตอนนี้ผมอยู่บ้านคนเดียว”หลินหยางพูดติดตลกอย่างมีเสศนัย“ทำไมหรออยากมาค้างสองคืนอีกหรอ？”
“บ้าใครจะไปค้างจ๊ะแค่นี้นะ”หลี่หรูบ่นออกไปแล้ววางสายในขณะที่หลินหยางกำลังยิ้ม
เมื่อจัดของเสร็จหลินหยางก็เปิดไฟแล้วอ่านหนังสือต่อในหนังสือมีเนื้อหาเกี่ยวกับการดำรงชีวิตและยังมีคติของลัทธิเต๋าในหนังสือที่หลินหยางอ่านอยู่นั้นหลินหยางก็ซึมซับความรู้การแพทย์มาเรื่อยๆ
เมื่อถึงเวลานอนหลินหยางก็หยุดอ่านหนังสือแล้วก็นั่งสมาธิฝึกลมปราณ
เมื่อถึงช่วงเช้าหลังจากที่หลินหยางตื่นนอนฝึกรำหลงเถิงเฟิงกินอาหารเช้าเสร็จเขาก็เดินไปที่แม่น้ำหลงเหอเขารู้มาว่าแม่น้ำหลงเหอนี้เชื่อมต่อกับแม่น้ำแยงซีเกียงจึงมีปลาอาศัยอยู่เยอะมากถึงแม้หลินหยางจะไม่เคยเห็นปลาตัวใหญ่แต่ก็ยังเห็นปลาอยู่สองสามชนิด
ตอนนี้สิบโมงกว่าแล้วไม่ใช่เวลาที่เหมาะกับการตกปลาอีกแต่หลินหยางก็ไม่ซีเรียสเพราะการมาตกปลาครั้งนี้ไม่ได้ตั้งใจว่าต้องตกปลาได้กี่ตัวแต่มาเพื่อสงบจิตสงบใจ
หลังจากที่เดินมาถึงปม่น้ำหลงเหอหลินหยางก็เห็นลั่วหยิ่งอยู่ไกลๆซึ่งเธอกำลังเก็บดอกกัสฟูมัรยัมอยู่เมื่อมองท่าทางความมุ่งมั่นของลั่วหยิ่งหลินหยางก็รู้สึกซึ่งใจเขาได้ว่าตัวเองที่ให้เธอหาหมื่นดอกซึ่งมันจะไม่เยอะไปหน่อยหรอดอกกัสฟูมัรยัมหมื่นดอกเมื่อมาอยู่ในมือของเขาแล้วสามารถทำเงินได้มากกว่าหนึ่งหมื่นหยวนมาก
เขาได้ขนเบ็ดแล้วเดินไปด้านหลังลั่วหยิ่งแล้วกระซิบว่า“เสี่ยงหยิ่ง”
“ว๊าย！”ลั่วหยิ่งจกใจเมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลังเมื่หันไปมองก็พบว่าเป็นหลินหยางเธอจึงกระทืบเท้าแล้วพูดไปว่า“พี่หลินหยางนี่ทำหนูตกใจหมด”
“เหอะๆใครจะมากล้าทำให้เธอกลัวกันมาๆดื่มน้ำซะหน่อย”เมื่อเห็นลั่วหยิ่งหน้าตาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อหลินหยางก็หยิบกระติกน้ำออกมาจากกล่องแล้วยื่นให้เธอ
ลั่วหยิ่งรู้สึกอายเล็กน้อยแล้วรับกระติกน้ำมาดื่มเมื่อเห็นเบ็ดตกปลาก็ถามเขาว่า“พี่หลินหยางก็ตกปลาเป็นด้วยหรอ？”
เมื่อได้ยินที่เธอถามหลินหยางก็ได้แต่ทำหน้าบึ้งแต่ก็อดกลั้นอารมณ์ไว้แล้วตอบกลับไปว่า“เป็นสิถ้าไม่เชื่อก็ดูเฉยๆก็ได้นะ”
เมื่อพูดเสร็จหลินหยางก็หาที่ๆเหมาะสมหยิบเม็ดข้าวขึ้นมาแล้วโปรยลงในบริเวณๆนั้น
แล้วก็หยิบไส้เดือนออกมาเกี่ยวเข้ากับตะขอเมื่อทดสอบความลึกของน้ำก็เหวี่ยงเบ็ดลงไป
หลินหยางถือว่าโชคดีไม่น้อยประมาณสิบนาทีปลาก็เริ่มกินเหยื่อหลินหยางก็ไม่รีบร้อนจ้องมองไปที่เหยื่อเหยื่อก็ไม่ได้จมลงแต่กลับค่อยๆลอยขึ้นหลินหยางก็ประหลาดใจภาวนาว่าของให้ปลาติดเบ็ดแล้วเขาก็ม้วนดึงสายเบ็ดขึ้นมา
เมื่อปลาตัวใหญ่ถูกหลินหยางตกขึ้นมาได้เขาก็มองหาลั่วหยิ่งและเมื่อเธอเห็นเขาจับปลาได้ก็ดีใจแล้ววิ่งเข้าไปหา
เมื่อเธอเห็นหลินหยางจับปลาไนลงไปในสุ่มลั่วหยิ่งก็พูดกับหลินหยางว่า“พี่หลินหยางพี่เก่งจริงๆนะเนี่ยที่จับปลาได้เร็วขนาดนี้”
“เป็นไงรู้ถึงความเก่งของพี่ยัง？”หลินหยางยิ้มปริ่มด้วยความภูมิใจ
“อื้มตกปลาอ่ะเก่งแต่ตกผู้หญิงนี่ไม่ได้เรื่องตอนนี้จึงยังไม่มีแฟนไง”ลั่วหยิ่งแซวกลับแล้วเอามือปิดปาก
“เดี๋ยวจะโดน！”หลินหยางที่ได้ยินที่เธอพูดก็ทำท่าจะตีลั่วหยิ่งก็วิ่งหนีพวกเสียงหัวเราะแล้วไปเก็บสมุนไพรต่อ
หลินหยางส่ายหัวเมื่อได้เปลี่ยนเบ็ดแล้วก็ไปตกปลาต่อ
เมื่อเวลาผ่านไปก็ถึงเวลาเที่ยงกว่าๆตอนนี้หลินหยางตกปลาได้หลายตัวเมื่อรวมกันก็ได้ครึ่งกิโลกรัมแล้ว
“พี่หลินหยางหิวยังเดี๋ยวหนูกลับบ้านเอาของกินมาเผื่อ”ลั่วหยิ่งเดินเข้ามาถาม
“ไม่ต้องหรอกพี่เอามาเยอะตอนแรกคิดว่าเอามาเยอะเกินไปเลยเอาออกไปบ้างแต่ตอนนี้แกอยู่ด้วยก็มากินด้วยกันเลยสิ”หลินหยางเปิดตะกร้าออกมาแล้วหยิบกล่องพลาสติกใส่กับข้าวออกมา
ในกล่องนั้นมีสามช่องใส่กับข้าวสามอย่างมีแฮมไข่เจียวและขนมหวานถึงจะเป็นอาหารบ้านๆแต่กลิ่นหอมนั้นหอมราวกับอาหารของเชฟมือหนึ่งแต่คนละสไตล์