ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่59ช่วยไว้หนึ่งชีวิต
ตอนที่59ช่วยไว้หนึ่งชีวิต
เมื่อยื่นมือไปจับชีพจรเพื่อตรวจดูสภาวะร่างกายของผู้หญิงเธอคนนี้สภาพร่างกายย่ำแย่มากเนื่องจากลอยอยู่ในน้ำมานานจึงไม่ค่อยมีความรู้สึกเลือดลมในร่างกายก็ไม่ไหลเวียนถึงแม้อวัยวะภายในจะยังปกติแต่หลินหยางกล้ายืนยันว่าสมองของเธอต้องโดนกระแทกมาแน่ๆเพราะที่หลังหัวมีรอยบวมขึ้นมาซึ่งชัดเจนว่าต้องโดนทำร้ายมาแน่ๆ
เมื่อทราบสภาพร่างกายของเธอคนนี้แล้วหลินหยางก็เอาเข็มเงินออกมาเดินลมปราณถ่ายพลังให้มาอยู่ที่เข็มแล้วก็ฝังเข้าไปในจุดสำคัญทั้งห้าจุดของเธอ
เข็มทั้งห้าเล่มก็ฝังเข้าไปในจุดสำคัญทั้งห้าบนร่างของผู้หญิงคนนี้หลินหยางก็ฝังเข็มอย่างต่อเนื่องทุกๆเล่มก็ฝังอย่างนุ่มนวลราวกับหิมะที่ร่วงหล่น
ไม่นานเข็มทั้งกล่องก็ถูกนำมาใช้จนหมดเมื่อลองนับๆดูอย่างละเอียดแล้วมันก็มีทั้งหมด49เล่ม！
เข็มทั้งสี่สิบเก้าเล่มก็ฝังอยู่บนร่างกายของเธอเข็มเงินเล็กๆน้อยๆก็ฝังอยู่บนร่างของเธอซึ่งถ้าใครได้เห็นก็จะกลัวได้
หลินหยางก็ยังคงเดินลมปราณต่อแล้วใช้มือทั้งสองข้างกดไปที่เข็มเงินเหล่านั้นโดยเริ่มที่เข็มที่ปักตรงส่วนหัวใจเขาได้ขยับขึ้นลงอย่างนิ่งๆโดยเข็มก็ไม่ได้สั่นเลย
สองชั่วโมงที่ผ่านมานี้หลินหยางก็เหนื่อยจนต้องนั่งถอนหายใจบนเก้าอี้เล็กสองชั่วโมงแห่งการถ่ายพลังซึ่งแสดงให้เห็นว่าหลินหยางนั้นแข็งแรงมากจนตอนนี้ต้องผ่อนคลาย
“พี่หลินหยางคะ”หลังจากที่หลินหยางนั่งพักลั่วหยิ่งที่รอหลินหยางอยูที่ห้องโถงก็เดินเข้ามาในห้องเมื่อเขาฝังเข็มเสร็จ
เมื่อเห็นผู้หญิงที่นอนอย่าไม่คาดคิดอยู่บนเตียงของหลินหยางลั่วหยิ่งก็หน้าแดงขึ้นเล็กน้อย
เมื่อเขาอ่านความคิดของลั่วหยิ่งออกหลินหยางก็ยิ้มและพูดว่า“ด้วยหัวใจของการเป็นหมอถึงแม้พี่จะเห็นเรือนร่างของเธอแล้วแต่ก็เป็นเพราะพี่มีเจตนาที่จะช่วยเหลือและรักษาชีวิตถึงจะมีข้อห้ามอยู่แต่ข้อห้ามก็ยืดหยุ่นได้”
“อื้มหนูรู้ค่ะเอ้อใช่เบ็ดตกปลาและปลาที่พี่ตกได้หนูเอามาให้แล้วนะหนูวางปลาไว้ที่อ่างล้างจาน”ลั่วหยิ่งตอบกลับ
“โอเคครั้งนี้รบกวนแกเยอะเลยค่าเก็บดอกไม้วันนี้คิดเงินสองเท่าเลยนะ”หลินหยางพูดพร้อมรอยยิ้ม
“คิดทำไมมีเท่าไหร่ก็คิดเท่านั้นแหละเดี๋ยวพรุ่งนี้หนูก็จะให้หูจื่อมาช่วยช่วยกันสองคนก็จะได้เก็บเยอะๆเร็วๆ”ลั่วหยิ่งส่ายหน้าด้วยความดื้อ
“เราไม่ต้องทะเลาะกันหรอกแกเหนื่อยก็กลับไปก่อนเถอะวันนี้พี่ไม่มีแรงนวดให้นะ”หลินหยางพูดด้วยความเหนื่อย
“ถ้างั้นเดี๋ยวหนูนวดให้พี่เอง”ลั่วหยิ่งก็พูดขึ้นมาเบาๆ
เมื่อได้ยินที่เธอพูดหลินหยางก็อึ้งไปพักนึงเมื่อมองไปที่ลั่วหยิ่งเขายิ้มและพูดว่า“แล้วนวดเป็นป่ะล่ะ”
“พี่อ่ย่าดูถูกกันได้มั๊ย？ตอนอยู่บ้านหนูก็นวดให้พ่อแม่อยู่บ่อยๆอีกอย่างพี่ก็นวดให้หนูมาเยอะแล้วหนูก็พอจำวิธีนวดได้บ้างนะ”เมื่อเห็นว่าหลินหยางไม่เชื่อลั่วหยิ่งก็รีบพูดขึ้นมา
“งั้นก็ดีเดี๋ยวเราไปที่ห้องรับแขกพี่นอนบนโซฟาแล้วแกก็ลองนวดให้พี่นะ”หลินหยางพูดพร้อมหัวเราะ
“แล้วพี่เขาจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่คะ？”ลั่วหยิ่งชี้ไปที่ผู้หญิงที่โดนฝังเข็มไว้ทั่วร่างแล้วถามขึ้น
“ประมาณสองสามชั่วโมงแหละ”หลินหยางพูดพร้อมหัวเราะ
“งั้นเดี๋ยวหนูจะลองนวดให้พี่เอง”ลั่วหยิ่งยิ้มอ่อนๆ
หลินหยางหัวเราะแต่ก้ไม่ปฏิเสธเขาเดินไปที่โซฟาตอนแรกคิดว่าจะนอนคว่ำแต่คิดไปคิดมาเขาจึงตัดสินใจนอนหงายเพื่อที่จะดูลั่วหยิ่งนวดเขาให้เต็มตา
เมื่อเห็นหลินหยางนอนหงายบนโซฟาลั่วหยิ่งก็รู้สึกเขินอายแต่เธอก็ให้เขาพลิกตัวเพื่อที่จะเรียนรู้ร่างกายของหลินหยางแล้วเริ่มนวดจากขาไล่ขึ้นไปส่วนบนของร่างกาย
ถึงเธอจะไม่เคยฝึกลมปราณแต่มือนุ่มๆของเธอนั้นเมื่อนวดไปแล้วก็มีพลังได้เหมือนกัน
เหมือนเธอจะรู้ว่าเธอนวดขาไม่เก่งลั่วหยิ่งก็นวดขึ้นมาที่ไหล่ของเขาเร็วขึ้นเนื่องจากเธอนั่งอยู่ที่ขอบโซฟาหลินหยางก็ได้สัมผัสถึงสะโพกและปั้นท้ายที่กลมเด้งขอลั่วหยิ่งใจของเขาก้เริ่มเต้นแรงขึ้น
“สบายขึ้นมั๊ย？”ลั่วหยิ่งถามขึ้น
“ก็โอเคอยู่นะ”หลินหยางหัวเราะเพราะการที่ลั่วหยิ่งได้นวดให้เขานั้นก็ทำให้เขาพอสบายตัวขึ้นบ้าง
“พี่หลินหยางตอนที่พี่นวดให้หนูแล้วตอนท้ายเอามือมาวางไว้ตรงนี้มันช่วยกระตุ้นใช่มั๊ยคะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่？”ลั่วหยิ่งถามด้วยความอาย
หลินหยางก็หน้าบึ้งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเข้มๆว่า“ปกติมันเป็นแบบนี้นะพี่แค่ไล่ลมไปที่ส่วนๆนั้นแล้วค่อยๆนวดเลือดก็จะไปหล่อเลี้ยงตรงนั้น”
“หรือเราจะพูดได้ว่าถ้ายิ่งไปนวดตรงจุดที่เลือดลมไหลเวียนก็จะยิ่งสบายขึ้นใช่มั๊ย？”ลั่วหยิ่งถามกลับ
เนื่องจากหลินหยางนั้นได้ฝึกลมปราณมาจึงเข้าใจจุดสำคัญภายในร่างกายวิธีการนวดของเขาจึงไม่เหมาะถ้าคนทั่วไปจะเรียนรู้ณตอนนี้หลินหยางจึงไม่มีวิธ๊ที่จะอธิบายให้ลั่วหยิ่งฟังจึงได้แต่พยักหน้าตอบรับไป
“งั้นแกลองนวดตรงจุดๆนั้นของพี่ดูสิลองดูว่าสบายตัวมั๊ย”ลั่วหยิ่งคิดอยากจะให้เขาผ่อนคลายเลยเอามือเล็กๆไปจับที่บริเวณระหว่างขาของเขา
เมื่อลั่วหยิ่งจับตรงนั้นก็ลงมือนวดต่อก็เกิดความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้นกับเธอแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของหลินหยาง
ตอนนี้หลินหยางไม่รู้จะดีใจหรือจะอยู่เฉยๆเด็กสาวคนนี้ช่างจับตรงจุดเพราะของลับของตัวเองมันโด่ดออกมาและพอนวดไปก็รู้สึกสบาย
“พี่หลินหยางคะตอนนี้พี่รู้สึกยังไงบ้าง？”ลั่วหยิ่งถามเบาๆ
หลินหยางที่กำลังหลับตาเพื่อดื่มด่ำไปกับการนวดของลั่วหยิ่งความสุขที่เกิดขึ้นมานั้นทำให้หลินหยางพอใจมากและเมื่อได้ยินที่ลั่วหยิ่งถามหลินหยางก็ตอบว่า“ก็โอเคนะ”
“ตอนนี้มันติดกางเกงอยู่จะทำไม่สะดวกแกถอดกางเกงออกเถอะ”เมื่อคิดถึงตอนที่หลินหยางนวดให้เธอเขายังให้เธอถอดกางเกงออกลั่วหยิ่งจึงถอดกางเกงตามคำสั่งหลินหยางไป
ตอนนี้หลินหยางยังไม่มีความเห็นใดๆแค่ให้ลั่วหยิ่งถอดกางเกงของตัวเองออกลั่วหยิ่งก็ได้เห็นสิ่งที่อยู่ระหว่างขาของหลินหยางแล้วเอามือเข้าไปนวดแบบเขินอาย
เวลาผ่านไปทั้งคู่ก้หายใจแรงขึ้นลั่วหยิ่งที่แอบๆมองตรงนั้นมาตั้งแต่เริ่มนวดได้ใช้ความกล้ามองไปตรงๆก็มีแสงจ้าแวบมาที่ตาของเธอ
“พี่หลินหยางพี่ก็มองลูบตัวหนูด้วยสิลูบตรงที่ๆเคยนวดให้นุ่มอ่ะค่ะ”ลั่วหยิ่งรีบพูดขึ้นมา
หลินหยางได้ยินที่พูดก็ลุกขึ้นมานั่งแล้วอ้าขาให้ลั่วหยิ่งนั่งตรงระหว่างขา
มือใหญ่ๆคู่นั้นก็นวดเข้าไปที่หน้าอกของลั่วหยิ่งเมื่อเกิดความรู้สึกอันนุ่มนวลหลินหยางก็เพิ่มแรงเข้าไปอีก
“พี่หลินหยางรอแปบนึงเดี๋ยวหนูถอดกางเกงด้วยเดี๋ยวข้างในจะเปียกเหงื่อ”ลั่วหยิ่งพูดขึ้นมาแล้วค่อยๆเอากางเกงสีเบจของตัวเองถอดรูดลงมา
ทั้งคู่ไม่ใส่กางเกงและร่างกายของหลินหยางก็ติดเข้ากับก้นของลั่วหยิ่ง
ลั่วหยิ่งก็ใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆเพราะเมื่อก้นของเธอสัมผัสกับร่างกายของเขาเธอก็ได้รู้สึกถึงความปรารถนาอันแรงกล้าของหลินหยางเมื่อนึกถึงเรื่องผู้ชายที่ตงฟางเยี่ยนเพื่อนม.ปลายของเธอได้เคยเล่าให้ฟังนั้นลั่วหยิ่งก็มีแรงปราถนาและรอคอยมาโดยตลอด
มือที่ใหญ่ของหลินหยางนั้นได้นวดทรวงอกของลั่วหยิ่งราวกับมีพลังไม่นานลั่วหยิ่งก็เริ่มร้องออกมาหายใจแรงขึ้นหน้าตาก็ค่อยๆแดงขึ้นแล้วเข้าไปพิงกับอ้อมอกของหลินหยาง
ลั่วหยิ่งก็ร้อมออกมาอย่างต่อเนื่องเสียงที่มีเสน่ห์นี้ยิ่งทำให้หลินหยางสมปราถนาเข้าไปอีก
เมื่อความรู้สึกต่อส่วนนั้นของหลินหยางยิ่งแรงขึ้นเรื่อยๆลั่วหยิ่งก็หน้าแดงแล้วส่ายก้นไปมาเล็กน้อย
เมื่อลั่วหยิ่งส่ายก้นไปมาแบบนี้หลินหยางก็เริ่มทนไม่ไหวจนเอามือไปจับที่หน้าอกของลั่วหยิ่งอย่างแรง
“พี่หลินหยางพี่นี่เลวจริงๆนะ！”ลั่วหยิ่งพูดด้วยความอาย
หลินหยางก็เริ่มหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆแล้วไปกระซิบข้างหูลั่วหยิ่งว่า“เลวตรงไหนหรอ？”
เสียงอันอบอุ่นได้ผ่านเข้าไปในหูลั่วหยิ่งก็ขนลุกแล้วพูดอย่างเขินอายว่า“อย่างนี้ยังไม่เลวอีกหรอ？คนกันเองก็ยังจะปล้ำอีก”
“จะปล้ำแก？ไม่ใช่เพราะว่าแกเป็นสาวน้อยที่มีเสน่ห์หรอ”หลินหยางพูดอย่างมีเลศนัย
“มีเสน่ห์ตรงไหนอ้า”ลั่วหยิ่งพูดอย่างเขินอายขณะที่มือก็ลูบคลำของลับของหลินหยางต่อไป
คนทั้งสองที่กำลังสับสนไม่นานก็หันมากอดกันหลินหยางก็เพิ่มแรงลั่วหยิ่งที่กำลังลังเลก็นอนลงไปบนโซฟาพร้อมกับหลินหยางทันที่มือของเขาได้จับไปที่ทรวงอกของลั่วหยิ่งก็มีคนมาเคาะประตูทันที
“หลินหยางอยู่บ้านมั๊ยเอ่ย？”เสียงคนวัยกลางคนดังเข้ามา
“เสียงผู้ใหญ่บ้าน”ลั่วหยิ่งได้ยินเสียงที่ดังเข้ามาก็รู้ทันทีว่าเป็นเสียงใคร
หลินหยางได้ยินที่ลั่วหยิ่งบอกก็พยักหน้านั่นคือเสียงของผู้ใหญ่บ้านจริงๆด้วยความตกใจเมื่อลูบหน้าอกของลั่วหยิ่งเสร็จเขาก็รีบหาเสื้อตัวเองมาใส่
“พี่นี่เลวนะเนี่ยชอบฉวยโอกาส”ลั่วหยิ่งที่โดนหลินหยางลูบไล้เรือนร่างก็พูดขึ้นมาอย่างหน้าแดง
“ยังไม่ใส่เสื้อผ้าอีกเดี๋ยวใครเห็นเข้าแล้วพี่ไม่รู้ด้วยนะ”หลินหยางหัวเราะออก
“อ๊า！”เมื่อได้ยิที่หลินหยางพูดลั่วหยิ่งก็ตกใจแล้วรีบใส่เสื้อผ้า
“ผู้ใหญ่รอแปบนึงครับเดี๋ยวผมไปเปิดประตูให้”เขาตะโกนกลับไปรอให้ลั่วหยิ่งใส่เสื้อผ้าเสร็จหลินหยางก็เดินไปที่ประตูใหญ่แล้วเปิดประตู
เมื่อเปิดประตูหลินหยางก็พบว่าคนที่มาหานั้นไม่ได้มีแค่ผู้ใหญ่บ้านหม่าเจี้ยนแต่ยังมีภรรยาของเขาหานน่าและก็เลขาหมู่บ้านหนิมผิง
“ผู้ใหญ่บ้านเลขาคุณหานน่าเข้ามาข้างในก่อนครับ”หลินหยางรีบเชิญเข้าบ้าน
“หลินหยางได้มาว่าคุณอุ้มคนที่ใกล้จะตายมาที่บ้านคุณเรื่องนี้จริงมั๊ย？”ผู้ใหญ่บ้านหม่าเจี้ยนไม่รอช้าเขาก็ยิงคำถามไปตรงๆ
“ครับผมเห็นว่าเธอคนนั้นยังมีลมหายใจอยู่ผมเลยอุ้มมาที่นี่”เมื่อหลินหยางพาทั้งสามคนเข้ามาในบ้านก็นำน้ำมาเสิร์ฟ“เสี่ยวหยิ่งหนูก็อยู่ด้วยหรอ？”เมื่อหานน่าเห็นลั่วหยิ่งอยู่กับหลินหยางจึงเอ่ยถาม
“หนูช่วยพี่เข้าหาสมุนไพรค่ะแล้วมีคนไข้มาพอดีหนูเลยอยู่ช่วยต่อ”ลั่วหยิ่งอธิบายด้วยเสียงที่เรียบร้อย
แต่ทั้งสามไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่ลั่วหยิ่งอยู่ที่นี่แล้วหม่าเจี้ยนก็ถามต่อว่า“แล้วเธอคนนั้นตอนนี้อยู่ไหน？แล้วเธอเป็นยังไงบ้าง？”
“อยู่ในห้องนอนผมครับตอนนี้ต้องฝังเข็มทั่วร่างช่วยชีวิตไว้ได้แต่ถ้าจะให้ฟื้นล่ะก็ต้องใช้เวลาอีกพักนึงครับ”หลินหยางคิดแล้วพูดออกมา
“คุณมั่นใจว่าเธอปลอดภัย？ถ้าเกิดตายขึ้นมาคุณจะได้รับผลกระทบไม่น้อยเลยนะ”หนิมผิงที่นั่งอยู่ข้างๆก็พูดออกมา
หลินหยางแอบยิ้มในใจถึงสองคนนี้ได้แสดงความห่วงใยออกมาแต่ก็ห่วงตำแหน่งหน้าที่การงานของตัวเองมากกว่าถ้าเกิดมีคนตายในหมู่บ้านขึ้นมาพวกเขาจะได้รับผลกระทบอย่างมาก
“วางใจได้ครับคาดว่าวันนี้เธอก็จะตื่นแล้ว”หลินหยางพูดยืนยัน
“จริงหรอ？งั้นดีเลยแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงพวกเราไปดูกันหน่อย”หนิมผิงพูดขึ้น
“ตอนนี้คงไม่สะดวกเพราะผมเพิ่งฝังเข็มให้เธอไปเลยถอดเสื้อเธอออกหมดตอนนี้เธอเลยไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวรอเธอตื่นคืนนี้ก่อนถ้ายังไม่วางใจพรุ่งนี้มาดูใหม่ก็ได้ครับแล้วถ้าเกิดเธอไม่ตื่นขึ้นมาหรือมีปัญหาอะไรผมขอรับผิดชอบคนเดียว”หลินหยางพูดขึ้นมา
“ฝีมือของคุณน่ะผมวางใจผมกลัวว่าถ้าเธอเกิดไม่ฟื้นขึ้นมาถึงตอนนั้นคุณจะต้องแบกความรับผิดชอบกลัวว่าจะมีผลต่ออาชีพการงานของคุณในอนาคตอ่ะสิ”ผู้ใหญ่บ้านหม่าเจี้ยนพูดเตือน
เมื่อหม่าเจี้ยนพูดจบหนิมผิงก็พูดขึ้นมาทันทีว่า“ที่ผู้ใหญ่บ้านพูดก็มีเหตุผลนะเรื่องนี้จะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่จะว่าเล็กก็ไม่เล็กถ้าคุณช่วยชีวิตเธอสำเร็จก็ไม่มีอะไรแต่ถ้าเกิดช่วยไม่สำเร็จอาจจะโดนข้อหาฆ่าคนแล้วจะโดนดำเนินการตามกฎหมายเอานะ”
“วางใจเถอะครับผมรู้อะไรควรไม่ควรจะไม่มีวันเอาอนาคตของตัวเองมาล้อเล่นถ้าเกิดผมไม่มั่นใจอะไรเดี๋ยวผมก็แจ้งความเอง”หลินหยางพูดพร้อมรอยยิ้ม
เมื่อได้ยินที่เขาพูดทั้งสองคนก็วางใจและยิ้มอ่อนๆ