ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่75หานหน้าผู้คอเคล็ด
ตอนที่75หานหน้าผู้คอเคล็ด
อุ้มจางเหย่ไปห้องเพื่อแก้ไขปัญหาเรื่องสรีระหลังทำอาหารเสร็จทั้งสี่คนก็นั่งลงร่วมทานอาหารเช้ากัน
เนื่องจากมีตัวยาเสริมอื่นๆอีกแม้ว่าจะเป็นแค่บะหมี่ไข่ไก่แต่ทั้งสี่คนก็กินกันอย่างออกรสออกชาติ
“ไม่ได้กินบะหมี่ที่ทั้งสดและใหม่แบบนี้มานานแล้ว”เซี่ยหลินหลินพูดว่า“หลินหยางถ้าเธอมาเป็นพ่อครัวที่บ้านฉันจะดีขนาดไหนนะฉันจะให้เงินเดือนเธอสูงแน่ๆ”
“รอฉันหางานไม่ได้แล้วฉันจะไปนะ”หลินหยางตอบรับ
รอจนทานอาหารเสร็จจางฟางรับอาสาเก็บถ้วยชามเซี่ยหลินหลินและจางฟางต้องบอกลาแล้วก่อนออกเดินทางจางฟางกระซิบกับหลินหยางข้างหูว่า“รอฉันกลับถึงเจียงหลิงแล้วฉันจะแนะนำเศรษฐีนีให้เธอแค่เธอนวดหน้าอกให้เขาก็ได้เงินเยอะแล้ว”
“ขอบคุณน้าจางเธอเป็นบ่อข้าวบ่อน้ำของฉันเลยนะเนี่ย”หลินหยางยิ้มอย่างมีเลศนัย
สาวสวยมองมาที่หลินหยางจางฟางเดินไปฝั่งที่นั่งคนขับเซี่ยหลินหลินยิ้มและโบกมือลาหลินหยางและบอกว่าอย่าลืมติดต่อมานะรถค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป
รอเซี่ยหลินหลินกลับไปแล้วหลินหยางเอากระดานดำไปหัดเขียนอยู่ที่ลานหน้าบ้านในบ้านของหลินหยางตอนนี้มีแค่หลินหยางและจางเหย่แค่สองคน
จางเหย่นั่งอาบแดดอยู่ที่ลานหน้าบ้านฟื้นตัวมาสองสามวันนี้ประกอบกับยาเสริมของหลินหยางหน้าตาของหล่อนเลยดูมีชีวิตชีวามากขึ้นเยอะผิวหนังเริ่มดูมีน้ำมีนวลเผยให้เห็นร่องรอยความสวยของเมื่อก่อน
นึกถึงความอ่อนโยนละมุนละไมของเมื่อคืนนี้จางเหย่ก็หน้าแดงขึ้นมาที่ผ่านมาตัวเองไม่เคยทำตัวไม่เรียบร้อยขนาดนี้เมื่อคืนนี้ตนเองใจกล้ามากถึงขนาดเชิญชวนหลินหยางให้มานอนกับตัวเองบนเตียงเดียวกัน
หลินหยางหรี่ตาฝึกเขียนตัวอักษรจางเหย่ตาเบลอๆในระหว่างความเงียบในใจของหล่อนค่อยๆเห็นภาพของหลินหยาง
รอจนหลินหยางฝึกเขียนอักษรเสร็จจางเหย่พูดว่า“เมื่อคืนนี้เธอออกไปตอนไหนหรอ”
“ก็รอจนเธอหลับสนิทเห็นเธอรู้สึกร้อนก็เลยออกมา”หลินหยางตอบอย่างโกหกไป
ฟังคำอ่อนโยนของจางเหย่ก็คิดถึงความโอนโยนละมุนละไมของเขาหลินหยางหยุดไฟราคะในตัวเพื่อตนทำให้หล่อนรู้สึกซาบซึ้งมาก
“ฉันรู้สึกว่าฉันสามารถเดินได้ด้วยตัวเองแล้วนะ”จางเหย่พูดด้วยรอยยิ้ม
“น่าจะพรุ่งนี้ก็ได้แล้วแหล่ะถ้าวันนี้ใช้มือประคองแล้วเดินได้แต่มันยังเร็วไปหากจะให้มันกลับมาฟื้นฟูได้หมด”หลินหยางมองจางเหย่จางเหย่สีหน้าดีใจยิ่งนัก
“ใช่แล้วแจ้งสารทุกข์สุขดิบกับทางบ้านดีกว่านานแล้วไม่ได้โทรหาที่บ้านเลย”หลินหยางยื่นโทรศัพท์มือถือให้จางเหย่
จางเหย่คิดแล้วคิดอีกยื่นมือไปรับโทรศัพท์ก็กดเบอร์ทันทีไม่นานปลายสายก็รับเป็นเสียงผู้หญิงคนนึงเสียงนั้นดูเหนื่อยล้า“ฮัลโหล”
“ฮัลโหลแม่คะฉันเสี่ยวเหย่”จางเหย่พูด
เงียบไปชั่วขณะปลายสายส่งเสียงตกใจกลับมา“อะไรนะเสี่ยวเหย่เธอไปอยู่ที่ไหนมาไม่ติดต่อกลับมาที่บ้านเลยเธอก็รู้ว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงเธอฮือๆๆๆ”ปลายสายพูดพลางร้องไห้พลาง
หลินหยางเป็นคนหูดีมากประกอบโทรศัพท์มือถือซัมซุงเสียงก็ดังอยู่แล้วหลินหยางจึงได้ยินเสียงในโทรศัพท์อย่างชัดเจนในใจก็รู้สึกถึงความอบอุ่นความเป็นญาติก็เป็นเช่นนี้ปากก็ว่าก็ด่าแต่ในใจนั้นรักมาก
“แม่ไม่ต้องร้องไห้แล้วฉันก็ยังอยู่นี่ไง”จางเหย่ปลอบใจ
“เธอโทรหาพ่อเธอหรือยัง”
“ยังเลยฉันกลัวว่าพ่อยุ่งอยู่ไม่อยากรบกวนเขาเดี๋ยวจะส่งข้อความไปหาแล้วกัน”จางเหย่ตอบ
“เขายุ่งเขาก็อยากคุยกับลูกสาวเขาแหล่ะเออใช่แล้ววั้นนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเธอตอนนี้เธออยู่ที่ไหนฉันจะส่งคนไปรับ”ปลายสายพูดขึ้นมา
หลินหยางแอบฟังไปพลางใจสั่นระรัวไปพลางหญิงสาวคนนั้นไม่ได้จะมาเองแต่จะส่งคนมาต้องมีเหตุผลที่จะมาแน่ๆ
“ไม่ต้องหรอกค่ะตอนนี้ฉันยังไม่อยากกลับ”จางเหย่ตอบ“ชีวิตปกติโดนแรงกดดันเยอะมากตอนนี้ฉันอยากผ่อนคลายฉันอยากพักผ่อนสักพักค่อยกลับค่ะ”
“งั้นเธอบอกแม่หน่อยได้ไหมว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนทำอะไรอยู่”ปลายสายรู้สึกร้อนใจ
“ตอนนั้นฉันโดนนักเลงทำร้ายแล้วโยนลงแม่น้ำมีหมอเทวดาในหมุ่บ้านมาช่วยชีวิตเอาไว้ถ้าช้าไปเพียงครึ่งชั่วโมงฉันอาจจะไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์แล้วค่ะเขาช่วยชีวิตฉันฉันเลยต้องอยู่รักษาตัวต่อที่นี่ค่ะรอฉันหายดีแล้วฉันจะกลับบ้านนะคะ”
“หมอเทวดาหรอหมอเทวดาอายุเท่าไร”ปลายสายเริ่มถามต่อ
“อายุประมาณยี่สิบหว่าๆค่ะยังหนุ่มอยู่เลย”จางเหย่ตอบแบบหาไม่ได้
ปลายสายได้ยินแล้วก็เข้าใจจุดประสงค์ของหญิงสาวอย่างชัดเจนเลยตอบอย่างเงียบๆว่า“เหย่เอ๋ยเธอชอบเขาแล้วใช่ไหม”
“แม่คะพูดอะไรหน่ะ”จางเหย่ตอบแบบไม่ค่อยพอใจ
“เสี่ยวเหย่เธอก็โตขนาดนี้แล้ววันนี้ก็ครบสามสิบแล้วนะเพื่อนบ้านของเราเสี่ยวฮัวมีลูกไปสองคนแล้วนะดูเธอตอนนี้สิยังอยู่เป็นโสดอยู่เลยเป็นแบบนี้ได้ยังไง”ปลายสายเริ่มบ่นลูกสาว
“โอเคค่ะหนูเข้าใจแล้วค่ะแม่แม่ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้วนะคะ”จางเหย่ตอบแบบอายๆ
“เมื่อไรลูกจะกลับบ้านบอกแม่สักคำนะนั้นสิลูกช่วยส่งรูปตอนนี้ให้แม่ดูหน่อยสิแม่จะดูว่าหนูบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”ปลายสายพูด
“โอเคค่ะเดี๋ยววางสายแล้วหนูจะส่งให้นะคะ”จางเหย่คุยกับแม่ของตนอีกสักพักก็วางสายไปหน้าตาแดงยื่นมือถือคืนให้กับหลินหยาง
“แม่ฉันไม่ไว้ใจฉันให้ฉันส่งรูปไปให้เขาดูเธอช่วยถ่ายรูปให้ฉันหน่อยนะ”
หลินหยางมองจางเหย่ที่ยังคงใส่เสื้อผ้าของตนหลินหยางหัวเราะและพูดว่า“เธอถอดเสื้อผ้าชุดนี้แล้วเปลี่ยนใส่ชุดใหม่ดีกว่านะ”
นอกจากเครื่องสำอางแล้วผู้หญิงชอบเรื่องเสื้อผ้ามากแม้ใส่เสื้อผ้าของหลินหยางจะไม่เป็นอะไรแต่พอเปลี่ยนเป็นใส่ชุดใหม่ปุ๊บจางเหย่ก็รู้สึกดีใจมากๆ
จางเหย่โดนหลินหยางอุ้มเข้าห้องนอนหลินหยางหยิบเสื้อผ้าที่จางฟางซื้อมาสามชุดมีชุดสูท1ชุดชุดเดรส1ชุดและชุดลำลอง1ชุด
“ใส่กระโปรงเถอะดูสวยดี”จางเหย่ตอบอย่างเบาๆ
หลินหยางพยักหน้าวางเสื้อผ้าลงและเตรียมตัวจะเดินออกไปจางเหย่กลับเรียกหลินหยางไว้“เธอรอก่อนช่วยฉันใส่เสื้อผ้าหน่อยสิตอนนี้ฉันยังใส่เองไม่สะดวก”
จางเหย่หน้าแดงแต่หลินหยางก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเดินไปข้างๆจางเหย่ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกรูปร่างของจางเหย่ก็โป๊เปลือยเปล่าให้เห็น
“หลินหยางพี่เหย่หุ่นดีไหม”จางเหย่ถามขึ้นมา
“แน่นอนครับสัดส่วนพอดีสุดยอดเลย”หลินหยางมองมาที่เนินอกแน่นๆกลืนน้ำลายแล้วตอบ
ถึงแม้ว่าคำพูดของหลินหยางจะดูเหมือนอันธพาลแต่ในใจของจางเหย่รู้สึกหวานจับใจหลังจากใส่กางเกงในสีดำดูเซ็กซี่กับยกทรงสีแดงเสร็จแล้วก็ใส่เดรสสีแดงต่อ
เดรสตัวนี้ไม่รัดรูปเท่าไรใส่แล้วดูหลอกตาจางเหย่มีรูปร่างที่เฟอร์เฟคแต่กลับโดนปกปิดไว้ตรงกันข้ามรูปร่างอรชรในชุดสีแดงเพลิงดูมีรสนิยมช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน
สวมรองเท้าเสร็จหลินหยางก็ประคองจางเหย่ไปยืนหมุนหนึ่งรอบมองมาที่หลินหยางแล้วถามว่า“สวยไหม”
หลินหยางยืนตะลึงตาค้างจางเหย่สวยงามราวกับดอกกุหลาบสวยสดไม่มีใครเทียบได้ให้ความรู้สึกเหมือนวัยรุ่นดูน่าหลงใหล
“สวยสวยมาก”หลินหยางชม
โดนหลินหยางยกยอจนหน้าแดงหลินหยางหยิบเอามือถือซัมซุงออกมาถ่ายรูปให้จางเหย่ห้าใบในอิริยาบทต่างๆไม่ซ้ำกันจางเหย่อายจนหน้าแดงแล้วส่งรูปถ่ายให้แม่
ผ่านไปไม่กี่นาทีโทรศัพท์ของหลินหยางก็ดังขึ้นเป็นเบอร์ของเมืองจินหลิงหลินหยางยื่นโทรศัพท์ให้จาเหย่“ข้อความของเธอหน่ะ”
จางเหย่ดูแล้วยิ้มยื่นโทรศัพท์ส่งคืนหลินหยาง
“ดีใจอะไรขนาดนั้นมีเรื่องน่ายินดีอะไร”หลินหยางยิ้มและถามขึ้นมา
“เธอดูเอาเองไม่ได้หรอ”จางเหย่หน้าแดงและตอบ
หลินหยางก้มหน้าดูมือถือยังคงค้างที่หน้าจอข้อความนั้นในนั้นเขียนว่า“ลูกสาวที่น่ารักช่างสวยเหลือเกินเห็นรูปเธอแล้วแม่ก็สบายใจแต่ว่าสิบวันหลังจากนี้ไม่ว่ายังไงก็ตามลูกต้องกลับบ้านทางที่ดีคือพาหมอคนนั้นกลับมาด้วยแม่อยากขอบคุณเขา”
“ถึงเวลานั้นเธอจะไปกับฉันไหม”จางเหย่ถามหลินหยางเมื่อเห็นหลินหยางอ่านข้อความจบ
“ถ้าหากสิบวันจากนี้เธอต้องกลับบ้านฉันก็จะไปส่งเธออีกอย่างร่างกายของเธอก็ยังไม่หายดีผู้หญิงเดินทางคนเดียวไม่ปลอดภัย”หลินหยางพยักหน้าและพูดยังไงซะเจียงหลิงกับจินหลิงก็ไม่ได้ไกลกันมากนั่งรถประมาณห้าหกชั่วโมงก็ถึง
ได้ยินหลินหยางพูดแบบนั้นจางเหย่ดีใจเป็นอย่างมากยิ้มและพูดว่า“งั้นรอฉันหายดีแล้วเธอกลับไปพร้อมกับฉันนะ”
จางเหย่นอนพักอยู่บนเตียงหลินหยางเตรียมตัวที่จะออกไปเดินข้างนอก
เปลี่ยนกางเกงเดินออกไปเดินนอกบ้านเจอคนรู้จักก็ทักทายด้วยรอยยิ้มแล้วหลินหยางก็เจอหานหน้าภรรยาของผู้ใหญ่บ้าน
“หานหน้าไปไหนมาหน่ะ”หานหน้ากำลังเดินเข้าบ้านหลินหยางถามอย่างยิ้มๆ
เมื่อหันมาเจอหลินหยางหานหน้ายิ้มให้ในมือถือถุงพลาสติกและตอบว่า“เมื่อกี้ไปซื้อของที่ร้านค้ามามาสิเข้ามานั่งในบ้านก่อน”
“ไม่หล่ะฉันจะไปเดินเล่น”หลินหยางตอบ
“รีบร้อนอะไรขนาดนั้นเข้ามาช่วยดูคอป้าหน่อยสิเมื่อวานนอนตกหมอนตอนนี้ยังปวดอยู่เลย”หานหน้าพูดและก็ลองว่าก้มหน้าได้ไหมแค่ขยับก็ปวดซะแล้วมุมปากเบ้แสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวด
ที่แท้ก็อยากให้ช่วยนี่เองหลินหยางไม่ปฏิเสธยิ้มและเดินตามหานหน้าเข้าไปในบ้านหานหน้าปิดประตูใหญ่พาหลินหยางเข้าบ้านไป
ลานบ้านของคนในหมู่บ้านไม่ต่างกันไม่เว้นแม้แต่บ้านของผู้ใหญ่บ่านทิศเหนือมีห้องกลางทิศตะวันออกมีสองห้องทิศตะวันตกมีไม้เรียงรายและมีห้องครัว
แต่บ้านของผู้ใหญ่บ้านจะดูมั่งคั่งมากกว่าภายในบ้านตกแต่งได้ไม่เลวดอกไม้ใบหญ้าจัดแต่งอย่างมีสไตล์ในบ้านยังมีพื้นที่ว่างในบ้านเหมือนจะผ่านการตกแต่งมาก่อน
“หานหน้าเธอมานั่งนี้ฉันจะดูให้”หลินหยางชี้ที่โซฟาแล้วพูด
“อืมโอเค”หานหน้านั่งลงข้างหลินหยางหันหลังให้หลินหยาง
หลินหยางยื่นมือไปจับต้นคอใช้แรงนิดหน่อยในการกดหานหน้าก็ร้องออกมา“หลินหยางเจ็บนะ”
“เธอนี่นอนตกหมอนมาหลายครั้งแล้วใช่ไหม”หลินหยางยิ้ม
“ในปีนี้เกิดขึ้น4ครั้งแล้วไม่ใช่หรอ”
“วิธีนี้สามารถรักษาได้,การนวดลงเบาๆก็สามารถบรรเทาอาการเจ็บปวดได้,ถ้าต้องการขจัดอาการเหล่านี้,ต้องทำการฝังเข็ม”หลินหยางพูด
“งั้นวันนี้สามารถฝังเข็มเลยได้มั้ย?”หานน่าถามหลินหยางดูเหมือนจะมีหวัง
ดูจากสายตาความคาดหวังของหาน่าแล้ว,หลินหยางพยักหน้าและพูดว่า:”ได้แน่นอน,การฝังเข็มอยู่บนหัวผู้ป่วยในตอนนี้จะได้ผลดีขึ้น
เมื่อได้ยินอย่างนั้นตาของหานน่าสว่างขึ้น,พร้อมรีบพูดว่า:”งั้นคุณต้องรักษาฉัน,ซึ่งมันเจ็บปวดจริงๆ”
เมื่อมองที่คอของหานน่ามีผิวขาวที่ผ่านการบำรุงรักษาที่ดี,หลังจากยืนยันว่าไม่ใช่ปัญาใหญ่อะไร,หลินหยางยิ้มพร้อมพูดว่า”งั้นรอฉันสักครุ่เดี๋ยวมา,ฉันไปหยิบเข็มเงิน
“ตกลงป้ารอคุณอยู่ตรงนี้”ฮันนายิ้มพร้อมพูด,ดูหลินหยางเดินออกไปไกล,แสดงอาการผ่อนคลาย,ต้นเหตุของความเจ็บป่วยนี้เสี่ยวหยางจะต้องรักษาฉันในครั้งนี้
หลังจากหลินหยางกลับถึงบ้าน,จางเหย่เห็นหลิงหยางกลับมาถึง,ยิ้มพร้อมถามว่า:“ทำไมเธอกลับมาเร็วจัง?”
“เมื่อเห็นป้าหานหลับไป,ทำการฝังเข็มเพื่อรักษาเธอ.”หลินหยางตอบกลับจางเหย่