ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่78ในบ้านยังมีคนอยู่
ตอนที่78ในบ้านยังมีคนอยู่
“เธอจะมาทำไมไม่โทรมาก่อนล่ะ”เมื่อเดินมาถึงทางเข้าก็เปิดประตูออกหลินหยางมองหลี่หรูที่ยืนอยู่ด้านนอกแล้วถามขึ้น
“คงไม่ได้ทำให้นายประหลาดใจใช่ไหมล่ะ?ไม่ได้เจอนายนานแล้วนะก็รู้สึกคิดถึงขึ้นมา”หลี่หรูหัวเราะออกมาแล้วโยนกระเป๋าเป้ในมือไปให้หลินหยาง
ในที่สุดกระเป๋าเดินทางของจางเยว่รู้สึกว่าข้างในมันหนักๆหลินหยางจึงพูดขึ้นว่า:“ทำไมเอาข้าวของมาเยอะแบบนี้ล่ะคงไม่คิดจะมาอยู่กับฉันสองสามวันหรอกนะ”
“นายนี่มันฉลาดจริงๆเลยฉันวางแผนจะทำให้ที่นี่ทั้งหมดกลายเป็นสีชมพูแล้วฉันก็จะจากไป”หลี่หรูเบ้ปากแล้วถามต่อว่า:“ทำไมไม่ต้อนรับเหรอ?”
เมื่อมองหลี่หรูอยู่นานหลินหยางจึงพูดออกมาว่า:“ทำไมจะไม่ได้ล่ะเธอรีบเข้าไปนั่งในบ้านก่อนเถอะ”
หลินหยางปิดประตูแล้วถามขึ้นว่า:“เธอมาบ้านฉันได้ยังไงกันเนี่ย”
“ฉันขอให้คนขับแท็กซี่พาฉันมาที่ทางเข้าหมู่บ้านน่ะเดินมาไม่กี่ก้าวก็เจอกับร้านค้าเล็กๆก็เลยเข้าไปถามเธอก็เลยบอกฉันน่ะยังจะถามฉันอีกว่าเป็นแฟนของนายหรือเปล่า”หลี่หรูหัวเราะร่าแล้วพูดต่อว่า:“คนในหมู่บ้านนายเนี่ยดูจะเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องของนายนะ”
“เธอพูดแบบนั้นได้ยังไง”หลินหยางหัวเราะพลางถามขึ้น
“แน่นอนว่าต้องพูดความจริงอยู่แล้วฉันบอกไปว่าเป็นเพื่อนทำไมหรือว่าฉันควรจะย้อนกลับไปแล้วบอกเธอว่าฉันเป็นเมียของนายเหรอ?”
“ไม่ต้องหรอกเธอต้องซื่อสัตย์สิเมื่อถึงเวลาเธอก็ต้องไม่จากไปไหนนะแค่ต้องอยู่เป็นเมียฉันไปตลอด”หลินหยางหัวเราะออกมา
“ความคิดแบบนี้ก็ต้องพิจารณาสักหน่อย”หลี่หรูพูดขึ้นพลางมองหลินหยางอย่างมีเสน่ห์
เมื่อมาถึงห้องนอนจางเยว่ก็มองไปที่เงื่อนไขของบ้านแล้วถอนหายใจออกมายาวๆ:“เธออยู่ที่นี่ต้องทำความสะอาด”
“เดิมทีในหมู่บ้านก็อยู่กันไม่เยอะหรอกในเมืองมันวุ่นวาย”หลินหยางอธิบาย
หลินหยางนั่งลงบนโซฟาหลี่หรูขยับเข้าไปใกล้และพิงไหล่ของหลินหยางแววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วถามขึ้นว่า:“หลายวันมานี้นายไม่คิดถึงฉันบ้างเลยเหรอ?”
“ดูเธอพูดเข้าสิถ้าแฟนเธอมาได้ยินเขาคงไม่มาต่อยฉันหรอกนะ”หลินหยางพูดออกมาเล็กน้อย
หลี่หรูหัวเราะคิกคักเมื่อได้ยินบบนั้นและพูดต่อว่า:“เขาไม่ได้ยินหรอกนายจะกลัวอะไรนายตอบฉันมาเร็วๆเลย”
“หลินหยางใครมาน่ะ?”เสียงของจางเยว่พลันดังขึ้นมาทำให้หลี่หรูตกใจเป็นอย่างมากดวงตากลมโตเบิกโพลงมองมาที่หลินหยางแล้วถามว่า:“ในบ้านมีคนอยู่เหรอ?”
“เพื่อนฉันเองมาช่วยรักษาน่ะ”หลินหยางยิ้มและเดินนำหลี่หรูไปยังห้องฝั่งตะวันตก
เมื่อมองไปที่จางเยว่ซึ่งนอนอยู่บนเตียงในแววตาของหลี่หรูแฝงไปด้วยความประหลาดใจมากมายแม้ว่าจางเยว่จะอายุสามสิบแล้วแล้วก็ดูไม่ออกเลยดูๆไปแล้วมากสุดก็คงแค่23-24ได้รูปร่างดูเร่าร้อนทำให้เกิดความสวยงามและสดชื่นกับผู้คน
ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยมาจริงๆหลี่หรูรู้สึกละอายใจเล็กน้อยแม้จะซ่อนตัวอยู่ในบ้านของหลินหยางแต่ก็มองมาที่หลินหยางด้วยความอยากรู้อยากเห็นรอคำอธิบายจากเขา
“นี่คือจางเยว่เป็นตำรวจได้รับบาดเจ็บมาฉํนจึงทำการผ่าตัดและให้พักฟื้นอยู่ที่นี่นี่คือหลี่หรูเพื่อนที่มหาวิทยาลัยฉันเอง”หลินหยางแนะนำให้สองสาวได้รู้จักกัน
“สวัสดีค่ะพี่เยว่”
“สวัสดีจ๊ะ”ทั้งสองคนทักทายกันด้วยรอยยิ้มและนั่งคุยกัน
หลังจากได้รู้ว่าอีห่ายไม่ใช่แฟนของหลินหยางทั้งสองคนก็รู้สึกโล่งใจเพราะถ้าหากอีกฝ่ายคือแฟนของหลินหยางมันก็คงจะไม่สะดวกที่จะมาพักอยู่ที่บ้านของหลินหยาง”
คิดว่าในบ้านคงไม่มีของมากนักผักผลไม้อะไรก็กินไปไม่น้อยแล้วมื้อเย็นก็ยังไม่ได้เตรียมหลินหยงจึงพูดกับสองสาวว่า:“เธอสองคนอยู่บ้านกันไปก่อนนะฉันจะเข้าเมืองไปซื้อของสักหน่อยไม่อย่างนั้นคงไม่ได้ทำมื้อเย็นแน่ๆ”
หลังจากที่สองสาวได้ทักทายกันแล้วหลินหยางก็ขี่จักรยานซึ่งเป็นยานพาหนะคันเดียวในบ้านออกไปแล้วปั่นออกไปนอกหมู่บ้านทันที
“เสี่ยวหยางเธอจะไปไหนน่ะ?”เมื่อเห็นหลินหยางจากที่ไกลๆจางซุ่ยฮวาเถ้าแก่เนี๊ยะของร้านค้าเอ่ยถามขึ้น
“ไปซื้อของในเมืองน่ะครับไม่งั้นต่อไปคงไม่มีอะไรจะกินแล้วครับ”หลินหยางตอบพร้อมรอยยิ้ม
“เข้ามาพักในบ้านก่อนสิตอนนี้ยังไม่สายหรอกเธอขี่จักรยานไปกลับคงใช้เวลาอีกนาน”จงซุ่ยฮวาพูดขึ้น
“ตอนนี้ก็บ่ายโมงกว่าแล้วยังพอมีเวลาก่อนที่จะมืดหลินหยางจึงไม่ลังเลและจูงจักรยานเข้ามาจอดหน้าร้านแล้วจึงเดินเข้าไปในร้าน
“ก่อนหน้านี้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาหาเธอดูดีทีเดียวปากหวานเขาเป็นใครกันเหรอ?ใช่แฟนของเธอหรือเปล่า?”จางซุ่ยฮวามองไปที่หลินหยางแล้วเอ่ยถามขึ้นมา
“ไม่ใช่ครับคนในครอบครัวน่ะและก็มีคนรักอยู่แล้วด้วยแบบนั้นยังจะเป็นแฟนผมได้ยังไงกันล่ะครับ”หลินหยางยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
“มีคนรักกันหมดแล้วเหรอ?”จางซุ่ยฮวาณุ้สึกประหลาดใจและพูดต่อว่า:“ไม่เป็นไรหล่อนมาหาเธอคนเดียวนี่นาแสดงว่าเธอน่ะมีความสำคัญกับหล่อนมากถ้าหากเธอพยายามมากขึ้นเธอก็สามารถคว้าหล่อนมาได้แน่นอน
“จะไปทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะครับก็ไม่ใช่ว่าผมจะหาแฟนไม่ได้สักหน่อยจะให้ไปแย่งแฟนคนอื่นมาได้ยังไงกันครับ”หลินหยางพูดขึ้นพลางมองไปที่จางซุ่ยฮวา
“เห็นหล่อนสะพายกระเป๋าทั้งใบเล็กใบใหญ่ไม่ใช่ว่าจะมาอยู่กับเธอหรอกเหรอ”จางซุ่ยฮวาถามขึ้น
“เธอมีแผนน่ะครับเธอมาเพราะจะมารักษาตัวซึ่งอาการป่วยนี้ไม่ใช่จะดีขึ้นในวันสองวันจึงต้องพักอยู่หลายวันหน่อยน่ะครับ”
“พูดแบบนี้หรือจะเป็นอาการป่วยรุนแรงอย่างนั้นเหรอ”จางซุ่ยฮวาพูดขึ้นด้วยความตกใจ
“ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นหรอกครับก็แค่โรคผิวหนังอยู่ในตัวเมืองจะรักษายากซึ่งมันจะรักษาหายได้ด้วยวิธีดินในหมู่บ้านดังนั้นเธอจึงมาครับและโรคนี้ก็ไม่ได้เป็นโรคที่ติดต่อกันได้จริงๆแล้วมันเป็นแค่อาการป่วยเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเองครับหญิงสาวมักจะชอบเอะอะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เสมอและก็ไม่ไกลจนเกินไปด้วย”หลินหยางอธิบายไร้สาระไปเรื่อย
จางซุ่ยฮวาก็ยังคงเชื่อในคำพูดยิ้มให้หลินหยางก่อนจะพูดขึ้นว่า:“เธอนี่ยิ่งอยู่ยิ่งมีเทคนิคทางการแพทย์ที่มหัศจรรย์ขึ้นเรื่อยๆเลยนะถึงได้มีคนมารักษากับเธออยู่บ่อยๆ”
“ไม่ว่าคุณจะบอกว่าเก่งมากแค่ไหนผมก็แค่รักษาได้เพียงอาการเล็กๆน้อยๆเท่านั้น”หลินหยางพูดอย่างถ่อมตัว
“เธอไม่ได้มาดูป้าหลายวันแล้วเธอซ่อนผู้หญิงเอาไว้ที่บ้านหรือเปล่าเนี่ย?หรือว่าลืมป้าไปเสียแล้วล่ะ?”จางซุ่ยฮวาเหลือบไปมองหลินหยางด้วยความคับแค้นใจ
มองไปที่จางซุ่ยฮวาที่เหมือนกับหอดรุณีหลินหยางเองก็รู้สึกใจเต้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้รับการปรนเปรอจากผู้ชายมาเป็นเวลานานแล้ว
“ทำไมป้าจางสวยจังเลยครับหน้าอกใหญ่ๆนั่นสามารถทำให้คนตายได้เลยไม่ใช่ว่าผมจะไม่คิดถึงป้านะครับ”หลินหยางกระซิบที่ข้างหูของจางซุ่ยฮวา
“อย่ามากวนน่าพูดดีแบบนี้ทำไมกันใช่แล้วเลขาหนิวและผู้ใหญ่บ้านพวกเธอไปประชุมด้วยกัน”จางซุ่ยฮวาพูดขึ้นเป็นนัยๆแล้วเดินบิดสะโพกเข้าไปด้านใน
หลินหยางรู้ได้ทันทีจึงรีบเดินตามเข้าไปเมื่อมาถึงตรงหลังเคาท์เตอร์ก็เข้าไปกอดจางซุ่ยฮวาทันทีมือก็เอื้อมไปเข้าไปสำรวจผิวกายนุ่มๆ
“เธอดูรีบร้อนนะ”เมื่อโดนหลินหยางสวมกอดจางซุ่ยฮวาเองก็ไม่ได้ปฏิเสธเธอพูดอย่างอายๆและเอามือมาสัมผัสหลินหยางเบาๆ
เมื่อสัมผัสได้ถึงแกนกายที่โค้งนูนขึ้นมาจางซุ่ยฮวาจึงพูดขึ้นด้วยความตกใจว่า:“เสี่ยวหยางทำไมเธอถึงได้แข็งแกร่งดังโคถึกอย่างนี้ล่ะ!ต่อไปสาวน้อยสาวใหญ่คงตามติดตัวเธอแน่นอนป้าล่ะอิจฉาหล่อนจะตาย”
“มีอะไรให้อิจฉากันถ้าป้าต้องการก็แค่เรียกผมผมจะรีบมาปรนนิบัติป้าอย่างดีเลยครับ”หลินหยางพูดออกมาด้วยคำพูดดีๆทำให้จางซุ่ยฮวารู้สึกมีความสุข
มือของหลินหยางไล่ไปตามเสื้อยืดของจางซุ่ยฮวาไม่นานก็ได้สัมผัสเข้ากับเนื้อยอดอกหญิงในชนบทมักจะไม่สวมใส่ยกทรงกันซึ่งทำให้หลินหยางสะดวกมากยิ่งขึ้น
ผ่านไปไม่นานจางซุ่ยฮวาก็หายใจแรงขึ้นใบหน้าของเธอดูเหมือนก้อนเมฆทางทิศตะวันตกเป็นสีแดงระเรื่อชวนหลงใหลมันช่างมีเสน่ห์มากจริงๆ
มือข้างหนึ่งถลกกระโปรงของจางซุ่ยฮวาขึ้นด้วยมือข้างเดียวได้อย่างง่ายดายแล้วก็ดึงชั้นในออกไปยังในผืนป่าน้อยๆนั่น
ไม่นานนักก็มีกระแสน้ำอุ่นๆไหลออกมาเป็นสายและป้าจางเองก็ยิ่งหายใจเร็วขึ้นไม่นานเธอก็เริ่มครางเรียกออกมา
“เสี่ยวหยางเร็วเข้าเถอะ”จางซุ่ยฮวาพูดมาอย่างอดไม่ได้
หลินหยางเองก็ไม่รอช้าเขาเริ่มดำเนินศึกโดยไม่ได้ถอดเสื้อผ้าออกเพียงแค่ถลกกระโปรงของจางซุ่ยฮวาขึ้นเท่านั้น
เมื่อรู้สึกได้ถึงความสมบูรณ์ของผืนป่าจางซุ่ยฮวาก็กรีดร้องส่งเสียงครางออกมาด้วยความพึงพอใจอย่างอดไม่ได้ไม่นานในบ้านก็เปลี่ยนไปเป็นเสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่น
หนึ่งชั่วโมงกว่าๆจางซุ่ยฮวาส่งสายตาซุกซนให้เท้าของเธอก็เลื่อนไปที่กำแพงขาสั่นเล็กน้อยจนรู้สึกว่ายืนได้ไม่มั่นคงเธอหันมาส่งสายตายั่วยวนหลินหยางแล้วพูดขึ้นมาดูเสียงแหบพร่าชวนเซ็กซี่ว่า:เจ้าลูกวัวเธออยากจะช่วยป้าหรือเปล่า?”
“ทำไมล่ะรูปร่างของป้าเยี่ยมซะขนาดนี้”หลินหยางยังคงทำต่อเนื่องและได้ยินเสียงแห่งความสุขของจางซุ่ยฮวาที่พรั่พรูออกมา
จางซุ่ยฮวาที่ใบหน้าแดงก่ำก็พูดขึ้นว่า:“เธอก็แค่แถไถไปเรื่อยแม้ฉันจะรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นคือคำโกหกแต่ป้าเองก็ชอบที่จะฟัง”
หลินหยางกอดจางซุ่ยฮวาสองมือก็ยังคงบีบก้อนเนื้อนิ่มนั้นอยู่จางซุ่ยฮวาที่รู้สึกเจ็บขึ้นมาก็พูดด้วยความโกรธว่า:“เธอจะทำอะไรน่ะ”
หลินหยางกระซิบที่ข้างหูของเธอว่า:“ที่ผมพูดเป็นความจริงทั้งหมดป้ากล้าสงสัยว่ามันเป็นเรื่องโกหกเหรอครับผมจะลงโทษป้า”
จางซุ่ยฮวารู้สึกว่ามันช่างหวานซึ้งมากแม้ว่าหลินหยางจะอ่อนกว่าตัวเองหลายปีแต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหลินหยางแต่หัวใจของเธอนั้นก็ไม่ปฏิเสธเรื่องอายุของหลินหยาง
“เหมือนที่เธอพูดเธอดูสิ่งที่เธอได้รับสิตอนนี้ป้าแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว”จางซุ่ยฮวาพูดเหมือนเป็นเชิงบ่นๆ
“หึหึงั้นก็พักกันสักครู่ก็ได้ครับแค่ป้าเอ่ยเรียกผมก็ทำให้ผมแข็งขึ้นมาได้แล้วล่ะผมไม่ได้เป็นคนที่เชื่อฟังป้าหรอกนะ”หลินหยางส่งเสียงหัวเราะหึหึออกมา
“ไปตายซะเธอไปซื้อของของเธอเถอะ”จางซุ่ยฮวาหน้าแดงมองไปทางหลินหยางและผลักเขาออก
หลินหยางไม่อยู่เฉยเช่นกันเขาและจางซุ่ยฮวาวุ่นอยู่กับการทำศึกครั้งนี้อยู่เป็นเวลานานตอนนี้ก็บ่ายสองโมงกว่าแล้วถึงเวลาที่ควรจะเข้าไปในเมืองแล้ว
จากนั้นก็ถามจางซุ่ยฮวาว่าอยากซื้อของอะไรหรือเปล่าตัวเองจะได้เอามาให้เธอจางซุ่ยฮวาก็บอกว่าไม่มีทั้งสองคนจึงบอกลากันหลินหยางเลยขี่จักรยานเข้าไปในเมือง
เดิมทีหลินหยางมีแรงเยอะอยู่ขี่จักรยานได้เร็วมากเพียงแค่สิบนาทีหลินหยางก็เห็นโครงร่างของตัวเมืองแล้วล่ะ
เมื่อขี่จักรยานเข้าไปก็เจอซุปเปอร์มาร์เก็ตจึงรีบเดินเข้าไป
เมืองไป๋ซานไม่ได้พัฒนาอย่างรวดเร็วซุปเปอร์มาร์เก็ตนี้ก็ไม่ได้ใหญ่โตแต่โชคดีที่สิ่งของที่ใช้ในชีวิตประจำวันมีอยู่ครบครันหลังจากที่หลินหยางเดินเข้าไปด้านในก็ซื้อวัตถุดิบมานิดหน่อยจากนั้นก็ไปดูผักและผลไม้ที่ยังสดๆก็เลยซ้อมาเล็กน้อย
เมื่อหลินหยางออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตพร้อมด้วยถุงใบน้อยใหญ่หลินหยางก็รู้ตัวว่าพลาดครั้งใหญ่แล้วซื้อของมาไม่น้อยเลยจึงไม่ง่ายเลยที่จะพากลับด้วยจักรยานเลยรู้ว่าควรจะยืมสามล้อมาดีกว่า
เขาถอนหายใจออกมารถคันนี้ขี่ไม่สะดวกจริงๆหลินหยางต้องแขวนสิ่งของเอาไว้ที่แฮนด์จักรยานแล้วก็เข็นออกไปแทน
“หลินหยาง?”เมื่อหลินหยางเข็นรถอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งตะโกนเรียกดังขึ้น
หลินหยางรู้สึกงงๆจึงหันไปดูก็เลยรู้ว่าคนที่มาคือใครเธอคือครูสอนศิลปะสมัยประถมของตัวเอง——ฉางซิ่วซิ่ว
วันนี้ฉางซิ่วซิ่วแต่งตัวดูดีมากด้านบนสวมสื้อเชิ๊ตสีขาวด้านล่างสวมกระโปรงสีดำเป็นชุดทำงานสบายๆรูปร่างที่งดงามผลักให้โดดเด่นด้วยเสื้อผ้าชุดนี้แต่ดูเหมือนจะถูกซ่อนเอาไว้การแต่งตัวแบบนี้ทำให้ฉางซิ่วซิ่วดูสวยและมีศักดิ์ศรีมาก
ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าวันนั้นหลินหยางกับเธอและหวงเฟิ่งเสียมีช่วงเวลาที่ดีๆด้วยกันเขานึกภาพครูที่งดงามเวลาอยู่ข้างนอกคนนี้ไม่ออกจริงๆมันมีคลื่นอยู่ในกระดูก
“อาจารย์ฉาง?ทำไมถึงมาอยู่ด้านหลังผมได้ล่ะครับ?”หลินหยางถามขึ้นด้วยความตกใจ
“ฉันเพิ่งมาซื้อของที่ร้านเล็กๆนี่เองนี่เธอกำลังทำอะกับถุงใบน้อยใหญ่พวกนี้เหรอ?”ฉษงซิ่วซิ่วมองมาที่หลินหยางแล้วเอ่ยถาม
“ในบ้านไม่มีของกินแล้วน่ะก็เลยเข้ามาซื้อของในเมืองแต่ตอนนี้รู้สึกว่าของมันเยอะคงจะเอากลับไปลำบาก”หลินหยางพูดขึ้นพลางมองไปที่ถุงน้อยใหญ่ที่แขวนอยู่ตรงแฮนด์จักรยาน
ฉางซิ่วซิ่วที่สังเกตเห็นถุงใบใหญ่ใบหนึ่งตรงแฮนด์รถจักรยานจึงยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า:“โถไม่คิดเลยว่าหลินหยางที่แมนขนาดนี้เป็นมือหนึ่งในการซื้อของทำอาหารด้วยของเยอะแบบนี้เลยเข็นจักรยานกลับไปสินะเสียทั้งแรงและเวลาด้วยเธอไปที่บ้านของฉันแล้วขี่รถยนต์ไฟฟ้ากลับไปก่อนเอาของต่างๆกลับไปวางไว้ที่บ้านแล้วเอารถกลับมาคืนจากนั้นค่อยขี่จักรยานกลับไป”
เมื่อหลินหยางได้ยินแบบนั้นดวงตาก็เป็นประกายรีบกล่าวขอบคุณอย่างรวดเร็ว:“อาจารย์ครับคุณเหมือนสายฝนเย็นๆที่พัดตกลงมาได้เวลาจริงๆเลยครับ”