ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - บทที่149จัดการเรียบร้อย
บทที่149จัดการเรียบร้อย
ลมหายใจของหลินหยางค่อนข้างหยาบ เขามองดูหัวหน้าหลี่ ยิ่งรู้สึกว่าเจ้าหล่อนน่าหลงใหล
“เธอบอกว่าคืนนี้ จะตรวจร่างกายให้ฉันไม่ใช่เหรอ”หัวหน้าหลี่พูดเสียงออดอ้อน
“ดูสีหน้าคุณแล้ว ไม่น่าจะป่วยอะไร แต่อาจจะเนื่องจากปกติขาดแคลนเรื่องห้องหอ ก็เลยมีอารมณ์หงุดหงิดบ้าง”หลินหยางพูดกระออมกระแอม
“แหม เธอพูดได้แม่นเหลือเกินนะ ไม่รู้ว่าจะรักษาได้ไหมนะ”ก้อนกลมๆสองลูกของหัวหน้าหลี่แนบลงบนตัวหลินหยาง เธอแทบจะลงไปนั่งบนตักหลินหยางแล้ว
หลินหยางเริ่มอดรนทนไม่ได้ เขาครางออกมาเบาๆตอนที่หัวหน้าหลี่กดทับตัวเขา
ไม่นานนักหัวหน้าหลี่ส่งเสียงร้องแหลมออกมา ในห้องตลบอบอวลไปด้วยไอรัก
หัวหน้าหลี่เองก็ไม่รู้ตัวว่าไปถึงจุดสุดยอดกี่ครั้ง ความเร็วที่ระส่ำมาทำให้เธอแทบจะเป็นลมล้มพับไป ในที่สุดตอนที่เธอทนไม่ไหว ของเหลวอุ่นๆก็ทะลักออกมาเต็มพื้นที่ของเธอ เธอตัวสั่นงันงก แล้วก็ตัวอ่อนพับไป
“ตาบ้า เกือบเอาฉันตายเลยไหมล่ะ”หัวหน้าหลี่พึมพำออกมาอย่างสะลึมสะลือ
“เหนื่อยนักก็พักหน่อย”หลินหยางแสดงความเป็นห่วงเป็นใย
“ได้ ขืนยังไม่นอนอีกก็ตายพอดี พรุ่งนี้เช้าค่อยคุยกันใหม่ คนผีทะเล”หัวหน้าหลี่พูดสะลืมสะลือ“ไม่ต้องถอนออกมาหรอก นอนเสียบอย่างนี้แหละ”
พูดจบหัวหน้าหลี่ก็หลับใหลไป พอได้ยินคำพูดของหัวหน้าหลี่ หลินหยางก็มีปฏิกิริยาขึ้นมา แต่ก็อดกลั้นเอาไว้ รอให้หัวหน้าหลี่หลับไปก่อน หลินหยางจึงพลิกตัวออกมา พร่ำคาถาพลังหงส์และมังกร แล้วค่อยเข้าสู่กระบวนการฝึกฝน
วันเวลาผ่านไปทีละวัน หัวหน้าหลี่อยู่เที่ยวที่หมู่บ้านหลงวี่เป็นเวลาสามวันแล้ว เดิมทีจะ ไปตั้งแต่เมื่อวาน แต่ทุนเดิมของหลินหยางช่างหนาเหลือเกิน เธอเสพสุขอยู่สามวันเต็ม ในที่สุดก็รู้สึกว่าขืนอยู่ต่อไปคงถูกหลินหยางเล่นจนพังแน่ จึงกลับบ้านไปอย่างอาลัยอาวรณ์
ส่วนเรือนเพาะชำสร้างได้รวดเร็วยิ่ง ภายใต้นวัตกรรมใหม่ๆ ก็สร้างเสร็จสมบูรณ์บนพื้นที่สิบเอเคอร์ ตามแผนการแล้ว หลินหยางควรจะคำนึงถึงปัญหาการเพาะปลูกสมุนไพร
พื้นที่สิบเอเคอร์ไม่ใหญ่ แต่ถ้าจะว่าเล็กมันก็พอปลูกอยู่ หลินหยางไม่คิดจะเพาะปลูกด้วยตนเอง ถึงเวลาก็จ้างคนงานเอา ตัวเองไม่ขาดแคลนเงินสักหน่อย คนละสองร้อยเหรียญต่อวัน คิดว่าชาวบ้านก็คงเต็มใจกัน
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ตาข่ายนวัตกรรมสูงได้ถูกติดตั้ง เห็นหัวเวยตาแดงๆ ในใจของหลินหยางก็รู้สึกอุ่นขึ้นมา“พี่หัว พี่เวย ช่วงนี้ลำบากพวกพี่แล้วนะครับ วันนี้ผมโอนเงินให้ครับ”
“ฮ่าๆ เหนื่อยไม่เหนื่อยอะไรกัน รับเงินมาก็ต้องทำงาน น้องเซียว ดูสิว่าตาข่ายนี่สร้างได้เป็นยังไงบ้าง ถ้าต้องปรับปรุงอะไรเพิ่มก็บอก”หัวเวยหัวเราะอย่างสดชื่น
หลินหยางเดินเข้าไปดูตาข่าย เห็นการจัดวางข้างใน เครื่องจับอุณหภูมิรอบด้านติดตั้งไว้ อย่างดี ส่วนพื้นดินก็ติดตั้งท่อน้ำไว้เรียบร้อย เป็นน้ำที่ไว้สำหรับใช้โดยเฉพาะ
“ท่อสีฟ้าเป็นน้ำเสริม ท่อสีแดงเป็นท่อของเหลวสารอาหาร ส่วนอุณหภูมิและความชื้นสามารถปรับได้”หัวเวยชี้ไปที่หัวก๊อกตรงผนัง
หลินหยางพอใจมาก เขาได้ดูภาพที่หลินเหลียนออกแบบแล้ว ทุกสิ่งที่สร้างที่นี่ เชื่อถือได้ทั้งนั้น หลังจากที่วิเคราะห์พื้นดินทั้งสิบเอเคอร์แล้ว เดิมทีหลินหยางต้องการจะเลี้ยงข้าว หัวเวย แต่หัวเวยปฏิเสธ เขายังมีธุระอื่นอีก
พอเห็นทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หลินหยางจึงโทรหาหลินเหลียน ถามเรื่องของเหลวสาร อาหาร
“ฮัลโหล หลินหยาง มีธุระอะไร”น้ำเสียงของหลินเหลียนยั่วเย้า
“พี่เหลียน โรงเพาะชำทางนี้เรียบร้อยแล้ว ไม่ทราบว่าทางพี่มีคนมาช่วยดูแลไหม ของเหลวสารอาหารจะได้เมื่อไหร่”หลินหยางก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เข้าประเด็นในทันที
“เสร็จเร็วขนาดนี้เลยเหรอ ถ้านายจะเอา พรุ่งนี้ก็ได้แล้ว วันนี้เอาหญ้าสุ่นรุ่นไปเผาไฟได้เลย ปรับอุณหภูมิและความชื้นในห้องให้เรียบร้อย พรุ่งนี้จะให้เอารถไปส่ง”หลินเหลียนพูดร่าเริง
“ได้ งั้นรอข่าวผมนะครับ”หลินหยางกับหลินเหลียนคุยกันสักครู่ พอวางหูก็เดินเข้าไปทางหมู่บ้าน
เขาไปหาหัวหน้าหมู่บ้านโดยตรง หลินหยางค่อยๆยื่นตั๋วแดงสองใบให้กับหัวหน้าหมู่บ้าน พูดถึงเจตจำนง หัวหน้าหมู่บ้านจึงรีบพาหลินหยางไปที่ห้องประชาสัมพันธ์ เขาเคาะไมค์เป็นนานสองนานแล้วพูดขึ้น“ชาวบ้านทุกท่าน ตอนนี้หลินหยางต้องการคนงาน เพื่อไปช่วยขุดสมุนไพร ค่าตอบแทนวันละสองร้อยเหรียญ เด็กวันละหนึ่งร้อยเหรียญ วันนี้วันเดียวเท่านั้น ถ้าสนใจให้มารวมตัว”
เขาป่าวประกาศอยู่สองสามรอบ หมู่บ้านหลงวี่แทบระเบิด เดิมทีในหมู่บ้านก็ไม่ค่อยมี รายได้อยู่แล้ว เงินสองร้อยต่อวันนับเป็นจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว หนุ่มสาวต่างทยอย กันเข้ามา ไปๆมาๆสองร้อยคน ก็เรียกได้ว่าแทบจะเป็นแรงงานทั้งหมดในหมู่บ้านหลงวี่“เสี่ยวหยาง ที่หัวหน้าพูดจริงหรือเปล่า”หลี่กุ้ยฟางตะโกนออกมากลางวง พอทุกคนได้ยินก็เงียบลง รอหลินหยางตอบ
เขามองดูลูกบ้านเหล่านี้ตาปริบๆ หลินหยางยิ้มเล็กน้อย“จริงอยู่แล้ว เดี๋ยวผมจะพาทุกคนไปที่ริมแม่น้ำหลงเหอ ไปขุดสมุนไพร แล้วเอารากไปเพาะพันธุ์ ตอนนี้สิบโมงเช้า จากนั้นผมก็จะจ่ายเงินให้กับทุกคน”
พอได้ยินหลินหยางรับประกัน พวกชาวบ้านก็คึกคักขึ้นมา แล้วเร่งเร้าให้หลินหยางพา พวกเขาไป
พอหลินหยางเห็น ก็รีบพาพวกชาวบ้านไปที่แม่น้ำหลงเหอในทันที
“พี่เสี่ยวหยาง เสี่ยวหยิ่งยังขุดต้นหญ้ากรดน้ำให้พี่ไม่มากพอใช่ไหม”ลั่วหยิ่งตะโกนแล้ววิ่งเข้าหาเสี่ยวหยาง
เห็นลั่วหยิ่งที่ทำหน้าผิดหวัง หลินหยางจึงยิ้มอ่อนๆ“ที่ไหนกัน พออยู่แล้ว แค่ตอนนี้จะปลูกต้นหญ้ากรดน้ำเพิ่ม จะได้ไม่ต้องยุ่งยากทีหลัง”
“งั้นก็ดี งั้นรอบนี้ทำให้ไม่คิดเงินแล้วกัน”ลั่วหยิ่งค่อยเบาใจ ยิ้มหวานให้หลินหยาง
พอได้ยินคำพูดลั่วหยิ่ง หลินหยางจึงขยี้หัวเบาๆพูดว่า“เงินต้องให้อยู่แล้ว สองร้อยนี่ไม่น้อยนะ จริงสิ หางานพาร์ทไทม์ให้ทำในเมือง ไม่รู้ว่าจะสนใจไหม”
“งานพาร์ทไทม์อะไร”พอได้ยินว่ามีเงินลั่วหยิ่งก็คึกคักขึ้นมาทันที เธอกำลังต้องจ่ายค่าเทอมเงินไม่พอ
“สอนพิเศษเด็กมอ.ปลาย ปีหน้าหล่อนต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่อ่อนคณิตศาสตร์ ให้ไปสอนพิเศษที่บ้านคืนศุกร์เสาร์ บ้านของหล่อนไม่ไกลจากโรงเรียนนัก”หลินหยางพูดอย่างใจกว้าง“ค่าตอบแทนชั่วโมงละสองร้อยห้าสิบ วันละสองสามชั่วโมง เอามาเป็นค่าใช้จ่ายประจำวันได้ แล้วจะคอยหางานที่เหมาะให้อีกนะ แต่อย่าเอาแต่ทำพาร์ทไทม์ เรียนมหาวิทยาลัยก็สำคัญ ถึงเวลาได้ออกมาหางานดีๆ หาเงินที่มีมากกว่าพาร์ทไทม์”
“ฉันรู้ ไม่เสียการเรียนหรอกนะ”ลั่วหยิ่งยิ้มหวาน“พี่เสี่ยวหยาง ช่างเป็นคนดีจริงๆ”
“เหอะๆ แบบนี้ดีแล้วเหรอ เธอจะตอบแทนฉันยังไง จะแต่งกับพี่เสี่ยวหยางหรือเปล่า”หลินหยางหยอกเล่น
พอได้ฟังคำพูดของหลินหยาง ดวงหน้าน้อยๆของลั่วหยิ่งก็แดงก่ำ มองหลินหยางอย่างเขินอาย“ไว้นายอยากแต่งค่อยบอก”
พอได้ยินคำตอบหลินหยางก็ตกตะลึง แต่ว่ายัยหนูนี่ ดูไปก็ไม่เด็กแล้ว ดูละเอียดๆ สะโอดสะองใช่เล่น รูปร่างก็โตเต็มตัวแล้ว ถือว่าเป็นคนสวยที่ได้มาตรฐาน
เวลาหนึ่งวันผ่านไปไวมาก พอมาถึงช่วงห้าโมงเย็น หลินหยางก็ให้ทุกคนปลูกต้นหญ้ากรดน้ำ แต่ละต้นห่างกันเล็กน้อย ทุกคนทำตามที่หลินหยางบอก พวกเขาปลูกจนเกือบเต็มพื้นที่สิบเอเคอร์
คนบ้านนอกค่อนข้างใสซื่อ เงินสองร้อยเหรียญที่ได้ ในสายตาพวกเขาคือเงินเดือนจำ นวนมาก จึงทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง ค่าเฉลี่ยที่ได้ในวันๆหนึ่ง ได้คนละประมาณสามร้อยห้าสิบต้น รอบๆแม่น้ำหลงเหอมีต้นหญ้ากรดน้ำเต็มไปหมด จำนวนมากมาย อยู่ตามขอบแม่น้ำ เดาว่าคงจะหาต้นหญ้ากรดน้ำไม่ง่ายอีกแล้ว
เมื่อเปิดฝายน้ำ หลังจากที่รดน้ำเต็มที่ หลินหยางจึงปรบมืออย่างชอบใจ“ชาวบ้านทุกท่านขอบคุณมาก ตอนนี้ขอให้เข้าแถวเป็นสามแถว ลั่วหยิ่ง หู่จื่อ อยู่แถวเดียวกันนะ คนละ สองร้อย”
พูดจบจึงยื่นเงินให้คนละสองร้อย ชาวบ้านเห็นมีเงินมากขนาดนี้ ต่างก็ดีอกดีใจกันใหญ่ รอจนทุกคนรับเงินครบแล้วสลายตัว ปรากฏว่าบ้านของลั่วหยิ่งไม่มีใครรับเงินเลย หลินหยางได้แต่กระพริบตาตอบรับความในใจของครอบครัวนี้ จึงหยิบเงินแปดร้อยออกมา“คุณอาครับ เงินนี่ทุกคนควรได้ครับ ทำไมไม่เอาล่ะครับ”
“จะเอาได้ยังไง พี่ช่วยพวกเราตั้งเยอะ ขืนรับเงินอีกก็แล้งน้ำใจเกินไปแล้ว”ลั่วหยิ่งรีบพูดแก้
“ไม่เป็นไร ให้ก็รับไว้ เสี่ยวหู่ใกล้เรียนมัธยมแล้ว ต้องใช้เงิน อีกอย่างคนละชุด ถ้าไม่รับผมจะสงบใจได้ไง”
ทั้งสองฝ่ายยื้อกันอยู่ หลินหยางส่งเงินให้ หลินหยางมองดูต้นหญ้ากรดน้ำ ในใจรู้สึกปิติยินดีต้นหญ้ากรดน้ำพวกนี้เพาะขึ้นมา คุณภาพครีมแผลลายต้องนิ่งแน่นอน！
พอคิดได้ว่าเปิดเทอมแล้วไม่ได้อยู่หมู่บ้านหลงวี่นาน หลินหยางก็เลยให้เงินเดินช่างเทคนิคที่หลินเหลียนแนะนำมาสองหมื่นเหรียญ
ช่างเทคนิคที่หลินเหลียนแนะนำมาเป็นสาวอายุสามสิบกว่า แม่ว่าจะยังสาว แต่ว่าหน้าตาไม่ค่อยน่าเกรงขาม เมื่อนึกถึงการใช้ชีวิตของเธอ หลินหยางจึงให้สามีเธอย้ายมาด้วย ต่อไปเวลาที่ตัวเองต้องการต้นหญ้ากรดน้ำ ก็ให้สามีเธอขับเอามาส่งในเมือง
เมื่อจัดการเรื่องต้นหญ้ากรดน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาเปิดเทอม ท่ามกลางสายตาอาลัยอาวรณ์ของลั่วหยิ่ง หลินหยางขับเบนซ์ออกไป พาลั่วหยิ่งเข้าไปในเมือง
ลั่วหยิ่งไม่ค่อยได้ไปในเมือง ตอนที่เรียนมอ.ปลาย แทบจะไม่เคยออกนอกประตูโรงเรียนเลย พอปิดเทอมก็กลับบ้าน
ตอนนี้นั่งอยู่ในรถหลินหยาง ประชันหน้ากับคำถาม เธอดีใจเหลือเกิน หลินหยางยิ้มตอบเล็กน้อย เขาเข้าใจดีถึงความดีใจของสาวน้อย ตอนที่เขาเรียนมหาวิทยาลัย ก็ตื่นเต้น แบบนี้แหละ
ช่วงเปิดเทอม รอบๆเทคนิคการแพทย์ค่อนข้างคึกคัก คนทั่วสารทิศมาเรียนที่นี่ มีขับรถ มา นั่งรถมา มีแต่งตัวหรูหรา มีแต่งตัวซอมซ่อ แต่ว่าสีหน้าของทุกคน ต่างมีความหวัง
ลั่วหยิ่งหน้าตางามพิศ เธอค่อนข้างสะดุดตาท่ามกลางฝูงชน มักจะคอยมีคนแอบดูเธอ ตลอด ทำให้เธอหน้าแดง
“ฮ่าๆ คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวหยิ่งจะได้รับการต้อนรับขนาดนี้ พี่เห็นคนสนใจเธอเต็มเลย”หลิน หยางแซว
“ที่ไหนกัน อย่าแซวเลย”ลั่วหยิ่งหน้าบาง หน้าแดงก่ำ
หลินหยางหัวเราะ จัดเอกสารในมือให้เรียบร้อย ยิ้มให้ลั่วหยิ่ง“เรามาเก็บกวาดหอพักเธอให้สะอาดกันเถอะ แล้วไปเลือกเสื้อผ้าที่บ้านพี่สองสามตัว เลือกตัวที่เหมาะกับเธอ”