ซ่อนรักเคียงบัลลังก์ - ตอนที่ 75-1 จุมพิต

“ลืมว่าข้าเองก็เป็นบุรุษ บุรุษที่ปรารถนาอยากจะครอบครองเจ้าไว้แต่เพียงผู้เดียว”

ซ่า ผืนน้ำสั่นไหว เสื้อคลุมตัวยาวผืนบางลื่นตกลงไปในบ่อน้ำร้อนจากข้อมือกโยซึลที่อ่อนแรงลง นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนได้ทำเสื้อคลุมตกลงไป มือของนางยังกำแน่นอยู่กลางอากาศ แขนงอจากการคิดว่าตนยังถือเสื้อคลุมอยู่ ปลายนิ้วกำชับลูบไล้ชายเสื้อที่ไม่มีอยู่จริงแน่น นิ้วมือไม่หยุดขยับถึงแม้จะจับไม่เจอสิ่งใด

กโยซึลแหงนมองรูแฮด้วยแววตาตื่นตระหนกเหมือนกวางน้อย ยามที่นางแสดงสีหน้าแบบนั้น รูแฮจะคอยส่งยิ้มเล็กๆ ให้เพื่อบอกว่ามันจะไม่เป็นอะไร เพราะเขาเป็นคนที่คอยดูแลปลอบขวัญให้นางสบายใจอยู่เสมอ ทว่าตอนนี้มันต่างออกไป เขาแสดงสีหน้าของบุรุษที่เด็ดเดี่ยวออกมา รอยยิ้มอบอุ่นที่มักจะอยู่บนใบหน้าตลอดจางหายไป

“เข้าใจหรือไม่”

แววตาที่จ้องมองมาเต็มไปด้วยความหนักแน่น ดวงตาที่ปกติเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายเข้มขึ้นไปอีก เป็นสายตาที่ดึงดูดไว้จะไม่ยอมปล่อยใปอย่างเด็ดขาด

“รูแฮ…?” กโยซึลเรียกเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ แคลงใจไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือรูแฮที่ตนรู้จักมานาน นางรู้สึกหวาดกลัวในตอนแรก ใบหน้าของรูแฮที่หนักแน่นและไร้ซึ่งรอยยิ้มดันไปเหมือนใบหน้าของใครอีกคนเข้า

บีพาอัน

เป็นครั้งแรกที่นึกขึ้นได้ว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน ถึงจะเป็นพี่น้องต่างแม่ที่อุปนิสัยต่างกันโดยสิ้นเชิง ทว่าพี่น้องก็คือพี่น้อง ถึงใบหน้าของบีพาอันที่สะท้อนออกมาเพียงครู่จะทำให้กลัว แต่กโยซึลก็จัดการกับความประหม่านั้นได้อย่างรวดเร็ว ถึงแม้จะคล้ายกันแต่ก็ต่างกันโดยสิ้นเชิง สีหน้าของรูแฮไม่ใช่สีหน้าที่จะกดดันใครสักคนด้วยความกลัว

เป็นสีหน้าที่ไม่คุ้นเคย ไม่คุ้นเคยเสียจนสับสนงุนงงไปพักหนึ่ง และสีหน้าที่ไม่คุ้นเคยนั้นก็ได้มอบความตื่นเต้นใหม่ให้กับกโยซึล เป็นรติรสที่ละเลงใจนางให้สั่นคลอน ช่างน่าประหลาดใจนัก คนเราจะสามารถตกหลุมรักคนๆ หนึ่งอย่างไม่มีที่สิ้นสุดได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ

มือเรียวยาวและนุ่มนวลของรูแฮแทรกเข้าไปในคอเสื้อ กโยซึลตัวสั่นจากสัมผัสเย็นที่ต้นคอ รูแฮที่กุมต้นคอของนางไว้ลูบไล้ลูกผมด้านหลังคอไปมา กโยซึลขนลุกเกรียวทุกครั้งที่ปลายนิ้วมือนั้นสัมผัสกับลำคอ เส้นผม และกระดูกหลังคอ มันอ่อนหวานเสียจนแทบไม่อยากจะยอมรับว่ามันน่าขนลุก

แปล๊บ ความรู้สึกวูบวาบราวกับมีดวงดาวส่องประกายระยับลงมาทั้งลำตัว ตั้งแต่ต้นคอไปยังกระดูกสันหลัง เป็นความหวาดเสียวปนตื่นเต้นที่กำลังดีและกระสับกระส่ายพอประมาณ

“…อ่า” เพียงแค่สัมผัสจากมือรูแฮเท่านั้น เสียงครางแผ่วเบากลับดังขึ้น

“กโยซึลก็รู้สึกเหมือนกันใช่หรือไม่”

กโยซึลหน้าแดงไปกลับคำถามที่กลั่นแกล้งกัน ทันใดนั้นรูแฮก็ใช้แขนอีกข้างโอบล้อมเอวของนางไว้ ฝ่ามือของเขากดทับไว้กับหลังเอว ตัวถูกลากไปด้วยแรงกดเบาๆ ก่อนที่ตัวของทั้งคู่จะแตะกัน มือที่ลูบไล้อยู่ที่หลังคอก็ดึงตัวกโยซึลเข้ามาใกล้ รูแฮหลับตาลงและเอียงต้นคอไปด้านข้าง ยังไม่ทันที่กโยซึลจะรับรู้อะไร ริมฝีปากก็แนบสนิทกันเสียแล้ว รูแฮที่ดึงตัวนางเข้ามาไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เขาโถมตัวลงไปหากโยซึลทั้งตัว เหมือนดั่งคำที่เตือนนางเมื่อครู่

ความปรารถนาที่อยากจะครอบครองนางไว้แต่เพียงผู้เดียว

รูแฮเปิดเผยความปรารถนานั้นอย่างตรงไปตรงมา เป็นความปรารถนาที่ปิดบังซ่อนลึกไว้ในใจตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้พบกโยซึล ไม่รู้ว่าเป็นเพราะต่างสถานที่ เพราะอยู่ด้วยกันสองต่อสอง หรือเป็นเพราะคำพูดเมื่อครู่ของกโยซึลกันแน่ เขาทนไม่ไหวอีกแล้ว ทนไม่ได้อีกต่อไป อยากบอกให้นางรับรู้ถึงใจที่ร้อนรุ่มนี้

ใบหน้าของกโยซึลแดงก่ำขึ้นราวกับจะระเบิดในไม่ช้า ลมหายใจร้อนพันกันยุ่ง มันกระสับกระส่ายกระจายเข้าออก คลื่นอารมณ์แสนหวานถาโถมเข้ามาหลายต่อหลายครั้ง รูแฮออกแรงมือที่คว้าหลังคอของ

กโยซึลอยู่ ดึงหลังเอวนางเข้ามาใกล้ กโยซึลคว้าชายเสื้อของรูแฮไว้ ออกแรงกำแน่นจนปลายนิ้วสั่น หากแต่นางกลับไม่ได้ผลักเขาออกไป

เพียงแค่ตกใจแต่ไม่ได้ปฏิเสธ

รูแฮคลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากด้านล่างของกโยซึล ดูดดึงเนื้ออ่อนในริมฝีปากด้านในจนนางค่อยๆ เผยอปากออก เป็นความผิดของสิ่งปลุกเร้าที่ริมฝีปากล่างทำให้นางเปิดปากออกโดยไม่รู้ตัว รูแฮที่เฝ้ารอให้กโยซึลเผยอปากออก ดูดดึงริมฝีปากสวยอย่างระมัดระวัง ริมฝีปากล่างหนึ่งครั้ง ริมฝีปากบนหนึ่งครั้ง แล้วกลับมาที่ริมฝีปากล่างอีกครั้ง โอบอุ้มพร้อมกับใช้ปลายลิ้นสะกิดช้าๆ ริมฝีปากเล็กถอยหนี ทั้งรู้สึกดีและปั่นป่วนไปหมดจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าริมฝีปากตนเผยอออกหรือปิดอยู่ นางไม่ได้ปิดปากลง รูแฮรวบรวมความกล้าแล้วค่อยๆ กวาดปลายลิ้นไปทั่วด้านในปากของนาง ลิ้นนั้นช่างนุ่มนวล มันทั้งอ่อนพริ้วและลื่นไหล เมื่อปลายลิ้นของเขาสัมผัสเข้ามาด้วยความรวดเร็วนั้น มันช่างออดอ้อนเสียจนใจสั่นไหว แทบหยุดหายใจเมื่อถูกกระตุ้นด้วยลิ้นร้อนที่ดันเข้ามาจนสุด

พัวพัน คนทั้งสองที่พัวพันกันจดจ่ออยู่แต่กับจุดที่พันกันยุ่งเหยิง ถึงแม้จะไม่ได้ปิดตาลงแต่ดวงตากลับหลับสนิทอยู่ก่อนแล้ว ในช่วงเวลานี้การมองเห็นกลายเป็นประสาทสัมผัสที่ไร้ประโยชน์ แม้แต่เวลา แม้แต่พื้นที่ โลกทั้งใบได้สลายหายไป มีเพียงริมฝีปากและสิ่งที่แตะกันอยู่ในปากเท่านั้นที่พวกเขาสัมผัสได้ ไม่ว่าจะโอบอุ้ม ขบกัด คลอเคลีย หรือพัวพันกันยุ่งเหยิงก็ยังไม่เพียงพอ แต่ถึงกระนั้นลมหายใจที่หอบถี่เร็วขึ้นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าพวกเขาหยุดเวลาที่ผ่านไปไม่ได้ ในที่สุดริมฝีปากก็หลุดออกจากกันอย่างน่าเสียดาย

ริมฝีปากผละออกจากกัน ไม่สิ มันกำลังร้องเรียกหากันอีกครั้ง

การบอกลาอย่างอาลัยอาวรณ์เกิดขึ้นอีกหลายต่อหลายครั้ง จนท้ายที่สุดลมหายใจก็ถูกแยกออกจากกัน เมื่อลมหายใจที่เป็นหนึ่งเดียวกันแยกออก ร่างของทั้งคู่ถึงได้คลายแรงออกจากกัน

“ฮ้า…”

ลมหายใจร้อนของกโยซึลกระจัดกระจายไปตามอากาศ นางยังไม่สามารถลืมตาขึ้นได้ รูแฮเองก็ยังไม่สามารถละมือออกจากหลังคอกโยซึลได้ นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบไล้ลูกผมหลังคอของนางวนไปวนมา ฝ่ามือที่กดหลังเอวของนางอยู่เลื่อนผ่านเสื้อไปลูบไล้กระดูกสันหลังขึ้นลงเบาๆ รูแฮเอียงคอสัมผัสลงที่หน้าผากของ

กโยซึล วาดยิ้มออกมาเหมือนปกติ พลางมองไปที่ใบหน้ากโยซึลที่ยังคงกระสับกระส่าย ไม่สามารถหลุดออกจากการจุมพิตเมื่อครู่ได้ รูแฮในร่างที่กโยซึลคุ้นเคยจ้องมองกโยซึลด้วยสายตาเอ็นดูเต็มไปด้วยความรัก เขากระซิบออกไปด้วยริมฝีปากโลภที่อยากได้กโยซึลมาครอบครอง

“อย่าได้พูดถึงตอนที่อยู่กับชายอื่นด้วยใบหน้าสดใสเยี่ยงนั้นอีก”