ดวงใจภวินท์ - บทที่ 137 เลือกชุดไปงาน

ญาธิดาทั้งไม่พอใจทั้งขำ ถามอย่างอดไม่ได้ว่า “อันอัน แน่ใจนะว่าไม่ได้ล้อฉันเล่น”
อัญมณีขยิบตาให้เธออย่างมีเลศนัย “ชุดนี้ดีจะตาย โชว์เรือนร่างของเธอได้ดีเลยนะ สมบูรณ์แบบ!”
ญาธิดาเอื้อมมือไป ตีอัญมณีที่ทีเล่นทีจริง “หยุดเลย ฉันจะไปงงานเลี้ยงวันเกิดของท่านสุวิทย์นะ เธอทำแบบนี้ไม่ได้เป็นการทำร้ายฉันหรือ”
อัญมณีได้ยินแบบนั้น ก็หัวเราะออกมาอย่างจัง “เธอรู้ไหม ศักดินาความหัวโบราณของท่านสุวิทย์โคตรจะดัง ถ้าเธอใส่ไปแบบนี้จริงๆ เขาต้องโกรธเธอแน่!”
“แล้วเธอก็ยังเอาชุดแบบนี้มาให้ฉันเนี่ยนะ จงใจทำร้ายฉันชัดๆ!”
อัญมณีโยนกระโปรงออกไปข้างๆ หยิบชุดยาวสีน้ำเงินออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ล้อเล่นนะ แล้วเธอคิดยังไงกับตัวนี้”
“ตัวนี้ข้างหลังโป๊เกินไปรึเปล่านะ”
“แล้วตัวนี้ล่ะ”
“ฉันไม่เหมาะกับสไตล์นี้เลย”
…
ทั้งสองคนเลือกกันนานแต่ไม่ได้สักชุด
ตอนนั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นกะทันหัน ประตูก็ถูกผลักออก ธีทัตเดินเข้ามาพร้อมกับจานผลไม้ “ธิดา อันอัน พักก่อน กินผลไม้กัน”
อัญมณีตอบรับ ดึงญาธิดาไปที่โต๊ะ จิ้มแอปเปิล แล้วป้อนให้ญาธิดา
ธีทัตเหลือบมองเตียงรกๆ แล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า “เลือกชุดไปงานได้รึยัง”
อัญมณีมุ่ยหน้ากินกล้วย “ยังเลย ชุดของฉันโป๊ไป ธิดาไม่ชอบ”
ธีทัตมองดูญาธิดา ถามอย่างแผ่วเบาว่า “ให้ผมช่วยเลือกให้ไหม”
เมื่อมองสายตาที่อ่อนโยนของเขา ญาธิดาก็เกิดความรู้สึกวางใจ เธอพยักหน้า “ค่ะ”
ธีธัตเดินไปรอบ ๆหน้าตู้เสื้อผ้า มองกลับไปกลับมา ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ชุดเดรสสีแชมเปญ เขาก็หยิบมันออกมาดู รอยยิ้มที่พึงพอใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
เขาหยิบชุดนั้นหันมองดูญาธิดาแล้วถามเบาๆ “ธิดา คุณคิดยังไงกับชุดนี้”
ญาธิดามองไปเห็นชุดเดรสรัดเอวผ้านุ่มนิ่มเป็นสีแชมเปญ น่าดึงดูด ดูถ่อมตนด้วยสัมผัสที่แวววาวพื้นผิวยอดเยี่ยม ส่วนเว้าโค้งที่หน้าอกและแผ่นหลังไม่มากเกินไป ตรงกับความต้องการของเธอ
เธอพยักหน้าเบา ๆ “อันนี้ดีค่ะ”
อัญมณีที่กินผลไม้อยู่ก็ขมวดคิ้ว ดึงญาธิดา แล้วพูดอย่างอิจฉา “ธิดา เธอจงใจใช่ไหมเนี่ย ฉันเลือกตั้งหลายตัวเธอไปชอบ พี่ฉันเลือกมาตัวเดียวก็บอกว่าดี”
ญาธิดาหัวเราะเมื่อไม่รู้จะตอบอย่างไร ธีทัตก็เดินเข้ามา ยกมือขึ้นแล้วดีดมือไปที่หน้าผากของเธอ “เธอไม่ดูบ้างล่ะว่าตัวเองเลือกอะไรมาแต่ละอย่าง ไม่แปลกที่ธิดาจะไม่ชอบ ฉันว่าเธอเนี่ยจะพาธิดาเสียคน!”
อัญมณีสีหน้าน้อยใจ ขมวดคิ้วมองพี่ชาย พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจพี่ชายของเธอ “พี่อะ เป็นอย่างนี้ได้ยังไง”
เห็นทั้งสองคนหัวเราะและล้อเล่นกัน ญาธิดาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ธีทัตหันไปมองเธอแล้วยิ้มให้เธอ “ผมออกไปก่อนล่ะ คุณลองเปลี่ยนชุดดูสิครับ”
ญาธิดาพยักหน้ารับ “ได้ค่ะ”
ธีทัตเดินออกไป อัญมณีก็เข้าไปคว้าแขนของญาธิดา และขยิบตาให้เธอ “เธอสองคนกำลังพลอดรักกันชัดๆ!”
ญาธิดาหัวเราะ เอื้อมมือไปจี้รักแร้ของอัญมณี แกล้งทำเป็นโกรธ “พูดเรื่องไร้สาระอีกแล้ว!”
อัญมณีหัวเราะคิกคัก แล้วรีบหลบ ขอความเมตตา “เอาล่ะ ฉันไม่พูดแล้ว!”
ญาธิดาเหลือบมองเธอด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อใส่เสื้อผ้า ตอนเดินออกมา อัญมณีก็เงยหน้าขึ้นมองเธอทันที อุทานออกมาว่า “ธิดา ชุดนี้เหมาะกับเธอมาก! ฉันไม่กล้าพูดเลยว่านี่เป็นชุดของฉัน! เธอสวยจริงๆ!”
อัญมณีชมเธอไม่หยุด ญาธิดาแก้มแดงแล้วพูดเบาๆ “พูดเกินจริงไปแล้ว”
“ฉันไม่ได้พูดเกินจริงไปสักหน่อย ถ้าไม่เชื่อฉันจะให้พี่ชายฉันมาดู!”
อัญมณีพูดแล้วรีบเดินไปที่ประตูเรียกธีทัตมา
ไม่นาน ธีทัตก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นญาธิดา สายตาก็อ่อนโยนลงมาก
ญาธิดายืนอยู่ที่หน้าต่าง แสงจากหน้าต่างก็โอบล้อมเธอ เดรสสีแชมเปญที่ขับผิวขาวของเธอ ดีไซน์รัดรูปที่เอวทำให้เห็นหุ่นของเธอ สวยงามมากจริงๆ
เมื่อเห็นธีทัตไม่ได้พูดอะไร อัญมณีก็ตบไหล่เขา “เป็นอะไรไป ตะลึงเลยล่ะสิ”
ธีทัตเรียกสติกลับมา ยิ้มเบาๆ สายตามองไปที่ญาธิดา เขาว่าเบาๆ “สวยมากเลยครับ”
ได้ยินคำชมของธีทัต ญาธิดาก็ยิ้มเขินๆ
ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร
จู่ๆ ธีธัตก็นึกถึงอะไรบางอย่างออก แล้วถามว่า “แต่ดูเหมือนว่าจะขาดเครื่องประดับไปชิ้นหนึ่ง”
อัญมณีมองตาม เหลือบมองคอที่ว่างเปล่าของญาธิดาแล้วพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ คอยังว่างเกินไป ธิดา เธอเอาสร้อยคอที่พี่ชายฉันให้ไปครั้งก่อนมาหรือเปล่า ฉันว่าเข้ากับชุดนี้ดีนะ”
พอพูดถึงสร้อย ญาธิดาก็คิดว่าก่อนจะออกมาวันนี้ เธอหยิบกล่องที่อยู่บนโต๊ะใส่ในกระเป๋า นำติดตัวมาด้วย
เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาค้นดู หยิบกล่องออกมา แล้วยิ้มให้พวกเขา “ฉันไม่คิดว่าจะเอามาด้วยจริงๆ”
อัญมณีรีบบอก “ใส่ให้พวกเราดูหน่อย!”
ญาธิดาเปิดกล่องในมือ มองดูสร้อยอันประณีต จู่ๆ ก็นึกถึงคำที่ภวินท์พูดแล้วก็ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วก็ลังเล
ธีทัตาที่อยู่ข้างๆก็สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเธอ แล้วถามเบาๆว่า “ธิดา เป็นอะไรไปครับ”
เธอกับภวินท์ตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ทำไมต้องฟังเขาด้วยล่ะ
เมื่อคิดแบบนี้ เธอก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย หยิบสร้อยคอขึ้นมา บีบตะขอและกำลังจะสวมมัน
เธอใช้มือโอบรอบคอ พยายามอยู่นานแต่สวมมันไม่ได้
ธีทัตเห็นแล้วก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก้าวไปข้างหน้า “ให้ผมใส่ให้ไหมครับ”
ญาธิดาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ก็ได้ค่ะ”
ธีทัตตรับสร้อยคอจากมือของเธอ เดินเข้าไปหลังเธอไป เมื่อมองไปที่หลังที่ขาวเนียนที่คอของหญิงสาว หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น
ค่อยๆ สวมสร้อยคอให้เธออย่างอ่อนโยน เขาก้าวถอยหลัง “เสร็จแล้วครับ”
ญาธิดาพยักหน้าขอบคุณ หันหน้ากลับมา ก็เห็นอัญมณีถือโทรศัพท์มือถือส่องมาทางทั้งคู่ ดูเหมือนกำลังถ่ายรูปอยู่
เธอตกใจรีบถาม “อันอัน เธอทำอะไรน่ะ”
อัญมณีเก็บโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “ถ้าฉันส่งรูปให้ตาแก่ดู เขาต้องมีความสุขมากแน่ๆ”
ญาธิดาทั้งโกรธทั้งขำ แต่เพราะว่าธีทัตอยู่ข้าง ๆ เธอจึงพูดอะไรไม่ได้
อัญมณียิ้มแล้ววิ่งไปหาธีทัตเพื่อโชว์รูปให้ดู
ในภาพ ใครก็ตามที่ได้ดูรูปนี้ก็ต้องคิดว่าพวกเขาเป็นหนุ่มหล่อสาวสวยที่เหมาะสมกันที่สุด