ดวงใจภวินท์ - บทที่ 457 คุณแม่หายตัวไปแล้ว

บทที่ 457 คุณแม่หายตัวไปแล้ว
รอจนครึ่งค่อนวัน อัญมณีฟังเสียง “ตู๊ด ๆ” อย่างต่อเนื่องจากปลายสาย แล้วก็กดวางลง จากนั้นโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาที่อยู่ข้าง ๆ 
“พี่ ไม่มีคนรับสายอยู่ดี”
ได้ยินดังนั้น ธีทัตก็ยิ่งขมวดคิ้วเข้ม
ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาสาวเท้าก้าวยาวไปหยิบเสื้อสูทแล้วเดินตรงไปทางประตู “ไม่ได้ พี่จะต้องไปตามหาด้วยตัวเอง!”
ผู้ใหญ่ตัวเป็น ๆ ทั้งคนไม่น่าเชื่อจะหายไปสิบสองชั่วโมงเต็ม เขาสั่งลูกน้องติดต่อกับทางตำรวจ รอมาตั้งนานกลับไม่มีข่าวคราว เขารอต่อไปไม่ได้แล้วจริง ๆ
“พี่!” อัญมณีรีบเดินตามไป “ฉันไปกับพี่ด้วย……”
ยังไม่ทันได้พูดจบ ธีทัตก็หันมากำชับกับ “เธออยู่ที่นี่แหละ ดูแลอีธานกับเอลล่า”
ได้ยินดังนั้น อัญมณีก็หยุดชะงักเท้า และนึกขึ้นได้ว่าในบ้านยังมีเด็กน้อยสองคนอยู่ เธอถอนหายใจ แล้วมองธีทัตจากไป ในใจเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ไม่สามารถจะวางใจได้
ทันใดนั้น ก็มีเสียงเอี๊ยดดังอยู่ข้าง ๆ เธอหันหน้าไปมอง ก็เห็นห้องนอนข้าง ๆ แง้มประตูออกมา อีธานกับเอลล่าเด็กน้อยสองคนยื่นหน้ามา เบิกตากว้างมองเธอ
ถูกจับได้แล้ว อีธานไม่มีความกลัว ซ้ำยังเดินออกมากล่าวอย่างระมัดระวัง “คุณน้าครับ คุณแม่ไปไหนเหรอครับ”
อัญมณีจิตใจเกิดความเปราะบาง ดวงตาทำท่าจะร้องไห้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เแล้วเดินไปข้างหน้า อุ้มอีธานขึ้นมา จากนั้นกล่าวเบา ๆ “คุณแม่มีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อย เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ……”
อีธานกอดคอของเธอไว้ ดวงตาแดงก่ำ “คุณน้าโกหกผม คุณแม่หายตัวไปแล้ว”
สักพัก อัญมณีจึงพูดไม่ออก เผชิญหน้ากับดวงตาที่แป๋วแหววเช่นนี้ เธออดทนไม่ได้จริง ๆ ที่ต้องโกหก
มองดูอีธานที่ใกล้จะร้องไห้ออกมา เธอรีบอุ้มเขาเข้าไปในห้องนอน “เอาล่ะ อีธานครับ อาจจะเปิดสารคดีดาราศาสตร์เรื่องโปรดของหนูให้ดู ดูจบตอนที่หนึ่งคุณแม่หนูก็จะกลับมาแล้วนะครับ……”
เวลานี้ ในห้องรับแขกเอลล่าได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่น เธอจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปข้าง ๆ โซฟา มองดูแสงกะพริบในโทรศัพท์ ลังเลครู่หนึ่งก่อนที่จะกดรับสาย
เธอแนบโทรศัพท์ไว้ข้างใบหู เสียงชายหนุ่มที่เย็นชาดังจากปลายสาย “ฮัลโหล มีเรื่องอะไร”
เอลล่าอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวถามขึ้นอย่างลังเล “คุณอาสุดหล่อเหรอคะ”
เสียงในโทรศัพท์เหมือนกับคุณอาสุดหล่อไม่มีผิด
เห็นได้ชัดว่าปลายสายนิ่งไปครู่หนึ่ง สักพัก ชายหนุ่มก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เอลล่าเหรอ”
เอลล่าได้ยินดังนั้นก็เกิดความดีใจ “คุณอาสุดหล่อ ใช่ลุงจริง ๆ ด้วย! หนู……หนูคือเอลล่าค่ะ!”
ภวินท์ที่อยู่ปลายสายได้ยินเสียงอ้อแอ้ที่คุ้นเคย จึงยกริมฝีปากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว น้ำเสียงก็อ่อนโยนลง
วันนี้เขายุ่งมาตลอดทั้งวัน ประชุมสำคัญตอนเช้า ตอนบ่ายตีกอล์ฟ ดื่มน้ำชา สุดท้ายงานเลี้ยงอาหารค่ำ ยี่สิบนาทีก่อน เขาเพิ่งจะได้โครงการนี้บนโต๊ะไวน์ จึงรู้สึกโล่งใจ แล้วหยิบโทรศัพท์มาดู
คิดไม่ถึงว่า เขาจะมีสายโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับจากธีทัต นอกจากนี้ยังมีสายของอัญมณี
สองพี่น้องนี้ทำอะไรกัน โทรศัพท์มาหาเขาทั้งคู่
เขายุ่งมาตลอดทั้งวัน เหนื่อยจนปวดหัวมาก เดิมทีไม่อยากจะตอบกลับด้วยซ้ำ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของญาธิดา หลังจากลังเลแล้ว ถึงได้โทรศัพท์มาหาอัญมณี คิดไม่ถึงว่าเสียงปลายสายที่ดังขึ้นจะเป็นเสียงที่น่ารักของเอลล่า
ฉับพลัน เกิดใจอ่อน มีความรู้สึกเหมือนกำลังถูกเยียวยา
ถึงแม้ว่าธีทัตคนนั้นค่อนข้างน่ารำคาญ แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าอีธานกับเอลล่าเด็กน้อยสองคนนั้นราวกับนางฟ้าตัวน้อย ๆ ก็ไม่ปานน่ารักเสียจนทำคนไม่อาจจะปฏิเสธได้
เสียงของเขาอ่อนโยนลง แล้วถามขึ้นอย่างอดทน “เอลล่า ทำไมจู่ๆ ถึงโทรมาหาคุณลุงละคะ”
“คุณอาสุดหล่อ……” ใบหน้าของเอลล่าขมวดขึ้น แม้แต่น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นเศร้าใจอย่างยิ่ง “คุณแม่ คุณแม่หายตัวไปแล้ว……”
ทางฝั่งภวินท์เมื่อได้ยิน มือที่กุมจับโทรศัพท์ได้จับแน่นขึ้น ร่างได้เหยียดตัวตรงอย่างไม่รู้ตัว “หนูพูดว่าอะไรนะคะ”
เอลล่าสะอึก น้ำเสียงอู้อี้ไม่ชัดเจน “คุณแม่หายไปแล้ว……คุณพ่อพวกเขาออกไปตามหาทั้งวัน ก็ยังไม่เจอเลยค่ะ คุณอาสุดหล่อ ช่วยพวกหนูหาคุณแม่หน่อยได้ไหมคะ……”
ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ภวินท์ก็ยังคงฟังเสียงเธอออกได้ชัดเจน เขาขมวดคิ้วแน่น นึกถึงสายที่ไม่ได้รับของธีทัตกับ อัญมณี จึงเข้าใจได้ในทันที
หากว่าไม่ใช่เพราะญาธิดาเกิดเรื่อง ธีทัตจะโทรหาเขาโดยไม่มีสาเหตุได้อย่างไร
สักพัก เขาก็นั่งตัวไม่ติด ฟังเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นจากปลายสาย หัวใจของเขาเหมือนกับถูกขยำด้วยบางอย่าง กดทับหัวใจจนหายใจไม่ออก “เอลล่าไม่ต้องกลัวนะ คุณอาสุดหล่อจะไปช่วยหนูตามหาแม่นะคะ!”
หลังจากปลอบโดยด้วยสองสามประโยคแล้ว เขาก็วางสายไป รีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก
เขาเพิ่งจะจากมาแค่เพียงวันเดียว ญาธิดาผู้หญิงคนนี้ก็เกิดเรื่องขึ้นเสียแล้ว!
เขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว และเจอเข้ากับพายุที่กำลังเดินมาทางนี้พอดี
“ท่านประธาน……”
ภวินท์สีหน้าเคร่งขรึม แล้วกำชับอย่างจริงจัง “เตรียมรถ กลับเมือง J!”
พายุเกิดความงงงวย เดินตามฝีเท้าของภวินท์ แล้วกล่าวขึ้น “เพิ่งจะเซ็นสัญญากับทางคุณโดมไป จากไปดื้อ ๆ แบบนี้เกรงว่าจะไม่ดีนะครับ……”
ภวินท์สีหน้าเย็นชา กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่อนุญาตให้ต่อรอง “ไปเดี๋ยวนี้!”
พายุเห็นดังนั้น สันหลังเย็นวาบ รีบกลืนคำพูดที่ยังไม่ทันได้พูดกลับไปทันที
“ครับ!”
กล่าวจบ เขารีบสาวเท้าก้าวเร็วเดินมุ่งไปด้านหน้า กำชับคนขับรถให้รีบนำรถมา
เมื่อขึ้นรถแล้ว พายุก็มีช่องว่างถามถึงสถานการณ์ในที่สุด “ท่านประธานครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ”
แต่ไหนแต่ไรมาภวินท์เป็นคนที่ใจเย็นควบคุมตัวเองได้ เขาแทบไม่เคยเห็นเขาดูฉุนเฉียวรุนแรงเช่นนี้มาก่อน
“ไปเช็กดูว่าวันนี้ญาธิดาไปไหนมาบ้าง”
ทิ้งคำพูดนี้เสร็จ ภวินท์ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วโทรศัพท์ไปหาหลุยส์
“ตู๊ด——”
ทางฝั่งนั้นดังอยู่เป็นเวลานาน ก็ไม่มีคนรับสาย
สักพัก ความหงุดหงิดที่ควบคุมไม่ได้ก็ปะทุขึ้น เขาเหยียดมือขวาออกมา ดึงเนกไทที่คอเสื้อออก ปลดกระดุมสองเม็ดบนออก 
ตั้งแต่ที่ญาธิดาตกเป็นเป้าหมายของสิงโต เขาก็ส่งหลุยส์คอยปกป้องอย่างลับ ๆ หากว่าวันนี้ญาธิดาเกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ หลุยส์ไม่มีทางที่จะไม่รู้!
ไม่กี่นาทีต่อมา โทรศัพท์ที่เขาโยนทิ้งลงข้าง ๆ ได้กะพริบขึ้นในทันใด เขาหยิบขึ้นมาดู เป็นหลุยส์ที่โทรศัพท์เข้ามา
เมื่อกดรับสาย นำโทรศัพท์มาแนบใบหู เขาก็ได้ยินเสียงดนตรีดังอึกทึกจากปลายสาย นอกจากนี้ยังมีเสียงดังกึกก้องของชายหญิง
เขาจึงขมวดคิ้ว แล้วถามอย่างเคร่งขรึม “นายอยู่ไหน”
หลุยส์จากปลายสายหัวเราะเบา ๆ ตอบกลับกึ่งล้อเล่น “สวรรค์บนดิน”
ทันใดนั้น สีหน้าของภวินท์ดูแย่ขึ้นทันที “ญาธิดาเกิดเรื่องแล้ว นายรู้ไหม”
“อะไรนะ”
หลุยส์ที่อยู่ปลายสายดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปข้าง ๆ ที่เสียงดนตรีดังเบา ๆ “วิน เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ ฉันฟังไม่ชัดเจน”
ภวินท์ข่มความโกรธไว้ “ญาธิดาหายตัวไปแล้ว”
“หายตัวไปแล้ว? เป็นไปได้อย่างไร!” หลุยส์กล่าวอย่างมั่นใจ “ครึ่งเดือนมานี้ลูกน้องของฉันต่างจับจ้องดูเธออยู่ วันนี้เธอฉลองวันเกิดด้วยกันกับธีทัต ฉันก็เลยให้พรรคพวกลาพักผ่อน จะหายตัวไปได้ยังไง”
ได้ยินเสียงที่ไม่สะทกสะท้านของหลุยส์ ภวินท์กำหมัดอีกข้างหนึ่งไว้แน่น เขาเรียกชื่อของเขาอย่างแทบจะกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน “หลุยส์!”
“ทำไมวิน นานขนาดนี้แล้ว สิงโตก็ไม่เคยโผล่หัว พวกเราจะพักผ่อนสักวัน คงไม่มากเกินไปหรอกมั้ง”
ภวินท์กล่าวจริงจัง “หากเธอเป็นอะไร ฉันจะส่งคนไปหานาย!”
เมื่อกล่าวประโยคนี้จบ เขาก็ปิดโทรศัพท์ดัง “พึ่บ!” ลง