ดวงใจภวินท์ - บทที่ 483 รอให้ปลากินเหยื่อ

บทที่ 483 รอให้ปลากินเหยื่อ
ญาธิดาคิดไม่ถึงว่าหล่อนจะพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเองก่อน ครู่นึง นัยน์ตาของเธอก็เย็นชาลง
เธอหึใส่ “ข่าวคุณนิวไปไวเหมือนกันนะเนี่ย ดูเหมือนว่าจะคอยติดตามอยู่ตลอดเลยนะ”
มุมปากของนิวรายกยิ้ม และพูดอย่างยินดีกับความโชคร้ายของผู้อื่น “แน่นอนสิ คราวที่แล้วในพิธีตัดริบบิ้นฉันได้ยินเธอพูดว่าอัญมณีมาไม่ได้ แน่นอนว่าฉันก็ต้องอยากรู้สิ เลยให้คนไปตรวจสอบ คิดไม่ถึง เธอจะมีสภาพแบบนี้ ตกใจจริงๆ นะ”
เห็นหล่อนทำสีหน้าพอใจสุดๆ ญาธิดาก็รู้สึกโมโหขึ้นสมอง จนยากจะคุมอยู่ เธอสูดหายใจเข้าลึก และเอ่ยปากถาม “สภาพแบบไหน? ”
นิวราหัวเราะเยาะ “สภาพแบบไหน เธอรู้ดีกว่าฉันไม่ใช่หรือไง? จากที่ฉันดูนะ หล่อนเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ที่ผ่านมาอัญมณีหล่อนปากมากไปหน่อย วันนี้นอนเป็นผัก กลับทำให้คนอื่นเอ็นดูมากกว่านะ!”
วินาทีนั้น ญาธิดารู้สึกแค่ว่าราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมาข้างหูเธอ เธอคิดไม่ถึง ว่านิวราจะกล้ามาพูดเรื่องพวกนี้ต่อหน้าเธอ!
ญาธิดากัดฟันกรอด ก้าวไปข้างหน้า เข้าใกล้นิวรา “นิวรา เธอคงคิดว่าให้จันจิรารับผิดแทนเธอแล้วเธอจะไร้ความผิดสินะ? ”
นิวราหน้าซีด หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็พูดปฏิเสธ “เธอพูดบ้าอะไร!”
“เธอรู้มั้ย ตอนนี้ในมือฉัน มีหลักฐานแล้ว หลักฐานในมือฉันมันเพียงพอที่จะส่งเธอเข้าคุก นอนในคุกจนตาย!”
นิวราสีหน้าซีดเซียว ยังไงก็ไม่ยอมรับ “ญาธิดา สมองแกมีปัญหาหรือไง? ”
ญาธิดาหึเสียงเย็นชา และระงับความโกรธ “นิวรา พวกเราคอยดูกันไปเถอะ!”
ที่นิวราพูดเมื่อครู่ มันได้ยั่วโมโหเธอได้สำหรับแล้ว ท่าทีพอใจของหล่อน การไม่เห็นใครในสายตาของหล่อน ทั้งหมดทำให้เธอยากที่จะทนไหว!
ญาธิดากัดฟันกรอด พลางมองสีหน้าของหล่อนที่ถูกทำให้ตกใจจนหน้าซีด จากนั้นก็โยนเสื้อเชิ้ตที่เลือกอยู่ในมือเมื่อครู่ใส่แขนหล่อน และเดินออกไป
ไม่ว่ายังไง เรื่องนี้เธอจะต้องตรวจสอบให้ชัดเจน เธอไม่สามารถทนดูนิวราทำตัวร้ายกาจแบบนี้ได้อีกต่อไปแล้ว!
ญาธิดาเดินมาที่แคชเชียร์ รับเสื้อผ้าที่ห่อเสร็จแล้ว และเดินออกไปอย่างเร็ว
นิวรายืนอยู่กับที่ โมโหจนถลึงตากระทืบเท้า
ในขณะนั้น ด้านหลังราวแขวนเสื้อด้านข้างที่ห่างออกไปไม่ไกล หมอกหันกลับมา เดินไปยังมุมอับและเงียบเชียบ กดโทรหาธีทัต “ฮัลโหล คุณผู้ชาย เมื่อครู่คุณธิดาบังเอิญเจอกับนิวรา พวกเธอทะเลาะกัน……”
หลังจากนำสถานการณ์ทางนี้ทั้งหมดรายงานแล้ว กลายเป็นทางฝั่งธีทัตที่เงียบไปสักพัก
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ถึงได้รับคำสั่งจากทางนั้น “ พอแล้วตอนนี้พวกเราควรใช้วิธีของพวกเราจัดการแล้ว”
หมอกได้ยินดังนั้น ก็เข้าใจได้ในทันที และตอบรับ “ครับ”
หลังจากนั้นหลายชั่วโมง ตกดึก นิวราก็ถูกคนลักพาตัวไปแล้ว
ในห้องใต้ดินที่มืดและชื้น มีกลิ่นอับชื้นขึ้นราโชยมา ขณะที่นิวราลืมตาขึ้น ก็เห็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยเลย
เธออยู่ในห้องที่ว่างเปล่า พื้นชื้นๆ ด้านข้างมีขยะต่างๆกระจายอยู่
เธอขมวดคิ้ว และลนลานเล็กน้อย เธอรีบดิ้นรนอยู่ครู่ ถึงพบว่าตัวเองถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ ขยับไม่ได้เลย
นี่มันเรื่องอะไรกัน!
เธอลนลาน ทำอย่างไรปากก็ถูกเทปกาวปิดเอาไว้ เมื่อขยับก็จะเจ็บแสบ
นี่เธอถูกคนลักพาตัวงั้นเหรอ!
ความรู้สึกหวาดกลัวผุดออกมาจากส่วนลึกในใจ เธอพยายามนึกย้อนเรื่องราวก่อนจะสลบไป
เธอกับแม่ได้เดินซื้อของ หลังจากนั้นก็ไปกินข้าวที่ร้านอาหาร กินไปครึ่ง เธอก็ไปเข้าห้องน้ำ……หลังจากนั้นก็มาตื่นอยู่ที่นี่แล้ว!
อยู่ๆ ประตูเหล็กก็ดัง “เอี๊ยดดด” ตามมาด้วย ผู้ชายหลายคนเดินเข้ามาด้านใน
คนนำหน้าหน้าเป็นธีทัต!
ทันใดนั้นนิวราก็เบิกตากว้าง มองเขาอย่างตกใจ
คิดไม่ถึงเลยสิ คนที่ลักพาตัวเธอมาไว้ที่นี่ที่แท้ก็คือธีทัต! เขาเป็นสุภาพบุรุษที่รู้จักกันดีในแวดวงธุรกิจที่เมือง J ไม่เคยแตะต้องเรื่องที่ไม่สะอาด แต่ตอนนี้ เธอถึงกับถูกเขาลักพาตัวแล้ว!
อยู่ๆ เธอก็ลนลาน นึกอะไรขึ้นมาได้……
สายตาเย็นชาของธีทัตมองไปยังร่างของนิวรา หมอกที่อยู่ด้านข้างก็เข้าใจทันที และเดินเข้าไป ดึงเทปกาวที่ปิดปากนิวราออกมาทันที
“แควก!” นิวราเจ็บจนสะดุ้ง เธอทั้งโมโหทั้งหงุดหงิด เงยหน้ามองไปทางธีทัต และเอ่ยปาก “ธีทัต นายคิดจะทำอะไร! มีสิทธิ์อะไรมาลักพาตัวฉัน!”
สีหน้าของธีทัตเคร่งขรึม “เพราะอะไรคุณนิวยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ? ”
ไม่ต้องให้เขาพูด ในใจของนิวราก็รู้ดี เขาคือพี่ชายของอัญมณี ตอนนี้ที่เขาลักพาตัวเธอ เก้าในสิบเป็นเพราะว่าเรื่องนี้ แต่ว่า เรื่องนี้ต่อให้ตายเธอก็ไม่ยอมรับ!
เธอกัดฟันกรอด และดึงความกล้าพูด “ฉันไม่รู้!”
หล่อนพูดแบบนี้ ทำให้สีหน้าของธีทัตเย็นชาลงทันที เขาเดินเข้าไปหลายก้าว “เห็นที คุณนิวไม่คิดที่จะยอมรับสินะ? ”
“ฉันไม่ได้ทำอะไร! จะให้ยอมรับอะไร? ” นิวราพูดอย่างเคืองๆ “ธีทัต ฉันว่านายคิดร้าย ถ้าหากพี่วินรู้ว่านายลักพาตัวฉันมาล่ะก็ เขาไม่ปล่อยนายไปง่ายๆแน่!”
“งั้นเหรอ? ” ธีทัตถามกลับอย่างเย็นชา “ถ้าหากเขารู้ว่าเธอเป็นคนร้าย เธอคิดว่าเขายังจะปกป้องเธออยู่งั้นเหรอ? ”
นิวรากัดฟัน “นายอย่าเอาเรื่องนี้มาขู่ฉัน! นายรีบปล่อยฉันไป ไม่งั้นไม่ใช่แค่นาย ฉันจะให้ทั้งตระกูลกรเวชของนายต้องเดือดร้อน!”
ครั้งนี้ ไม่รอให้ธีทัตเอ่ยปาก อยู่ๆ หมอกที่อยู่ด้านข้างก็พูดขึ้น “เธอถูกลักพาตัว เกรงว่าคนที่ร้อนรนที่สุดไม่ใช่ภวินท์นะ น่าจะเป็นชยิน ลูกน้องที่ภักดีของเธอมากกว่ามั้ง? ”
เมื่อพูดถึงชยิน สีหน้าของนิวราก็มืดมนลง เธออึ้งอยู่นาน ก็พูดอะไรไม่ออกตั้งนาน
คิดไม่ถึงว่าพวกเขาถึงกับรู้เรื่องชยิน!
หมอกพูดต่ออย่างไม่รีบร้อน “คุณนิววางใจได้ พวกเราจะไม่แตะต้องคุณแม้แต่ปลายเล็บ ขอแค่จับชยินได้ พวกเราก็จะปล่อยคุณไป”
ได้ยินดังนั้น อยู่ๆในใจของนิวราก็เกิดหวาดกลัวขึ้นมา
เธอคิดไม่ถึง ว่าพวกเขาจะตรวจสอบเจออะไรจริงๆ!
เห็นทีที่พวกเขาลักพาตัวเธอมาไม่ใช่เป้าหมาย แต่เป็นการล่อชยินออกมา บางทีคดีไม่มีเงื่อนงำใดๆทั้งสิ้น แต่เรื่องคดีพวกนั้นล้วนเป็นชยินที่ไปจัดการ บางทีอาจจะทิ้งหลักฐานอะไรไว้
ขอแค่จับชยินได้ ก็สามารถสืบเสาะหาเบาะแสจนเจอความจริงได้ นี่ถึงเป็นเรื่องที่ทำให้หล่อนกลัวที่สุด!
เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็อดตัวสั่นไม่ได้ เงยหน้ามองธีทัต ในใจก็เกิดหวาดกลัวขึ้นมาทันที
ที่ผ่านมา เธอไม่เคยคิดว่าธีทัตจะมีความรู้สึกที่ทำให้ผู้อื่นถูกคุกคาม แต่ตอนนี้เห็นที เขาคงไม่ใช่แค่ประธานของบริษัทเทคโนโลยีคลาวด์ธรรมดาๆ แล้ว
ใบหน้าอีกใบหน้านึงของเขา เย็นชา เฉียบคม
นิวราสูดหายใจเข้าลึก ยึดมั่นในความดื้อรั้นครั้งสุดท้าย “ฉันไม่รู้จักชยินอะไรนั้น!”
“งั้นไม่เป็นไร รอให้ปลากินเหยื่อแล้วกัน”
ธีทัตมองเธออย่างเย็นชา ทิ้งประโยคนี้เอาไว้ แล้วมองไปทางหมอก และหันไปอย่างไม่รีบร้อน เดินออกไป เงาของเขาเลือนหายไปจากหน้าประตู หมอกเดินมายังด้านข้าง คว้าถังน้ำบนพื้นขึ้นมา และราดน้ำเย็นลงบนหัวของหล่อน
เสียงดัง “ซู่!” นิวราสะดุ้ง และร้องออกมาก
หมอกยิ้มอย่างเย็นชา และถอยออกไป หยิบโทรศัพท์ออกมา หันไปถ่ายรูปทางนิวราที่อยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก
นิวราลนลาน “นายทำอะไร!”
หมอกพูดอย่างเย็นชา “คิดจะตกปลา ก็ต้องใช้เหยื่อล่อสิ”