ดวงใจภวินท์ - บทที่ 485 มันจะเกี่ยวผันไปถึงเธอ

บทที่ 485 มันจะเกี่ยวผันไปถึงเธอ
ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสีหน้าบึ้งตึง ไม่มีท่าทีเล่นตลกเลย เขาเงียบอยู่ครู่ ถึงเอ่ยปากพูด “ญาธิดา ถ้าหากเธอเชื่อฉัน ก็มอบนิวมาให้ฉัน ฉันจะไปตรวจสอบเอง”
ถึงแม้นิวราจะทำผิดจริงๆ แต่ในสถานการณ์ที่ไม่มีหลักฐานแล้วมาจับคนไป แบบนี้ที่เขาทำมันผิดกฎหมาย
ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเรื่องนี้ธีทัตเป็นคนทำ แต่เขาก็ติดต่อธีทัตไม่ได้ ตอนนี้เขาทำได้แค่ติดต่อเขาผ่านญาธิดา
ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก และส่ายหน้า “ฉันไม่เชื่อนาย”
มีหลายครั้ง เธอมอบใจตัวเองทั้งหมดให้เขาไป แต่สุดท้ายสิ่งที่เธอได้รับมีแต่ความผิดหวัง
อย่างน้อย เขาเมื่อเทียบกับธีทัต ธีทัตนั้นน่าเชื่อกว่าจริงๆ
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการตรวจสอบอุบัติเหตุของอันอัน เธอยิ่งถอยไม่ได้ และยิ่งไม่ยอมเชื่อฟังเขาอย่างง่ายๆ
เธอสูดหายใจเข้าลึก พลางมองภวินท์ และพูดน้ำเสียงเย็นชา “ทัตก็แค่ทำการตรวจสอบเท่านั้น รอให้ทั้งหมดตรวจสอบอย่างชัดเจน เขาจะส่งนิวรากลับไป”
ภวินท์ขมวดคิ้ว สีหน้าเข้มเล็กน้อย “แต่ตอนนี้พวกเธอจะจับตัวนิวราไว้ไม่ได้”
ญาธิดายิ้มอย่างเย็นชา กัดฟันกรอด และถามกลับ “ภวินท์ นายรู้มั้ยว่าพวกเรากำลังตรวจสอบอะไร? นายเคยคิดมั้ย ถ้าหากนิวราเป็นคนร้ายจริงๆล่ะ? ”
ดวงตาเธอเป็นส่องแสงดุจดวงดาว เป็นประกายอย่างแน่วแน่ ดูเหมือนว่าในใจจะมีคำตอบที่แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว
ภวินท์ขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไรเลยอยู่นาน ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดเขาก็ขยับปากและพูดเสียงเบา “ส่งนิวมาให้ฉัน เรื่องนี้ฉันจะได้ตรวจสอบเอง และจะให้คำตอบกับเธอ”
“ครั้งก่อนเรื่องที่ฉันถูกลักพาตัวในวันเกิดฉัน นายก็พูดแบบนี้กับธีทัตไม่ใช่เหรอ? ” ญาธิดาหัวเราะอย่างเย็นชา “แล้วตอนนี้ล่ะ? คำตอบของนายล่ะ? ”
คำพูดเหล่านี้ ทำภวินท์จุกทันที เขาขมวดคิ้ว “มันไม่เหมือนกัน”
ญาธิดายิงคำถามต่อ “ทำไมจะไม่เหมือนกัน? ต่างก็เป็นแผนร้ายของคนอื่น นายรู้ได้ยังว่าไม่ใช่ฝีมือคนเดียวกัน!”
คิ้วของภวินท์ขมวดแน่นกว่าเดิม ไม่พูดอะไรเลยอยู่นาน
เพราะว่าในใจของเขารู้ดี ในวันเกิดของญาธิดาวันนั้นเป็นใครที่ลงมือกับเธอ เป็นหลุยส์ ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นเป็นต้นมา พวกเขาตัดสินใจหักดิบ เรื่องนี้ เขาตัดสินใจเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจ ไม่พูดถึงมันอีก
จะบอกความจริงของเรื่องนี้ให้ญาธิดาฟัง คงจะไม่ดี
เห็นภวินท์ไม่พูดอะไรครึ่งค่อนวัน ในใจของญาธิดาก็ค่อยๆเย็นชาลง เป็นแบบนี้จริงๆ ด้วย เขาก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว
เธอสูดหายใจเข้าลึก และเอ่ยปาก “ภวินท์ นายเชื่อฉันมั้ย? ถ้าหากนายเชื่อ งั้นที่ฉันบอกว่านิวราเป็นคนชนอันอันนายเชื่อมั้ย? ”
เมื่อเสียงของเธอจบลง บรรยากาศก็เงียบสงัดลง ภวินท์ขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไรอยู่นาน
ในขณะนั้น จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำลายบรรยากาศอึดอัด ญาธิดาดึงสติกลับมา ต่อมาถึงยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า
ชื่อธีทัตโชว์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ เธอลังเลอยู่ครู่ ยังไม่ทันได้กดรับสาย ใครจะรู้ว่ามือใหญ่ด้านข้างจะยื่นมา คว้าโทรศัพท์ไปจากมือของเธอ
เธอเงยหน้ามองอย่างตกใจ ก็เห็นภวินท์กดปุ่มรับสาย ต่อมาก็เอาโทรศัพท์แหนบหู
เขาทำสีหน้าจริงจังขึ้น และพูดทีละคำๆ “ธีทัต ปล่อยนิวออกมา”
ญาธิดาเห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็โมโหขึ้นมาทันที เธอยื่นมือออกไปลองคว้าโทรศัพท์ของตนกลับมา “เอาโทรศัพท์คืนมานะ!”
ภวินท์สูงกว่าเธอมาก เขายืดมือหลบมือที่ยื่นออกมาของเธอ ธีทัตที่อยู่ปลายสายพูดอย่างเย็นชา “ถ้าไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่โต ก็ปล่อยคนซะ ไม่อย่างนั้น พวกเราทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่ได้ประโยชน์กันทั้งนั้น”
ญาธิดาที่อยู่ด้านข้างลองหลายรอบ ก็เอาโทรศัพท์คืนมาไม่ได้ สีหน้าแดงก่ำ เห็นแค่ภวินท์พูดประโยคนี้อย่างไม่รีบไม่ร้อน กดวางสายไป และยื่นโทรศัพท์ให้
ญาธิดาโมโหจนพูดไม่ออก ยื่นมือออกไปหยิบโทรศัพท์ แล้วจ้องภวินท์เขม็ง
“เป็นทางเลือกที่ฉลาดคือให้เขาปล่อยนิว” ภวินท์เดินขึ้นหน้า นัยน์ตาจ้องไปที่เธออย่างจริงจังพลางพูด “ถ้าหากเขาไม่ปล่อยนิว เธอต้องดือนร้อนไปแน่”
ได้ยินดังนั้น ญาธิดาก็ทั้งโมโหทั้งหงุดหงิด ที่เขาพูดมา ที่เขาถ่อมาหาเธอกับธีทัตเพื่อหาคน ที่แท้ก็หวังดีกับเธองั้นหรอ? ตรรกะอะไรเนี่ย?
หรือว่าเขาไม่ได้มาเพราะนิวรางั้นเหรอ!
ญาธิดากำหมัดแน่น และมองเขาอย่างเย็นชา ไม่ยินดีที่จะอยู่ต่อสักนิด เธอหันหลังทันที และก้าวเท้าเดินออกไป
ในตอนนี้ เธอแค่อยากหนีจากภวินท์ อยู่ให้ห่างจากคนปากอย่างใจอย่าง ในปากมีแต่คำโกหก!
เธอเดินไปตามทางเดินของโซนผู้ป่วยใน และขึ้นลิฟต์ลงไปด้านล่าง ขณะที่กำลังจะเดินออกจากประตูใหญ่โรงพยาบาล ใครจะรู้ว่าอยู่ๆก็มีผู้ชายหลายคนพุ่งเข้ามา ซ้ายคนขวาคนล้อมเธอไว้
ญาธิดาสะดุ้ง ยังดึงสติออกมาจากความโกรธไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าจะถูกคนแปลกหน้าล้อมไว้ เธอตกใจ “พวกนายทำอะไร? ”
ชายพวกนั้นล้อมเธอไว้ตรงกลาง ไม่มีใครตอบเธอ ทันใดนั้นผู้ชายผมสั้นยืนอยู่ตรงข้ามเธอก็พูดขึ้น “ไปกับพวกเรา!”
“มีสิทธิ์อะไร! พวกนายเป็นใคร!”
ญาธิดามองพวกเขาอย่างระวัง เกิดความกลัวขึ้นในใจ
คิดไม่ถึง ว่าที่หน้าประตูโรงพยาบาล จะมีคนกล้ามาจับคนไปอย่างเอิกเกริกแบบนี้!
“เป็นคนของฉัน!”
อยู่ๆ ในที่ที่ไม่ไกลก็มีเสียงน่าเกรงขามของผู้หญิงดังขึ้น
ญาธิดาตกใจ และหันไปมอง ก็เห็นคุณหญิงพิมยืนอยู่ข้างรถที่อยู่ไม่ไกล สีหน้าของเธอนั้นเคร่งขรึมมาก ท่าทางน่าเกรงขาม ตาสองข้างจ้องเธอเขม็ง
เป็นหล่อนนี่เอง?
ญาธิดายังพอดึงสติได้ คุณหญิงพิมได้ส่งสายตาให้ลูกน้อง ชายสองคนที่อยู่ด้านข้างญาธิดาก็ล็อกเธอทันที และหิ้วเธอไปทางนั้น
ญาธิดาตกใจ และรีบหันไปมองหล่อน “คุณหญิงพิม คุณจะทำอะไร!”
คุณหญิงพิมโมโหจนตัวสั่น “ทำอะไร! ลูกสาวฉันวันนี้หลังจากทะเลาะกับเธอแล้วก็หายไปเลย หรือว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธองั้นเหรอ!”
ญาธิดาขมวดคิ้ว พูดอะไรไม่ออกสักคำ
คิดไม่ถึง ที่ภวินท์พูดเมื่อกี้เป็นเรื่องจริง! ฝั่งธีทัตไม่ยอมปล่อยคน เธอจะเดือดร้อนไปด้วย!
ญาธิดาเห็นว่าตัวเองกำลังจะถูกคนลากไปที่รถแล้ว จึงได้ตอบสนองทันที แล้วร้องเสียงดัง “ฉันไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน!”
“คุณหญิงพิม คุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ!”
“งั้นเหรอ? ” เห็นได้ชัดว่าคุณหญิงพิมไม่กลัว “ถึงแม้จะผิดกฎหมาย พวกเธอก็ผิดกฎก่อน!”
หล่อนพูด พลางมองไปทางลูกน้องด้านข้าง และออกคำสั่ง “ลากหล่อนขึ้นรถ ปิดปากหล่อนไว้! วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนมันสักที!”
ใจของญาธิดาหวาดกลัวไปหมด ความระแวงแขวนอยู่ในใจของเธอ
เธอรู้ดี ถ้าหากถูกคุณหญิงพิมจับไป เธอจะต้องได้รับอะไร เธอไม่กล้านึกคิดเลย!
ตระกูลวรโชติตั้งแต่คนแก่ยันหนุ่ม ต่างก็ใจคอโหดเหี้ยม คุณหญิงพิมสามารถอยู่ที่ตระกูลวรโชติได้อย่างมั่นคง เห็นได้ชัดว่าเธอจะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ!
ผู้ชายสองคนล็อกแขนสองข้างของญาธิดาเอาไว้ และดันเธอเข้าไปในรถ ญาธิดาพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้ชาย
ในขณะนั้น อยู่ๆด้านหลังก็มีเสียงดังขึ้น “หยุดนะ!”
ต่อมา เสียงฝีเท้าก็เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว เสียงกระทบกันดังขึ้น ญาธิดาหันไปมอง ก็เห็นเงาร่างสูง
ภวินท์……เขาตามมาแล้ว!
ขณะนั้น ภวินท์ก็เดินมายังด้านหน้าของคุณหญิงพิม “คุณแม่ยายครับ แบบนี้คงจะไม่ดี”
คุณหญิงพิมเห็นว่าเป็นเขา ใบหน้าก็มีความรู้สึกไม่พอใจ และพูดอย่างเย็นชา “นายไม่ไปหานิว โผล่มาทำอะไรที่นี่!”
ภวินท์ไม่ได้ตอบ เพียงเงยหน้ามองญาธิดา และหันไปมองทางคุณหญิงพิม และพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ปล่อยเธอไป”