ดวงใจภวินท์ - บทที่ 495 หย่ากันเถอะ

บทที่ 495 หย่ากันเถอะ
มุมที่ถ่ายได้ในคลิปวิดีโอมาจากรถยนต์คันหนึ่ง ซึ่งรถยนต์คันนี้กำลังจอดอยู่ที่ด้านหน้าลานพิพิธภัณฑ์ในขณะนั้น และกล่องดำที่ติดตั้งอยู่ด้านหน้ารถได้จับภาพรถคันนั้นที่แล่นผ่านด้วยความเร็วในตอนนั้น
ความเร็วของรถเร็วมาก แต่ก็ดูออกได้ไม่ยากว่าคนบนรถคือผู้หญิง มองแวบแรกค่อนข้างเลือนราง แต่เมื่อมองอย่างละเอียดแล้ว ทั้งทรงผมโครงหน้าค่อนข้างเหมือนกับนิวรา
ภวินท์จับโทรศัพท์ไว้แน่น สีหน้าดำทะมึนสุดขีด เขาวนดูคลิปวิดีโอกลับไปกลับมาสองครั้ง สุดท้ายหันไปมองนิวราที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น แล้วก็โยนโทรศัพท์ทิ้งลงบนโซฟา
“ดูเองแล้วกัน!”
เสียงชายหนุ่มทุ้มลึก ให้ความรู้สึกหายนะกำลังจะมาเยือน นิวรากัดฟัน และหยิบโทรศัพท์นั้นขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา เห็นภาพที่อยู่บนนั้น ร่างก็ชาไปกว่าครึ่งตัว
คิดไม่ถึงว่าจะทิ้งร่องรอยไว้จนได้
ตอนนั้นชยินบอกว่าได้ทำลายกล้องวงจรปิดในบริเวณใกล้เคียงหมดแล้ว คิดไม่ถึงว่า พวกเขาจะไปหารถที่ติดตั้งกล่องดำที่จอดอยู่ตรงลาน!
เรื่องมาถึงขั้นนี้ ต่อให้เธอจะไม่ยอมรับ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะโกหกต่อไปอีก
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วมองไปทาง ภวินท์น้ำตาคลอเบ้า “พี่วิน ฉันยอมรับว่าฉันทำจริงๆ นิวรักพี่มาก จริงๆ นะ จึงทนเห็นคนอื่นอยู่ในสายตาพี่ไม่ได้ นิวกลัวว่าคนอื่นจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของพวกเรา นิวกลัวว่าจะเสียพี่ไป!
เธอพลางพูดพลางยื่นมือออกมาดึงมุมเสื้อของภวินท์ แต่กลับถูกเขาสะบัดออกอย่างไม่เหลือเยื่อใย
“นิวรา เธอคิดว่าแนดูไม่ออกเหรอ คนที่เธออยากชนไม่ใช่อัญมณี แต่เป็นอีธานกับเอลล่า พวกเขายังเป็นแค่เด็ก ต้องโหดเหี้ยมขนาดนี้เลยเหรอ!”
“พี่ดีกับพวกเขามากเกินไป นิวกลัวจริงๆ ค่ะ พี่วิน นิวกลัวว่าจะเสียพี่ไป……”
นิวราลุกขึ้น คว้าแขนของภวินท์ไว้ กล่าวขอโทษด้วยน้ำตานองเต็มหน้า “ขอโทษ พี่วิน ให้อภัยนิวสักครั้งนะคะ นิวจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีกแล้ว……”
ภวินท์ขมวดคิ้วแน่น แล้วปัดมือของเธออีกครั้ง
หากว่าเป็นเมื่อก่อน เขาจะไม่สามารถทนเห็นน้ำตาของนิวราได้ แต่ว่าตอนนี้เห็นเธอร้องไห้ ในใจของเขานอกจากหงุดหงิดแล้ว ก็ยังเป็นหงุดหงิด
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หญิงสาวข้างบ้านที่จิตใจดีคนนั้นกลายเป็นคนที่จิตใจเหมือนอสรพิษงูแมงป่อง ที่ลงมือกับเด็กสองคนที่อายุเพียงสี่ห้าขวบ!
เมื่อก่อน เพื่อรักษาคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ เขาเมินเฉยการคัดค้านของครอบครัว ไม่ลังเลที่จะฝืนใจตัวเองแต่งงานกับเธอ แต่ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา เกิดปัญญาซ้ำๆ ซากๆ อย่างต่อเนื่อง ตอนนี้เขาก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรักษาการแต่งงานครั้งนี้อีกต่อไปแล้ว
เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ความเย็นชาก่อตัวขึ้นในแววตา เขาปัดมือของนิวราออกอีกครั้ง แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “นิว พวกเราหย่ากันเถอะ”
เมื่อคำพูดเปล่งออกมา นิวราก็ชะงักค้างอยู่กับที่ อึ้งตกใจไปทั้งตัว
ไม่กี่วินาทีต่อมา เมื่อเธอรู้สึกตัว ก็รีบเข้าไปใกล้ภวินท์อย่างลนลาน ยื่นมือออกไปดึงเสื้อของเขาไว้ “พี่วิน ไม่! ไม่หย่า……”
เธอเฝ้างานแต่งงานครั้งนี้มาสามปี คือสิ่งสำคัญสุดท้ายของเธอ เธอไม่มีทางปล่อยมือไป ไม่มีทาง!
“พี่วิน นิวผิดไปแล้ว นิวผิดไปแล้วจริงๆ อย่าหย่ากับนิวเลยนะคะ!”
นิวราลนลาน น้ำเสียงสั่นเครือ เธอผู้เย่อหยิ่งมาโดยตลอด ในเวลานี้กลับละทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองทั้งหมด
ภวินท์ไม่อยากจะอยู่ต่อแม้แต่สักนาทีเดียว เขาสูดลมหายใจเข้าลึก “รอดำเนินใบสำคัญการหย่าเสร็จแล้ว ฉันจะให้คนส่งมาให้”
เมื่อกล่าวจบ เขาหันหลังสาวเท้าก้าวเดินตรงออกไปยังประตู
“พี่วิน!”
นิวราคว้าแขนของภวินท์ไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
ภวินท์ใช้แรงเบาๆ สะบัดเธอทิ้ง ใครจะไปรู้ร่างของนิวราเซ แล้วถอยหลังไปสองก้าว จากนั้นก็ล้มกองไปกับพื้น
“พี่วิน ฉันไม่หย่า! ฉันไม่หย่า……”
เธอเงยหน้าขึ้น มองชายหนุ่มที่กำลังจะจากไป เธอยื่นมือออกมากอดขาของชายหนุ่มไว้ แล้วกล่าวอย่างฟูมฟาย “พี่วิน ฉันไม่หย่า!”
เรื่องมาถึงขั้นนี้ หากว่าพวกเขาหย่ากันจริงๆ เธอก็ไม่เหลืออะไรสักอย่างแล้ว! เดิมทีเธอคิดว่าขอเพียงตำแหน่งนายหญิงของตระกูลสถิรานนท์ยังเป็นเธอ เวลายังแสนยาวไกล ต้องมีสักวันที่เธอจะทำให้ภวินท์นั้นรักเธอย่างจริงใจแต่เพียงผู้เดียว แต่ถ้าหย่าตอนนี้ ความหวังทุกอย่างก็จะพังทลายลง!”
ภวินท์ยกเท้าขึ้นไม่ได้ จึงหันหลังมองหญิงสาวที่กอดขาของเขาไว้ ความเหลืออดกับความซับซ้อนปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
“นิวรา เธอจะทำแบบนี้ใช่ไหม!”
“พี่วิน พี่ให้อภัยฉันครั้งนี้นะ ฉันรู้ว่าในใจของพี่ยังมีฉันอยู่ ฉันรับรองว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีก ให้โอกาสกับฉันอีกครั้งเถอะนะคะ……”
ได้ยินดังนั้น ภวินท์คิ้วขมวด ความอดทนทั้งหมดของเขาหมดลงแล้วในเวลานี้ ความซับซ้อนก่อตัวขึ้นในดวงตาของเขา มืดมิดไม่ชัดเจน
เขาหายใจเข้าลึก ไม่ได้ยกฝีเท้าเดินจากไป แต่กลับนั่งตัวยองลง มองลงมาที่หญิงสาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา หายใจลึกแล้วกล่าว “นิว ยังจำคำสัญญาที่ฉันให้กับเธอในตอนนั้นได้ไหม ที่ฉันบอกว่าฉันจะแต่งงานกับเอ”
นิวราพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง “จำได้ ฉันจำได้ค่ะ……”
ภวินท์สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วกล่าวทีละคำ “ยังจำได้ไหมว่าทำไมฉันต้องพูดแบบนั้น”
นิวราได้ยินดังนั้น ลังเลครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า
ตอนที่อายุสิบแปดปีนั้น เธอดื่มจนเมา เมื่อฟื้นขึ้นมาก็อยู่บนเตียงของภวินท์ ตอนนั้นภวินท์ได้กล่าวกับเธอว่าในอนาคตจะแต่งงานกับเธอ
เหตุผลชัดเจนในตัวเอง เพราะว่าเขาจะรับผิดชอบในตัวเธอ
ทั้งคู่ประสานตากัน เวลานี้ ในห้องเงียบสงัดสุดๆ
คู่ดวงตาของภวินท์ลึกดำทะมึน เมื่อสบตา ดวงตาที่ดำขลับมีกระแสน้ำวนราวกับจะดูดคนเข้าไปก็ไม่ปาน
เขาเม้มริมฝีปากแน่นเป็นเส้นตรงแล้วขยับขึ้น เปล่งหนึ่งประโยคออกมาเบาๆ “คืนนั้น ผู้ชายที่อยู่กับเธอแท้จริงแล้วไม่ใช่ฉัน”
เขาเพิ่งตามหาเธอเจอในห้องไนต์คลับตี2 เวลานั้นเสื้อผ้าของเธอยับไม่เป็นระเบียบ หลังจากที่เขาพาเธอกลับบ้าน ก็ไม่ได้แตะต้องตัวเธออีก
สาเหตุที่ปิดบัง เพราะกลัวนิวราจะยอมรับความจริงนี้ไม่ได้ ดังนั้นจึงเลือกที่จะปิดบังเธอต่อไป เพราะความสงสาร จึงได้ดูแลเธอ ถึงขั้นที่ยอมแต่งงานกับเธอเพื่อรับผิดชอบ และขอเธอแต่งงานในฐานะภรรยาของเขา
แต่ตอนนี้ เห็นทีว่าครั้งนี้เขาก้าวผิดพลาด ดังนั้นจึงผิดพลาดไปเรื่อยๆ
เพราะความสงสารความเอ็นดูที่มีต่อเธอ ทำให้เธอค่อยๆ ลุ่มหลง ค่อยๆ เห็นแก่ตัว ค่อยๆ กลายเป็นผู้หญิงที่มีเพียงความริษยาในสายตา
นิวราตกตะลึง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ถึงได้หายใจเข้าลึกแล้วกล่าว“พี่วิน พี่กำลังพูดเรื่องเหลวไหลอะไรอยู่คะ”
จะไม่ใช่เขาได้อย่างไร ถึงแม้ว่าตอนนั้นเธอจะดื่มเมา แต่วันที่สองที่เธอตื่นขึ้นมานั้นอยู่ในห้องนอนของเขาจริงๆ
ภวินท์กล่าวช้าๆ “ก่อนหน้านี้ที่ปิดบังเธอ เพราะกลัวว่าเธอไม่สามารถยอมรับได้ นิว ฉันได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอแล้ว”
ตอนนั้นสัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอ เขาได้ทำแล้ว สามปีของการแต่งงาน นอกจากการเป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริง เขาได้ให้ทุกอย่างที่เธออยากได้ ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องจบสิ้นทุกอย่างแล้ว
เขายื่นมือออกมา ค่อยๆ ดึงมือของเธอขึ้น จากนั้นกล่าวทีละคำ “นิว ฉันไม่ดีเอง ที่ตัดสินใจผิดตั้งแต่แรก เธออยากเรียกร้องอะไร สามารถคุยกับทนายของแนได้เลย”
หลังจากกล่าวจบ เขาก็ลุกขึ้นและก้าวเดินออกไป
นิวราตกใจ ร่างสั่นเทาไปทั้งตัว “พี่วิน พี่โกหก! ฉันไม่เชื่อ! ฉันไม่หย่า!”
เธอลุกขึ้นอย่างลนลาน ขณะที่ภวินท์เดินออกจากห้องไปนั้น เธอก็โผเข้าไปกอดเขาจากด้านหลัง รัดรอบเอวของเขาไว้แน่นด้วยสองมือ ไม่ยอมปล่อย
“พี่วินคะ ฉันไม่ต้องเงินทอง ไม่ต้องหารหย่า ฉันต้องการแค่พี่!”
ภวินท์สูดลมหายใจเข้าลึก คำพูดถึงลำคอแต่กลับพูดไม่ออกมา
ในห้องเต็มไปด้วยเสียงสะอื้นของนิวรา ภวินท์ขมวดคิ้ว รอเธอหยุดร้องไห้
เมื่อเสียงร้องไห้ของเธอค่อยๆ เบาลง เขาก็แกะแขนของเธอ แล้วหันหลังมามองเธอ “ฉันจะให้ทางเลือกเธอสองทาง”