ดวงใจภวินท์ - บทที่ 7 คิดเลยเตลิด

ภวินท์เป็นคนที่พูดแล้วต้องทำให้ได้ เช้าของวันรุ่งขึ้น เขามารอด้านล่างตึกที่ญาธิดาพักอาศัยอยู่
ภายใต้การเร่งของคุณหญิงปภาวี ญาธิดาสวมชุดทีเชิ้ตสีขาว รีบลงจากตึกพร้อมกับหมั่นโถวที่คาบไว้ในปาก
รถนั้นยังคงเป็นรถไมบัคคันหรูคันเดิม
ญาธิดาเดินผ่านท่ามกลางสายตาที่ร้อนแรงของผู้คนรอบ ๆ
พายุที่รอเธออยู่ข้าง ๆ ได้เปิดประตูรถให้เธอ แล้วกล่าวทักทายกับเธอด้วยเสียงเบา ๆ “อรุณสวัสดิ์ครับคุณผู้หญิง”
ญาธิดายังคงไม่คุ้นชินกับการเรียกเช่นนี้ จึงยิ้มให้พายุอย่างเขินอายเล็กน้อย แล้วหันหลังขึ้นรถไป
ทันทีที่ขึ้นรถ สายตาของเธอถูกดึงดูดโดยภวินท์ซึ่งที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
วันนี้ภวินท์สวมชุดสูทสีดำ มองดูแล้วทำให้คนรู้สึกต้องหักห้ามใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกระดุมที่ไม่ได้ติดสองเม็ดบนเสื้อเชิ้ตสีดำที่อยู่ด้านใน ลูกกระเดือกที่เซ็กซี่ ทำให้หัวใจคนสั่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
รู้มาโดยตลอดว่าภวินท์มีหน้าตาที่งดงาม แต่คิดไม่ถึงว่าจะดึงดูดคนได้ขนาดนี้
ญาธิดาเห็นแล้วถึงกับคิดเลยเตลิด
สายตาของภวินท์เดิมทีจดจ่ออยู่กับเอกสาร แต่เนื่องจากสายตาของญาธิดาที่ร้อนแรง เขาจึงต้องหันมามอง
ตาสองคู่จึงสบตากัน
เมื่อสัมผัสความเย็นยะเยือกในแววตาของภวินท์ ญาธิดาจึงได้สติคืน จากนั้นก็ก้มหน้าลง
ใบหน้ารูปไข่แดงก่ำด้วยความเขินอาย จนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
ภวินท์ราวกับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และหันกลับไปดูเอกสารอีกครั้ง
ตลอดเส้นทาง ภายในรถนั้นเงียบสงัด ถึงแม้ว่าญาธิดาจะทอดสายตาออกไปทางหน้าต่าง แต่ในหัวสมองกลับครุ่นคิดเรื่องราวเมื่อสักครู่ รวมไปถึงแววตาคู่นั้นของภวินท์
เธอไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่ารถหยุดจอดแล้ว และก็เป็นพายุที่ได้เรียกเธอ
“คุณผู้หญิง พวกเราถึงแล้วครับ” พายุเปิดประตูให้กับญาธิดา พร้อมท่าทางเชื้อเชิญ
ญาธิดาลงจากรถ เดิมทีเธอคิดว่าภวินท์นั้นจะลงจากรถด้วย แต่ใครจะไปรู้ รถได้แล่นออกไปต่อหน้าต่อตาเธอ
เหลือเธอกับพายุเพียงสองคน
ญาธิดารู้สึกสับสนในใจขึ้นทันใด บอกว่าจะไปบ้านใหม่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ
พายุที่อยู่ข้าง ๆ ดูออกถึงความคิดของญาธิดา ถึงได้อธิบายขึ้นว่า “คุณผู้หญิง ท่านประธานมีประชุมด่วนตอนเช้า ท่านจะรับประทานอาหารกลางวันพร้อมกับคุณผู้หญิงนะครับ”
ออ เป็นแบบนี้นี่เอง
ใบหน้าของญาธิดาจึงดูดีขึ้นในทันใด หันหลังมากล่าวกับพายุว่า “คุณพายุ คุณไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงจะได้ไหม”
ฟังแล้วรู้สึกอึดอัด！
เพราะภรรยาของคุณภวินท์นั้น เธอเป็นได้เพียงวันที่สองอยู่เลย ไม่ชินก็เป็นเรื่องที่ปกติ
“เรียกชื่อของฉันเถอะ ญาธิดา”
“คุณผู้หญิง ที่นี่เป็นที่ที่ท่านประธานพักอาศัยอยู่ในชีวิตประจำวัน และก็เป็นที่ที่คุณผู้หญิงพักอาศัยอยู่หลังจากนี้ครับ” พายุเมินคำพูดของญาธิดา และชี้ไปยังคฤหาสน์ที่อยู่ด้านหน้าแล้วกล่าว
ญาธิดามองไปตามมือของพายุ คฤหาสน์ที่มีประตูเดี่ยวและโอ่อ่าปรากฏอยู่ตรงหน้า
ภวินท์พักอยู่ที่นี่?
เมื่อเข้าไปด้านใน คู่ดวงตาของญาธิดาหมุนมองไปรอบ ๆ
สีของการตกแต่งภายในคฤหาสน์ส่วนใหญ่เป็นสีเทาที่คุณภาพสูง ซึ่งสอดคล้องกับรูปลักษณ์ที่เย็นชาของภวินท์
ญาธิดานึกในใจ
พายุพาญาธิดาขึ้นไปชั้นสอง แล้วเปิดประตูห้องที่อยู่ถัดจากห้องนอนใหญ่ จากนั้นกล่าวกับญาธิดาว่า
“คุณผู้หญิง ต่อไปที่นี่ก็จะเป็นห้องนอนของคุณผู้หญิงครับ”
ห้องนี้ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ยังคงเป็นสีที่เจ้าของบ้านชอบ
มองไปยังเตียง Simmons ที่ขนาดใหญ่ ในใจของญาธิดาก็ตื่นเต้นขึ้น
ต่อไปเธอจะต้องนอนเตียงนี้กับภวินท์แล้ว
นึก ๆ ภาพนั้น ญาธิดาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคอแน่นเกร็งขึ้น แม้แต่การหายใจยังตื่นเต้นเล็กน้อย
พายุที่อยู่ข้าง ๆ มองใบหน้าของญาธิดาที่แดงก่ำ จึงรีบกล่าวอย่างลนลาน “คุณผู้หญิง เป็นอะไรครับ ตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ ไม่มี” ญาธิดาถูกถามขึ้นเช่นนี้ ยิ่งทำให้เขินอายขึ้นไปใหญ่
พายุที่ไม่รู้ความคิดของญาธิดา จึงกล่าวต่อ “ห้องนี้ยังไม่ได้ทำการตกแต่งเพราะท่านประธานบอกว่าต้องการตกแต่งตามความชอบของคุณผู้หญิง ดังนั้นอีกสักครู่กระผมจะพาคุณผู้หญิงไปช็อปปิ้งมอลล์ครับ”
“ค่ะ” ญาธิดาพยักหน้า
“ใช่แล้ว คุณผู้หญิงครับ ท่านประธานจะพักอยู่ห้องข้าง ๆ คุณผู้หญิงนะครับ”
ออกจากประตูห้อง พายุก็ชี้ไปที่ห้องข้าง ๆ แล้วกล่าวขึ้น
เมื่อได้ยิน ญาธิดาก็ชะงักงัน
ดังนั้น ภวินท์แยกที่นอนกับเธอ
ญาธิดาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทำให้เธอแอบตื่นเต้นฟรี ๆ เลย
เมื่อสักครู่ยังคิดอยู่เลยว่าเจอภวินท์ตอนกลางคืน ควรจะทำตัวอย่างไร
เห็นญาธิดาสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย พายุนึกว่าญาธิดาไม่พอใจ
เพราะมีอย่างที่ไหนที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวแยกห้องนอนกัน
เขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องกล่าวทันที “คุณผู้หญิง ท่านประธานชอบความสงบ ดังนั้นที่บ้านจึงไม่ได้จ้างแม่บ้าน เพียงแต่แค่นัดเวลาให้คนมาทำความสะอาดบ้านเท่านั้น ถ้าหากว่าคุณผู้หญิงต้องการ……”
“ไม่ ๆ ฉันไม่ต้องการ……” ญาธิดารีบยกมือโบกปฏิเสธแล้วกล่าว
ระหว่างทางที่ตามพายุไปช็อปปิ้งมอลล์ ญาธิดาก็ได้ศึกษาสิ่งอำนวยความสะดวกที่อยู่บริเวณรอบข้างไปด้วย
ที่นี่ช่างเป็นย่านคนรวยจริง ๆ ต้องการนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินหรืออะไรต่าง ๆ เธอจะต้องเดินประมาณครึ่งชั่วโมง
เห็นทีต่อไปไปทำงาน เธอคงต้องตื่นเช้ากว่าเดิมแล้ว
พายุพาญาธิดามาช็อปปิ้งมอลล์ที่อยู่ใกล้ ๆ STN Group
“คุณผู้หญิง เดินดูรอบ ๆ ก่อนนะครับ กระผมขอตัวไปที่บริษัทสักครู่ อีกสองชั่วโมงท่านประธานจะมาทานอาหารกลางวันด้วยครับ” พายุกล่าว
ผู้คนที่เข้า ๆ ออก ๆ ช็อปปิ้งมอลล์นี้ ล้วนเป็นประเภทลูกผู้ดีมีเงินทั้งนั้น ชุดทีเชิ้ตที่ญาธิดาสวมใส่จึงดูแปลกไม่เข้าพวก
ขณะที่ญาธิดากำลังดูของตามตู้โชว์ ทันใดนั้นมีคนเรียกชื่อเธอจากด้านหลัง
ญาธิดาหันหลังกลับไปมอง
หญิงสาวควงแขนของชายหนุ่มได้เดินมาที่ด้านหน้าของเธอ
“อ้าว! ญาธิดา เป็นเธอจริง ๆ ด้วย” หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ ออดอ้อนออเซาะเอนไปชิดชายหนุ่มที่อยู่ใกล้ ๆ “จิณณ์ คุณดูสิ ที่คุณเลือกตอนนั้นไม่ผิดจริง ๆ คนกระจอกคนนี้ยังคงเป็นคนจนอยู่ดี!”

บทที่ 6 ฝากฝัง

บทที่ 8 ไสหัวไป!