ดวงใจภวินท์ - บทที่ 731 ใช้ชีวิตอยู่กับความเจ็บปวดตลอดไป
เมื่อภวินท์หันมามองภาพนี้ ดวงตาที่เต็มไปด้วยไอสังหารก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย มือที่กำลังเคลื่อนไหวชะงักไปหนึ่งจังหวะ
หนึ่งในลูกน้องของสิงโตเห็นช่องโหว่ จึงยกเท้าขึ้นถีบที่ข้อเข่าของเขา จนร่างกายของเขาไหวเอนเล็กน้อย ทว่ามือที่บีบคอของสิงโตอยู่กลับรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
สิงโตทรมานจนต้องส่งเสียงอื้ออึงออกมา คนรอบด้านไม่กล้าทำอะไรตามใจ ทำได้เพียงเฝ้าระวัง พร้อมกับจดจ้องมาที่การกระทำของเขาแน่นิ่ง
ทุกคนเหมือนถูกกดปุ่มหยุดอัตโนมัติ ภายในห้องโถงตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
เสียงของชยินดังขึ้นมาอีกหน น้ำเสียงเต็มไปด้วยแววข่มขู่ “ถ้าไม่อยากให้เธอตาย ก็ปล่อยคนของฉัน”
ภวินท์ทอดสายตามองไปยังญาธิดา ใบหน้าที่เย็นชามาตลอดบัดนี้พลันปรากฏแววลังเล
ญาธิดามองมาที่เขาด้วยแววตาเจ็บปวด หัวใจบีบรัดแน่น เธอรีบส่ายหน้าแล้วพูดว่า “วิน อย่าเชื่อเขา เขาไม่ปล่อยเราไปหรอก！”
“หุบปาก！”ชยินตะคอกเสียงดัง คมมีดในมือขยับเข้าใกล้ลำคอขาวผ่องของเธอมากกว่าเดิม “ปล่อยสิงโตเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นวันนี้จะเป็นวันตายของนังชั้นต่ำนี่”
“วิน ไม่ต้อง” เสียงของญาธิดาเข้าใกล้คำว่าอ้อนวอน เธอส่ายหัวให้เขาช้าๆ ทำให้ลำคอสัมผัสปลายมีดเย็นๆอีกครั้ง
ยิ่งชยินขยับมีดเข้ามาใกล้เท่าไหร่ คมมีดที่สะท้อนภายใต้แสงไฟก็ยิ่งบาดผิวของญาธิดามากเท่านั้น
เลือดสดๆไหลลงตามไหปลาร้าเปื้อนเสื้อผ้าของเธอ พอเปรียบเทียบกับผิวขาวๆของเธอก็ยิ่งเป็นภาพที่น่าบาดตา จากนั้นเสื้อตรงตำแหน่งหน้าอกก็อาบย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉาน
ควาเยือกเย็นในแววตาของภวินท์เข้มข้นยิ่งกว่าเดิม มือพลันหยุดชะงักลงอย่างไม่รู้ตัว ผ่านไปนาน ในที่สุดเขาก็เอ่ยพูดเสียงเย็นว่า “ปล่อยเธอ”
ชยินได้ยินแบบนั้นก็ชักมีดกลับ เช่นเดียวกันกับภวินท์ พร้อมกับแลกตัวประกันในมือให้กันและกัน
ญาธิดามีแต่แผลเต็มตัว ตอนนี้เธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใดๆ เมื่อถูกชยินออกแรงผลัก เท้าก็โซเซไร้การทรงตัว ล้มลงตรงหน้าภวินท์
ภวินท์รีบเอื้อมมือออกไปรับเธอ แต่ยังไม่ทันได้ประคองเธอเข้ามาในอ้อมกอด สิงโตก็ชิงลงมือก่อน โดยการยกเท้าถีบร่างกายที่อ่อนยวบราวกับไร้กระดูกของเธอออกไปไกลๆ จากนั้นก็ล็อกข้อมือของภวินท์เอาไว้
“ถ้าไม่อยากให้เธอตาย แกก็ต้องตายแทน” เสียงโหดเหี้ยมดังขึ้นมาช้าๆ ใบหน้าของสิงโตประดับไปด้วยรอยยิ้มดุร้าย
เขาพลิกภวินท์ให้แนบติดกับเก้าอี้ ส่งสายตาให้ลูกค้าเข้ามาล็อกตัวอีกฝ่ายไว้
ญาธิดาประคองตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แล้วออกแรงเดินไปหาภวินท์
แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเดินได้ไม่กี่ก้าว ขาทั้งสองข้างของเธอก็พลันอ่อนยวบ ทรุดตัวล้มลงข้างเก้าอี้ของเขา มือของทั้งสองคนกอบกุมกันไว้แน่น
ซึ่งภาพนี้ขัดตาชยินเป็นอย่างมาก เขาจึงส่งสายตาให้ชายหนุ่มที่สังเกตการณ์อยู่ลงมือ
ชายหนุ่มรับคำสั่ง หมัดหลุนๆต่อยลงบนส่วนต่างๆบนร่างกายของเธอ แม้แต่บริเวณใบหน้าที่ไร้สีเลือดของเธอก็ไม่เว้น เพียงแค่ไม่กี่หมัด ใบหน้าด้านข้างของเธอก็บวมเป่งขึ้นมา
ไม่ว่าชายหนุ่มจะออกแรงแค่ไหน ทั้งสองคนก็ยังจับมือกันไว้แน่น
เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ เช็ดคราบเลือดตรงมุมปากออก แล้วเอ่ยพูดกับชยินอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า “ถ้านายณอยากแก้แค้นแทนนิวรา หรืออยากได้ชีวิตฉัน ฉันก็จะให้ แต่นายต้องปล่อยเขาไป”
ชยินแสยะยิ้มเย็นออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธเกลียดรุนแรง “ถ้าไม่ใช่เพราะแก คุณหนูก็คงไม่ต้องไปตายในที่แบบนั้น แกคิดว่าฉันจะยอมปล่อยแกไปง่ายๆเหรอ?”
“แล้วเขาล่ะ?” เธอกุมมือภวินท์แน่น แล้วเอ่ยถามเสียงเบา “วินคือคนที่นิวรารักที่สุด นายทำร้ายเขาอย่างนี้ ไม่เท่ากับทำผิดต่อนิวราหรอกเหรอ?”
ได้ยินแบบนั้นบนหน้าของชยินก็ปรากฏแววลังเล แต่พริบตาเดียวก็ถูกกลบด้วยความเกลียดชัง “ไหนๆคุณหนูก็รักเขาขนาดนั้นแล้ว ก็ให้เขาไปอยู่กับคุณหนูให้รู้แล้วรู้รอด”
เขายกปืนในมือ เล็งไปที่หน้าผากของภวินท์
ญาธิดาขยับเข้าไปใกล้เก้าอี้กางแขนบังภวินท์เอาไว้โดยไม่หยุดคิด ส่งเสียงออกมาอย่างอ่อนแรงว่า “นอกเสียจากว่าฉันตาย……”
สิงโตเหลือบมองทั้งสอง อดไม่ได้ที่จะประชดประชันออกมา “รักกันจังเลยนะ ฉันชักจะหมดความอดทนซะแล้วสิ”
ขณะที่พูด เขาก็กดข้อมือของชยินที่ถือปืนค้างอยู่กลางอากาศลง ดวงตาที่หยีลงเผยแววมาดร้ายและเจ้าเล่ห์ “ให้ญาธิดาเป็นคนฆ่าภวินท์เองกับมือ ไม่น่าสนุกกว่าเหรอ?”
ชยินกวาดตามองเขา มุมปากค่อยๆยกเป็นรอยยิ้มมีเลศนัย
เขาแทบอยากให้ญาธิดาอยู่ไม่ได้ จะตายก็ไม่สมหวัง ถ้าเธอฆ่าภาวินท์เองกับมือ เหตุการณ์ก็คงจะเป็นภาพที่ “สบายตา”น่าดู
“ไม่ทราบว่าคุณสิงโตคิดอะไรดีๆได้อย่างนั้นเหรอ?” เขาถามกลับเสียงต่ำ
สิงโตขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของเขา ทั้งสองสบสายตากัน จากนั้นก็หันไปมองญาธิดา “ฉันจะไว้ชีวิตภวินท์หรือไม่นั้น มันขึ้นอยู่กับการแสดงออกของเธอ”
เมื่อเห็นแววตาขของทั้งสองคน หัวใจของญาธิดาก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังพยักหน้าอย่างหนักแน่น
ไม่นานหลังจากนั้น หนึ่งในลูกน้องก็เดินออกมาจากห้องเก็บของ แล้วแขวนแผ่นเหล็กขนาดเท่าฝ่ามือไว้ตรงหน้าภวินท์
เสียงร้ายกาจของสิงโตดังขึ้นมาว่า “ลองดูหน่อยไหมล่ะ ว่ากระสุนจะยิงโดนแผ่นเหล็ก หรือยิงโดนหน้าผากของภวินท์”
“ไม่เอา！” ญาธิดาเสียงสั่น เอ่ยปฏิเสธอย่างไม่หยุดคิด
เธอไม่เคยจับปืนเลยสักครั้ง ถ้าจะต้องเอาชีวิตของภวินท์ฝากไว้ในมือของเธอด้วยวิธีแบบนั้น เธอทำไม่ได้หรอก！
สิงโตยักคิ้วให้เธออย่างลำพองใจ “งั้นพวกแกสองคนก็คงต้องลงนรกด้วยกันแล้วล่ะ”
ภวินท์กอบกุมมือเล็กๆที่อาบไปด้วยเลือดของเธอเอาไว้แน่น สายตาจดจ้องมาที่เธออย่างแน่วแน่ “ทำตามที่พวกเขาบอก”
ภวินท์รู้ดีกว่าใครว่าเธอทำได้หรือไม่ได้ และเขาก็รู้ว่าตัวเองคงไม่มีโอกาสรอด แต่ว่ามีแค่แบบนี้เท่านั้น ชยินถึงจะยอมไว้ชีวิตธิดา
ขอแค่ธิดามีชีวิตอยู่ต่อ จรณ์ก็จะช่วยดูแลไม่นิ่งดูดายแน่นอน เอาชีวิตเขาแลกกับชีวิตของธิดา ก็ถือว่าคุ้มแล้ว！
“ไม่ ฉันไม่ยอมเล็งมันใส่คุณเด็ดขาด ฉันทำไม่ได้…..” ญาธิดาสะอื้นออกมา พร้อมส่ายหัวให้เขาไม่หยุด
“ผมเชื่อใจคุณ” เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นมา
ยิ่งชยินเห็นสองคนนี้อาลัยอาวรณ์กันมากเท่าไหร่ ในใจก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากเท่านั้น ถ้าไม่มีญาธิดายื่นเท้าเข้ามายุ่ง คุณหนูคงได้เป็นคนรักของภวินท์ไปตั้งนานแล้ว
เธอก้าวเดินฉับๆเข้าไปลากร่างกายอ่อนแรงของญาธิดาไปไกลๆ พร้อมยัดของในมือให้เธอถือ “ฉันให้เวลาเธอห้าวินาที ถ้าเธอไม่ลงมือ ฉันจะเป็นคนลงมือเอง！”
ญาธิดาถลึงตาแดงฉานมองมาที่เขา ค่อยๆพยุ่งตัวเองไปพิงกำแพง ออกแรงยกแขนทั้งสองข้างที่สั่นเทาเล็งปืนไปที่ภวินท์
ใบหน้าดุร้ายของชยินค่อยๆปรากฏแววพึงพอใจ เอ่ยพูดช้าๆว่า “ห้า…..”
“สี่….”
ภาพตรงหน้าค่อยๆถูกน้ำตาบดบัง เธอไม่มีโอกาสได้เช็ดมันออก ทำได้เพียงพยายามเบิกตาเอาไว้ ให้มองเห็นตรงหน้าชัดๆ
“สาม…..”
“สอง…..”
มือทั้งสองข้างที่ถูกล็อกของภวินท์มีเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา เขามองมาที่เธอพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว “ธิดา ลงมือซะ！”
ญาธิดามองมาที่เขาด้วยดวงตาพร่ามัว ปลายนิ้วค่อยๆแตะไกปืน
“หนึ่ง…..”เมื่อเสียงของชยินถูกเปล่งออกมา
เส้นประสาทที่เครียดเกร็งของเธอพลันแตกผึง เธอหลับตาแน่น กรีดร้องออกมาพร้อมกับเหนี่ยวไกปืน