ดวงใจภวินท์ - บทที่ 869 ไม่มีที่ให้หนี

บทที่ 869 ไม่มีที่ให้หนี
เธอยื่นมือออกมามัดผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเองไว้ข้างหลัง ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ

ในเวลานี้ เธอไม่มีเวลาไปคิดเรื่องระหว่างภวินท์แล้ว

ตอนนี้ เธอมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องไปทำ

เธอเปลี่ยนเป็นเสื้อที่สบายๆ เดินเบาๆมาถึงตรงประตูอย่างช้าๆ เอาหูแนบไว้ที่ประตูแน่น

พอผ่านเรื่องในช่วงกลางวันไปแล้ว อาริโอก็ไม่ได้ผ่อนปรนความระแวดระวังในตัวเธอลง ข้างนอกประตูยังคงมีคนจำนวนไม่น้อยกำลังเฝ้าระวังอยู่

ถ้าคิดอยากที่จะแอบลักลอบเข้าออกที่นี่ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

ญาธิดาเดินมาถึงห้องน้ำอย่างช้าๆ หันสายตามองไปที่พัดลมระบายอากาศที่อยู่บนเพดาน

ที่นี่ เป็นช่องทางเดียวที่เธอสามารถออกไปจากห้องนี้ได้

ญาธิดาท่าทางชำนาญช่ำชอง ถอดพัดลมระบายอากาศที่อยู่เหนือหัวออกอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเหตุการณ์ที่เงียบสงบไม่มีเสียงใดๆนั้น เธอปีนเข้าไปในช่องระบายอากาศ

หลังจากที่ปีนไปสิบกว่านาที ในที่สุดญาธิดาก็มาถึงทางออก

หลังจากที่ขยับไปขยับมาหนึ่งรอบแล้ว ญาธิดาก็เหยียบลงมาถึงพื้นแข็งๆ ถอนหายใจออกมาอยู่ภายในใจ

แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาจะมาผ่อนปรนความระมัดระวังลง เธออ้อมพวกลูกน้องของอาริโอที่อยู่ในห้อง ในที่สุดก็มาถึงห้องหนังสือของเขา

พออยู่ในพื้นที่ของตัวเอง ดูเหมือนอาริโอจะผ่อนปรนลงอยู่ไม่น้อย ประตูไม่ได้ล็อก ญาธิดาเข้าไปได้อย่างราบรื่น

ที่นี่เป็นอสังหาริมทรัพย์หลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ที่เมือง Jของอาริโอ ข้างในมีสิ่งของวางอยู่ไม่น้อย

ญาธิดาคิดเดา จากนิสัยที่ระมัดระวังของอาริโอแล้ว

ญาธิดาตรวจสอบที่นี่ภายใต้สถานการณ์ที่เงียบสงบไม่ได้ส่งเสียงใดๆไปหนึ่งรอบ แต่กลับไม่เจอของอะไรที่มีประโยชน์เลย

แต่ว่า นี่มันก็อยู่ในการคาดการณ์ของเธอเหมือนกัน

เธอเม้มริมฝีปาก สายตามองไปรอบๆห้องหนึ่งรอบ เดินตรงไปยังชั้นหนังสือที่วางเป็นแถวๆ

ญาธิดาหยิบหนังสือพวกนี้ออกมาตรวจสอบดูทีละเล่มๆ แต่หลังจากที่หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา ก็รู้สึกว่าของที่อยู่ในมือมันผิดแปลกไปอยู่ไม่น้อย

ในขณะที่เธอเตรียมที่จะเปิดหนังสือออกนั้น ข้างนอกก็มีเสียงฝีเท้าที่เสียงดังวุ่นวายดังขึ้นมา

ฟังเสียงนั้นแล้ว กำลังตรงเข้ามายังห้องหนังสือ

ญาธิดาแววตาสั่น ไม่ทันได้ตรวจสอบว่าข้างในหนังสือเล่มนี้มีสิ่งที่ตัวเองต้องการหรือไม่ เธอถือมันเอาไว้เตรียมที่จะออกไปจากห้องหนังสือ

แต่ เพิ่งจะเปิดประตูออก ก็เห็นอาริโอกำลังยืนอยู่ข้างนอกประตูด้วยสีหน้าเยือกเย็นเรียบร้อยแล้ว

รอยยิ้มที่สง่างามมีความเป็นสุภาพบุรุษของเขาหายไปแล้ว สีหน้าบึ้งตึง“ธิดา ทำไมคุณถึงต้องแอบหนีมาด้วย”

ในขณะที่พูด เขาก็เห็นหนังสือเล่มนั้นในมือของญาธิดา สายตาหยุดชะงักไปทันที สีหน้าเปลี่ยนไปมืดมนอย่างถึงที่สุด ยื่นมือหนึ่งข้างออกไปหาเธอ

“ธิดา เอามันมาให้ผม”

ญาธิดารู้สึกตื่นตระหนก รู้ว่าในหนังสือเล่มนี้จะต้องแอบซ่อนความลับที่เกี่ยวกับอาริโอเอาไว้แน่ๆ ไม่มีทางคืนให้เขาแน่นอนอยู่แล้ว เธอเอาหนังสือเล่มนี้ไปบังเอาไว้ข้างหลัง

พอเห็นว่าญาธิดาไม่มีทีท่าว่าจะเอาหนังสือให้กับเขาเลยนั้น อาริโอก็ยื่นมือออกมาเตรียมที่จะแย่งชิงไป ญาธิดากลับอาศัยช่องโหว่นี้ ใช้ประโยชน์จากข้อได้เปรียบที่ตัวเองตัวเล็กกว่าเขา มุดออกไปจากทางด้านล่างแขนของอาริโอก่อนจะวิ่งตรงไปที่ทางเดิน

“ญาธิดา！”

ข้างหลังของเธอมีเสียงตะคอกด้วยความโมโหของอาริโอญาธิดาไม่กล้าหันหน้ากลับไป ทำได้แค่กอดหนังสือเอาไว้แน่น

บ้านพักหลังนี้ใหญ่โตมาก ญาธิดาไม่คุ้นเคยกับแผนผังของที่นี่ วิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าที่อยู่ชั้นบนสุดด้วยความเร่งรีบ

เธอมองลงไปก็เห็นลูกน้องของอาริโอที่รวมตัวอยู่ข้างล่าง

หันกลับมาอีกที อาริโอหาเธอเจอแล้ว ยืนอยู่ตรงหน้าของญาธิดาด้วยสีหน้ามืดมน

เธอไม่มีที่ให้หนีแล้ว