ดวงใจภวินท์ - บทที่ 906 ผมมีคนที่ชอบแล้ว
บทที่ 906 ผมมีคนที่ชอบแล้ว
เทอรี่ที่อยู่ฝั่งหนึ่งมองเห็นภาพมุมกว้างตรงหน้าได้ทั้งหมด
เขาขดยิ้มมุมปาก ดวงตาเกิดประกายดำมืด
ดูเหมือนว่ามาเลน่าจะชอบโจอี้จริงๆ
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตนก็สามารถวางใจฝากบางเรื่องให้โจอี้ทำได้
แม้ว่ามาเลน่าจะเป็นคนโง่เง่า แต่ทีน่าแม่ของเธอไม่ได้โง่ เธอมักจะเล็งเป้ามาที่เขาเป็นครั้งคราว ทำให้เขาต้องสะดุดอยู่หลายครั้ง
ตราบใดที่ส่งมอบงานให้โจอี้ เพื่อลูกสาวตัวเองแล้วทีน่า จะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งกับเรื่องของทีน่าแน่นอน
“มาเลน่า ฉันเชิญคุณโจอี้มาที่นี่เป็นพิเศษเพื่อเธอ เธอต้องฉวยโอกาสดีๆ นี้ไว้นะ โจอี้เป็นผู้ชายดีที่หาได้ยาก” เทอรี่ขยิบตาให้มาเลน่า
มาเลน่าเกลียดเทอรี่มาโดยตลอด แต่ในเวลานี้กลับยิ้มให้เขาซึ่งหาได้ยาก “แน่นอนค่ะคุณลุง”
ภวินท์ลดสายตาลงยืนนิ่งเงียบ แม้คนที่ลุงหลานกำลังพูดถึงคือเขา แต่ก็ทำเหมือนว่ามันไม่เกี่ยวกับเขาแม้แต่น้อย
ญาธิดายืนอยู่ข้างๆ ระงับความหึงหวงไว้ในใจ
เธอบอกตัวเองไม่หยุดว่าทุกอย่างเพื่อภารกิจ ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับภวินท์คือพี่น้องกัน
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่สามารถระงับความหึงหวงได้
ขวัญตาก้าวเข้าไปเงียบๆ แอบลูบหลังมือของญาธิดาเพื่อเป็นการปลอบโยน
ญาธิดาละทิ้งความคิดที่ฟุ้งซ่านในหัวแล้วยิ้มให้เธอ เป็นการบอกว่าตัวเองไม่เป็นไร
จากนั้น
มาเลน่าดึงภวินท์ ต้องการไปเดินเล่นในคฤหาสน์กับเขา
แม้ว่าภวินท์จะแสดงความไม่พอใจและความรำคาญของตัวเองแล้ว แต่มันก็ไร้ประโยชน์ต่อหน้ามาเลน่า
แน่นอนว่าญาธิดาไม่อยากปล่อยให้พวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง ต้องการจะเดินตามไป
แต่น่าเสียดายที่เธอถูกบอดี้การ์ดของมาเลน่าขวางไว้
“ขออภัย ตอนนี้เป็นเวลาที่คุณมาเลน่ากับคุณโจอี้จะอยู่กันตามลำพัง”
ญาธิดาหยุด ได้แต่นิ่งมองมาเลน่ากับภวินท์เดินออกไป
ก่อนไป ภวินท์หันหน้ากลับส่งสายตาปลอบโยนให้เธอ
แต่ถึงอย่างนั้นญาธิดาก็อดรู้สึกหึงหวงไม่ได้
มาเลน่ากับภวินท์เดินเคียงข้างกันในคฤหาสน์ขนาดใหญ่
ตอนแรกเธอต้องการคล้องแขนภวินท์ แต่กลับถูกเขาหลบเลี่ยง ซึ่งมาเลน่าก็ไม่ได้บังคับ
เมื่อเดินเข้าไปถึงในสวน มาเลน่าก็หยุดเดิน เด็ดดอกไม้แล้วเดินเข้าหาเขา มองภวินท์ด้วยความรักใคร่จริงจัง
“โจอี้ ฉันรักคุณ”
ภวินท์มองดูดอกไม้ที่มาเลน่ามอบให้ ไม่ได้ยื่นมือไปหยิบ
เขายกมุมปากยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับสายตาแดกดัน “คุณมาเลน่า ผมจำได้ว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เหมือนคุณยังคลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของชายอื่นอยู่เลย ตอนนี้กลับมาบอกรักผมงั้นเหรอ”
“ช่างเป็นผู้หญิงราคาถูกจริงๆ” ภวินท์พูดอย่างรังเกียจ
เขาชัดเจนมาก
ความรักของมาเลน่าไม่ใช่ความรัก แต่เป็นการปล้นที่อุกอาจ
แม้แต่กับตัวเอง มาเลน่าก็ไม่แตกต่าง
ได้ยินอย่างนี้ บนใบหน้ามาเลน่าก็ไม่ได้มีความเศร้าสร้อย สีหน้าของเธอถึงขั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ยังคงมีรอยยิ้มหวานเช่นเดิม
เธอชักดอกไม้กลับคืน เล่นกับกลีบดอกไม้สีแดงเพลิงอันอ่อนช้อยในมือของเธอแล้วยิ้มบาง “พวกเขาเทียบคุณไม่ติดเลย โจอี้”
ภวินท์ขมวดคิ้วเม้มริมฝีปากแน่น ไม่อยากรับคำของหญิงบ้าคนนี้
มาเลน่าพูดต่อ “โจอี้ คุณแค่ต้องรู้ ว่าคุณจะเป็นผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิต”
“ผมมีคนที่ชอบแล้ว” ภวินท์พูดอย่างเย็นชา
บทที่ 905 คาดเดาไม่ได้
บทที่ 907 บอกฉันมา เธอเป็นใคร