ดวงใจภวินท์ - บทที่ 915 ฉันยังคิดว่าฉันจะไม่ได้เห็นคุณอีกแล้ว

ดวงใจภวินท์ บทที่ 915 ฉันยังคิดว่าฉันจะไม่ได้เห็นคุณอีกแล้ว
ภวินท์จิตใจหน่วงหนัก รีบก้าวเข้าไปในคฤหาสน์

ตลอดทางมีซากศพอยู่เต็มไปหมด ไม่มีใครมีชีวิตอยู่ นี่ทำให้ใจภวินท์ยุ่งเหยิงมาก

เขาไม่รู้ว่าญาธิดาถูกเทอรี่ขังไว้ที่ไหน ได้แต่ค้นหาไปทีละห้อง

แต่ค้นหาไปครึ่งชั่วโมง ภวินท์ก็ไม่พบว่าญาธิดาอยู่ที่ไหน

หาญาธิดาไม่เจอ ภวินท์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้า

ในเวลาเดียวกัน

ญาธิดาซ่อนตัวอยู่ในความมืด กลิ่นที่นี่เหม็นมาก แต่ญาธิดาได้แค่ทน ไม่กล้าออกไป

ข้างกายเธอยังมีเด็กผอมบางเบียดอยู่ด้วย

เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว ในคฤหาสน์เกิดการต่อสู้กะทันหัน

กลุ่มคนที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน กรูเข้ามาในคฤหาสน์ และเริ่มฆ่าโดยไม่มีเหตุผล

เธอถูกกลุ่มคนไล่ตามจนเกือบถูกจับได้

ในช่วงเวลาวิกฤติ จู่ๆ เด็กน้อยที่เคยพบก็ปรากฏตัวขึ้น และพาตัวเองมาที่นี่

หลังจากมาถึงญาธิดาถึงได้พบว่าที่นี่มีบ้านหมาหลังเล็กๆ อยู่

และเป็นบ้านของเด็กน้อยด้วย

ญาธิดาตกใจมากที่เด็กน้อยอาศัยอยู่ในสถานที่แบบนี้ แต่สถานการณ์เร่งด่วน ไม่สามารถคิดมากเกินไปได้ ถูกเด็กน้อยลากเบียดเข้ามา

นี่คือคอกสุนัขทรงบ้าน ภายในมีพื้นที่ไม่มากนัก ญาธิดาจึงขดขาเข้าไปเบียดกับเด็กน้อย

หลังจากทั้งสองเข้าไป สุนัขสีครีมตัวใหญ่ก็มาขวางทางเข้าเพื่อเป็นที่กำบัง เหลือเพียงรอยแยกเล็กๆ ให้เธอดูภายนอก

อยู่ที่นี่มันน่าอึดอัด แต่ไม่มีทางเลือก ชีวิตสำคัญกว่า

บางทีอาจเป็นเพราะความห่างไกลของสถานที่จึงไม่มีใครหาพบ เช่นนี้ญาธิดาจึงถอนหายใจโล่งอก

ญาธิดาได้รับบาดเจ็บที่ขาขณะหลบหนี เธออดทนกับความเจ็บปวดรุนแรง หันหน้าไปมองเด็กน้อย “เธอโอเคไหม”

เมื่อครู่ระหว่างทางเธอสังเกตเห็นว่าบนตัวเด็กชายมีรอยแผลใหม่

เด็กชายไม่ตอบเธอ เพียงจับจ้องไปด้านนอกเขม็ง แม้เลือดบนแขนจะไหลออกมา เขาก็ไม่ส่งเสียงใดๆ

สิ่งนี้ทำให้ญาธิดาค่อนข้างปวดใจ เด็กคนนี้ดูยังไม่ถึงห้าขวบ

อาศัยอยู่กับสุนัข ทั้งยังบาดเจ็บไปทั้งตัว

คราวนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็ต้องพาเด็กคนนี้ออกไปให้ได้

ญาธิดาตัดสินใจเด็ดขาด

เวลานี้ ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าดังมา สุนัขสีครีมตัวใหญ่ลุกขึ้นยืน ตั้งท่าโจมตี ปากส่งเสียงคำรามเบาๆ แต่ตัวก็ป้องกันทางเข้าไว้อย่างแน่นหนา

“ที่นี่มีหมาด้วย”

“แต่น่าเสียดาย ที่คุณผู้หญิงสั่งไม่ไว้ชีวิต ถึงเป็นหมาก็ตาม”

ญาธิดาใจกระตุก เครียดมากจนไม่กล้าส่งเสียง

แต่เด็กชายตัวเล็กที่อยู่ข้างๆ รู้ว่าสุนัขสีครีมตัวใหญ่กำลังตกอยู่ในอันตราย จึงขยับจะออกไป

ญาธิดารีบห้ามเขา แต่เด็กน้อยเริ่มดิ้นรน อีกฝ่ายจึงค้นพบการเคลื่อนไหวภายใน

“เสียงอะไรน่ะ”

ญาธิดาเห็นสองขาเดินเข้ามาตะคุ่มๆ ความสิ้นหวังผุดขึ้นในใจ จึงหลับตาลง

อย่างไรก็ตามในเวลานี้ เสียงร่างกายตกกระทบพื้นเข้าหูของเธอ

ญาธิดาลืมตาขึ้นทันทีและมองออกไปข้างนอก

สิ่งที่เข้าสู่สายตาคือต้นขาเรียวคู่หนึ่ง หลังจากทั้งสองคนถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว จึงก้าวเดินตุปัดตุเป๋ออกไปข้างนอก

ญาธิดาค่อยๆ เห็นแผ่นหลังของอีกฝ่าย

เธอรีบมุดออกมา และเรียกเขา

“วิน!”

ภวินท์หันหน้ากลับไป ตกตะลึงในตอนแรก คิดไม่ถึงว่าคนที่ซ่อนตัวอยู่ข้างในจะเป็นญาธิดา

ญาธิดาวิ่งเหยาะๆ เข้ามา บนใบหน้าเจือรอยยิ้มบาง แต่น้ำตากลับรินหลั่งและกอดเขาไว้

“วิน ฉันยังคิดว่าฉันจะไม่ได้เห็นคุณอีกแล้ว”