ดวงใจภวินท์ - บทที่ 923 ค่อยๆ วางแผน
ดวงใจภวินท์ บทที่ 923 ค่อยๆ วางแผน
จากนั้นทั้งสองคุยกันถึงแผนการในอนาคตครู่หนึ่ง
แม้ว่ามาเลน่าจะให้สิทธิ์ภวินท์ในการเดินอย่างอิสระภายในส่วนของคฤหาสน์ แต่เธอก็ควบคุมเขาอย่างเคร่งครัดด้วย
ถ้าไม่ใช่เพราะมาเลน่าพาเขาไปที่นี่เพื่อยั่วยุในวันนี้ ภวินท์คงจะหาโอกาสติดต่อญาธิดาไม่ได้เลย
โอกาสเดียวคือวันแต่งงาน
ถึงตอนนั้นกำลังคนส่วนใหญ่จะถูกจัดไว้ในสถานที่จัดงานแต่งงานเพื่อความมั่นใจว่างานแต่งงานจะดำเนินไปอย่างราบรื่น ซึ่งพวกเขาจะใช้โอกาสนี้หลบหนีจากตระกูลสมิธ
“แล้วภารกิจของทางสหภาพยุโรป…”
ญาธิดายังไม่ลืมว่าภารกิจหลักในการมายุโรปครั้งนี้คือการทำลายสหภาพยุโรปทั้งหมด พวกเขาไปแล้วภารกิจจะสำเร็จได้อย่างไร
ภวินท์เอ่ยเสียงหนัก “ค่อยๆ วางแผน”
ญาธิดาขมวดคิ้วเล็กน้อยรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจ พวกเขาซุ่มซ่อนอยู่ในยุโรปมาตั้งนาน แต่กลับมายอมแพ้ตอนนี้
แต่ตอนนี้พวกเขาทำอะไรไม่ได้มากจริงๆ
หลังจากที่ทั้งสองตกลงกันเรื่องเวลาและวางแผนอย่างละเอียดแล้ว ญาธิดาตัดสายอุปกรณ์สื่อสารแล้วเก็บติดตัวไว้อย่างดี
วันหนึ่งผ่านไป ตอนบ่ายของวันรุ่งขึ้น มาเลน่ามาที่ห้องของญาธิดาเป็นพิเศษ นำชุดเดรสมาให้เธอ
เธอโยนชุดเดรสลงบนเตียงและยิ้มท้าทาย “ญาธิดา พรุ่งนี้เป็นงานแต่งงานของฉันกับวิน ฉันหวังว่าคุณจะเข้าร่วมงานแต่งงานครั้งนี้”
ญาธิดาพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่ไป”
มาเลน่าคนนี้จิตใจบิดเบี้ยว ยิ่งคนอื่นเจ็บปวดเธอยิ่งมีความสุข “คุณไม่ไปก็ได้”
พูดจบ มาเลน่าก็เดินส้นสูงออกไปอย่างเย่อหยิ่ง
หลังจากมาเลน่าออกไป ก็ไม่มีใครรบกวนญาธิดาอีก
เธอนั่งอยู่ในห้อง เสียบชุดหูฟังเครื่องติดต่อขนาดเล็กเข้าหู และนั่งอยู่เงียบๆ ตลอดเวลา
เมื่อวานภวินท์บอกเธอว่าตัวเองจะหาโอกาสนำเครื่องติดต่อขนาดเล็กไปให้ขวัญตา เพื่ออำนวยความสะดวกในการดำเนินการขั้นต่อไปของพวกเธอ
จนถึงบ่าย หูฟังของญิดาก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยในชุดหูฟัง ญาธิดาเกือบจะร้องไห้ด้วยความดีใจ
“ขวัญ เธอไม่เป็นไรนะ พวกเขาทำอะไรกับเธอบ้าง” ญาธิดาถามอย่างกังวล
“ธิดาไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่เป็นไร”
ญาธิดาถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากแลกเปลี่ยนแผนสำหรับวันพรุ่งนี้ ขวัญตาก็พูดอีกครั้งว่า
“ธิดา ตอนฉันตามMrs. Robertเข้ามาเมื่อไม่กี่วันก่อน ได้เจอเด็กคนนั้นอีกแล้ว เขาดูน่าสงสารมากเลย”
ตอนพูดอย่างนี้ น้ำเสียงของขวัญตาบ่งบอกชัดเจนว่าเห็นอกเห็นใจ
ญาธิดาจะไม่เข้าใจเธอได้อย่างไร รีบตอบสนองอย่างรวดเร็ว “เมื่อวันก่อนฉันก็เห็น ขวัญ เธออยากพาเขาออกไปใช่ไหม”
ขวัญตาถอนหายใจ “ฉันเคยเห็นบนแขนของเขามีรอยแผลที่เกิดจากคน เด็กเล็กแค่นั้น กลับต้องอยู่ในคฤหาสน์อย่างทุกข์ทรมาน ฉันทนทิ้งเขาไว้ที่นี่ไม่ได้ และอีกอย่าง ฉันรู้สึกว่าเด็กคนนี้อาจรู้อะไรบางอย่าง”
ญาธิดาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ขวัญ ฉันเคยถามเด็กคนนี้ว่าอยากไปกับฉันไหม แต่กลับถูกเขาปฏิเสธ และฉันรู้สึกว่าเด็กคนนี้อาจมีปัญหาทางจิตบางอย่าง เขาไม่อยากสื่อสารกับผู้คนมากเกินไป”
ทำไมเธอจะไม่อยากพาเด็กคนนี้ไป แต่เธอกังวลว่าถ้าฝืนใจพาเด็กคนนี้ออกไป จะทำให้เขาไม่พอใจ
ไม่มีทางเลือก ทั้งสองทำได้เพียงล้มเลิกความคิดที่จะพาเด็กไปไว้ชั่วคราว
วันรุ่งขึ้น ญาธิดาเปลี่ยนเสื้อผ้า หาชุดกีฬาที่เคลื่อนไหวได้ง่ายใส่ แล้วนั่งรอเงียบๆ ในห้อง