ดวงใจภวินท์ - บทที่ 929 ว่างเปล่าไร้ผู้คน

ดวงใจภวินท์ บทที่ 929 ว่างเปล่าไร้ผู้คน
เขาครุ่นคิดก่อนจะชี้ไปที่สุนัขสีครีมตัวใหญ่

ญาธิดาเข้าใจความหมายของเขา และตั้งชื่อสุนัขสีครีมตัวใหญ่ทันทีว่าป๊อกกี้

ระหว่างการสนทนา ไรอันพาพวกเขาไปยังบ้านที่ซ่อนอยู่อย่างลึกลับมาก

บ้านดูเก่าทรุดโทรม ผนังเป็นสีเหลืองหลุดลอก ดูแล้วไม่ค่อยปลอดภัย

ญาธิดาหัวใจบีบรัด ไม่อยากเชื่อว่าขวัญจะถูกขังอยู่ในสถานที่แบบนี้

ดีที่เหมือนว่ามาเลน่ากำลังตามล่าพวกเขาอยู่ ทุกคนต่างออกไปไม่มีใครอยู่แถวนี้

ญาธิดาเองก็ไม่เสียเวลาใดๆ หลังจากแน่ใจว่าโดยรอบไม่มีใครอยู่ จึงรีบเดินไปตรงหน้าต่างบ้าน

โชคดีที่บ้านหลังนี้มีขนาดเล็กมาก มีเพียงห้องเดียว ไม่จำเป็นต้องให้ญาธิดาและคนอื่นๆ ค้นหาไปทีละห้อง มันช่วยประหยัดเวลาให้เธอได้

ญาธิดายืนเขย่งปลายเท้ามองเข้าไปข้างใน…ว่างเปล่าไร้ผู้คน

ญาธิดาขมวดคิ้วพูดเสียวเบา “ขวัญ เธออยู่ไหม ฉันธิดาเอง”

โดยรอบเงียบเชียบจนได้ยินเสียงเข็มตกได้ ญาธิดาร้องเรียกอีกหลายครั้ง

ตอนที่ญาธิดาเริ่มสงสัยว่าขวัญตาอยู่ที่นี่จริงหรือไม่ ในที่สุดภายในก็มีการเคลื่อนไหว

ตู้เสื้อผ้าถูกเปิดออก ขวัญตาออกมาจากตู้เสื้อผ้า

“ธิดา!” ขวัญตาวิ่งเข้ามาด้วยความประหลาดใจ

ญาธิดารู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกัน แต่หน้าต่างถูกล็อคและด้านนอกยังมีลูกกรงเหล็กหลายอันเสริมอยู่ นานมากขวัญตาก็ออกมาไม่ได้

ภวินท์เดินไปถีบประตู

บ้านหลังนี้เก่าทรุดโทรมแล้ว หลังจากภวินท์ถีบไม่กี่ครั้ง ในที่สุดประตูก็เปิดออก ขวัญตาจึงออกมาได้

ทั้งกลุ่มไม่กล้าอยู่ที่นี่นานเกินไป รีบเดินไปที่ทางออกคฤหาสน์

ระหว่างทาง ขวัญตาเล่าให้ญาธิดาฟังด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง

เมื่อวานภวินท์หาขวัญตาจนพบ และทิ้งเครื่องติดต่อขนาดเล็กไว้ให้เธอ ต่อมาเธอจึงได้ร่วมวางแผนกับญาธิดา

ปรากฏว่าคิดไม่ถึง เช้าวันนี้ มาเลน่ากลับย้ายเธอมาที่นี่

เดิมทีในบ้านก่อนหน้านี้เธอได้พบที่หลบภัย ปรากฏว่าตอนนี้ถูกพามาที่แห่งนี้ เธอไม่ได้เตรียมตัวเลย และเธอบังเอิญทำเครื่องติดต่อขนาดเล็กตกไว้ในห้องเดิม

เช้านี้เธอร้อนใจราวกับไฟแผดเผา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เมื่อเช้าผ่านไป ขวัญตากำลังจะสิ้นหวัง แต่ในเวลานี้ จู่ๆ ประตูห้องของเธอก็เกิดเสียงดัง

ตอนแรกเธอรู้สึกถึงแววอันตรายโดยสัญชาตญาณ จึงรีบเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้า

ผ่านไปสักพัก ประตูห้องก็ถูกเปิดออก และผู้คนก็กรูเข้ามา

หลังจากที่เห็นว่าเธอไม่อยู่ในห้อง กลุ่มคนคิดว่าเธอหนีไปแล้ว จึงออกจากห้องและค้นหาเธอทั่วทุกที่

แม้ว่าขวัญตาจะมีโอกาสหลบหนีแล้ว แต่เวลาเช่นนี้เธอก็ไม่กล้าโผล่หัวออกมา กลัวว่ากลุ่มคนจะวกกลับมาอีก

โชคดีที่เป็นภวินท์กับญาธิดาที่เข้ามา

เมื่อฟังจบญาธิดาก็โล่งใจ “เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

สิ่งต่างๆ เกิดขึ้นอย่างผิดเพี้ยนมาก แต่ตราบใดที่ทั้งสามคนสามารถหลบหนีไปอย่างราบรื่น ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย

แต่มาถึงขั้นนี้ แต่ละคนไม่กล้าจะผ่อนคลาย

ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาจะออกจากที่นี่ไปได้อย่างราบรื่นหรือไม่

ทั้งกลุ่มมาถึงทางออกคฤหาสน์ด้วยความระมัดระวัง

แต่น่าเสียดายที่มีนักเลงจำนวนมากประจำการอยู่ที่นั่น รอให้พวกเขาปรากฏตัว

เป็นไปไม่ได้ที่จะออกไปจากที่นี่ ญาธิดาขมวดคิ้วมองภวินท์

“ตอนนี้ควรทำยังไงดี”