ดวงใจภวินท์ - บทที่ 930 ต้องไปด้วยกัน

ดวงใจภวินท์ บทที่ 930 ต้องไปด้วยกัน
มีคนอย่างน้อยสองสามร้อยคนที่อ้อยอิ่งอยู่ที่ทางออกคฤหาสน์ และทุกคนมีอาวุธอยู่ในมือ

ส่วนทางออกอื่นๆ ไม่ต้องคิดมาก ยามที่นั่นต้องเข้มงวดมากขึ้น

ส่วนทางออกอื่นๆ ไม่ต้องคิดเลย การรักษาความปลอดภัยที่นั่นต้องยิ่งเข้มงวด

อยากฝ่าออกไปคงทำไม่ได้

ภวินท์วางป๊อกกี้ลงเบาๆ สังเกตสถานการณ์และพูดอย่างเคร่งขรึม “ผมจะล่อพวกเขาออกไป”

ญาธิดาคว้าแขนของภวินท์ สายตาเป็นกังวล “ไม่ได้ ต้องไปด้วยกัน”

กว่าที่ทุกคนจะรวมตัวกันได้มันไม่ง่าย ถ้าให้ภวินท์ไปเสี่ยงอีกครั้ง ญาธิดาไม่ยอมแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในงานแต่งงาน ต่อไปมาเลน่าจะต้องเข้มงวดกับภวินท์มากขึ้นอีก หลังจากนี้คิดหลบหนีก็คงยากกว่าเดิม

ภวินท์เอามือของญาธิดาออก และจูบบนหลังมือของเธอ “นี่เป็นวิธีเดียวของเรา คนที่มาเลน่าต้องการมากที่สุดตอนนี้คือผม เธอจะไม่ทำอะไรกับผม”

ที่มาเลน่าทำขนาดนี้ เพราะอยากให้ภวินท์อยู่ข้างกาย

ให้เขาดึงดูดความสนใจของศัตรู เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

ไม่ว่าจะเป็นญาธิดาหรือขวัญตา หากตกอยู่ในมือของมาเลน่า อีกฝ่ายจะไม่ปล่อยพวกเธออย่างแน่นอน

ตรงกันข้ามกับภวินท์ ต่อให้ถูกอีกฝ่ายจับได้ มาเลน่าก็จะไม่ฆ่าเขา

สำหรับในอนาคตจะออกไปจากที่นี่อย่างไร ภวินท์ทำได้แค่รอโอกาสเท่านั้น

“ผมจะออกจากที่นี่กลับไปหาคุณโดยเร็วที่สุด”

ญาธิดารู้สึกไม่เต็มใจ เธอหลับตาสูดหายใจเข้าลึก เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งดวงตาพลันแน่วแน่ “ฉันจะรอคุณกลับมา”

หลังจากตัดสินใจเลือกแผนแล้ว ภวินท์กำลังจะรีบออกไป แต่ทันใดนั้นไรอันพลันขวางหน้าพวกเขาไว้

“ไป…กับ…ผม”

ญาธิดาชะงักไป นึกขึ้นได้ว่าไรอันวนเวียนอยู่ในคฤหาสน์มาโดยตลอด จึงถามว่า “เธอรู้ว่ายังมีทางออกอื่นเหรอ”

ไรอันพยักหน้า

ญาธิดารู้สึกยินดีมาก ทั้งกลุ่มตามหลังไรอันออกไปจากที่นี่

คฤหาสน์ตระกูลสมิทมีขนาดใหญ่กว่าที่พวกเขาคิดไว้มาก และเส้นทางในนั้นก็ซับซ้อนเช่นกัน ถ้าไม่ใช่เพราะมีไรอันนำทาง เกรงว่าพวกเขาคงจะหลงทางในคฤหาสน์ขนาดใหญ่แห่งนี้

แต่มันก็นำประโยชน์มาให้พวกเขาด้วย

ยิ่งสถานที่ใหญ่เท่าไร มาเลน่าก็ยิ่งจับพวกเขาได้ยากขึ้นเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้นไรอันพาพวกเขาไปตามถนนสายเล็กๆ ส่วนใหญ่ผ่านสวนที่มีพืชพันธุ์เขียวชอุ่ม ซึ่งลึกลับมาก

ตลอดมาไรอันตระเวนไปทั่วคฤหาสน์ คุ้นเคยกับคฤหาสน์เป็นอย่างดี เกรงว่าจะรู้จักดีว่าเจ้าคฤหาสน์คนปัจจุบันอย่างมาเลน่าเสียอีก

ภายใต้การแนะนำของไรอันพวกญาธิดาใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงมุมหนึ่งของคฤหาสน์

ที่นี่ดูเหมือนไม่ได้รับการดูแล รกไปด้วยวัชพืช บริเวณตรงกลางมีบ้านเล็กๆ ตั้งอยู่ บ้านมีไม้เลื้อยปกคลุมดูรกร้างมาก บอกว่าเป็นบ้านผีสิงก็ไม่เกินจริง

ญาธิดางงเล็กน้อย แม้ว่าคฤหาสน์ตระกูลสมิทจะค่อนข้างใหญ่ แต่ก็ต้องมีคนคอยดูแลโดยเฉพาะ ทำไมที่นี่ถึงเป็นแบบนี้

แต่เห็นไรอันเดินมาถึงตรงนี้แล้วใบหน้าอ่อนเยาว์มีอารมณ์ที่ซับซ้อนปรากฏขึ้น คิ้วสองข้างขมวดแน่นเข้าหากัน

ญาธิดาไม่เข้าใจว่าอารมณ์นี้คืออะไร ดูเหมือนจะคิดถึง และก็เหมือนจะเศร้า

ดูเหมือนจะสังเกตได้ว่าอารมณ์ของไรอันผิดแปลกไปเล็กน้อย ทุกคนจึงไม่ได้พูดคุยกันไปสักพัก เพียงเดินตามหลังไรอันไปเงียบๆ

ไรอันเดินเข้าไปดูในสถานที่ที่เหมือนบ้านผีสิง ยื่นมือไปเปิดประตู มวลฝุ่นผงกระทบเข้าใบหน้า