ดวงใจภวินท์ - บทที่ 931 พวกเราพานายไปได้นะ

ดวงใจภวินท์ บทที่ 931 พวกเราพานายไปได้นะ
ญาธิดาไม่เพียงแค่ไอกระแอมออกมาสองที หลังจากที่ฝุ่นควันกระจัดกระจายไปหมดแล้ว ก็เดินเข้าไปด้วยกันกับไรอัน

เพิ่งจะเหยียบเข้าไป พื้นไม้ที่เก่าแก่ทรุดโทรมก็เกิดเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด

ดูเหมือนว่าไรอันจะคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี ก้าวเท้าเดินไปที่เตาผิงตรงกลางห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะชี้ไปบนพรมที่ผุพังมีฝุ่นเกาะมากมายหลายชั้น บ่งบอกว่าให้ทุกคนช่วยกันขนย้ายออกไป

หลังจากที่พวกเขาร่วมแรงกันย้ายพรมออกไปแล้ว ไรอันก็หมอบลงไปกับพื้น เคาะบนพื้น จากนั้นก็เปิดแผ่นไม้ที่อยู่บนพื้นขึ้นมาสองสามชิ้น เผยให้เห็นถึงกลไกที่อยู่ข้างใน

เขาดึงเบาๆ พื้นไม้ขนาดใหญ่ถูกเปิดขึ้นมา บันไดที่ยาวมากๆจนมองไม่เห็นปลายสุดของบันไดก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของพวกเขา

ไม่คิดว่าที่นี่จะมีเส้นทางอยู่อีกด้วยเหมือนกัน

ญาธิดาพูดถามขึ้น“นี่เป็นทางที่นำออกไปสู่ข้างนอกเหรอ?”

ไรอันพยักหน้า อ้าปากขึ้นมาอีก พูดคำพูดที่คลุมเครือไม่ชัดเจนออกมาสองสามพยางค์ แต่ญาธิดาก็ยังฟังเข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไร

เขาบอกว่าเดินตามทางนี้จะปลอดภัย

พวกเขาก็ลงไปตามทาง ญาธิดาหันหน้าไปมองไรอันหนึ่งที คำที่อยากจะพูดแต่กลับไม่ได้พูดออกมา

สุดท้าย เธอก็เปิดปากพูดขึ้น“พวกเราพานายออกไปได้นะ”

ครั้งนี้ หน้าของไรอันดูขัดขืนดิ้นรนเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้า

ญาธิดากับขวัญตาหันมองหน้ากัน ต่างก็เห็นความรู้สึกหมดหนทางในสายตาของอีกฝ่าย

ไรอันไม่ยอมไป พวกเธอเองก็ทำอะไรไม่ได้

ญาธิดาครุ่นคิด ก่อนจะพูดขึ้นมาต่อ“ถ้านายอยากที่จะออกไปจากที่นี่ล่ะก็ สามารถมาหาพวกเราได้ทุกเมื่อเลยนะ”

ญาธิดาทิ้งที่อยู่เอาไว้ให้หนึ่งแห่ง“แต่ว่านายต้องเร็วๆหน่อยนะ พวกเราเองก็จะออกไปจากที่นี่แล้วเหมือนกัน”

ไรอันพยักหน้า ญาธิดานั่งยองลงลูบป๊อกกี้ที่ได้รับบาดเจ็บ จากนั้นก็สั่งกำชับเขาว่าให้ระวังตัวด้วย ก่อนจะจูงมือของภวินท์ ลงไปตามทางด้วยกันกับขวัญตา

หลังจากที่พวกเขาเข้าไปแล้ว ไรอันก็ช่วยพวกเขาปิดทางเข้าของเส้นทางนั้นไปอย่างเงียบๆ

ตามทางไม่มีอุปกรณ์ให้แสงสว่าง มีเพียงแค่ความมืดมิด

ญาธิดาปรับตัวสักพัก ก่อนจะหันหน้ามองไปยังทางเข้า สุดท้ายก็ถอนหายใจพลางพูดออกมา“ไปกันเถอะ”

ภวินท์โอบไหล่ของญาธิดาเหมือนกับกำลังปลอบประโลมเธออยู่ เขาพูดขึ้น“ในเมื่อเขาอยากจะอยู่ที่นี่ จะต้องมีเรื่องที่ตัวเองต้องทำอยู่แน่ๆ เขาใช้ชีวิตอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลสมิทมานานขนาดนี้ ที่ตัวจะต้องมีของที่มาเลน่าต้องการอยู่แน่นอน วางใจได้ เขาไม่เป็นอะไรแน่นอน”

แม้ว่าในใจของญาธิดาจะรู้สึกทุกข์ทรมานไม่น้อย แต่สุดท้ายก็พยักหน้า เดินตามทางมุ่งตรงไปข้างหน้าด้วยกันกับภวินท์

เส้นทางนี้ไม่รู้ว่าลึกขนาดไหน ทั้งสามคนเดินอยู่นานสองนาน ก็ยังไม่เห็นทางออกสักที

หลังจากที่เดินตรงไปข้างหน้าสักพักแสงสว่างสลัวๆก็ปรากฏขึ้นมาอยู่ตรงหน้าของพวกเขา ญาธิดารู้สึกดีใจขึ้นมา“ดูเหมือนตรงนั้นจะเป็นทางออกนะ”

พวกเขาเร่งฝีเท้าทันที

ทั้งสามคนเดินมาถึงทางออก ภวินท์ขึ้นไปตรวจดูสภาพแวดล้อมรอบๆก่อน หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าปลอดภัย ก็ดึงญาธิดากับขวัญตาขึ้นมา

ภวินท์กวาดสายตามองไปรอบๆ จากนั้นก็หันสายตากลับมา“ไม่มีอันตรายอะไรแล้ว”

ญาธิดาถอนหายใจออกมา ความตื่นตระหนกและตึงเครียดก็ค่อยๆผ่อนคลายลง ร่วงลงไปนั่งกับพื้นทันที

ขวัญตาก็ฟุบลงไปนั่งข้างๆตัวเธอเช่นกัน สูดรับอากาศบริสุทธิ์เฮือกใหญ่

หลังจากที่พักผ่อนไปสองสามนาทีแล้ว ในที่สุดญาธิดาก็ดึงสติกลับมา

เธอมองปากอุโมงค์นั้น ก่อนจะพึมพำออกมาหนึ่งคำ“ไรอัน……”

ถึงแม้ว่าไรอันจะอยากอยู่ที่นี่ แต่ญาธิดาก็ยังรู้สึกไม่ไว้วางใจอยู่ไม่น้อย

เด็กที่อายุน้อยขนาดนี้ แต่กลับต้องมาทุกข์ยากลำบากอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลสมิท

ภายในใจของขวัญตาเองก็รู้สึกเศร้าหดหู่เหมือนกัน ตบๆลงที่ไหล่ของญาธิดา

ระหว่างที่พวกเขากำลังนิ่งเงียบกันอยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงแปลกๆเสียงหนึ่งดังออกมาจากตรงทางออกที่เพิ่งออกมาเมื่อตะกี้