ดวงใจภวินท์ - บทที่ 935 แลกกับเวลาหลบหนี
ดวงใจภวินท์ บทที่ 935 แลกกับเวลาหลบหนี
ญาธิดาก็เข้าใจความหมายของเธอเหมือนกัน อีกฝ่ายช่วยพวกเธอขนาดนี้ก็ถือว่าพยายามช่วยเหลืออย่างดีที่สุดแล้ว“รบกวนท่านแล้วค่ะ”
Mrs. Robertส่ายหัว“ไม่ได้อะไรเลย ต้องขอบคุณพวกคุณมากกว่าที่ช่วยฉันจัดการกับเทอรี่ให้”
การมีอยู่ของเทอรี่ก็คือหนามที่อยู่ภายในใจของเธอ หนามในใจของเธอถูกดึงออกไป อารมณ์ของเธอก็เลยดีขึ้นมาไม่น้อย
“ต่อไปถ้ามาที่ยุโรป แล้วต้องการความช่วยเหลือล่ะก็มาหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ”
ญาธิดารีบขอบคุณทันที ขวัญตาทำการกล่าวอำลากับMrs. Robertเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นพวกเขาก็นั่งรถจากไปอย่างรวดเร็ว
จากที่นี่ถึงสนามบินห่างกันค่อนข้างไกล แต่โชคดีที่ระหว่างทางคนค่อนข้างน้อย รถก็ไม่เยอะ คนขับรถเหยียบคันเร่งจนสุด เพื่อส่งพวกเขาไปยังสนามบินให้เร็วที่สุด
พวกเขาเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ภวินท์ซบพิงที่นั่งข้างคนขับหลับตาพักสมอง ญาธิดากับขวัญตาก็นั่งอุ้มไรอันป๊อกกี้อยู่แถวหลัง ไม่ทันไรก็หลับไปแล้ว
ญาธิดาหลับอย่างสะลึมสะลือ ฝันร้ายอย่างไม่หยุดไม่หย่อน ระหว่างที่กึ่งหลับกึ่งตื่นนั้นเหงื่อก็ไหลอาบท่วมตัว
เธอฝันเห็นตัวเองกำลังวิ่งอยู่บนหน้าผา ข้างหลังของเธอดูเหมือนว่าจะมีสัตว์ร้ายกำลังไล่ตามเธออยู่
วินาทีต่อมา เธอก็เหยียบอากาศ ร่วงตกลงไปในหุบเหวลึก พอหันกลับมามอง ก็เห็นมาเลน่ายืนอยู่ริมหน้าผากำลังยิ้มอย่างสยดสยองให้กับเธออยู่
ญาธิดาตื่นขึ้นมาทันที ยังไม่ได้ทันได้สติกลับมา ข้างหลังดูเหมือนว่าจะถูกอะไรบางอย่างเข้ามาชน รถทั้งคันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
ตอนนี้ทุกคนภายในรถต่างก็ตื่นตกใจกันหมด
คนขับรถใจเริ่มตื่นตระหนก หมุนพวงมาลัยอย่างกะทันหัน คิดที่จะเหยียบเบรกให้หยุดลง
ภวินท์ยื่นมือออกมาช่วยจับพวงมาลัยให้อยู่นิ่งๆ พอเห็นคนขับรถคิดที่จะจอดรถ ก็รีบตะโกนห้ามออกมา“อย่าจอด ขับต่อไป”
ญาธิดาหันหน้าไปมอง เธอเห็นเหตุการณ์ที่อยู่ข้างนอกผ่านกระจกอย่างชัดเจน
เห็นมาเลน่ากำลังขับรถสปอร์ตสีแดงหนึ่งคัน ใบหน้ายิ้มอย่างบ้าคลั่ง เหยียบคันเร่งจนสุด เหมือนกับจะชนเข้ามาอีกครั้ง
ส่วนด้านหลังของเธอ ก็เป็นรถออฟโรดสีดำอีกสิบกว่าคัน สามารถจินตนาการได้ว่า พวกนี้ล้วนแต่เป็นคนของมาเลน่าทั้งสิ้น
ในเวลานี้ ไม่นานคนขับรถก็สงบจิตสงบใจลงภายใต้การช่วยเหลือของภวินท์ เร่งคันเร่ง ทิ้งระยะห่างจากมาเลน่ามาได้ชั่วคราว
แต่ว่ารถที่มาเลน่าขับคือรถสปอร์ต ความเร็วสูงสุดมันสูงกว่าพวกเขาเยอะมาก ยังไงก็ถูกเธอไล่ตามมาทันอยู่ดี สลัดไม่หลุดอยู่แล้ว
ญาธิดาขมวดคิ้ว“ตอนนี้ทำยังไงดี ถ้าเธอชนมาอีกแค่ไม่กี่ครั้ง รถของพวกเราก็จะกระจุยเป็นเสี่ยงๆแน่ๆ”
รถคันนี้เป็นแค่รถSUVธรรมดาเท่านั้น เทียบกับรถสปอร์ตของมาเลน่าไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
ถ้าเกิดถูกเธอไล่ตามมา พวกเขาก็อย่าคิดว่าจะได้หนีออกไปจากที่นี่อีก
คนขับรถเหยียบคันเร่งจนสุดแล้ว เหงื่อไหลอาบท่วมตัว
ภวินท์หันหน้าไปมองมาเลน่าที่กำลังพุ่งเข้ามาชนอีกครั้ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม“จอดรถ ตรงข้างหน้า”
ญาธิดาหนังตากระตุก รู้สึกว่ามีอะไรผิดแปลกไปไม่น้อย“วิน คุณคิดจะทำอะไร?！”
ภวินท์ไม่กล้ามองเธอ เขากลับนิ่งเงียบใส่เธอแทน
ญาธิดากับเขาอยู่ด้วยกันมาหลายปีขนาดนี้ เธอจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเขากำลังคิดที่จะทำอะไรอยู่ จึงกัดฟันพูดขึ้น“คุณคิดที่จะใช้ตัวเองเพื่อแลกเวลาหลบหนีให้กับพวกเรา ใช่ไหม?！”
“ฉันไม่อนุญาต！”
กว่าพวกเขาจะได้มาเจอกันอีกครั้งมันไม่ใช่ง่ายๆ ถ้าภวินท์ตกไปอยู่ในมือของมาเลน่าจริงๆ เธอไม่กล้าจะจินตนาการเลยจริงๆว่ามาเลน่าจะทำอะไรกับเขาบ้าง
ญาธิดาตื่นตัวอยู่ไม่น้อย
“ธิดา”ภวินท์ถอนหายใจออกมา“คุณใจเย็นก่อนนะ”
“คุณจะให้ฉันใจเย็นยังไง ภวินท์ คุณคงจะไม่ได้มีความรู้สึกอะไรที่มันไม่ควรจะมีต่อมาเลน่าหรอกใช่ไหม”
ญาธิดาโมโหแล้วจริงๆ ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งกับการที่ภวินท์จะเอาตัวไปเสี่ยงอันตราย พูดคำพูดนี้ออกมาโดยที่ไม่ทันได้คิดพิจารณา
แต่วินาทีต่อมาหลังจากที่พูดจบ เธอก็รู้สึกเสียใจภายหลังแล้ว